Ὁ Καλός Ποιμήν καί οἱ μισθωτοί ψευδοποιμένες

Ὁ Καλός Ποιμήν καί οἱ μισθωτοί ψευδοποιμένες

Πορφυρίτης

Σύμφωνα μέ τόν Χριστό μας^[1], ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ καλός Ποιμένας, πού πονᾶ καὶ ἐνδιαφέρεται εἰλικρινῶς γιὰ τὰ πρόβατα καί παραδίδει ἀκόμη καί τὴ ζωή Του γιὰ νὰ τά σώσει. Ὁ δὲ μισθωτὸς ὑπηρέτης, ποὺ δὲν εἶναι ποιμένας, καὶ δὲν εἶναι δικά του τὰ πρόβατα, βλέπει τὸν λύκο νὰ ἔρχεται, καὶ ἐπειδὴ δὲν τά ἀγαπᾶ, τά ἀφήνει ἀνυπεράσπιστα καὶ φεύγει γιὰ νὰ μὴν κινδυνεύσει ἡ ζωή του. Ἐλεύθερος τότε ὁ λύκος, τά ἁρπάζει καί τά σκορπίζει. Μισθωτούς ἀποκάλεσε ὁ Κύριός μας, τούς σύγχρονούς Του Ἀρχιερεῖς, ποὺ μόνο γιὰ τὰ πρόσκαιρα ὀφέλῃ εἶχαν προσκολληθῇ στὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ. Καί οἱ μισθωτοί βλέπουν τούς λύκους νά ἐπιτίθενται στό ποίμνιό τους καί φεύγουν μακριά, διότι δὲν τὰ πονοῦν. Ἐνδιαφέρονται κυρίως νὰ πάρουν τὸν μισθό τους καὶ δὲν διακινδυνεύουν ποτὲ τὴ ζωή τους.

Τά λόγια τοῦ Κυρίου μας καί ἀπόλυτου Ποιμένος, τοῦ σφραγίσαντος αὐτά μέ τό τίμιό Του αἷμα, ἀπευθύνονται στούς μισθωτούς ψευδοποιμένες ὅλων τῶν ἐποχῶν· ἄρα καί τῆς δικῆς μας, τῆς σημερινῆς. Οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν συγχρόνων ποιμένων εἶναι ἀποδεδειγμένα, ψευδοποιμένες. Ἔχουν ἀφήσει τά πρόβατά τους βορά στούς λύκους, καί στόν ἀρχηγό τῶν «λύκων», τόν διάβολο. Τό χειρότερο εἶναι, ὅτι ἔγιναν οἱ ἴδιοι λύκοι καί μάλιστα, «λύκοι βαρεῖς^[2]»! Ὁ προφητικός λόγος γιά τήν κατάντια τοῦ ἔρμου τοῦ λαοῦ (ὁ ὁποῖος βεβαίως, δέν εἶναι ἄμοιρος εὐθυνῶν), τοῦ σύγχρονου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας, ὁσίου Αὐγουστίνου Καντιώτη, εἰπωμένος πρίν 50 χρόνια, δυστυχῶς ἐπαληθεύτηκε: «Ἀλλὰ ὅπως πᾶμε ἀδέλφια μου, παρ’ ὅλες τὶς διαμαρτυρίες τοῦ εὐσεβοῦς Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ δυστυχῶς, εἶνε ἀδιοργάνωτος καὶ γι’ αὐτό δὲν φταίει ὁ λαός, φταῖνε οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες, ποὺ τὸν ἄφησαν ἀδιοργάνωτο, εἰς τρόπον ὥστε οἱ ἀρουραῖοι νὰ ροκανίζουν τάς ρίζας τοῦ δένδρου τῆς Ὀρθοδοξίας… Ὅπως πηγαίνουμε στὴν εὐλογημένη πατρίδα μας… σὲ 50 χρόνια καὶ λιγότερο, θὰ ὑπάρχουν ὅλων τῶν λογιῶν καρύδια, μόνο Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι δὲν θὰ ὑπάρχουν.»^[3]!

 Ζήσαμε αὐτές τίς μέρες τό δρᾶμα ἑνός πραγματικοῦ ποιμένος, τοῦ ὁποίου τά πρόβατα καταδικάστηκαν σέ θανάτωση^[4]. Βιώσαμε τήν ἀγωνία του, τόν σπαραγμό τῆς καρδιᾶς του καί τήν ἀγάπη του γιά τό κοπάδι του· δέν ἔθεσε θέμα χρημάτων. Τό φύλαξε, ὅπως εἶπε, ἀπό τούς λύκους, ἀπό τήν πεῖνα, τό προστάτευσε ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο κίνδυνο. Τάϊζε ἕνα ἕνα προβατάκι στό στόμα μέ κατάλληλη τροφή γιά νά τά θεραπεύσει. Καί πόσο τόν ἀγαποῦν τά προβατάκια του!  «Τό ἄδικο εἶναι πολύ βαρύτερο ἀπ’ τή ζημία. Τώρα πού θά φύγουν τά δικά μου τά πρόβατα... ... εἶμαι καθαρός ἀπ’ αὐτό τό φονικό, ἐγώ τά φύλαξα, τήν ζωή μου ἔβαζα μπροστά πάντα...»^[5], εἶπε θρηνῶντας καί ὑπενθυμίζοντάς μας τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας: «τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων»^[6]! Ποιός θά σηκώσει αὐτό τό βαρύ ἄδικο; Οἱ πρῶτοι εἶναι οἱ ἀδίστακτοι ἀνθέλληνες καί ἀντίχριστοι πολιτικοί. Δεύτεροι οἱ ἐκκλησιαστικοί Ποιμένες καί ἀκολουθεῖ ὁ ἀδιάφορος καί ὑπνωτισμένος λαός. Ἑστιάζοντας στούς Ποιμένες τῶν λογικῶν προβάτων ὡς ἀντιπαράθεση μέ τόν Καλό Ποιμένα, ἀλλά ἀκόμη καί μέ τόν προαναφερθέντα ποιμένα, μᾶς καταλαμβάνει πλήρης ἀπογοήτευση. Ἀθεόφοβοι... Αὐτοκατάκριτοι... Πόσο κρῖμα ἔχουν συλλέξει στόν λαιμό τους...! Τά κρόσσια ἀπό τά πετραχήλια τους ἔγιναν βαρίδια καί τά ὠμοφόριά τους, θηλιά στό λαιμό... Οἱ πιστοί ἀπομακρύνονται ἀπό κοντά τους διότι «ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν»^[7]. Καί νά ἦταν μόνο οἱ ἀδικίες... Ἔχουν παραδώσει στούς λύκους καί τά κλειδιά τῆς Μάνδρας, τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Καί ἀντί νά θυσιάσουν τόν ἑαυτό τους, θυσιάζουν τά πρόβατα. Καί ὄχι μόνο· ἔχουν παραδώσει σέ ἀντιχρίστους καί τά κλειδιά τοῦ ἁγίου θησαυροφυλακίου τῆς Ὀρθῆς Πίστεως. Ἔχουν προδώσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία. Καί ἄφησαν τούς ἀρουραίους «νὰ ροκανίζουν τάς ρίζας τοῦ δένδρου τῆς Ὀρθοδοξίας», νά ροκανίζουν τά θεμέλια τῆς Πατρίδας καί τῆς παραδοσιακῆς ἑλληνορθόδοξης Οἰκογένειας. Ὀγδόντα νοματαῖοι, καλοπληρωμένοι, καλοζωισμένοι, καλόγεροι κατά τά ἄλλα, ἄφωνοι, ἄφωνοι, ἄφωνοι... Μέ ποιά δεσμά εἶναι φιμωμένο τό στόμα τους; Ποιές φιλοδοξίες, φιληδονίες, φιλαργυρίες καί λοιπά πάθη, τούς βαραίνουν;

Στό ἔντυπο «Φωνή Κυρίου»^[8] τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διευκρινίζεται ποιοί εἶναι οἱ «λύκοι βαρεῖς»· «εἶναι ἐπικίνδυνα πρόσωπα, ψευδοποιμένες πού δέν θά λυπηθοῦν τό ποίμνιο. Θά κάνουν τά πάντα νά ἀπομακρύνουν τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Νά κυνηγήσουν ὅσους ἀντισταθοῦν καί παραμείνουν στήν ἀλήθεια τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Συγκεκριμένα, θά εἶναι ἄνθρωποι στερημένοι ἀπό τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· θά καθοδηγοῦνται ἀπό τόν ἀρχηγό τοῦ ψεύδους, τόν διάβολο, μέ σκοπό νά ‘‘καταβροχθίσουν’’ μέσα στό σκοτάδι τῆς πλάνης τά ἀνύποπτα θύματα, τούς πιστούς. ... Δέν θά ἐνδιαφέρονται γιά τή σωτηρία τοῦ ποιμνίου, ἀλλά γιά νά κλέψουν, νά θυσιάσουν καί νά ὁδηγήσουν στήν ἀπώλεια τίς ψυχές τῶν πιστῶν καί νά ἑδραιώσουν τήν πλάνη τους.». Ποιούς εἶχε ἄραγε στό νοῦ του ὁ συντάσσων, ὅταν ἔγραφε αὐτές τίς γραμμές; «Τό χειρότερο ἀπ’ ὅλα ὅμως», συνεχίζει, «θά εἶναι ὅτι κι ἀπό μᾶς τούς ποιμένες, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θά ἐμφανισθοῦν πρόσωπα πού θά διδάσκουν ἀντίθετα μέ τά ὅσα δίδαξε ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί γράφτηκαν στά θεόπνευστα Εὐαγγέλια. Θά ἀντιστρέφουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ γιά νά ὁδηγήσουν στήν αἵρεση καί τήν πλάνη ὅλους ὅσοι τούς ἀκολουθήσουν, ἐκμεταλλευόμενοι σύμβολα, ὀνόματα, ἀκόμη καί τή θέση τους, τόν τίτλο τους...»^[9] καί ὁ νοῶν νοείτω!

