Ευθανασία για 10.000 άτομα τον χρόνο στον Καναδά!

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ καθησύχασε περίφημα τις Η.Π.Α. ότι τα μακρά βόρεια σύνορά τους «φυλασσόταν από γείτονες γεμάτους σεβασμό και έντιμες υποχρεώσεις».

Και γενιές ηγετών των ΗΠΑ έχουν την τάση να συμφωνούν – δεν υπάρχει τίποτα ανησυχητικό από τον συμπαγή και αξιόπιστο αδιαμφισβήτητα Καναδά.

Μέχρι τώρα δηλαδή.

Ιστορίες τρόμου για την ευθανασία στον Καναδά

Όποιος σκέφτηκε ποτέ ότι η συμπονετική απάντηση στον ακραίο ανθρώπινο πόνο είναι μια κοινωνία που βοηθά τους ανθρώπους να βρουν μόνιμη απαλλαγή από αυτόν μπορεί να θελήσει να δει μερικές από τις ιστορίες τρόμου που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τον Καναδά.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, οι νόμοι για την ευθανασία στις ΗΠΑ δεν θυμίζουν τίποτα από αυτούς του γείτονά τους στο βορρά. Αλλά η αμερικανική αποδοχή της πρακτικής αυξάνεται εδώ και δεκαετίες παρά τις προειδοποιήσεις ότι η νομιμοποιημένη αυτοκτονία είναι μια ολισθηρή πορεία προς έναν καταστροφικό εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής.

Ο Καναδάς, μια χώρα που υπερηφανεύεται για το ανοιχτό μυαλό και την ανεκτικότητά της, έχει τους πιο ανεκτικούς κανόνες για την ευθανασία στον κόσμο – και τα αποτελέσματα ήταν ειλικρινά τρομακτικά.

Πέρυσι, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι στον Καναδά – αυτό είναι πάνω από το 3% όλων των θανάτων εκεί- τερμάτισαν τη ζωή τους μέσω ευθανασίας, αύξηση κατά ένα τρίτο σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Και είναι πιθανό να συνεχίσει να αυξάνεται: τον επόμενο χρόνο, ο Καναδάς πρόκειται να επιτρέψει στους ανθρώπους να πεθαίνουν αποκλειστικά για λόγους ψυχικής υγείας.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, προέκυψε μια συγκλονιστική ιστορία για το πώς, πέντε χρόνια σε μια εξοργιστική μάχη για την απόκτηση ενός ανελκυστήρα σκάλας για το σπίτι της, στη βετεράνο του καναδικού στρατού και παραολυμπιονίκης Christine Gauthier  προσφέρθηκε μια εξαιρετική εναλλακτική λύση. Η Gauthier στους Αγώνες Invictus 2016 όπου πήρε το χρυσό στην κωπηλασία εσωτερικού χώρου και στην άρση βαρέων βαρών

Ένας Καναδός αξιωματούχος της είπε το 2019 ότι αν η ζωή της ήταν τόσο δύσκολη και ήταν τόσο «απελπισμένη», η κυβέρνηση θα τη βοηθούσε να αυτοκτονήσει. «Έχω ένα γράμμα που λέει ότι αν είστε τόσο απελπισμένοη κυρία, μπορούμε να σας προσφέρουμε ιατρική βοήθεια για τον θάνατο», κατέθεσε ο παραπληγικός πρώην δεκανέας του στρατού στους Καναδούς βουλευτές.

Η κ. Gauthier, η οποία τραυμάτισε την πλάτη της σε προπονητικό ατύχημα το 1989, αγωνίστηκε για τον Καναδά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο και στους Αγώνες Invictus την ίδια χρονιά.

Παρά το γεγονός ότι είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι με μια μυοσκελετική διαταραχή που επηρεάζει τα πόδια, τις πλάτες και τους γοφούς της, είναι νικητής χρυσού μεταλλίου παρακανό και κέρδισε ένα ασημένιο μετάλλιο συμμετέχοντας στην ομάδα χόκεϊ με έλκηθρο επί πάγου του Καναδά.

Είναι πολύ μακριά από την ιδέα των περισσότερων ανθρώπων ότι πρόκειται για μιά απελπιστική περίπτωση και ωστόσο το Υπουργείο Υποθέσεων Βετεράνων της κυβέρνησής της δεν δίστασε να προτείνει ότι ίσως της άρεσε να βάλει τέλος στη ζωή της εάν η μάχη για να αποκτήσει μια ράμπα αποδεικνυόταν υπερβολική για εκείνη.

Η κ. Γκοτιέ είπε ότι εξέφρασε πρόσφατα γραπτώς τις ανησυχίες της στον Καναδό πρωθυπουργό Τζάστιν Τριντό. Ο κ. Τριντό περιέγραψε αυτό που της συνέβη ως «απολύτως απαράδεκτο», παρόλο που η κυβέρνησή του παραδέχτηκε ότι η περίπτωσή της δεν ήταν μοναδική.

Σε περίπου πέντε περιπτώσεις βετεράνων του στρατού στους οποίους προσφέρθηκε υποβοηθούμενη ευθανασία παραπέμφθηκαν στην καναδική αστυνομία και αξιωματούχοι προέτρεψαν άλλους που είχαν την ίδια μεταχείριση να προσέλθουν.

Ο υπουργός Βετεράνων Lawrence MacAulay προσπάθησε να κατηγορήσει μια και μόνο γυναίκα αξιωματούχο

Ο Άλαν Νίκολς, όταν ήταν ένας 61χρονος Βρετανός Κολομβιανός με ιστορικό κατάθλιψης και άλλα ιατρικά προβλήματα -αν και κανένα από αυτά δεν ήταν απειλητικά για τη ζωή του- νοσηλεύτηκε το 2019 λόγω φόβου ότι μπορεί να αυτοκτονήσει.

Παρόλο που ζήτησε από τον αδερφό του, Γκάρι, να τον «διώξει» το συντομότερο δυνατό, μέσα σε ένα μήνα από τη στιγμή που πήγε στο νοσοκομείο είχε υποβάλει αίτημα για ευθανασία. Ανέφερε μόνο μια πάθηση υγείας – την απώλεια ακοής – ως αιτία αλλά αυτή ήταν αρκετή για να ικανοποιήσει τους φύλακές του και σκοτώθηκε. «Ο Άλαν βασικά θανατώθηκε», είπε ο αδερφός του Γκάρι.

Η Erin Smith είπε ότι ο 71χρονος πατέρας της, Rod McNeill, πήγε σε νοσοκομείο του Οντάριο μετά από πτώση. Ένα μήνα αργότερα, είχε υποβληθεί σε ευθανασία. Λέει ότι οι υπεύθυνοι γιατροί δεν πήραν καν τα ιατρικά του αρχεία από τον δικό του γιατρό.

Στη συνέχεια υποβλήθηκε σε ευθανασία για μια πάθηση – τελικού σταδίου χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια – που η νεκροψία δείχνει ότι δεν είχε, είπε.

Η Sheila Elson, μητέρα μιας 25χρονης γυναίκας με εγκεφαλική παράλυση είπε ότι ένας γιατρός του νοσοκομείου στη Νέα Γη της είπε ότι θα ήταν «εγωίστρια» αν δεν σκεφτόταν να ακολουθήσει την επιλογή της ευθανασίας.

Ο Roger Foley, ένας ασθενής με εκφυλιστική διαταραχή του εγκεφάλου, κατέγραψε κρυφά το προσωπικό του νοσοκομείου του στο Λονδίνο του Οντάριο, αναφέροντας την ευθανασία.

Σε μια ηχογράφηση, ο διευθυντής ηθικής του νοσοκομείου είπε στον Φόλεϊ ότι θα κόστιζε «1.500 δολάρια την ημέρα» για να τον κρατήσει στο νοσοκομείο, προσθέτοντας: «Εγώ όφειλα να μιλήσω μαζί σου, (για να δω) αν είχες ενδιαφέρον σε υποβοηθούμενο θάνατο».

Ο κ. Foley είπε ότι δεν είχε ποτέ προηγουμένως αναφερθεί στην ευθανασία, αλλά το νοσοκομείο είπε ότι δεν υπάρχει απαγόρευση στο προσωπικό να εγείρει το θέμα.

Αυτοί τα στοιχεία ελήφθησαν σε έρευνα από το Associated Press και σχεδόν κάθε δεύτερη εβδομάδα έφερε νέα διαμάχη γύρω από την πολιτική του Καναδά για το δικαίωμα του θανάτου και περαιτέρω στοιχεία ότι μια πρακτική που κάποτε προοριζόταν ως η τελευταία λύση μόνο στις πιο ανίατες και τελικές ασθένειες βγαίνει επικίνδυνα εκτός ελέγχου.

Ιστορίες από τις ΗΠΑ 

Στην Αμερική, ο αμερικανός παθολόγος Δρ. Jack Kevorkian και πρωτοπόρος της ευθανασίας εξέτισε οκτώ χρόνια φυλάκιση στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, αφού η βοήθειά του σε δεκάδες ανίατους ασθενείς κρίθηκε ως φόνος δεύτερου βαθμού.

Ο Kevorkian φαινόταν να απολαμβάνει τα φώτα της δημοσιότητας και έβλεπε τον εαυτό του ως πρωταθλητή για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Έδωσε τη δυνατότητα στην πρώτη του ασθενή, τη δασκάλα του σχολείου του Όρεγκον, Janet Adkins, να δώσει τέλος στη ζωή της στο πίσω μέρος ενός σκουριασμένου βαν της Volkswagen. Ήταν το 1990.

Από τότε, 10 πολιτείες και η περιφέρεια της Κολούμπια έχουν επιλέξει να επιτρέπουν την υποβοηθούμενη από γιατρό αυτοκτονία. Περιλαμβάνουν την Καλιφόρνια, το Κολοράντο, το Νιου Τζέρσεϊ, τη Χαβάη, το Μέιν, το Όρεγκον, το Βερμόντ, την Ουάσιγκτον, το Νέο Μεξικό και τη Μοντάνα.

Η κοινή γνώμη επίσης τείνει προς την πιο αποδεκτή πρακτική.

Το 1950, το 37% των Αμερικανών υποστήριξε την ευθανασία. Μέχρι το 1996, καθώς ο Kevorkian έγινε πρωτοσέλιδο, η δημόσια υποστήριξη εκτινάχθηκε στο 75% και παραμένει σε αυτό το επίπεδο σήμερα.

Ορισμένες πολιτείες που ενέκριναν την πρακτική ψήφισαν στη συνέχεια πρόσθετη νομοθεσία που διευκολύνει τον τερματισμό της ζωής κάποιου.

Στο Όρεγκον, οι ασθενείς δεν χρειάζεται πλέον καν να είναι κάτοικοι της πολιτείας, αν και πρέπει να είναι 18 ετών και να έχουν μόνο έξι ή λιγότερους μήνες ζωής. Συνήθως πρέπει να υποβάλλουν τουλάχιστον τρία αιτήματα, προφορικά και γραπτά, για θάνατο από γιατρό.

Στην Καλιφόρνια, αφού οι συνήγοροι παραπονέθηκαν ότι ορισμένοι ασθενείς ήταν πολύ αδύναμοι ή αποπροσανατολισμένοι για να υπογράψουν μια τελική βεβαίωση – δηλώνοντας την επιθυμία τους να πεθάνουν – ο κυβερνήτης Gavin Newsom υπέγραψε νομοθεσία που καταργεί αυτή την απαίτηση.

Το Βερμόντ αφαίρεσε μια απαίτηση από τη νομοθεσία του που απαιτούσε να γίνεται αυτοπροσώπως η εξέταση του ασθενούς από γιατρό.

Μια πολιτειακή ομάδα της Νέας Υόρκης που στηρίζει το «Medical Aid in Dying Bill» πιέζει ώστε το μέτρο της να εξεταστεί στην επόμενη νομοθετική συνεδρίαση – το νομοσχέδιο έχει 72 χορηγούς.

Οι γιατροί και άλλοι ειδικοί στον τομέα της υγείας είπαν ότι είναι βαθιά ανήσυχοι για τη βασική ιδέα του θανάτου που προσφέρεται ως θεραπεία για οτιδήποτε, αλλά ιδιαίτερα για καταστάσεις που απέχουν πολύ από το τερματικό ή ζωή

Σημειώνουν ότι η υπόδειξη αυτοκτονίας, όπως φέρεται ότι έκαναν ορισμένοι  παραβιάζει τον όρκο του Ιπποκράτη των γιατρών, καθώς ο κύριος σκοπός της ιατρικής είναι να παρατείνει τη ζωή και όχι να τη συντομεύσει.

Ο Δρ. Trudo Lemmens, καθηγητής του νόμου και της πολιτικής για την υγεία στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, είπε ότι το καναδικό σύστημα μπορεί να δημιουργήσει μια «υποχρέωση εισαγωγής [αυτοκτονίας] ως μέρος της «θεραπείας ψυχικής υγείας».

Και πρόσθεσε: «Φανταστείτε ότι εφαρμόζεται στο πλαίσιο της ψυχικής υγείας. Έχετε ένα άτομο που πάσχει από σοβαρή κατάθλιψη, ζητά βοήθεια από έναν θεραπευτή και του προσφέρεται η λύση του θανάτου», συνέχισε. Πόσο εύκολο θα ήταν, είπε, να πειστούν οι ασθενείς ότι η αυτοκτονία ήταν μια καλή επιλογή.

Ο Καναδάς εξετάζει επίσης το ενδεχόμενο να επεκτείνει την ευθανασία σε «ώριμους» ανηλίκους — παιδιά κάτω των 18 ετών που πληρούν τις ίδιες προϋποθέσεις με τους ενήλικες.

Γιατροί και ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων λένε ότι οι απλοί νόμοι του Καναδά για την ευθανασία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι για τα άτομα με αναπηρία

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ορισμένα άτομα με αναπηρία ζητούν με επιτυχία να πεθάνουν απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τους ιατρικούς τους λογαριασμούς.

Ο καθηγητής Tim Stainton, διευθυντής του Καναδικού Ινστιτούτου για την Ένταξη και την Ιθαγένεια στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας, περιέγραψε τον νόμο του Καναδά ως «πιθανώς τη μεγαλύτερη υπαρξιακή απειλή για τα άτομα με αναπηρία από το πρόγραμμα των Ναζί στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930».

Το να συγκρίνονται με τους Ναζί είναι σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα περίμεναν να ακούσουν ποτέ ο Justin Trudeau και οι στενά ξύπνιοι σύμμαχοί του, αλλά καθώς μετατρέπουν τη χώρα τους σε μια υποβοηθούμενη αυτοκτονία Άγρια Δύση, χάνουν κάθε αξίωση για κοινό ανθρωπσμό

Η μελλοντική πορεία της ευθανασίας – που φέρεται να εγκρίθηκε πρόσφατα ακόμη και για τον διαβήτη και για τους άστεγους στον Καναδά – θέτει πολλά άλλα διλήμματα για την υπόλοιπη κοινωνία.

Τι συμβαίνει, για παράδειγμα, όταν τα άτομα με περιορισμένα μετρητά δεν είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά τα εξαιρετικά ακριβά τέλη φροντίδας στο σπίτι για έναν αναπηρικό γονέα ή συγγενή; Ο θάνατος με ιατρική βοήθεια μπορεί να γίνει μια πολύ ελκυστική επιλογή. Το ίδιο ισχύει και για το προσωπικό νοσοκομείων που γνωρίζει τον προϋπολογισμό των ασθενών και πάλι, οι αναφορές υποδηλώνουν ότι ήδη ασκούν πίεση στους πολύ άρρωστους ασθενείς και τις οικογένειές τους για να βοηθήσουν να μειώσουν το βάρος τους στο σύστημα και να επιλέξουν τη «φθηνή» απάντηση.

Μια καναδική μελέτη του 2017 έδειξε ότι ο θάνατος με ιατρική βοήθεια θα μπορούσε να μειώσει τις δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης στη χώρα έως και 137 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Αμερικής λυγίζει επίσης υπό την πίεση της γήρανσης του πληθυσμού και του αυξανόμενου κόστους των θεραπειών, επομένως ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτή η οικονομική επιταγή θα σημαίνει αναπόφευκτα την προσπάθεια ευθανασίας των εξαπλώσεων νοτιότερα των συνόρων τα επόμενα χρόνια.

Καθώς οι Αμερικανοί παρακολουθούν την υφέρπουσα αποδοχή της πρακτικής, θα τους συνιστούσαμε να κοιτάξουν πέρα από τα σύνορά τους για να αποτρέψουν μια κοινωνική ασθένεια που μπορεί να προληφθεί : Τη “φθηνοποίηση” της ανθρώπινης ζωής.

https://www.dailymail.co.uk

enromiosini.gr