Κυριακή Θ΄ Λουκά

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ’ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ἀνάστηθι, Κύριε, πρόφθασον αὐτούς καί ὑποσκέλισον αὐτούς, ρῦσαι τήν ψυχήν μου ἀπό ἀσεβοῦς, ρομφαίαν σου ἀπό ἐχθρῶν τῆς χειρός σου». Ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀνθρώπων οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι, μέσω τῆς εἰδωλολατρείας καί τῆς πλάνης, προσπαθοῦν νά ἀποσπάσουν τίς ψυχές ἀπό τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί παράδοσιν καί νά τίς ὀδηγήσουν στόν Ἅδη. Τό ἀφήγημά τους: «Φάγομεν, πίομεν, ἀσωτεύσομεν». «Ψυχή, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἀπάτη, σεβαστή γερόντισσα, δόλο καί κακία κρύβουν αὐτές οἱ ὑποσχέσεις τῶν δαιμόνων, ἀπευθυνόμενοι στούς ἄφρονες καί ἀπρόσεκτους ἀνθρώπους.

Ἐν τούτοις, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, διδάσκει ἡμᾶς ὅτι τήν ψυχήν τήν τέρπει ἡ προσευχή, τήν ἐξαγνίζει ἡ μετάνοια, τήν ἀνυψώνει ἡ ταπείνωση, τήν λαμπρύνει ἡ φιλαδελφία, τήν ὀμορφαίνει ἡ καλλονή τῆς ἀγάπης· μ’ ἕνα λόγο θά λέγαμε, τήν χορταίνουν οἱ ἀρετές.

«Ἐγώ δέ ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ σου· χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τήν δόξαν σου». Ψάλλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία: «…διό  μετανοίας ὡραιότητι τήν ταπεινήν ψυχήν μου καταφαίδρυνον».

Τότε καί μόνο τότε, ἡ ψυχή μας «ἐν ἀγαθοῖς αὐλισθήσεται»· «καί οἱ ὀφθαλμοί ἡμῶν διά παντός πρός τόν Κύριον». Διότι σαφῶς, ἀδελφοί, μόνος ἤ μόνον ὁ Κύριος Ἰησοῦς δύναται νά λυτρώσει τήν ψυχή μας ἀποσπῶντάς την, ἀπό τίς παγίδες τοῦ Σατανᾶ. Ἐρωτηθείς ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης τί ἐστιν ἡ ψυχή, ἔδωκε τόν ἐξῆς ὁρισμόν: «Ψυχή εἶναι κτιστή, πνευματική ὑπόστασις κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, κατά χάριν ἀθάνατη». Οἱ Πατέρες διδάσκουν: «Οἱ καθαρές ψυχές στέκονται καί κινοῦνται γύρω ἀπό τόν Θεόν».

Μέ τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, τόν φωτισμό, τήν ἁγιότητα (θέωση), μοιάζουν μέ Χερουβίμ καί Σεραφίμ· λογίζονται νύμφες Χριστοῦ. Οἱ ψυχές αὐτές ἔφθασαν στά ἄκρα τῆς καθαρότητος καί ἀνέβηκαν σέ μεγάλο ὕψος συνέσεως, σοφίας καί γνώσεως. Δέχονται τότε μέσα τους, καθαρή τήν ἀποκάλυψη τῆς ἄμεσης ἐποπτείας, ὅπως εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καταφωτίζεται ἄμεσα, ἡ καρδιά, ἀπό τόν Τριαδικό Θεό καί τόν Θεάνθρωπο Σωτῆρα Ἰησοῦν Χριστόν· βιώνουν, οἱ ψυχές, θεῖες θεωρίες σέ συνεχή ὑπέρτατη ἀνάταση.

Στέκονται χριστιανοί μου καί κινοῦνται γύρω ἀπό τόν Θεόν, οἱ ψυχές ἐκεῖνες ὅσες ἐλάφρυναν τό λογιστικό τους ἀπό τήν ὕλη(φάγομεν, πίωμεν)· ὅσες τό θυμικό τους στρέφεται ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τῶν δαιμόνων, τῆς πλάνης καί τῆς εἰδωλολατρείας.Ἐπίσης, ὅταν τό ἐπιθυμητικό, ποθεῖ καί λαχταρᾶ τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου καί ἡ ψυχή ἐντρυφᾶ στῶν ἀθεάτων τά κάλλη.

Συνεπῶς, ἡ ἁγιασμένη αὐτή ψυχή ψάλλει τό καθ’ ἡμέραν: «Ἰδού καιρός ἐργασίας· τί καθεύδεις ἀφρόνως, ψυχή ἐν ἀθυμίᾳ παντελεῖ; ἔγειραι, δάκρυσι φαίδρυνον τήν λαμπάδα σου· σπεῦσον, ἐγγίζει ὁ Νυμφίος τῶν ψυχῶν, μή βραδύνῃς καί μείνῃς τῆς θείας θύρας ἔξωθεν».[1]

Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῆς πραόητος καί τῆς ταπεινώσεως πού μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός, πού ὀφείλουμε νά ἀκολουθήσουμε.Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀγία γερόντισσα, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος, εἴμαστε σῶμα Χριστοῦ καί ἐπί μέρους μέλη[2].

 Ὅπως λοιπόν τό σῶμα χωρίς τό πνεῦμα εἶναι νεκρό καί ἀναίσθητο[3], ἔτσι ἐκεῖνος πού νεκρώθηκε ἀπό τά πάθη, ἐξαιτίας τῆς ἀκηδίας(ἄρνησις τῶν ἐντολῶν), γίνεται ἀνενέργητος καί ἀφώτιστος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἀπό τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ζωντανός, νεκρός. Ἡ ὀπτική τῆς ψυχῆς καταντᾶ ἐσκοτισμένη· ὅταν λείπει ἡ πίστις, δέν βλέπουμε τήν ὀμορφιά τοῦ Θεοῦ. «Οὖτος ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεῷ πλουτῶν».

Ὦ, τῆς ἀφροσύνης!! Ξαφνικά, στή νύχτα τῆς ἁμαρτίας τῆς ψυχῆς του, ὁ ἄφρων, τρομαγμένος, ἀκούει τήν δικαία φωνή τοῦ Θεοῦ, πού τόν πληροφορεῖ ὅτι οἱ δαίμονες πού ὑπηρέτησε ὡς ἀνόητος, ζητοῦν τήν ψυχή του. Λαμβάνει τήν τραγική εἰδοποίηση· ἄνθρωπε, μετ’ ὀλίγον πεθαίνεις. Αὐτά πού σκέφτηκες καί  ἑτοίμασες καί ἀποθήκευσες ποιανοῦ θά εἶναι καί σέ ποιούς θά περιέλθουν;

Δυστυχῶς, ὡς συνήθως συμβαίνει στούς κληρονόμους, ἐκείνους, πού ἐχθρεύονται ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἕως ὅτου καταλήξουν κι αὐτοί ἐκεῖ, πού πᾶς ἐσύ, στόν τόπο τῆς βασάνου. Αὐτός εἶναι ἀδελφοί καί ὁ πραγματικός θάνατος, δηλαδή, ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τόν Μεσσία Ἰησοῦν. Δυστυχῶς τότε μέ τήν νέκρωση  τοῦ ἔσω τῆς καρδίας ἀνθρώπου, ἐξαιτίας τῶν ὑλιστικῶν δοξασιῶν, τῆς παραβίασης τῶν ἐντολῶν καί τῆς πλήρους ἀπιστίας, ἡ ψυχή γκρεμίζεται στό κενό, ἐπέρχεται ἡ κατάρα, τόσο στή γῆ πού τήν πατᾶμε καί ἐργαζόμαστε, ὅσο καί στά ἕργα πού ὄζουν θανατίλα καί σήψη.

Νά γνωρίζουμε, ἀδελφοί, ὅτι ὑπάρχει ὄντως θάνατος πνευματικός τῆς ψυχῆς. Ὑπάρχει ἁμαρτία πού ἐπιφέρει τήν αἰώνιον καταδίκη, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στήν Εὐαγγελική περικοπή. Ἡ ἀπιστία στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὁδηγεῖ στήν ἀφροσύνη καί στήν ἀποδοκιμασία. Ὁ Θεάνθρωπος Κριτής Ἰησοῦς εἶναι Δίκαιος καί ἀγαπᾶ εἰς τέλος. Ἐν τούτοις, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν Τόν θέλουν, δέν Τόν ἀναζητοῦν· τυφλοπόντικες πού σκάβουν στό χῶμα, ἀρνούμενοι νά δοῦν τό Φῶς, τή Ζωή καί τήν Ἀνάσταση.

Ὁ Χριστός εἶναι ταπείνωσις, προσφέρεται, φωτίζει, εἰρηνεύει, τούς θέλοντας.

Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, ἡ προσκύνησις, στούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Παρακλητική, Δευτέρα πρωΐ ὄρθρος, ἦχος β’, ὠδή θ’, πρῶτο  τροπάριο)

[2](A’ Κορινθ. 12, 27)

[3](Ἰακ. 2, 16)