Ἄλλωστε, τό τελευταῖο ὅπλο τοῦ σατανᾶ, εἶναι νά «ντύσῃ παπᾶδες καί δεσποτᾶδες πρόσωπα τῆς ἐξουσίας του· θά τούς φορέσῃ ἐγκόλπια καί θά τούς δώσῃ πατερίτσες. Καί διά μέσου αὐτῶν τῶν ἀρχιερέων θά διαλύσῃ τήν Ἐκκλησία»^[10]. Τό ἐρώτημα εἶναι: «Πῶς θά προφυλαχθοῦν οἱ πιστοί; Στό ἐρώτημα αὐτό πρῶτος ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, λέγοντας ὅτι ‘‘ἐγώ εἰμί ἡ θύρα τῶν προβάτων’’ (Ἰωάν. 10,7). Ὅποιος δηλ. μείνει σταθερός στά ὅσα δίδαξε ὁ Θεάνθρωπος καί δέν παρεκτραπεῖ ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου του, ὄχι μόνο θά πορεύεται στή σωτηρία του, ἀλλά καί θά εἰσέλθει μέσα στή χάρη καί τόν ἁγιασμό τοῦ Θεοῦ... ... Αὐτή τή σταθερότητα τῆς πίστεως μᾶς τήν ἔχουν ἐξασφαλίσει οἱ θεοφόροι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἁγία ζωή τους καί τή σοφία τους ἔχουν καταγράψει στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ὅλο τό ἀνόθευτο περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Προφητῶν καί Ἀποστόλων, καθώς καί τῶν θείων λόγων τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅσοι σέβονται τά θεοχάρακτα ὅρια τῆς ἱερᾶς παραδόσεως, ἐκεῖνοι ἀποπνέουν τή ζωογόνο χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Πεντηκοστῆς. Ἐκεῖνοι οἱ ποιμένες ἔχουν τή θεία ἔνδειξη τοῦ ἀληθινοῦ καί καλοῦ ποιμένα, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν τό ποίμνιό τους στήν ὁδό τοῦ Κυρίου καί στήν ἀνεξάντλητη πηγή τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»^[11]. Ἄς ἀκολουθήσουμε τούς καλούς Ποιμένας, αὐτούς πού εἶναι ἑπόμενοι τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, ὥστε νά μείνουμε ἐντός τῆς ἁγίας Μάνδρας τοῦ Ἑνός Καλοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ! Ἀμήν!

Πορφυρίτης

………………………………………………………………………..

^[1] Ἰω. 10, 11-13, «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων.»

^[2] Πραξ. 20, 29

^[3] «ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1972 ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ», https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=3

^[4] «Δάκρυσε ὅλη ἡ Ἑλλάδα μέ τόν ἀπαρηγόρητο τσοπάνη – Σκοτώνουμε τά πρόβατά μας γιά νά μᾶς ταΐσουν ‘‘πολτό’’ πολυεθνικῶν», https://www.sportime.gr/bloggers/eleftherios-andronis/dakrise-oli-i-ellada-me-ton-aparigorito-tsopani-skotonoume-ta-provata-mas-gia-na-mas-taisoun-polto-poliethnikon/

^[5] «Θρῆνος στό Μικρό Μοναστήρι: Ἡ οἰκογένεια κτηνοτρόφου ἀποχαιρετᾶ τό κοπάδι της λόγῳ εὐλογιᾶς», https://www.youtube.com/watch?v=pFRTaNrYXcY

^[6] Ἰω. 10, 11

^[7] Ἰω. 10, 5              

^[8] ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», ΑΡΙΘ. ΦΥΛ. 22, 31 Μαΐου 2009, «ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ‘‘ΛΥΚΟΙ ΒΑΡΕΙΣ’’».

^[9] Ὅ.π. (ὁ τονισμός τοῦ γράφοντος)

^[10] Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, «Τελευταῖο ὅπλο τοῦ διαβόλου», https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=73574

^[11] ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», ΑΡΙΘ. ΦΥΛ. 22, 31 Μαΐου 2009, «ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ‘‘ΛΥΚΟΙ ΒΑΡΕΙΣ’’» (ὁ τονισμός τοῦ γράφοντος).