ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΧΙ) – «Ίνα πάντες έν ώσι»

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΧΙ)

«Ίνα πάντες έν ώσι» (Ιωα. ιζ’, 21)

1' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 2' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 3' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 4' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ- 5' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 6' ΜΕΡΟΣ  ΕΔΩ

- 7' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 8' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ- 9' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ – 10' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Προ 30 περίπου ετών η Παπική Εκκλησία κυκλοφόρησε προς τους Ρωμαιοκαθολικούς την εγκύκλιο που αφορούσε στην ενότητα των χριστιανών ut unum sint. Δηλαδή, ίνα πάντες έν ώσι!

Έκτοτε, το χωρίο αυτό πολλαπλά κακοποιήθηκε εννοιολογικά και έγινε “σημαία” στα χέρια των θεολόγων της οικουμενι(στι)κής κινήσεως. Σύμβολο της προσπάθειας για την ενότητα των χριστιανικών εκκλησιαστικών κοινοτήτων. Απώτερο στόχο των Διαχριστιανικών Διαλόγων.

Όπως, όμως, γράψαμε παραπάνω, πρώτα κακοποιήθηκε εννοιολογικά. Και προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι η κακοποίησή του αυτή δεν θεωρήθηκε από τους ορθοδόξους ως εμπίπτον στην κατηγορία αυτών που ο Κύριος ζήτησε να μην αλλάξουν (“ιώτα έν ή μία κεραία”) αλλιώς… “ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών”.

Τον κώδωνα του κινδύνου από την αλλοίωση αυτή έκρουε προ ετών ο μακαριστός διαπρεπής Θεολόγος π. Ιωάννης Ρωμανίδης ^{(www.waternet…./rom.e.14.orthodoxi_kai_vatikania_sumfonia_peri_ounias.01.html)}
“Η εν λόγω Κυριακή προσευχή δεν είναι γιά την ένωσιν των μελών του Σώματος του Χριστού με Παπικούς και Διαμαρτυρομένους που δεν έχουν την παραμικράν ιδέαν διά την προειρημένην θεραπείαν που οδηγεί στην θέωσιν. Φυσικά η προσευχή αυτή προϋποθέτει την είσοδον εις την οδόν προς την θέωσιν, αλλά δεν είναι διά την ένωσιν της Εκκλησίας πραγματικών ιατρών με εκκλησίας κομπογιαννιτών.

Το Βατικανό και οι Διαμαρτυρόμενοι, μαζί με ορισμένους Ορθοδόξους φαντάζονται ότι ο Χριστός προσεύχεται εδώ διά κάποιαν ένωσιν διηρημένων Εκκλησιών. Αντιθέτως, ο ενσαρκωθείς Κύριος της δόξης προσεύχεται εδώ ίνα οι μαθηταί Του και οι μαθηταί αυτών “ώσιν έν” εν τη θεωρία της Δόξης Του αφού θα γίνουν από την ημέραν της Πεντηκοστής μέλη του Σώματός Του.

Η Πεντηκοστή είναι η τελική μορφή του δοξασμού των πιστών και συνιστά τον πυρήνα της ιστορίας του Σώματος του Χριστού, του οποίου τα μέλη είναι οι βαδίζοντες την στενήν οδόν… Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΝ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ, ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΙΩΝ ΤΟΥ ΣΤΗΝ Π&ΚΔ, ειδικά αυτών που αναφέρονται στο Ιωα. ιστ’ 13 διά την υπό του Αγ. Πνεύματος καθοδήγησιν “εις πάσαν την αλήθειαν”… “.

Στο σημείο αυτό να θέσουμε υπ όψιν των θεολόγων που αλλοιώνουν την ερμηνεία του χωρίου ότι είναι δυνατόν να πέφτουν και στο φοβερό αμάρτημα της βλασφημίας του Αγ. Πνεύματος. Κι αυτό, γιατί παραβλέπουν την συνέχεια της προσευχής του Κυρίου όπου τονίζεται ότι (στ. 9) “… περί αυτών ερωτώ, ου περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ων δέδωκάς μοι, ότι σοι εισί”.

Ο Κύριος δεν προσεύχεται γιά όλα ανεξαιρέτως τα πλάσματά Του, αλλά μόνο γι αυτά που άκουσαν και πίστευσαν στα λόγια Του και εφύλαξαν τις εντολές Του.

