Ἡ ἀγαθὴ γῆ μὲ τὸν ἑκατονταπλασίονα καρπὸ

 

Ἡ ἀγαθὴ γῆ μὲ τὸν ἑκατονταπλασίονα καρπὸν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Γιατί οἱ συγχρόνοι ἄνθρωποι δὲν δέχονται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ; Ἀλλὰ καὶ οἱ λίγοι πού τὸν δέχονται, γιατί δὲν τὸν τηροῦν; Πάντα συνέβαινε αὐτό. Ἴσως στὴν ἐποχή μας ἡ κατάσταση νὰ εἶναι ἡ χειρότερη. Τί εἶναι λοιπὸν ἐκεῖνο πού κρατάει τοὺς ἀνθρώπους μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατί ἐπιλέγουν τὸ δρόμο τῆς ἐπώδυνης ἁμαρτίας; Γιατί περιορίζονται στὴν εὐχάριστη ὥρα τῆς διάπραξης τῆς ἁμαρτίας καὶ λησμονοῦν τὰ δυσάρεστα ἀποτελέσματα ποὺ ἀκολουθοῦν; Γιατί δὲν πρυτανεύει ἡ λογική, μετὰ ἀπὸ μία ἁμαρτία; Γιατί δὲν μετανοοῦν οἱ ἄνθρωποι; Γιατί αἰχμαλωτίζονται ἀπὸ τὰ πάθη τους, πού τελικὰ εἶναι δουλεία στὸ διάβολο;

  Στὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματα ὑπάρχει μία καὶ μοναδικὴ ἀπάντηση. Μᾶς τὴ δίνει ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ εἶχε γνωρίσει πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶχε τροφοδοτήσει πνευματικά τούς καλοπροαίρετους ἐπισκέπτες του στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι του. Ἔλεγε ὁ ἅγιός μας: «Ὁ σημερινὸς κόσμος ἔχει πολὺ ἐγωισμό, ὑπερηφάνεια καὶ ἁμαρτία μέχρι τὸ μεδούλι καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἔχει ἐξουσία ὁ ἐχθρός. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ ἐχθροῦ, γι’ αὐτὸ δὲν δέχονται τὸ θεῖο λόγο».

  Ὁ ἐγωισμὸς φέρνει τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία ὅταν γίνει πολυετὴς τρόπος ζωῆς, σταθεροποιεῖται ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου πάνω στὸν ἄνθρωπο. Ἡ μετάνοια στὴν περίπτωση αὐτὴ ἐμφανίζεται σπάνια, γιατί οἱ ἁλυσίδες τοῦ διαβόλου δὲν κόβονται εὔκολα. Ὅμως πάντα νικάει ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀρκεῖ νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ ἁμαρτία τὸν ἀχρηστεύει πνευματικὰ καὶ μόνη διέξοδος εἶναι ἡ στροφὴ πρὸς τὸ Θεό. Τότε ὅλα ἀλλάζουν. Τὸ φῶς διαδέχεται τὸ σκοτάδι καὶ ὁ δρόμος τῆς ζωῆς ἀποκτᾶ χρήσιμους ὁδοδεῖκτες, ποὺ ὁδηγοῦν μὲ ἀσφάλεια μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Ὁ ἄνθρωπος πιὰ ἔχει ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἀκούει εὐχάριστα, τὸν διαβάζει μὲ γλυκύτητα καὶ εὐφραίνεται, ὅταν γίνεται θέμα συζήτησης μὲ πνευματικοὺς κληρικοὺς καὶ εὐλαβεῖς ἀδελφούς. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν καλὴ ἀλλοίωση ποὺ δέχεται, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται κίνητρο γιὰ διαρκῆ πνευματικὴ πρόοδο, γιὰ ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, γιὰ ἀγαθοεργία καὶ γενικὰ γιὰ τὴν ἔνταξή του στὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μὲ αὐτοθυσία, αὐταπάρνηση καὶ ταπείνωση. Τότε ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς γίνεται ἕνας μικρὸς εὐεργέτης τῆς κοινωνίας, στὴν ὁποία ζεῖ καὶ ἡ προσφορὰ του εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ ἐκείνη τῶν μεγάλων κοσμικῶν εὐεργετῶν, ποὺ προβάλλουν τὸ ἔργο τους, ποὺ δὲν εἶναι πάντα καθαρὸ ἀπὸ ἀδυναμίες καὶ σκοπιμότητες.

  Στὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ σπορέως ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ τέσσερις κατηγορίες ἀνθρώπων ποὺ ἀκοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν παρατηρεῖται καρποφορία ἀπ’ ὅλους. Ὑπάρχουν οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἀδιάφοροι, ποὺ ἀκοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ δέχονται κάποια ἐπίδραση. Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι, ποὺ ἐνθουσιάζονται γιὰ λίγο καὶ μετὰ ἀμελοῦν, ὅπως εἶναι κι ἐκεῖνοι ποὺ προτεραιότητα στὴ ζωὴ τους ἔχουν τὶς βιοτικὲς μέριμνες, τὸν πλοῦτο καὶ τὶς ποικίλες ἡδονὲς καὶ δὲν ἔχουν χρόνο, ἀλλὰ οὔτε καὶ διάθεση, γιὰ νὰ μάθουν καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀξιοθαύμαστη εἶναι ἡ τέταρτη κατηγορία, ὅπου οἱ ἄνθρωποι διψοῦν γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν ἐφαρμόζουν στὴ ζωή τους καὶ ἔχουν πολλοὺς καρπούς, δηλαδὴ εἶναι οἱ ἐνάρετοι, ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ζωντανὴ ἐλπίδα νὰ εἰσέλθουν στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος