ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΗ ΕΙΣΠΗΔΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 

Νὰ παραμείνη ἐλεύθερον τὸ Ἅγιον Ὄρος  τόσον ἀπὸ κοσμικὰς  ὅσον καὶ ἐκκλησιαστικὰς ἐπεμβάσεις

ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΗ ΕΙΣΠΗΔΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 Κρίσιν προκαλεῖ ἡ διαρκὴς ἐπεκτατικότης  τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως  μὲ Ἱεράρχας ἀνεξελέγκτους  καὶ διεκδικήσεις ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων.

Τὶ θὰ συμβῆ εἰς τὴν Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου;

 Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος

  Ὡς Ὀρθόδοξοι χαιρόμεθα διὰ τὴν ἐξάπλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς μόνης σωτηρίας διὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος. Τὸ ἔργον αὐτὸ πραγματοποιεῖται μὲ τὴν θυσιαστικὴν προσ­φορὰν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ ποιμνίου της, ποὺ στηρίζει μὲ ἔμψυχον καὶ ἄψυχον ὑλικὸν ὅλην τὴν προσπάθειαν προκειμένου νὰ καταστῆ πραγματικότης ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη». Ὡστόσον μᾶς στενοχωρεῖ ἡ κατάληξις αὐτῶν τῶν νεοφύτων εἰς τὴν πίστιν: ἀφοῦ μετὰ ἀπὸ κόπον ἑδραιωθῆ μία Ὀρθόδοξος κοινότης εἰς ἕνα τόπον, ἔπειτα οἱ ἑπόμενοι Ἐπίσκοποι ποὺ ἀποστέλλονται ἐκτρέπουν αὐτὴν εἰς τὸν οἰκουμενισμόν. Πλεῖστα τὰ παραδείγματα κυρίως εἰς Εὐρώπην, Ἀμερικὴν καὶ Ὠκεανίαν. Ποῖος ἔδωσε τὸ ὑπόλοιπον τῆς γῆς εἰς τὸ Πατριαρχεῖον; Οἱ Ἱ. Κανόνες σαφῶς ὁρίζουν ὅτι δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου εἶναι Μ. Ἀσία, Πόντος καὶ Θρᾴκη. Ἡ τεχνητὴ αὐτὴ νέα παγκόσμια δικαιοδοσία ὄχι μόνον ἀντιβαίνει τοὺς Ἱ. Κανόνας ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐντελῶς ἀνεδαφικὴ θεολογικά.

  Μᾶς στενοχωρεῖ ἐπιπροσθέτως τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῷ ἄνευ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ ἐγίνετο τίποτε, τὸ Πατριαρχεῖον μὲ τὴν ἱεραποστολὴν θεωρεῖ ὄχι μόνον ἰδικάς του κτήσεις αὐτὰς τὰς νέας κοινότητας, ἀλλὰ καὶ εὑρίσκει ἀφορμὴν διὰ νὰ σκιαμαχῆ μὲ τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας διὰ τὸ ποῖος ἐκ τῶν δύο θὰ εἶναι τάχα τὸ «Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας»! Εἰς μίαν ἐποχὴν ὅπου δὲν ὑπάρχει γεωγραφικὸν κέντρον καθὼς ἡ γῆ εἶναι στρογγυλὴ οὔτε πολιτικὸν κέντρον, καθὼς δὲν ὑπάρχει μία Αὐτοκρατορία, πῶς διεκδικεῖ μία τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ εἶναι τὸ κέντρον τοῦ κόσμου; Τοιαύταις ἀξιώσεις ἔχει μόνον ἡ παπικὴ ἕδρα! Τελικῶς ὁ σκοπὸς τῆς ἱεραποστολῆς (ὅπως τὸν σχεδιάζει τὸ Πατριαρχεῖον καὶ ὄχι ὅπως βεβαίως ὁ Θεὸς τὸν κατευθύνει) γίνεται διὰ νὰ πληθύνουν… οἱ οἰκουμενισταὶ ἢ διὰ νὰ ἐξαπλωθῆ ἡ δικαιοδοσία τοῦ Φαναρίου εἰς ὅλον τὸν πλανήτην, ὡς τοῦ Βατικανοῦ!

