Γιατί βρισκόμαστε διαρκώς απολογούμενοι;

Γιατί βρισκόμαστε διαρκώς απολογούμενοι;

Γράφει ο π. Ευάγγελος Φεγγούλης, Πρωτοπρεσβύτερος – Θεολόγος

Τείνει πλέον να παγιωθεί μια ιδιότυπη κατάσταση ομηρίας της Εκκλησίας και των κληρικών, οι οποίοι βρίσκονται στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να απολογούνται για ζητήματα που δεν άπτονται των καθηκόντων τους, ούτε του πνευματικού, φιλανθρωπικού, ιεραποστολικού τους ρόλου.

Τους τελευταίους 18 μήνες περίπου οι Ιεροί Ναοί έχουν στοχοποιηθεί ως φορείς μετάδοσης του κορωνοϊού και εστίες ανυπακοής, με δυσάρεστη συνέπεια να παραμείνουν κλειστοί ή να υπολειτουργούν για μεγάλα χρονικά διαστήματα και παράλληλα οι ρασοφόροι κατηγορήθηκαν άκριτα ως υποκινητές αντιεμβολιαστικών απόψεων.

Φτάσαμε στο σημείο να μεταδίδονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης την ημέρα των Θεοφανείων βίντεο από παλαιότερες χρονιές με σαφείς υπαινιγμούς για την ανυπακοή της Εκκλησίας και τον (υποτιθέμενο) αντικοινωνικό της ρόλο.

Ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς αιδώ βρέθηκαν κατηγορούμενοι κληρικοί γιατί μετάδωσαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στους πιστούς.

Παρόλ’ αυτά κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη για την ψευδοπληροφόρηση, ούτε δυστυχώς η αντίδραση από την πλευρά της επίσημης Εκκλησίας ήταν δυναμική και ηχηρή, ώστε να πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Δεν θα διστάσω να πω ότι ο απλός παπάς αφέθηκε κυριολεκτικά στην τύχη του, έρμαιο της όποιας αστυνομικής αυθαιρεσίας και του κακοπροαίρετου γείτονα που ευκαίρως ακαίρως κατήγγειλε συνωστισμό.

Ούτε λίγο ούτε πολύ οι εφημέριοι κλήθηκαν να αναλάβουν βάρη που δεν τους αναλογούν και χωρίς το ανάλογο επιστημονικό υπόβαθρο «υποχρεώθηκαν» να εκφράζουν ιατρικές απόψεις, ως μη όφειλαν και ταυτόχρονα να αστυνομεύουν τους Ιερούς Ναούς για τους τυχόν αντιδραστικούς.

Η αγάπη προς τον πλησίον και η ευρύτερη διάθεση συνεισφοράς στο κοινωνικό σύνολο εξαντλήθηκαν στον εμβολιασμό, εμπλουτισμένα με αγιοπατερικές ερμηνείες και διασταλτικές προσεγγίσεις της Αγίας Γραφής.

Όμως όσο υπακοή και αν επιδείχτηκε από την πλευρά των κληρικών στις κυβερνητικές εκκλήσεις – αιτιάσεις και όση προσπάθεια και αν καταβλήθηκε για σεβασμό των αλλεπάλληλων, δυσερμήνευτων και ενίοτε αντικρουόμενων Κοινών Υπουργικών Αποφάσεων εντούτοις τα χτυπήματα προς καθετί θρησκευτικό είναι αδιάκοπα και ποικιλότροπα.

Οι κληρικοί μας βιώνουν μια μεγάλη μοναξιά. Νοιώθουν ότι έχουν αφεθεί στην τύχη τους από την εκκλησιαστική ηγεσία, καλούμενοι να διαχειριστούν καταστάσεις και ζητήματα που ξεφεύγουν του ρόλο τους και συνάμα τους δημιουργούν αισθήματα ανασφάλειας και φόβου.

Πίσω από τους 8.000 παπάδες βρίσκονται αντίστοιχες (ως επί το πλείστον πολύτεκνες) οικογένειες που στηρίζουν την Πατρίδα και επιτελούν στις τοπικές κοινωνίες ευρύτατο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.

Αυτό, παρότι θεωρείται αυτονόητο, ωστόσο θέλει προσπάθεια και καθημερινό μόχθο για να μπορεί να διατηρηθεί και να στηρίξει τους εμπερίστατους αδελφούς μας σε κάθε περίπτωση όπως και τώρα με τα νέα προβλήματα που προέκυψαν από τις πρόσφατες καταστρεπτικές πυρκαγιές.

Η Ιερωσύνη, ως παρακαταθήκη, δεν είναι προνόμιο, αλλά ευθύνη και το έργο του απλού παπά τεράστιο.

Για εκείνους που γράφουν διάφορα για την προσφορά του απλού παπά προς στον πάσχοντα αδελφό, μια επίσκεψη αγάπης σε μια Ενορία, θα τους λύσει πολλές απορίες.

Όσον αφορά επίσης για τα τελευταίως γραφόμενα περί προσλήψεων 5000 ιερέων, τα τελευταία χρόνια, δεν το συζητούμε, γιατί εδώ η φαντασία … πνίγηκε.

Υπονοούμενα για έξοδο των κληρικών από την μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων όπως αυτή υλοποιείται μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών που (τυχαίως;) βλέπουν το φως της δημοσιότητας, θα πρέπει να απαντώνται εν τη γενέσει τους.

Οι μορφές αντίδρασης θα πρέπει να είναι δυναμικές με κυρίαρχη παράμετρο την ΕΝΟΤΗΤΑ.

Όλοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι εάν δεν βρισκόταν η Εκκλησία να αναπληρώνει τα δύσκολα χρόνια της κρίσης την ανεπάρκεια του Κράτους στο κομμάτι της πρόνοιας και της στήριξης των αδυνάτων, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού θα ήταν μια συντελεσμένη και εξόχως ηχηρή πραγματικότητα, οι δυσάρεστες συνέπειες της οποίας θα επηρέαζαν την καθημερινότητα όλων.

Και επειδή είναι προφανές ότι τα δύσκολα έπονται είναι χρέος μας να έχουμε άποψη. Να εμπιστευτούμε ανθρώπους που έχουν αποδείξει ότι νοιάζονται και τολμούν να συγκρούονται όταν οι καταστάσεις το απαιτούν.

Άλλωστε ο εφησυχασμός και η δουλοπρέπεια δεν αρμόζει στους απογόνους του Παπαφλέσσα και του Γρηγορίου του Ε’ !!!

Πηγή & enromiosini