Τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα

 

Τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα

Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Ζαχαριάδης, Καθηγητὴς Θεολόγος – Συγγραφεὺς

    Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς παρομοίασε τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία μὲ τὸ μεγαλύτερο ζῶο, τὸν Ἐλέφαντα. Ὅπως ὁ ἐλέφαντας, ὅταν πέσει λόγῳ τοῦ βάρους του (πολυσαρκία), δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ, ἔτσι καὶ οἱ παπικοὶ δὲν μποροῦν νὰ σηκωθοῦν μετὰ τὴν πτώση τοὺς ἐξαιτίας τοῦ τύφου τους. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπῆρξε ὁ ἐλεγκτὴς καὶ στηλιτευτῆς τῆς νοθείας τῆς Δύσεως. Γι’ αὐτὸ οἱ παπικοὶ τὸν κατέταξαν μεταξὺ τῶν κορυφαίων ἐχθρῶν τους.

    Οἱ παπικοὶ χρησιμοποιοῦν τὸ «Πρωτεῖο» τοῦ Ἀπ. Πέτρου, τὸ ὁποῖο δὲν θεμελιώνεται πουθενὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ ἢ τὴν Ἱ. Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ὁ Ἀπ. Πέτρος ἦταν πράγματι ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, αὐτὸ δὲν δίνει πρωτεῖο ἐξουσίας στὸν ἐπίσκοπο τῆς πόλης αὐτῆς, γιατί ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι δὲν ἦταν Ἐπίσκοποι συγκεκριμένων ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ εἶχαν τὴ γενικὴ ἐποπτεία τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ γιὰ τὶς ἐπιμέρους Ἐκκλησίες καθιστοῦν τοπικοὺς ἐπισκόπους.

    Ὕστερα δὲν εἶναι μόνο ἡ Ρώμη ποὺ ἔχει (ἂν ἱστορικὰ ἔχει αὐτὸ τὸ δικαίωμα…) Πέτρειον Ἀποστολικότητα. Ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ὁ Ἀπ. Πέτρος θεωρεῖται ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιόχειας, τῆς Ἀλεξάνδρειας, τῆς Καισάρειας, τῆς Παλαιστίνης, τῆς Τριπόλεως, τῆς Λαοδικείας καὶ τῆς Κορίνθου. Σύμφωνα μὲ τὴν παπικὴ συλλογιστικὴ θὰ ἔπρεπε ὁ ἐπίσκοπος κάθε μίας ἀπὸ τὶς πιὸ πάνω πόλεις νὰ διεκδικεῖ γιὰ τὸ θρόνο του τὰ «πρωτεῖα», θεωρώντας τὸν ἑαυτὸ του διάδοχο τοῦ κορυφαίου Ἀποστόλου.

    Τότε τὸ δόγμα τοῦ Πρωτείου θὰ γινόταν καταγέλαστο. Ἀλλὰ σ’ αὐτὴν τὴν πλάνη δὲν ἔπεσαν οἱ πιὸ πάνω Ἐκκλησίες. Μάλιστα τέτοιες ἀξιώσεις δὲν ἤγειρε οὔτε αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ποὺ εἶναι ἡ Μητέρα ὅλων τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἔπειτα, ἂν ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ἔχει πραγματικὰ πρωτεῖον ἐξουσίας ἀπὸ τὸ Θεό, ἂν εἶναι ὁ μοναδικὸς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ, ὁ ταμειοῦχος καὶ διανομέας τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἂν στὸ πρόσωπό του συνοψίζεται ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία χωρὶς αὐτὸν (κατὰ τοὺς Παπικοὺς πάντοτε) δὲν μπορεῖ κἄν νὰ νοηθεῖ, τότε γιατί στὴν ἀρχαία ἐκκλησία ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης εἶχε μόνο μία ψῆφο στὶς συνόδους, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἐπίσκοποι καὶ γιατί αὐτὲς οἱ σύνοδοι συνέρχονταν χωρὶς τὴν προεδρία του ἢ τὴ συμμετοχὴ ἢ καὶ τὴν συγκατάθεσή του; Καὶ γιατί ἔπαιρναν ἀποφάσεις ποὺ ἦταν κάποτε ἀντίθετες πρὸς τὴ γνώμη ἢ καὶ τὴ θέλησή του ἢ καὶ καταδικαστικὲς γι’ αὐτόν;

Δὲν εἶναι, λοιπόν, καὶ γραφικὰ καὶ ἱστορικὰ ἀστήρικτο τὸ πρωτεῖο τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα; Καὶ δὲν εἶναι ἡ ἀξίωση γιὰ πρωτοκαθεδρίες καὶ δυναστικὲς ἐξουσίες διαστροφικὴ καὶ ἀντίστροφη τῆς χριστιανικῆς ταπεινοφροσύνης ποὺ εἶναι ἡ βάση κάθε χριστιανικῆς ἀρετῆς καὶ ὁ πρῶτος ὅρος γιὰ τὴν κληρονομιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν; Ἢ μήπως ὁ Ἰησουϊτισμὸς τῶν παπικῶν θὰ φτάσει σὲ τέτοια μέτρα ὑποκρισίας ὥστε νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι τὸ πρωτεῖο πού ζητᾶ ὁ Ρώμης εἶναι πρωτεῖο «διακονίας»; Ἀλλὰ ὁ θέλων γενέσθαι πάντων διάκονος, ἀναλαμβάνει τὴ διακονία τῆς ἐξουσίας καλούμενος ὄχι πιέζοντας καὶ καταπιέζοντας αὐτοὺς ποὺ ὑποτίθεται θέλει νὰ διακονήσει.

Νομίζω ὅτι ἀποδείχθηκε ἐπαρκῶς ἡ ἀνεπάρκεια τῶν παπικῶν ἰσχυρισμῶν ὅσων ἀφορᾶ, τόσο τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ὅσο καὶ στήν προσπάθεια θεμελίωσης τοῦ παπικοῦ πρωτείου στὴ μοναδικότητα τῆς σημασίας τοῦ ἰδίου Ἀποστόλου σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους Ἁγίους Ἀποστόλους.

Ὁ παπικὸς Θεολόγος K. Rahner τονίζει ὅτι «οἱ Ἐπίσκοποι (καρδινάλιοι) δὲν εἶναι εἰ μὴ ὑπάλληλοι τοῦ Πάπα».

Ὁ Ντοστογιέφσκι τονίζει σχετικὰ μὲ τὸν Παπισμὸ ὅτι: «Ὁ Πάπας ἅρπαξε γῆ, ἔκατσε σὲ θρόνο καὶ πῆρε ξίφος στὰ χέρια του. Ὁ Παπισμὸς τῆς Ρώμης εἶναι χειρότερος ἀπὸ ἀθεϊσμό. Ὁ ἀθεϊσμὸς κηρύττει τὸ μηδέν, ὁ παπισμὸς προχώρησε πιὸ πέρα ἀκόμα. Κηρύττει ἕνα διαστρεβλωμένο Χριστό, ἕνα Χριστὸ ἀντίθετό του Χριστοῦ».

Ὁ παπισμὸς κατεδικάσθη ὡς ΑΙΡΕΣΗ ἀπὸ τὴν Η΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία ἔγινε ἐπὶ Μ. Φωτίου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλες συνόδους τῆς Κων/πόλεως 14ος αἰὼν ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, οἱ ὁποῖες ἀναθεματίζουν τοὺς παπικούς. Ὁ Παπισμὸς κατεδικάσθη ὡς αἵρεση ἀπὸ τοὺς Μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, Μ. Φώτιο, Γρηγόριο Παλαμᾶ, Συμεὼν τὸν Θεσσαλονίκης, Μάρκο τὸν Εὐγενικό, Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, Ἅγιο Νεκτάριο κ.λπ.

Λυπᾶμαι καὶ νιώθω ἀγανάκτηση, ὅταν βλέπω ὅτι στοὺς διαλόγους μὲ τοὺς παπικοὺς δίνεται ἡ ἐντύπωση ὅτι τὸ θέμα τῆς πίστεως εἶναι δευτερεῦον. Θέλω νὰ τονίσω ὅτι χρειάζεται θάρρος, ὁμολογία καὶ παρρησία, ἐνῶ οἱ μουσουλμάνοι ἀπειλοῦσαν τὸ Βυζάντιο, οἱ Θεοφόροι Πατέρες μας στὶς συζητήσεις τους μὲ αὐτοὺς τόνιζαν ὅτι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι ὁ τριαδικὸς Θεός, ὁ μόνος Σωτήρας τοῦ κόσμου ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐνῶ ὁ Μωάμεθ εἶναι ψευτοπροφήτης.

Ἂς φυλάττουμε τὴ Θεοπαράδοτο πίστη μας γιατί ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι προϊόν τοῦ Δυτικοῦ ἀθεϊσμοῦ ποὺ σὰν ἀρρώστια ἀρχίζει νὰ τρώει τὸ σῶμα τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας.

Ἐπιτέλους νὰ καταλάβουμε, τόσο τὸ χριστεπώνυμο ποίμνιο, ὅσο καὶ οἱ ἄξιοι ἐπίσκοποί μας ὅτι οἱ Παπικοὶ δὲν κάνουν λόγο γιὰ «Ἕνωση», ἀλλὰ γιὰ «ἐπανένωση», δηλαδὴ ἐπιστροφὴ ὅλων στοὺς κόλπους τοῦ Παπισμοῦ.

Καὶ κάτι ἄλλο, ἐσφαλμένα μερικοὶ μιλοῦν γιὰ «καθολικὸς» ποὺ ταυτίζεται μὲ τὸ «ὀρθόδοξος» ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ ὅρος ἐκκλησία δὲν ἁρμόζει στὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ.

Πρέπει νὰ προσέξουμε καὶ τὸν ΞΕ΄ Ἀποστολικὸ Κανόνα ποὺ λέει «Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρεῖσθαι».

Τέλος, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὅσοι ἀγαποῦν δὲν φοβοῦνται νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια, διότι μόνη ἡ ἀλήθεια σώζει.

Ὅσοι δὲν ἀγαποῦν ἢ ἀγαποῦν ὑποκριτικὰ κρύπτουν τὴν ἀλήθεια γιὰ ἰδιοτελεῖς σκοπούς. Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος πρὸς ἕνα αἱρετικὸ ρωτᾶ – Μαρκίων: «Μὲ γνωρίζεις;». Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος Σμύρνης: «Ἐπιγνώσκω σε τὸν πρωτότοκο τοῦ Σατανᾶ».

orthodoxostypos