  Αὐτὴ ἡ νοσηρὰ ἀντιεκκλησιαστικὴ νοοτροπία παγκοσμίου δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀγγίζει πλέον τὰ ὅρια τοῦ παρολόγου. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ Φαναρίου ὅτι αἱ Μητροπόλεις τῆς Β. Ἑλλάδος εἶναι ὑπὸ ἐπιτροπείαν, ἠκούσθη τὸ ἴδιον καὶ διὰ τὴν Οὐκρανίαν! Πρόσφατον παράδειγμα καὶ τὰ Σκόπια, ὅπου παρεκάμφθη ἀντικανονικῶς τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας καὶ ἀνέλαβε τὴν ὑπόθεσιν τὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὅλα εὑρίσκονται ὑπὸ ἐπιτροπείαν μὲ μόνον κυρίαρχον τὸ Φανάρι; Αὐτὰ λέγουν οἱ Ἱ. Κανόνες καὶ ἡ Ἱ. Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας;

«Εἶμαι ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους»!

  Λίαν ἀνησυχητικὸν ὅμως εἶναι ὅτι τὸ ζήτημα τῆς δικαιοδοσίας εἶχε καὶ νέον κροῦσμα: τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὁ Κων/λεως εὐκαίρως ἀκαίρως ἐπαναφέρει τὴν θεωρίαν του ὡς «Κανονικοῦ Ἐπισκόπου» τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας τοῦ Ἄθω:

  Πολλάκις ἔχει εἴπει: «Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἕνας πολύτιμος λίθος, ἕνα διαμάντι, στὴ Μίτρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχη, καὶ τὸ περιβάλλομε μὲ στοργή, μὲ ἐνδιαφέρον, μὲ ἀγάπη, μὲ ὑπερηφάνεια καὶ μὲ καμάρι, γιατί ἕνα καὶ μόνον εἶναι τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰς τὸν κόσμο. Ἐγὼ εἶμαι ὁ Πατριάρχης, ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ τὸ ἐπεσκέφθην ἴσως περισσότερες φορὲς ἀπὸ κάθε ἄλλο προκάτοχό μου. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ οἱ προκάτοχοί μου, οἱ ὁποῖοι “ἀφέντες τὰ ἐδῶ πλοῖα καὶ τὰ δίκτυα”, ἐγκατεβίωσαν γιὰ πολλὰ χρόνια εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος».

  Ἡ θεωρία αὐτὴ πλανᾶται ἐδῶ καὶ μερικὰ ἔτη εἰς τοὺς κύκλους τοῦ Πατριαρχείου. Παρὰ τὰς ἐπανειλημμένας ὑποδείξεις ἀπὸ σεπτὰ πρόσωπα τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀλλὰ καὶ ἀνάδειξιν ἱστορικῶν πηγῶν (βλ. «Ο.Τ.» 10ης Ἰουλίου 2015), ὅπου καταρρίπτεται διαρρήδην κάτι τέτοιο, ὁ Πατριάρχης εὐκαίρως ἀκαίρως ἐπανέρχεται εἰς τὴν ἰδίαν θεωρίαν, ἕως ὅτου τὴν καθιερώσει. Θὰ ὑπενθυμίσωμεν ὅμως εἰς τὸ Φανάρι καὶ εἰς κάθε θιασώτην αὐτῆς τί ἀδιαμφισβήτητα ἔχει ἀποφανθῆ ἡ ἰδία ἡ Ἱερὰ Κοινότης. Δημοσιεύομεν μόνον μία παράγραφον ἀπὸ τὸ πολυσέλιδον βιβλίον ποὺ ἐξέδωσεν ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ 1996 μὲ τίτλον «Τὸ καθεστὼς τοῦ Ἁγίου Ὄρους»:

 «Οὕτως ἡ πύκνωσις τῆς ἀλληλογραφίας, πέραν τῆς ἔκπαλαι καθιερωμένης καὶ προβλεπομένης ὑπὸ τοῦ ΚΧΑΟ – εἰς τὴν ὁποία, ἀπαλειφθείσης ἀπὸ τοῦ 1987 τῆς προσαγορευτηρίου πρὸς τὰς μονὰς λέξεως «Βασιλική», εἰσήχθη μία καινοφανὴς περὶ τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος ὡς Ἐπισκόπου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁρολογία- ἡ συχνὴ ἐσχάτως ἀποστολὴ Ἐξαρχιῶν, ὁ διορισμὸς ἐπισκόπων ὡς ἐκπροσώπων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς διαφόρους ἐκδηλώσεις καὶ ὑψηλὰς ἐπισκέψεις εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος κ.λπ. ὅλα ταῦ­τα ἐντάσσονται εἰς τὰ πλαίσια μιᾶς καλῶς νοουμένης μερίμνης, πρὸς μεγαλυτέραν προσ­έγγισιν καὶ σύσφιγξιν τῶν σχέσεων Ἁγίου Ὄρους καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τρόπον ὥστε τὸ πρῶτον νὰ φαίνεται ἐναργέστερον καὶ ἀμεσώτερον ὅτι ἐξαρτᾶται καὶ ὑπάγεται εἰς τὸ δεύτερον. Ἡ ἐν λόγῳ αὕτη ὅμως τάσις καὶ προσπάθεια φαίνεται νὰ εὑρίσκη τὸ Ἅγιον Ὄρος, παρ’ ὅλον τὸν ἔκδηλον σεβασμόν του πρὸς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ἀπρόθυμον νὰ ἀκολουθήση μίαν τοιαύτην ὁδόν, ἄγνωστον εἰς τὴν μέχρι τοῦδε πορείαν καὶ ἱστορίαν του».

  Ἀπὸ τὰ προαναφερθέντα καθίσταται ἀντιληπτὸν πρωτίστως ὅτι κατὰ καιροὺς τὸ Πατριαρχεῖον ἐπιδιώκει νὰ ὑπαγάγη ἐμμέσως τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ δημιουργήση τελεσίδικον καθεστὼς δικαιοδοσίας. Οἱ Ἱ. Κανόνες σαφῶς ὁρίζουν ὅτι δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου εἶναι Μ. Ἀσία, Πόντος καὶ Θρᾴκη καὶ ὄχι τὸ Ἅγιον Ὄρος! Πολὺ ὀρθῶς τὰ τελευταῖα ἔτη τὸ Πατριαρχεῖον ἔχει ἀνασυστήσει κάποιας ἐκ τῶν Ἐπαρχιῶν του εἰς Μ. Ἀσίαν καὶ ἐπανελειτούργησε καὶ τὴν Ἱ. Μ. Παν­αγίας Σουμελᾶ εἰς τὸν Πόντον. Ἂς ἀποστείλη ἐπίσης καὶ τὸν Σεβ. Λαοδικείας εἰς τὴν Ἐπαρχίαν νὰ κάμη δουλειὰ ποιμένος καὶ ὄχι νὰ παραμένη εἰς Ἀθήνας, ἐκτελῶν χρέη γραμματέως. Ἰδού, λοιπόν, «πεδίον δόξης λαμπρὸν» νὰ εὐαγγελίση τὸ ποίμνιόν του, ὥστε νὰ λειτουργήση καὶ τὸ συνοδικὸν σύστημα τοῦ Πατριαρχείου, ὅπως προβλέπεται. Διότι, τώρα, χωρὶς ποίμνιον οἱ Ἱεράρχαι κάθονται σιωπηλοὶ ἐνώπιον τοῦ βεβαρυμένου μὲ τὰ προνόμια τῆς Τουρκοκρατίας Πατριάρχου.

  Κατὰ δεύτερον, ὀφείλομεν νὰ ἐξετάσωμεν ἂν ἡ θεωρία ποὺ ἀναπτύσσεται, δηλ. τοῦ Πατριάρχου ὡς Ἐπισκόπου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἔχει κάποια βάσιν. Ἡ Ἱερὰ Κοινότης πάντως τὴν χαρακτηρίζει ὡς «καινοφανῆ»!

  Πράγματι, ἕως τουλάχιστον τὸ 1313 μ.Χ. ὡς ἀποδεικνύουν αἱ ἱστορικαὶ πηγαὶ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δὲν εἶχε καμίαν ἀπολύτως δικαιοδοσίαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, διότι ἡ Χερσόνησος τοῦ Ἄθω εὑρίσκετο ὑπὸ τὴν κανονικὴν ἐποπτείαν τοῦ Ἐπισκόπου Ἱερισσοῦ, ὁ ὁποῖος αὐτὸς εἶχε μόνον δικαίωμα μνημονεύσεως, ἐνῷ ἱερουργοῦσε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον κατόπιν προσκλήσεως τῶν Ἱ. Μονῶν. Αὐτὸ τὸ σύμφωνον πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνας καθεστὼς ὄχι μόνον δὲν κατήργει, ἀλλὰ ἐνίσχυε τὸ αὐτοδιοίκητον τοῦ Ἁγίου Ὄρους, προφυλάσσων αὐτὸ ἀπὸ ἐπεμβάσεις ὁποιουδήποτε Πατριάρχου ποὺ θὰ ἰσχυρίζετο ὅτι εἶναι «Κεφαλὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» καὶ δύναται νὰ ἐπιβάλλεται εἰς τοὺς ὑφισταμένους του!

  Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὡς μαρτυρεῖ ἡ δισχιλιετὴς ἱστορία τοῦ Ἄθω δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Διατί μνημονεύεται; Ἡ ἀφορμὴ μνημονεύσεώς του προῆλθεν ἀπὸ τὴν μεταβολὴν τῶν Ἱ. Μονῶν εἰς σταυροπηγιακὰς κατὰ τὴν Τουρκοκρατίαν προκειμένου νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὰς αὐθαιρεσίας τῶν κατακτητῶν. Δὲν ἀφεώρα ἑπομένως κἄν ὁλόκληρον τὸν Ἄθωνα ἀλλὰ τὰς Ἱ. Μονάς! Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἂν μνημονεύη καὶ σήμερα τὸν Πατριάρχην ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι ἐπιλέγει νὰ τὸ πράξη. Θὰ ἠδύνατο νὰ ἀποφασίση ἑτέρως, ἐὰν τὸ ἐπεθύμει, καὶ νὰ μεταβάλη τὸν Καταστατικὸν Χάρτην. Εἶναι ἐπωφελὴς αὐτὴ ἡ σχέσις; Αὐτὴ ἡ σύνδεσις τοῦ Ὄρους μὲ τὸ Φανάρι πρέπει νὰ ἐξυπηρετῆ τὸν σκοπὸν νὰ τροφοδοτῆ γνησίως πνευματικῶς αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἐλέγχη. Εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν δὲν κατευθύνει τὰ ζητήματα ὁ κατέχων τὴν θέσιν ἀλλὰ ὁ ἔχων τὴν ἁγιότητα! Ἂν ὅμως συμβαίνη τὸ ἀντίστροφον, δηλ. ἡ Κωνσταντινούπολις νὰ ἀλλοιώνη πνευματικῶς, νὰ ἐνσπείρη ἀλλόδοξα ζιζάνια καὶ νὰ ἐπεμβαίνη διοικητικῶς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τότε ἡ καθέδρα τοῦ ἀσκητισμοῦ ὀφείλει νὰ μὴ ὑποκύψη, ἀλλὰ νὰ ὑποδείξη τὸ ὀρθὸν ἢ ἐν ἀνάγκῃ ἔχει καὶ τὸ δικαίωμα νὰ μνημονεύση καὶ πάλιν τὸν Μητροπολίτην Ἱερισσοῦ. Ἡ ἐπιβολὴ ἡγουμένων, οἱ ὁποῖοι πρέπει σήμερα νὰ εἶναι ὁπωσδήποτε ἱερομόναχοι κατὰ τὰ ἐντάλματα τοῦ Πατριαρχείου -ἐνῷ αὐτὸ δὲν συνέβαινε ποτὲ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος-, ἀποσκοπεῖ εἰς τὴν δέσμευσιν μὴ ἀλλαγῆς μνημοσύνου καὶ ἀκρίτου ὑπακοῆς ἐπ’ ἀπειλῇ βεβαίως καθαιρέσεως. Παρατηροῦ­μεν ἀκόμη κάποια Ἱ. Μονὴ νὰ χρηματοδοτῆ οἰκουμενιστικὰ συνέδρια, τὰ ὁποῖα διοργανώνει τὸ Πατριαρχεῖον.

