Με τον τίτλο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην Καθημερινή επιστολή της κ. Σταυρούλας Δουράκη-Ξανθάκου (που, όπως γνωρίζω από παλαιότερες επιστολές της, ζει στο Λονδίνο). Την αναδημοσιεύω γιατί είναι επίκαιρη από πολλές πλευρές.
‘«Σεβαστή
µου µητέρα…». Έτσι άρχιζαν τα σύντοµα γράµµατα από το µέτωπο που έστελνε ο
θείος µου ο Κώστας στη γιαγιά µου µε τα ταχυδροµικά δελτάρια. Ύστερα «ουδέν
νεώτερον…» και τέλος το επίσηµο γράµµα που της έλεγε ότι ο γιος της πέθανε
ηρωικά για την πατρίδα του, σε µια επικίνδυνη αποστολή για την οποία ο ίδιος
δεν είχε κληρωθεί, παίρνοντας εθελοντικά τη θέση συστρατιώτη του, λέγοντας:
«Αυτός έχει µικρά παιδιά που δεν πρέπει να µείνουν ορφανά». Το σώµα του έµεινε
κάπου εκεί στα χιονισµένα βουνά της Αλβανίας, και η µητέρα του, µαζί µε
την αδελφή του, τη µητέρα µου, έµειναν να αναρωτιούνται πώς ήταν οι τελευταίες
του στιγµές και πώς θα αντιµετωπίσουν τον πόλεµο και την Κατοχή ολοµόναχες.
Αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, είχε εφαρµόσει στην πράξη µε τον πιο τραγικό τρόπο
αυτά που είχε µάθει όταν έκανε τη στρατιωτική του θητεία. Αυτός δεν ήταν ο
όψιµος πατριώτης που θα υπηρετήσει είκοσι µόνο ηµέρες, εξαγοράζοντας το
υπόλοιπο της θητείας του µε τα dollars του, ο «θείος από το Σικάγο» που ήρθε
στην Ελλάδα να δείξει στους Έλληνες πώς ζουν οι προοδευτικοί άνθρωποι στις
«πολιτισµένες» χώρες.
Κάθε
χρόνο, οι παρελάσεις μας θυμίζουν ακριβώς αυτούς που θυσιάστηκαν για να είμαστε
εμείς σήμερα ελεύθεροι. Αυτούς που αξίζουν τον ορισμό της λέξης «υπερήφανος»,
κάποιου δηλαδή που έχει επιτελέσει ένα αξιόλογο έργο – το πιο αξιόλογο σε αυτή
την περίπτωση. Καθώς περνούν από μπροστά μας οι στρατιώτες που είναι έτοιμοι
«αν χρειαστεί η Ελλάδα μας να δοξαστεί, τότε όλοι μαζί…», οι νοσοκόμες και
κυρίως οι ανάπηροι του πολέμου, σεμνοί, παρ’ όλα όσα πέρασαν και όσα
προσέφεραν, στο μυαλό μου έρχονται κάτι άλλες παρελάσεις, οι παρελάσεις αυτών
που διακηρύσσουν την… υπερηφάνεια τους για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και
δραστηριότητες. Σαν να ενδιέφεραν κανέναν!’
3 σχόλια:
Πώς εξηγείται το άκρως αντιφατικό φαινόμενο; Δηλαδή, ένα βρώμικο αντίχριστο και αντεθνικό σύστημα, με την ισοπεδωτική πολιτική του, σε όλα τα ιερά πράγματα, με την κατά του Χριστού και της πατρίδος ανομία του, ένα σύστημα ξεθεμελιωτής, να μας παριστάνει ξαφνικά σήμερα το "φίλον" της πίστεως και της πατρίδος, υποκινώντας υποκριτικώς και δαιμονίως το πατριωτικό αίσθημα του λαού, με γιορτές δοξολογίες, ομιλίες και φανταχτερές παρελάσεις!; Δυστυχώς, δεν πείθει καμία παρόμοια εκ μέρους του "καλή" κίνηση! Δεν πείθουν οι κάθε είδους δόλιες "εκλάμψεις"! Και μην μας πουν πως το ζητάει ο λαός. Διότι ο λαός, ναι, ζητάει πολλά, αλλά και νιώθει πάρα πολλά. Όταν όμως θέλει να τα εκφράσει, πέφτει με τα μούτρα πάνω στο "απαγορεύεται"!
Είναι απόλυτη η τοποθέτηση αυτή; Ίσως! Βέβαια, σου λέει ο άλλος, θα διορθωθούν τα πράγματα!!! Εδώ ένας άνθρωπος παλεύει για χρόνο πολύ με ένα μόνο από τα πάθη μου και δεν μπορεί να κάνει ένα βήμα μπροστά. Και πιστεύουν πως ολόκληρος λαός θα επιστρέψει από αυτήν την κατάσταση, ως διά θαύματος, με τέτοιον τρόπο του πολιτεύεσθαι και τέτοιες επιλογές των αρχόντων!
"Το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξει ημάς πάσας τας ημέρας της ζωής ημών"! Αυτή είναι η θεραπεία! Μόνο και προ πάντων το... Κύριε ελέησον!!!
Δέν φτάνει μόνο τό....Κύριε Ελέησον...χρειάζεται καί αγώνας. Άν ήταν έτσι νά κάθεσαι στό καναπέ μέ τόν φραπέ στό χέρι ή χωρίς καί μέ ένα Κύριε Ελέησον νά σώνεσαι
θά είχαν σωθεί καί οί...πέτρες.
Ζούμε την μεταπολίτευση εδώ και πενήντα χρόνια, εμείς οι παλιοί, οι όντως υπεύθυνοι αυτής της καταστάσεως. Οι μικροί σε ηλικία... νομίζουν... Θεμελιώθηκε πολύ καλά το κράτος του σατανά! Μάθαμε να λέμε ο ένας στον άλλον "σήκω επάνω"! Με τα λόγια; Ή "με τα πουλιά και με τ' αηδόνια", όπως έλεγε η γιαγιά μου η σοφή, η εκ της Μικράς Ασίας προσφυγοπούλα;
Δημοσίευση σχολίου