«Ἀρκετὰ μὲ τὶς ἀθεολόγητες ἠλιθιότητες»

«Ἀρκετὰ μὲ τὶς ἀθεολόγητες ἠλιθιότητες». Ἀπάντησις εἰς ἐπαναλαμβανομένας προσβολάς τῆς λογικῆς καί τῆς θεολογίας

Ὑπὸ αὐτὸν τὸν τίτλον ἐκυκλοφορήθη κείμενον κληρικοῦ (π. Ἠλία Σέπερη), ἐπιτιθέμενον εἰς ὅσους ἐκφράζουν ἐνστάσεις διὰ τὰς κατηγορίας ποὺ ἀπευθύνουν ἄγευστοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς πρὸς τὴν Θείαν Λατρείαν. Ἐπειδὴ τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ χρησιμοποιεῖ τὰ χρησιμοποιοῦν πολλοὶ –καὶ Μητροπολῖται- καὶ ἐπειδὴ ἔχουν λάβει ἔκτασιν καὶ δημοσιότητα, πρέπει νὰ λάβουν ἀπάντησιν. Παραθέτομεν συντόμως τὰς θέσεις του καὶ τὴν ἀναίρεσιν αὐτῶν.

«1. Ὁ Χριστὸς προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὅπως εἶναι (χωρὶς τὴν ἁμαρτία ὅμως), δὲν τὴν ἀλλοίωσε!»

Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἐθεώθη καὶ ὁ Χριστὸς ἐνήργει ἑκουσίως τὴν φθοράν, ἑπομένως δὲν ἔχει σχέσιν αὐτὸ μὲ τὸν ἰόν.

«2. Ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών! Ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ ἄνθρωπος στὸ Ναὸ δὲν κολλάει γιατί εἶναι ὁ Θεός, ἰσχυρίζονται αὐτομάτως καὶ ὅτι ἔξω κολλάει, γιατί δὲν εἶναι ὁ Θεός…»

Μὲ τὴν λογικὴν αὐτὴν εἶναι δυνατὸν νὰ κολλήση κανεὶς καὶ ἀπὸ τὴν Θ. Μετάληψιν, ἀφοῦ καὶ ἐκεῖ εἶναι ὁ Θεός! Ἡ διαφορὰ ποὺ δὲν ἔχει ἀντιληφθῆ εἶναι  ὅτι εἰς τὸν ναὸν συνάσσεται τὸ «Σῶμα», τελεῖται ἡ Θ. Λειτουργία καὶ φανερώνεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι τὸ ἴδιον τὰ σοῦπερ μάρκετ καὶ ὁ ἱ. ναός.

«3. Ὁ Ναὸς ὑπόκειται στὴ φθορά! Ἂν πιάσει φωτιὰ καίγεται, τὸ σαράκι τρώει τὰ στασίδια κ.ο.κ. Ὅπου φθορά, θάνατος!»

Καὶ ὁ Ἄρτος τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων μουχλιάζει, αὐτὸ σημαίνει ὅτι μεταδίδει ἰούς; Καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ κοινωνεῖ πεθαίνει; Καὶ λοιπόν; Ράβδος εἰς γωνίαν ἄρα βρέχει;

«4. Τὸ χειμώνα φορᾶμε παλτό, γιὰ νὰ πᾶμε στὸ Ναό, γιὰ νὰ προστατέψουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τὸ κρύο! Δὲν εἶδα κανένα ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ἔρθει μὲ κοντομάνικο… Ἔτσι καὶ τώρα ΘΑ ΦΟΡΑΜΕ τὴ μάσκα γιὰ τὴν προστασία!»

Αἰσθανόμεθα τὸν ἀέρα παγωμένον καὶ ἀντιδροῦμε ἀναλόγως. Μήπως καὶ ὅταν μεταλαμβάνωμεν δὲν γευόμεθα οἶνον, ἐνῶ πρόκειται διὰ τὸν Χριστόν;

«5.  Ὅταν ἕνα μέλος τοῦ Σώματος νοσεῖ, νοσεῖ καὶ τὸ Σῶμα, αὐτὸ δὲν εἶναι σχῆμα λόγου…».

Ὁ Ἀπ. Παῦλος χρησιμοποιεῖ ἕνα φυσικὸν παράδειγμα, διὰ νὰ καταδείξη ἀκριβῶς ὅτι τὸ σπουδαῖον εἶναι τὸ πνευματικὸν καὶ ὄχι διὰ νὰ μᾶς πείση διὰ τοὺς ἰούς, καθὼς ἡ πίστις εἰς τὴν Ἀνάστασιν ἐκμηδενίζει κάθε ἀσθένειαν.

«6. Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς δείχνει πῶς προσκυνοῦν οἱ γυναῖκες τὶς εἰκόνες κατὰ τὴ περίοδο, χωρὶς ἀσπασμό. Μήπως ἡ προσκύνηση εἶναι ἄκυρη, γιατί δὲν ὑπάρχει ἀσπασμός; Προσκυνᾶμε τὶς εἰκόνες, δὲ φιλᾶμε… Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι γλώσσα ἀκρίβειας»

Ἂς μελετήσουμε καὶ πάλιν ποίαν εἶναι ἡ Ἱ. Παράδοσις, διὰ νὰ ἰδῆ σαφῶς ὅτι ὁ ὅρος ποὺ χρησιμοποιοῦν τὰ ἱερὰ κείμενα καὶ οἱ Θεοφόροι Πατέρες περὶ τῶν ἱ. εἰκόνων εἶναι ὅτι «ἀσπαζόμεθα» αὐτάς, δηλαδὴ τὰς φιλοῦμε, δὲν ὑποκλινόμεθα!

«7. “οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου” Μόνο ὁ διάβολος προκάλεσε τὸ Χριστό! Διάβολοι γίνονται κι ὅσοι Τὸν προκαλοῦν ἀγνοώντας τὶς προσταγὲς τῆς Ἐκκλησίας! Ὁ ἰσχυρισμὸς περὶ ἀπιστίας… Μόνο ἠλιθιότητα μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ!»

Πειρασμὸς εἶναι καὶ ἡ ἀπιστία εἰς τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ προκαλοῦμε τὸν Θεὸν ὅταν παύωμε τὴν Θ. Λειτουργίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἐντολὴ («τοῦτο ποιεῖτε…») καὶ ὅστις καταλύσει μίαν τῶν ἐντολῶν ἐλάχιστος κληθήσεται… Μόνον ἔργον τοῦ διαβόλου θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ εἶναι ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου!

«8. Κάνουμε ὑπακοὴ στὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο!»

Ἂν οἱ Πατέρες ἔκαναν ὑπακοὴ εἰς τὸν Νεστόριον καὶ εἰς τὰς εἰκονομαχικὰς Συνόδους, τότε σήμερα θὰ ὑπεστηρίζαμε ὅσα περίπου ὑποστηρίζει ὁ ἐν λόγω κληρικός. Ἐπιπροσθέτως, δὲν ἀνήκει κανεὶς εἰς δύο Ἱεραρχίας, ὥστε νὰ ὑπακούη καὶ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ…

«9. Ὁ Μητροπολίτης μας ποὺ ἔχει τὴν ἀπόλυτη πνευματικὴ εὐθύνη, παρακολουθεῖ τὸ θέμα καὶ ἐνημερώνεται συνεχῶς ἀπὸ τοὺς εἰδικούς. Ὅλες οἱ ἀποφάσεις του βασίζονται στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας!».

Τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν «ἀκρίβειαν καὶ τὴν οἰκονομίαν», ποὺ εἶναι ἐντελῶς ἄλλο. Ἡ παντελὴς αὐτὴ σύγχυσις ὅμως προβάλλεται ὡς πειστικὴ ἐπιχειρηματολογία εἰς ὅσους δὲν γνωρίζουν θεολογίαν. Ἂς κρατήσωμεν ἀπὸ τὰ λόγια του μόνον τὴν κατακλεῖδα τοῦ κειμένου του, τουτέστιν «Προσοχὴ καὶ Προσευχή!».

Ορθόδοξος Τύπος