Η ΚΑΤΟΧΗ (Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκά).

 

Η ΚΑΤΟΧΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

      Ὁ Χριστὸς συναντᾶ στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν κάποιον ἄνθρωπο ποὺ κατεχόταν ὄχι ἀπὸ ἕνα, ἀλλὰ ἀπὸ λεγεώνα, πλῆθος ὁλόκληρο πονηρῶν πνευμάτων. Ἡ κατοχὴ ἀπὸ τοὺς δαίμονες εἶχε φέρει τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν σὲ ἄθλια κατάσταση. «Ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν». 

Ὁ σατανᾶς τὸν εἶχε ὑποδουλώσει ἀπὸ πολλὰ χρόνια. Τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ σιδερένια δεσμὰ στὰ πόδια, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἔσπαζε καὶ ὠθούμενος ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐνέργεια πλανιόταν στὶς ἐρήμους, πλήρως ἀπομονωμένος ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία. Ὁ Χριστὸς τὸν θεράπευσε, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος, ἐλευθερωμένος πιά, ἱματισμένος καὶ σωφρονισμένος, νὰ μὴν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ σωτήρα του (Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ).

     Ἡ δαιμονικὴ κατοχὴ ὅμως δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀφορᾶ μόνο τὸν δαιμονισμένο. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ὑπὸ τὴν κατοχὴ αὐτή. Ὅλοι μας, στὸν βαθμὸ ποὺ ὑποκείμεθα στὰ πάθη καὶ ὑποσκελιζόμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, εἴμαστε σὲ κατάσταση κατοχῆς καὶ δουλείας ἀπὸ τὸν διάβολο. Λέει ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Ὧ γάρ τις ἥττηται, τούτῳ καὶ δεδούλωται» (Β΄ Πέτρ. 2, 19). Ἂν νικηθοῦμε ἀπὸ κάποιο πάθος, ἔχουμε ἤδη ὑποδουλωθεῖ σ’ αὐτό. Ἡ τέλεση τῆς ἁμαρτίας γεννᾶ τὴν κακὴ ἕξη μέσα μας, τὴν ὑποδούλωση στὸν διάβολο, ποὺ ὑποκινεῖ ἔτσι ἀοράτως τὰ πάθη μας.

     Ὅλος ὁ ἀγώνας τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νὰ διώξει ἀπὸ μέσα του τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, «ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. 6, 6). Οἱ πολλὲς ἧττες μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία σημαίνουν ὅτι ὁ διάβολος ἔχει πετύχει σὲ κάποιο βαθμὸ κατοχὴ μέσα μας. «Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας», ὑπογραμμίζει ἐμφαντικὰ ὁ Χριστὸς (Ἰω. 8, 34). Δοῦλοι εἶστε σὲ ὅποιον ὑπακούετε, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Εἴτε στὴν ἁμαρτία, ποὺ θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὸν πνευματικὸ θάνατο, εἴτε στὸν Χριστὸ διὰ τῆς ὑπακοῆς σας σ’ αὐτόν, ποὺ θὰ σᾶς ἐξασφαλίσει τὴ δικαίωση. Ἄλλοτε ἤσασταν δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γίνατε δοῦλοι στὴ δικαιοσύνη, στὴν ἀρετή. Καὶ ὅπως κάποτε προσφέρατε τὰ μέλη σας «δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ», γιὰ νὰ διαπράττετε τὴν ἀνομία, ἔτσι τώρα «παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ», γιὰ νὰ προοδεύετε στὴν ἁγιότητα.

    Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία. Τώρα ποὺ ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ γίνατε δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, ἔχετε ὡς καρπὸ τὴν ἁγιότητα καὶ τελικὰ τὴν αἰώνια ζωή. Διότι τὰ ὀψώνια, ὁ μισθὸς καὶ ἡ ἀνταμοιβὴ τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, «τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 6, 16-23).

    Ὁ ἅγιος Μακάριος καθόταν κάποτε σ’ ἕνα σταυροδρόμι καὶ βλέπει τὸν σατανᾶ φορτωμένο πολλὰ μικρὰ κατσαρολικά, νὰ πηγαίνει στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ πειράξει τοὺς μοναχούς. «Ἔχω, τοῦ λέει, πολλὰ φαγητὰ νὰ προσφέρω στὸν καθένα καὶ σίγουρα κάτι ἀπ’ ὅλα θὰ τοῦ ἀρέσει». Στὴν ἐπιστροφή του, ἐρωτώμενος ἀπὸ τὸν Μακάριο, λέει: «Ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ εἶναι ἄγριοι ἀπέναντί μου, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, ὀνόματι Θεόπεμπτο. Ὅταν μὲ βλέπει αὐτός, στρέφεται σὰν ἀνέμη, κάνει ὅλα τὰ θελήματά μου, μὲ ὑπακούει». Ὁ Μακάριος πῆγε καὶ βρῆκε τὸν ἀδελφὸ Θεόπεμπτο καὶ μὲ μεγάλη διάκριση καὶ σοφία τὸν δίδαξε νὰ ἀγωνίζεται σωστά. Ὅταν ξαναπέρασε ὁ διάβολος γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ ἐπέστρεψε, τὸν ρώτησε ὁ Μακάριος: «Πῶς πᾶνε οἱ ἀδελφοί;» «Πολὺ ἄσχημα, λέει ὁ διάβολος. Ὅλοι τους εἶναι ἄγριοι μαζί μου. Καὶ τὸ χειρότερο, ἐκεῖνος ποὺ ἦταν φίλος μου καὶ μὲ ὑπάκουε, δὲν ξέρω ἀπὸ ποιὸν διαστράφηκε καὶ ἔγινε ἀγριότερος ἀπὸ ὅλους» (ἀπὸ τὸ Γεροντικό).

    Ὁ διάβολος μὲ τὰ πάθη μας κυριαρχεῖ πάνω μας. Καὶ ὅμως, ἂν τὸ θελήσουμε, «ἁμαρτία ἡμῶν οὐ κυριεύσει» (Ρωμ. 6, 14).