Αν πούμε όμως ότι ο Κύριος δεν διαχωρίζει μεταξύ των μαθητών και των μη μαθητών Του, τότε μιά σειρά από απαράδεκτους ισχυρισμούς θα μας οδηγήσουν σίγουρα στη βλασφημία, διότι :

Α) στιχ. 6 “Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις…και τον λόγον σου τετηρήκασι”. Τι ακριβώς τήρησαν οιΤου το έδωσε  Παπικοί που απέρριψαν ή αλλοίωσαν τα λόγια και τη διδασκαλία του Κυρίου όπως γιά παράδειγμα τα της εκπορεύσεως του Αγ. Πνεύματος;

Β) στιχ. 7 “Νυν έγνωκαν ότι πάντα όσα δέδωκάς μοι παρά σου εστιν”. Γνωρίζουν οι Παπικοί ότι ό, τι εδίδαξε ο Κύριος Του το έδωσε ο Πατέρας γιά να το αποκαλύψει; Γνωρίζουν ότι με το να υποστηρίζουν το filioque απορρίπτουν την ενότητα του Πατρός και του Υιού;

Γ) στιχ. 11 ” Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου…”.
Τηρεί, δηλαδή προφυλάσσει από τις αμαρτίες και ειδικά αυτήν της αιρέσεως ο Κύριος τους Παπικούς οδηγώντας τους με ασφάλεια στον Παράδεισο;

Δ) στιχ. 15  “ερωτώ…ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού”. Τι από τα δύο συμβαίνει; Ο Κύριος τηρεί, δηλαδή προφυλάσσει τους Λατίνους από την αμαρτία αλλά δεν καταφέρνει να τους πείσει γιά την αίρεσή τους, ή μήπως και η αίρεση είναι ευλογημένη από τον Κύριο;

Ε) στιχ. 17 “Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου”. Είναι δυνατόν ο Κύριος να ζητεί εδώ από τον Πατέρα “καθαγίασέ τους και καθιέρωσέ τους εις το έργον σου, διά του φωτισμού και της ανακαινίσεως, την οποίαν χαρίζει και δημιουργεί εις τας ψυχάς η αλήθειά σου”;
Τι είδους αγιασμός, φωτισμός και ανακαίνισις είναι αυτός που δημιουργεί αιρετικές “λερναίες ύδρες”; Και δημιουργούνται αυτές με την αλήθεια του Χριστού;

ΣΤ) στιχ. 19 “και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα και αυτοί ώσιν ηγιασμένοι εν αληθεία”. Χάριν των αιρετικών Παπικών ο Κύριος προσφέρεται ως θύμα ιερόν; Και έτσι είναι και αυτοί αγιασμένοι;

Ζ) στιχ. 20 “Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ”.
Πώς γίνεται να έχουν, κατά τους ορθοδόξους οικουμενιστές, οι παπικοί αποστολική διαδοχή, αλλά να έχουν απορρίψει την αποστολική διδασκαλία και Παράδοση; Πως γίνεται να είμαστε κι εμείς κι αυτοί στην ίδια προσευχή συμπεριλαμβανόμενοι, αλλά να έχουμε μεταξύ μας τόσο πολλές και σοβαρές δογματικές διαφορές;

Η) στιχ. 21  “ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας”.
Είναι οι Ορθόδοξοι και οι Παπικοί έν διά της κοινωνίας και ενώσεως με τον Πατέρα και τον Υιό;  Ή μήπως αυτού του είδους η ανορθόδοξος κοινωνία ημών μετά των αιρετικών θα δώσει μαρτυρία στο διηρημένο από τις αιρέσεις κόσμο περί της υπάρξεως και ενότητος του Πατέρα μετά του Υιού;

Θ) στιχ. 26  “και εγνώρισα αυτοίς το όνομά σου και γνωρίσω, ίνα η αγάπη ην ηγάπησάς με εν αυτοίς ή, καγώ εν αυτοίς”.
Σύμφωνα με το υπόμνημα του Τρεμπέλα, ο Κύριος λέει πως κατέστησε γνωστό στους ανθρώπους το όνομα του Πατρός και θα τους το καταστήσει γνωστότερο στο μέλλον διά της εκχύσεως του Αγίου Πνεύματος. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Ο Κύριος δίδαξε στους ετεροδόξους τα αιρετικά τους διδάγματα όσο ζούσε και εδίδασκε επί της γης ή μήπως τα χρεώνεται αυτά το Άγιο Πνεύμα κατά την επιφοίτησή Του; Όπερ εστί βλασφημία!

Από τα παραπάνω βλέπουμε πόσο εύκολο είναι να πέσουμε στο ίδιο σφάλμα με τις αιρετικές ομολογίες (συμπεριλαμβανομένου του Παπισμού) που απομονώνουν χωρία της Αγ. Γραφής και τα αλλοιώνουν ερμηνευτικά για να χωρέσουν μέσα τους οι βλάσφημες διδασκαλίες τους. Άλλο είναι το νόημα της φράσης “ίνα πάντες έν  ώσι” και αλλιώς το ερμηνεύουν οι άνθρωποι.

Μάλιστα, ο Τρεμπέλας στο σχετικό του υπόμνημα στη σελ. 611 πολύ εύστοχα διευκρινίζει πως “γίνεται λόγος για την ενότητα του Πνεύματος, ήτις θα προέρχεται εκ του ότι θα είναι” έν σώμα και έν Πνεύμα,.. εν μιά ελπίδι της κλήσεως…έχοντες ένα Κύριον, μίαν πίστιν, έν βάπτισμα, ένα Πατέρα”…”.

entaksis.gr