Περί τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀπάντησις εἰς τοὺς κατηγόρους της

 

Περί τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης

Ἀπάντησις εἰς τοὺς κατηγόρους της

Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

  Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ πάσης φύσεως ἀρνητὲς καὶ ἰδιαίτερα οἱ ἀρχαιολάτρες, ἔχουν ἐξαπολύσει σφοδρὴ ἐπίθεση κατὰ τῆς χριστιανικῆς Πίστεως, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καὶ ἰδιαιτέρως ἐναντίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Παρακάτω παραθέτουμε τὶς κυριότερες ἀπὸ τὶς κατηγορίες κατὰ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ μία σύντομη ἀπάντηση σὲ αὐτές.

Ἡ κατηγορία: Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι ἕνα βιβλίο ἑβραϊκὸ κι ὄχι ἑλληνικό!

Ἡ ἀπάντηση: Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη δὲν εἶναι βιβλίο ἑβραϊκό, ὅπως θέλουν νὰ ὀνομάζουν ὑποτιμητικὰ τὴν Π.Δ. οἱ ἀρχαιολάτρες, ἀλλὰ ὁ ζωντανὸς καὶ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὰ κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μπορεῖ νὰ γράφτηκαν ἀπὸ Ἰουδαίους, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἔχουν ἑβραϊκὸ χαρακτῆρα. Οἱ συγγραφεῖς ἁπλὰ δάνεισαν τὴ γραφίδα τους στὸ Θεὸ προκειμένου νὰ καταγραφοῦν κείμενα ποὺ εἶναι θεόπνευστα καὶ ποὺ δὲν ἀπευθύνονται μόνο σὲ Ἑβραίους, ἀλλὰ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου.

Ἡ κατηγορία: Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι ρατσιστική, διότι θεωρεῖ τοὺς Ἑβραίους περιούσιο λαὸ τοῦ Θεοῦ!

Ἡ ἀπάντηση: Ὁ Θεὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνεπῶς Πατέρας ὅλων τῶν ἐθνῶν. Ἡ εἰδικὴ εὔνοια πρὸς τὸ ἰουδαϊκὸ ἔθνος δὲν ὀφείλεται σὲ κριτήρια φυλετικά, ἀλλὰ στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἦταν ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του, ποὺ εἶχε κρατήσει τὴν πίστη πρὸς τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ ἀληθινὸ Θεό, γι’ αὐτὸ κι εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ γίνει ὁ πατριάρχης τοῦ ἔθνους, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ προερχόταν κατὰ σάρκα ὁ Κύριος.

Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται ἀκόμα καὶ στὰ εἰδωλολατρικὰ ἔθνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ Θεὸς στέλνει τὸν Ἰουδαῖο προφήτη Ἰωνᾶ νὰ κηρύξει μετάνοια στοὺς εἰδωλολάτρες κατοίκους τῆς πόλης Νινευῆ, προκειμένου νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὴν ἐπερχόμενη τιμωρία. Ἂν ὁ Θεὸς ἐνδιαφερόταν μόνο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, γιατί ἤθελε νὰ σώσει τὴ Νινευή;

Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς προχριστιανικῆς περιόδου, ὡς κομιστῆ τῆς ἀποκάλυψης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, δὲν σήμαινε μόνο τιμὴ γι’ αὐτὸν τὸ λαό, ἀλλὰ καὶ μεγάλη εὐθύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, κάθε φορὰ ποὺ ὁ λαὸς αὐτὸς ἀποδείχθηκε ἀνάξιος αὐτῆς τῆς τιμῆς, ὁ Θεὸς τὸν τιμώρησε ἐπανειλημμένως καὶ σκληρότερα ἀπὸ τὰ ἄλλα ἔθνη. Ποῦ εἶναι λοιπὸν ἡ διάκριση ποὺ κάνει ὁ Θεὸς ὑπὲρ τῶν Ἑβραίων;

Ὁ Θεὸς εὐδόκησε, ὥστε ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα νὰ εἶναι ἡ γλῶσσα, στὴν ὁποία μεταφράσθηκαν τὰ βιβλία τῆς Π.Δ. τὸν 3ο π.Χ. αἰῶνα ἀπὸ Ἰουδαίους γλωσσολόγους γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἑλληνιστῶν Ἰουδαίων (δηλ. τῶν Ἰουδαίων ποὺ μιλοῦσαν ἑλληνικὰ ). Ἀλλὰ καὶ τὰ κείμενα τῆς Κ.Δ. γράφτηκαν πρωτοτύπως στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Μήπως οἱ ἑλληνολάτρες θὰ πρέπει νὰ χαρακτηρίσουν ὡς…ρατσιστικό, τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἐπέλεξε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὡς γλῶσσα συγγραφῆς καὶ διαδόσεως τοῦ λόγου Του κι ὄχι κάποια ἄλλη;

Ἡ κατηγορία: Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ τὶς προσωπικότητες τῆς Π.Δ. ὡς προπάτορες τῶν Ἑλλήνων!

Ἡ ἀπάντηση: Ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι ὡς Χριστιανοὶ ἔχουμε πνευματικούς μας προπάτορες τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς δικαίους τῆς Π.Δ., οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς πράξεις τους εὐαρέστησαν τὸ Θεὸ κι ἔγιναν πρότυπα γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς. Ὡς Ἕλληνες ἔχουμε ἐπίσης πνευματικούς μας προπάτορες τοὺς ἀρχαίους προγόνους μας. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλωστε προετοίμασαν μὲ τὴ διδασκαλία τους τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, γιὰ νὰ δεχτεῖ τὸ Χριστιανισμό, γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς θεωροῦμε ὡς πρὸ Χριστοῦ Χριστιανούς. Ἀπὸ αὐτὴ τὴ δημιουργικὴ σύζευξη Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ, δημιουργήθηκε ὁ ἑλληνοχριστιανικός μας πολιτισμός. Ἑπομένως δὲν ὑφίσταται καμία οὐσιαστικὴ ἀντίθεση μεταξύ τους.

Κριτήριο τῆς ἀξίας ἑνὸς ἀνθρώπου δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐθνική του καταγωγή, ἀλλὰ ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου του. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ τονίζει αὐτὸ πολὺ χαρακτηριστικά, γράφοντας: «οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ’ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος Αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι» (Πράξ. ι΄ 34 – 35 ). Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ διακρίνονται μὲ βάση τὶς ἀρετές τους κι ὄχι μὲ βάση τὸ ἔθνος, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κατάγονται. Γι’ αὐτό, τὸ νὰ θεωροῦμε πνευματικούς μας προπάτορες τοὺς δικαίους της Π.Δ., ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ ὄνειδος, ἀλλὰ συνιστᾶ ἰδιαίτερη τιμὴ γιὰ ἐμᾶς.

Ἡ κατηγορία: Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία καὶ δὲν χρειαζόμαστε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, γιατί εἶναι ξένη.

Ἡ ἀπάντηση: Ὅπως ἡ μελέτη τῆς ἑλληνικῆς λογοτεχνίας δὲν ἀποκλείει τὴ μελέτη τῆς παγκόσμιας, ἔτσι καὶ ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς δὲν ἀποκλείει τὴ μελέτη καὶ τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν συγγραμμάτων, ὅπως ἄλλωστε μᾶς δίδαξε ὁ Μέγας Βασίλειος.

Ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, τιμήσαμε ἰδιαίτερα τοὺς ἀρχαίους προγόνους μας μελετώντας τὰ βιβλία τους στὰ σχολεῖα, ἀντιγράφοντας τὰ κείμενά τους στὰ μοναστήρια, ζωγραφίζοντάς τους στοὺς νάρθηκες τῶν ἐκκλησιῶν. Ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀξία τους καὶ ὑπερηφανευόμαστε γιὰ αὐτούς. Ἀντίθετα μὲ αὐτὴ τὴ στάση, οἱ ἑλληνολάτρες ἀρνοῦνται πεισματικὰ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀξία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ εἶναι τὸ βιβλίο μὲ τὴ μεγαλύτερη κυκλοφορία στὸν κόσμο!

Ἡ κατηγορία: Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη περιγράφει ἱστορίες καὶ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα μὲ τὶς ἁμαρτίες τους σκανδαλίζουν ἀκόμα καὶ τοὺς πιστούς!

Ἡ ἀπάντηση: Ἀλλὰ αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι ἡ Π.Δ. εἶναι γραμμένη μὲ ἀντικειμενικότητα κι ὄχι μὲ πνεῦμα ἐξωραϊσμοῦ κι ἀπόκρυψης τῆς ἀλήθειας. Καὶ ναὶ μὲν ἡ Π.Δ. μπορεῖ νὰ παρουσιάζει τὶς ἀδύνατες πλευρὲς τῶν δικαίων, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι τὶς ἐγκρίνει. Ἀντιθέτως τὶς καταδικάζει μὲ τρόπο σαφῆ καὶ ἀπερίφραστο. Ἐπιπλέον, ἀκόμα καὶ μέσα ἀπὸ τὶς ἀστοχίες τῶν δικαίων ἀνθρώπων, μποροῦμε νὰ διδασκόμαστε, ὥστε νὰ ἀποφύγουμε τὰ ἴδια σφάλματα. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὰ σοβαρὰ ἁμαρτήματα, ἡ Π.Δ. καταγράφει καὶ τὶς κακὲς συνέπειες τῶν ἁμαρτημάτων αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ τὴ μεταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἁμάρτησαν, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ μὴ ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὶς πτώσεις μας, ἀλλὰ νὰ παρακινούμαστε εὐθὺς σὲ μετάνοια. Ὁ ἀληθινὸς Χριστιανὸς δὲν κρίνει ποτὲ μὲ ἐμπάθεια τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἀλλὰ λυπᾶται γι’ αὐτὰ καὶ ζητᾶ μὲ ταπείνωση τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἐνθυμούμενος τὰ δικά του.

  Ἆραγε, ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴ μελέτη τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας, δὲν σκανδαλίζονται μὲ τὶς ἀντιζηλίες, τὶς πορνεῖες, τὶς ἀσέλγειες, τὶς μοιχεῖες καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλίες τῶν ἀρχαίων θεῶν καὶ σκανδαλίζονται μόνο ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μερικῶν προσώπων τῆς Π.Δ.;

Ἡ κατηγορία: Οἱ Φιλισταῖοι ποὺ ἦταν ἐχθροὶ τῶν Ἰουδαίων, εἶχαν ἑλληνικὴ καταγωγή!

Ἡ ἀπάντηση: Οἱ Φιλισταῖοι, μὲ τοὺς ὁποίους ἀναμετρήθηκαν οἱ Ἰουδαῖοι γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν παλαιστινιακῶν ἐδαφῶν (τῆς γῆς Χαναὰν) ἦταν Κρῆτες στὴν καταγωγή. Σύμφωνα ὅμως μὲ τοὺς ἱστορικούς, οἱ Κρῆτες καὶ ὁ μινωικὸς πολιτισμὸς ἀνήκουν στοὺς Προέλληνες κι ὄχι στοὺς Ἕλληνες. Μὲ ἄλλα λόγια ὅταν κατέβηκαν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο τὰ 4 ἑλληνικὰ φῦλα (Ἴωνες, Δωριεῖς, Ἀχαιοὶ καὶ Αἰολεῖς) οἱ Κρῆτες ἦταν ἤδη ἐκεῖ. Ἑπομένως ἡ διαμάχη μεταξὺ Ἰουδαίων καὶ Φιλισταίων ἀποτελεῖ διαμάχη μεταξὺ Ἰουδαίων καὶ Προελλήνων κι ὄχι Ἰουδαίων καὶ Ἑλλήνων.

Ἡ κατηγορία: Οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ἐχθροὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τους!

  Ἡ ἀπάντηση: Προφανῶς ἡ κατηγορία ἀναφέρεται στὴν ἐξέγερση τῶν Μακκαβαίων (167 π.Χ.) κατὰ τοῦ διαδόχου τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου Ἀντιόχου Δ΄ τοῦ Ἐπιφανοῦς (215 – 164/3 π.Χ.). Ἀλλὰ ὁ Ἀντίοχος παραβιάζοντας τὴ στάση τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ὁ ὁποῖος σεβάστηκε ὅλα τὰ ἀλλόφυλα ἔθνη, ἐπιχείρησε βίαιο ἐξελληνισμὸ τῶν Ἰουδαίων, βεβηλώνοντας τὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, φονεύοντας χιλιάδες Ἰουδαίους καὶ σέρνοντας δούλους πολλοὺς περισσότερους. Ἑπομένως αὐτοὶ ποὺ ἐπιχείρησαν νὰ ὑποδουλώσουν καὶ νὰ ἐξοντώσουν τοὺς ἄλλους, ἦταν οἱ Ἕλληνες τοὺς Ἰουδαίους κι ὄχι οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς Ἕλληνες. Γιὰ ποιὸ λόγο λοιπὸν διαμαρτύρονται οἱ ἑλληνολάτρες;