  Ὅλα αὐτὰ μὲ ποῖον ἀντάλλαγμα; Διὰ τὴν κολακείαν ὅτι «τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἕνας πολύτιμος λίθος, ἕνα διαμάντι, στὴ Μίτρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη». Εἶναι αὐτὸ φιλοφρόνησις ἢ ὑποτίμησις; Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἕνα στολίδι τοῦ Πατριάρχου ἢ τὸ κόσμημα τῆς Ὀρθοδοξίας; Τὸ φέρει ὁ Πατριάρχης ἢ θὰ ἔπρεπε νὰ φέρεται ὁ Πατριάρχης ἀπὸ αὐτό; Εἶναι ἕνα πολύτιμο διαμάντι ἢ ἕνας ἀτίμητος θησαυρός; Εὑρίσκεται εἰς τὴν μίτραν τῆς ἀρχιερατικῆς ἀμφιέσεως ἢ εἶναι ἡ σύγχρονος πνευματικὴ μήτρα διὰ τοὺς ἀρχιερεῖς;

  Ἐλπίζομεν ὅτι θὰ τεθοῦν ἀναχώματα εἰς τὴν βατικανοποίησιν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Νὰ προβληματισθοῦν  οἱ Ἱεράρχαι καὶ οἱ Ἡγούμενοι

  Δύο εἶναι αὐτὴν τὴν στιγμὴν αἱ πληγαὶ εἰς τὴν ἑλληνόφωνον Ὀρθοδοξίαν. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ εἰς τὴν ὁμογένειαν. Αἱ νεώτεραι ἐπιλογαὶ τοῦ Φαναρίου εἶναι καταστροφικαί: ὁ Ἰταλίας δηλώνει ὅτι ἔχει προϊστάμενον τὸν μονάρχην τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Ἀμερικῆς ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὴν ΑΧΕΠΑ, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτας του, ὁ Αὐστραλίας ἔχει προκαλέσει μὲ ἐπιλογάς του, οἱ βοηθοὶ Ἐπίσκοποι εἰς Κρήτην ἐδημιούργησαν ἐσωτερικὰ προβλήματα κ.ἄ. Ἡ δευτέρα ἀφορᾶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Αἱ ἐπισκέψεις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἐστόχευον εἰς τὴν ὑποταγὴν τῶν Ἡγουμένων εἰς τὰ κελεύσματά του καὶ εἰς τὴν νομιμοποίησιν ὅλων τῶν οἰκουμενιστικῶν του ἐνεργειῶν. Τώρα μὲ τὴν ὑπόθεσιν ἐπεμβάσεως εἰς τὴν Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου ὄχι ἁπλῶς θὰ ἐξοστρακίση ὅσους δὲν τὸν μνημονεύουν, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον ἀποσκοπεῖ εἰς τὸ νὰ ἀποκτήση δικαιώματα ἐπὶ τοῦ αὐτοδιοικήτου. Ἂν ὁ ἴδιος μὲ τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος δύναται νὰ συναποφασίζουν διὰ ἐσωτερικὰ ζητήματα τῆς Πολιτείας τοῦ Ἄθω καὶ νὰ φέρη πρὸ τετελεσμένων τὴν Ἱ. Κοινότητα, τότε διὰ τῆς δημιουργίας προηγουμένου ἀποκτᾶ ἐφαλτήριον, διὰ νὰ καταστῆ καὶ «πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους»…

  Διὰ τοῦτο τὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ ἀποφασίση ποία ἔχει προϊσταμένην ἀρχὴν καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἂν διοικῆται ἀπὸ τὴν συνοδικὴν Ἱεραρχίαν της ἢ ἀπὸ τὸν «Πάπαν τῆς Ἀνατολῆς». Δὲν θὰ ἐγκαταλείψωμεν τὰ προπύργια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς χεῖρας «δοκίμων».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος