Ο Μεγάλος Αγώνας της Εθνικής Παλιγγενεσίας των Ελλήνων του 1821

 

Ο Μεγάλος Αγώνας της Εθνικής Παλιγγενεσίας των Ελλήνων του 1821

Βασίλειος Ευσταθίου

1. Στις 29 Μαίου 1453, ένας νεαρός σουλτάνος, ο Μωάμεθ ο Πορθητής παίρνει την Πόλη. Η πόλις εάλω. Ο πόνος για την πτώση και τον χαμό της Πόλης και η ελπίδα για αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, πέρασε μέσα από γενιά σε γενιά μέσα από την λαϊκή ποίηση “Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρίζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δίκιά μας θα ’ναι”, ενώ παράλληλα διασώθει έως σήμερα ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά.

 

2. Στις αρχές του 1821, η Ελλάδα είναι ακόμα σκλαβωμένη στους Τούρκους, έχοντας επί 4 αιώνες ζήσει τον μέσα στον πόνο και την δυστυχία, χύνοντας τα δάκρυα και το αίμα της, σε ένα καθεστώς καταπίεσης, ταπείνωσης και διωγμών. Οι Ευρωπαίοι πίστευαν πως η Ελλάδα είχε πεθάνει οριστικά ως έθνος, πως η ελλ. ψυχή θα λύγιζε, θα έχανε για πάντα κάθε ελπίδα για ελεύθερη ζωή. Όμως οι Έλληνες δεν έχασαν ποτέ τον πόθο για την λευτεριά τους. Έτσι, συχνά επαναστατούσαν για να αποτάξουν το οθ. ζυγό και να αποκτήσουν την δική τους ανεξάρτητη πατρίδα, να ζούν με αξιοπρέπεια. Οι κλέφτες και οι αρματωλοί διατηρούσαν το φρόνημα τους αδούλωτο, και δεν έπαψαν να αγωνίζονται για την ελευθερία.

3. Η εθνική συνείδηση του λαού κρατιέται ζωντανή στα κρυφά σχολεία…

4. Με τα επαναστατικά κηρύγματα του Ρήγα Φεραίου, που έσπερναν τον σπόρο της ελευθερίας, και την ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας που βασιζόταν σε αυτά και προετοίμαζε την επανάσταση, ο απελευθερωτικός αγώνας έγινε πραγματικότητα. Ο Θούριος του Φεραίου μας είναι γνωστός: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

5. Το 1821 οι Έλληνες αποφασίζουν να επαναστατήσουν για άλλη μια φορά ακόμα ενάντια στους Τούρκους. Η επανάσταση ξεκίνησε από την Πελοπόννησο, αν και περίπου ένα μήνα πριν είχε ξεσπάσει η αποτυχημένη επανάσταση υπό του Αλ. Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία, με την προκήρυξη «μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδας». Στις 25 Μαρτίου έγινε η επίσημη έναρξη του αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων με την ύψωση του λάβαρου της επανάστασης από τον Π. Πατρών Γερμανό στην Ι.Μ. Αγ Λαύρας. Η έναρξη της επανάστασης συνδυάστηκε με τον εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Συνδύασαν δηλαδή οι επαναστατημένοι Έλληνες τον ερχομό της ελευθερίας του ελλ. έθνους με τον ερχομό του Χριστού, του απελευθερωτού του ανθρ. γένους. Ο αγώνας της ελευθερίας είναι γι’ αυτούς αγώνας μέχρι θανάτου- ορκίζονται δυνατά «ελευθερία ή θάνατος».

6. Με την έκρηξη της επανάστασης, ο εθνάρχης Πατριάρχης Κωνστ. Γρηγόριος Ε’ θεωρήθηκε από τους Οθ. μετά την αποκάλυψη επιστολών του προς τους επαναστατημένους, πως είναι στην πραγματικότητα αναμεμιγμένος σε αυτή και την υποθάλπει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψή του, τον βασανισμό, την διαπόμπευση και τέλος τον μαρτυρικό του θάνατο δια απαγχονισμού, όπου στο ίδιο τέλος οδηγήθηκαν και αρκετοί άλλοι ιεράρχες μετά από αυτόν.

7. Ο αγώνας ξεκίνησε και οι σελίδες του γράφονταν γεμάτες ηρωισμό και αυτοθυσία των Ελλήνων με το αίμα τους να χύνεται και τα υπάρχοντά τους να χάνονται. Τόποι, όπως η Αλαμάνα, η Γραβιά, το Βαλτέτσι, η Τρίπολη, τα Δερβενάκια, η Χίος, τα Ψαρά, το Μεσολόγγι κ.α. έμειναν στην ιστορία ως αυτοί όπου οι Έλληνες μαρτύρησαν ή δοξάστηκαν. Το μένος των Τούρκων κατά των εξεγερμένων οδήγησε σε κατά τόπους σφαγές ως αντίποινα (Χίος 1822, Ψαρά 1824 κ.α.). Ένα από τα θλιβερότερα αλλά και ηρωικότερα γεγονότα ήταν και η Έξοδος του Μεσολογγίου. Η θυσία των πολιορκημένων αποδείχθηκε πολύτιμη, καθώς συγκλόνισε και συγκίνησε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

8. Εθνικοί αγωνιστές, όπως ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης, ο Νικηταράς, ο Αθ. Διάκος, ο Γ. Καραϊσκάκης, ο Μ. Μπότσαρης, ο Κ. Κανάρης, ο Α. Μιαούλης, ο Οδ. Ανδρούτσος, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ, και πολλοί άλλοι, με το ηρωικό φρόνημά τους, η αγάπη τους για την ελευθερία, αλλά και τα παθήματά και οι θυσίες τους κατέπληξαν όλον τον ευρωπαϊκό κόσμο. Φιλέλληνες ήρθαν να αγωνιστούν και αυτοί στο πλευρό των Ελλήνων για χάρη του κοινού ιδανικού της ελευθερίας, ενώ ποιητές όπως ο Μπάιρον και ο Ουγκώ αφιέρωσαν θαυμάσια ποιήματά τους στον αγώνα μας.

9. Οι μεγάλες ήττες των στρατιών του Σουλτάνου από τους εξεγερμένους Έλληνες τον έστρεψαν να αναζητήσει βοήθεια στους ομόθρησκους Αιγυπτίους, οι οποίοι ήρθαν με επικεφαλής τον Ιμπραήμ. Όταν έφτασε στην Πελοπόννησο, η επανάσταση φάνηκε ότι άρχισε να σβήνει. Όμως ο πόθος και η πίστη των Ελλήνων για την ελευθερία παρέμενε ζωντανή (Κολοκοτρώνης: «Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της πατρίδας…»). Τελικά, μετά από σχεδόν 10 χρόνια σκληρών αγώνων, και αφού με την βοήθεια των τότε Μ. Δυνάμεων (κυρίως Ναυμαχία του Ναυαρίνου) εκδίωξαν τον Ιμπραήμ, οι Έλληνες κατάφεραν να αποκτήσουν δικό τους κράτος, αρχικά περιορισμένο σε έκταση στην νότια Ελλάδα.

10. Το πρώτο Σύνταγμα του νέου ανεξάρτητου κράτους ψηφίστηκε στην Α’ Εθν. στην Επίδαυρο το 1822, ενώ ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος, Ι. Καποδίστριας, πρώην υπ. εξωτερικών της Ρωσίας, εκλέχτηκε στην Γ΄ Εθν. στην Τροιζήνα το 1827. Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που κατάφερε να αποκτήσει την ανεξαρτησία του από την τότε οθ. αυτοκρατορία και σήμερα μπορούμε να έχουμε την ελευθερία μας χάρη στους αγώνες των ενδόξων προγόνων μας.