  Ἐδῶ, ἀξίζει νὰ σημειώσουμε μία λεπτομέρεια, ποὺ δὲν εἶναι ἴσως τόσο γνωστή: Τὸν ἴδιο καιρὸ ποὺ οἱ Ἰουδαῖοι ἀντιστέκονταν στὴν προσπάθεια ἐξελληνισμοῦ τους, εἶχαν ἀναπτύξει φιλία μὲ τοὺς Σπαρτιᾶτες, τοὺς ὁποίους ἀποκαλοῦσαν ἀδελφούς, χαίρονταν μὲ τὴ δόξα τους καὶ προσεύχονταν γι’ αὐτούς! (Α΄ Μακ. ια΄ 1 – 23). Ἀλλὰ οἱ Σπαρτιᾶτες, μὲ τοὺς ὁποίους εἶχαν συμμαχήσει οἱ Ἰουδαῖοι, ἦταν Ἕλληνες. Γιατί λοιπὸν οἱ διαστρεβλωτὲς παρουσιάζουν μονόπλευρα τοὺς Ἰουδαίους ὡς ἐχθροὺς τῶν Ἑλλήνων;

  Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ὄχι μόνο δὲν κάνει ἀνθελληνισμό, ἀλλὰ μᾶς προσφέρει μία ἀκόμα σημαντικότατη ἀρχαία ἱστορικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν ἑλληνικότητα τῶν Μακεδόνων καὶ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καὶ μάλιστα ἐπενδυμένη μὲ τὸ κῦρος τῆς θεοπνευστίας της: Στὸ Α΄ βιβλίο τῶν Μακκαβαίων, κεφ. στ΄, στίχος 2, γίνεται ἀναφορὰ στὸν Ἀλέξανδρο τὸν Μακεδόνα, «ὃς ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τοῖς Ἕλλησι». Τὸ κείμενο δηλαδὴ λέει ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδόνας ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ βασίλευσε μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων. Ἐπιβεβαιώνεται ἔτσι μὲ τὸν πιὸ ξεκάθαρο τρόπο ὅτι ὁ Μακεδόνας Μ. Ἀλέξανδρος εἶχε συνενώσει ὅλους τοὺς Ἕλληνες κι εἶχε γίνει ὁ πρῶτος τους βασιλιάς. Ἑπομένως καὶ οἱ Μακεδόνες ἀνῆκαν στοὺς Ἕλληνες.

  Γιὰ τὴ στάση τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἔναντι τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸ πόσο ὁ Θεὸς τίμησε καὶ εὐλόγησε τὸ ἔθνος μας, ἀρκεῖ νὰ θυμήσουμε τὴν περίφημη ἀπάντηση τοῦ Κυρίου, ὅταν ὁ Φίλιππος μὲ τὸν Ἀνδρέα Τοῦ δήλωσαν ὅτι μερικοὶ Ἕλληνες ζητοῦν νὰ Τὸν δοῦν. Εἶπε τότε ὁ Κύριος: «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰωάν. ιβ΄23 ). Δηλ. ἀφοῦ δὲν δοξάστηκε ὁ Χριστὸς πρῶτα ἀπὸ τὸ ἰουδαϊκὸ ἔθνος, ἦλθε ἡ ὥρα, γιὰ νὰ ἀναγνωριστεῖ ὡς Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς καὶ νὰ δοξαστεῖ πρῶτα ἀπὸ τοὺς ἐθνικοὺς καὶ μάλιστα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Κι αὐτὸ διότι τὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων πρῶτο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη καὶ περισσότερο ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἔθνος στὸν κόσμο, ἐγκολπώθηκε καὶ διέδωσε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος δόξασε τὸν Χριστό, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς δόξασε στὸ παρελθὸν τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ μὲ τὴ μακροθυμία Του θὰ συν­εχίσει νὰ τὸ προστατεύει στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον, παρὰ τὴν ἀποστασία μας. Διότι Αὐτός, ὡς Θεὸς ἀγάπης ποὺ εἶναι, παρὰ τὶς ἄδικες ἐπικρίσεις τῶν κατηγόρων Του καὶ τὶς δικές μας ἁμαρτίες, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄4).

orthodoxostypos