ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
«Οὐ γάρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν εἰς τόν κόσμον ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ»[1]. Ὁ πιστεύων εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού κατέβη ἀπό τόν οὐρανόν καί ἔγινε διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως Υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί ἐξακολουθεῖ ὡς πανταχοῦ παρών Θεός νά εἶναι καί εἰς οὐρανόν, δέν κατακρίνεται ἀλλά σώζεται.
Ὅποιος ὅμως δέν ἔχει πιστεύσει, ἔχει κατακριθεῖ μόνος του ἀπό τώρα· διότι ἀρνούμενος τό ὄνομα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπέκλεισε, ἰδίᾳ θελήσει, τόν ἑαυτό του ἀπό τόν προσκαλοῦντα αὐτόν εἰς σωτηρίαν λυτρωτήν Ἰησοῦν τόν Θεάνθρωπον. Καλύτερα ἀδελφοί μου εἶναι νά ἀνήκουμε στόν Θεόν, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὄχι σάν φίλαυτοι νά ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας· γιατί τά θεῖα ἔτσι θά εἶναι δοτά στούς εὑρισκομένους μαζί μέ τόν Τριαδικό Θεό καί τόν Σωτῆρα Χριστό.
Ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ σαρκωθείς Θεός Λόγος· ἐπαναφέρει τό πρωταρχικόν ἔλλογον τοῦ κόσμου. Σ’ αὐτό συμμετέχει ὁ Θεός Πατήρ, διά τῆς εὐδοκίας Του, ὁ Θεός Ἅγιο Πνεῦμα διά τῆς συνεργείας Του καί ὁ σαρκωθείς Θεός Λόγος, ὁ Σωτήρ, μέ τό συνολικό θεανθρώπινο ἔργο Του. Ὅλα τά παραπάνω, ἁγία γερόντισσα, ἔχουν ἔνα σκοπό· νά λυτρωθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος καί δι’ αὐτοῦ ὁλόκληρη ἡ κτίση, ἀπό τήν ἁμαρτία καί τή φθορά.
Στήν ἄπειρη φιλανθρωπία Του, ὁ Θεός Πατήρ δέχεται τόν ἑκούσιο θεανθρώπινο ἄθλο αὐτοθυσίας τοῦ ἀγαπητοῦ Υἱοῦ Του, στοχεύοντας «δι’ αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τά πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, δι’ αὐτοῦ εἴτε τά ἐπί γῆς, εἴτε τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς»[2]. Νά λοιπόν χριστιανοί μου, γιατί ὁ Θεός Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος: γιά νά καταστρέψει τήν ἁμαρτία τούτη, τήν μόνη αἰτία τῆς συγχύσεως στόν κόσμο καί τῆς ἐχθρότητος ἔναντι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ.
Ἐν τούτοις, τό κεφαλαιῶδες εἶναι νά ἐπιλέξουν οἱ ἄνθρωποι ἐλεύθερα καί ἀγαπητικά τήν λύτρωσή τους ἀπό τήν ἁμαρτία. Ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς ἑκουσίως προσλαμβάνει ὅ,τι πιό φοβερό καί πιό ὀλέθριο ὑφίστανται οἱ ἄνθρωποι εἰς τόν κόσμον: δηλαδή τόν θάνατο καί ὅλα τά βασανιστικά ἐπακόλουθα πού σχετίζονται μ’ αὐτόν καί μάλιστα προσλαμβάνει τόν πιό ταπεινωτικό θάνατο· τόν θάνατο στόν Σταυρό.
Διά τοῦ θανάτου Του, κατέρχεται στό βασίλειο τοῦ θανάτου, ἀκολουθῶντας τήν ἴδια πορεία πού ἀκολουθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Κατέρχεται γιά νά ἀναγγείλει καί ἐκεῖ τήν λύτρωση ἀπό τόν θάνατο, διότι στό βασίλειο τοῦ θανάτου βρίσκονται ἀσυγκρίτως περισσότερες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, άπό ὅσες εὑρίσκονται στή γῆ.
Εἰσῆλθε στό βασίλειο τοῦ θανάτου, ὅπως καί ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ὡστόσο, ἐπειδή ἡ θεότητά Του ἦταν ἀχωρίστως ἑνωμένη μέ τήν ἀνθρώπινη φύση του, ἐν προκειμένῳ, μέ τήν ψυχή, ἄν καί δέν ἀποχωρίστηκε οὔτε ἀπό τό σῶμα του· ἔτσι ἐμφανίστηκε ἐκεῖ καί ὡς Θεός καί ὡς ἄνθρωπος· ὡς Θεάνθρωπος.
Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού διέλυσε τόν θάνατο, πού τόν θρυμάτισε ἔσωθεν «θανάτῳ, θάνατον πατήσας»· «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, μή ἀπόλυται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»· «ἀλλ’ ἵνα σωθῆ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ». Διά τῆς Ἀναστάσεώς Του, ὁ Χριστός Ἰησοῦς, ὡς Θεάνθρωπος, συνέδεσε τούς ἀνθρώπους μέ τήν ἀθάνατη ζωή· μᾶς ἔδωσε τήν καινή ζωή καί τήν νέα θεανθρώπινη αἴσθηση τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς αἰωνιότητος.
Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουμε καί ὁμολογοῦμε ἐν Χάριτι ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγινε σάρκα»[3] καί ἀφοῦ ἑνώθηκε ὑποστατικά μέ τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς ἁμαρτία, ὡς τέλειος Θεός, τήν ξανάπλασε καί τήν θέωσε. Καί ἔτσι ἀφοῦ ἀνακαίνισε στόν ἑαυτό Του, ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, ἀπό παλιό- παλιάνθρωπο, τόν ἔκανε νέο· καί ἀφοῦ ἱερούργησε στόν ἑαυτό Του τήν ἀνάπλαση τῆς φύσεώς μας, θυσίασε γιά χάρη μας, ὁ Ἴδιος τόν ἑαυτό Του, μέ σταυρικό θάνατο· (Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως γιορτάζουμε σήμερα) καί δίνει πάντοτε τό ἄχραντο σῶμά Του νά θυσιάζεται καί μᾶς τό παραθέτει καθημερινά, ὡς ψυχοτρόφο συμπόσιο, μέ σκοπό, τρώγοντας τοῦτο καί πίνοντας τό τίμιο αἷμά Του μέ τήν μέθεξη νά γινόμαστε- μέ αἴσθηση ψυχῆς- καλύτεροι ἀπ’ ὅ,τι ἤμασταν, καθώς θά ἑνωνόμαστε μέ αὐτά καί θά μεταβαλλόμαστε ἀπό τό χειρότερο στό καλύτερο, ἁγιότερο.
Ἄς σπεύσουμε λοιπόν μέ δικαιοσύνη, ἀδελφέ, καί νά νεκρώσουμε καί τήν ψυχή καί τήν καρδιά μας ἀπό τά πάθη, πού ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων μέ δόλο μᾶς σπρώχνει στανικά καί βάρβαρα, θέλοντας νά καταλύσει τήν προσωπική μας ἐλευθερία, τό αὐτεξούσιο τοῦ θεοειδοῦς προσώπου μας. Ὑπάρχει μεγάλος ὁ κίνδυνος νά ἀκούσουμε ἀπό τόν Κύριο: «Ὦ, ἀνόητοι, πού ἡ καρδιά σας ἀργεῖ νά πιστεύσει» ἤ, «πήγαινε νά ἀγοράσεις λάδι ἀπό ἐκείνους πού τό πουλοῦν», ἀλλά καί ἔτι χειρότερο: «Πήγαινε· δέν σέ ξέρω ἀπό πού εἶσαι»[4], ἀφοῦ κλειστεῖ καί ἡ εἴσοδος τοῦ Νυμφώνα. Ἡ κόλασις εἶναι αἰώνια χριστιανοί μου· «σκώληξ ὁ ἀκοίμητος», «σκότος τό ἑξώτερον», «βρυγμός καί τρυγμός τῶν ὀδόντων», «πῦρ ἄσβεστον», «πύρινος ποταμός» κ.ἄ., πού ὁ Χριστός μας μέ πολύ πόνο καί σαφήνεια, προειδοποιεῖ μέσα ἀπό τίς ἅγιες Γραφές ἄπαντας.
Ἐν τούτοις εἶναι φανερή, μέ πληροφορία καί ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, ἡ Κρίσις στούς γρηγοροῦντες καί πιστεύοντας καί θέλοντας τόν Χριστόν,Ἰησοῦν. Ἄρα λοιπόν, ἐκεῖνος πού ἀξιώθηκε ἀπό ἐδῶ καί ἀγωνίστηκε μέ Ὀρθόδοξη πίστη, μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί ἐνοίκησε ἡ χαρά καί ἡ μακαριότητα στόν νοῦ καί στή καρδιά, εἶναι ἐμφανής ἐνώπιόν του ἡ αἰώνια κατοικία τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ.
Στόν γλυκύτατο Σωτῆρα Χριστό, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, ἡ Δύναμις, τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1](Ἰωάν. 3, 17)
[2](Κολ. 1, 20)
[3](Ἰω. 1, 14)
[4](Ματθ.25, 9,12)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου