ΑΚΤΙΝΕΣ: Επίσκοπος Ράσκας Θεοδόσιος: Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το Κοσσυφοπέδιο από τις καρδιές

17 Μαρ 2022

Επίσκοπος Ράσκας Θεοδόσιος: Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το Κοσσυφοπέδιο από τις καρδιές

Με αφορμή την επέτειο του μαζικού πογκρόμ κατά των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, το οποίο ξεκίνησε στις 17 Μαρτίου 2004 και διήρκεσε δύο ημέρες, ο Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης κ. Θεοδόσιος παρευρέθηκε στο μνημόσυνο και απέτισε φόρο τιμής στο μνημείο που έχει δημιουργηθεί για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους.

Ο Πανιερώτατος, στην ομιλία του στην τελετή που πραγματοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, τόνισε ότι “διατηρούμε την ελπίδα ότι θα παραμείνουμε και θα επιβιώσουμε σε αυτούς τους ιερούς χώρους μόνο εάν είμαστε πιστοί στον Θεό και στους αγίους μας”.

Της Σβετλάνα Λεβίτσκι

Συγκεκριμένα, ο Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης κ. Θεοδόσιος μετά το μνημόσυνο στη Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσα, απέτισε φόρο τιμής στα θύματα του πογκρόμ του Μαρτίου 2004, στο μνημείο που έχει δημιουργηθεί για όσους έχασαν τη ζωή τους, μαζί με τον Πέτρο Πέτκοβιτς, Διευθυντή του Γραφείου για το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια της κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Σερβίας, και άλλους αξιωματούχους, και πολίτες.

Στη συνέχεια, όλοι μετέβησαν στην αίθουσα του πολιτιστικού ιδρύματος “Οικία του Πολιτισμού της Γκρατσάνιτσα” όπου άνοιξε έκθεση ζωγραφικής με τίτλο “Φθινόπωρο στο Πρίζρεν 2021”. Στην ομιλία του, ο κ. Zivojin Rakocevic, διευθυντής του πολιτιστικού ιδρύματος, είπε μεταξύ άλλων ότι “η 17η Μαρτίου και το πογκρόμ σφράγισαν το πνεύμα και την ψυχή του σερβικού λαού”.

Στην τελετή που ακολούθησε με αφορμή τα 18 χρόνια από το πογκρόμ, ο Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης κ. Θεοδόσιος απευθυνόμενος στο πλήθος, είπε: “Θυμόμαστε αυτή την τραγωδία και τα βάσανά μας – όχι με πίκρα, αλλά κυρίως με πόνο καρδιάς εξαιτίας της ανθρώπινης παραφροσύνης εκείνων που, μη γνωρίζοντας τι έκαναν, επιτέθηκαν παράφορα σε απροστάτευτους ανθρώπους και κατέστρεψαν αιώνες της ιστορίας μας”.

“Πιθανότατα νόμιζαν ότι θα μας τρόμαζαν και θα μας έδιωχναν από το ιερό μας Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια για πάντα”, είπε ο Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης κ. Θεοδόσιος, προσθέτοντας: “Το πογκρόμ του Μαρτίου, όσο σκληρά κι αν μας έπληξε, μας υποχρέωσε ακόμη περισσότερο να επιμείνουμε, έτσι ώστε να μην αφήνουμε αυτό που δημιουργήσαμε εδώ και αιώνες σε άλλους, οι οποίοι είναι γενναίοι μόνο όταν έχουν μπροστά τους απροστάτευτους και ανίσχυρους ανθρώπους”.

Ακόμη, ο Πανιερώτατος επεσήμανε ότι είναι παράλογο αυτοί που διέπραξαν βιαιότητες εκείνες τις μέρες τώρα να είναι από τους πρώτους που ισχυρίζονται ότι τα σερβικά ιερά είναι στην πραγματικότητα αλβανικά.

“Οι άγιοι θα ζουν ως μάρτυρες της ιστορίας της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσω και του τελευταίου ιερέα, μοναχού και μοναχής, πιστού της Εκκλησίας μας. Η καλύτερη απάντηση σε όσους καταστρέφουν τις εικόνες των αγίων μας στη Μονή Ντέβιτς, είναι ότι, λίγες μέρες μετά, όσοι ζούσαν στο μοναστήρι επέστρεψαν και στεγάστηκαν σε κοντέινερ έως ότου ολοκληρωθεί η αποκατάσταση της Μονής. Αυτό δείχνει ότι το ιερό για την Εκκλησία μας είναι πολύ υψηλότερο από το ίδιο το κτίριο”, είπε ο Πανιερώτατος.

“Οι άγιοι μας μάς προσκαλούν συνεχώς να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας το ποιοι ήμασταν, τι είμαστε τώρα, πώς πρέπει να είμαστε και τι πρέπει να αφήσουμε στην ιστορία του λαού μας”, είπε ο Πανιερώτατος και τόνισε ότι οι άγιοι μας είναι “ένα ζωντανό σύμβολο της πίστης στον Σωτήρα Χριστό”, και ότι “κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια από τις καρδιές και τις αναμνήσεις μας”.

“Διατηρούμε την ελπίδα ότι θα παραμείνουμε και θα επιβιώσουμε σε αυτούς τους ιερούς χώρους μόνο εάν είμαστε πιστοί στον Θεό και στους αγίους μας”, υπογράμμισε ο Πανιερώτατος και κατέληξε: “Ενθαρρύνοντας τον πιστό λαό μας να μείνει στις εστίες του, ανανεώνουμε έτσι τον εαυτό μας και ολόκληρη την ύπαρξή μας με πίστη, αγάπη και ελπίδα”.

Σημειώνεται ότι η τελετή για τα 18 χρόνια από το πογκρόμ ξεκίνησε με τον ύμνο της Δημοκρατίας της Σερβίας που ερμήνευσε η χορωδία από τη Γκρατσάνιτσα, και στη συνέχεια προβλήθηκε ένα σύντομο ντοκιμαντέρ που υπενθύμισε τα ιστορικά γεγονότα για τα δεινά του σερβικού λαού κατά τον 20ό αιώνα, ιδιαίτερα στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια.