Tά ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι ανώτερα των δικαιωμάτων του Θεανθρώπου.

Tά ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι ανώτερα των δικαιωμάτων του Θεανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Σούπερ Σταρ του Μπρόντγουεϊ, αλλά ο αληθής, μέγας και ισχυρός Θεός

Του κ. Χρήστου Κ. Λιβανού

Κατά τον λόγον του Μακρυγιάννη, «ο λαός, όταν του πειρά­ζουν Πατρίδα και Θρησκεία, θα ενεργή, κι ο,τι θέλουν ας του κάνουν» (και θα παραμένη εσαεί στα πεζοδρόμια μέχρι να εισακουσθή και θα αγιάζη αυτά).

Πλησιάζει πάλι το Πασχα και όπως συμβαίνη κάθε χρόνο παραμονές των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης, ο Διάβολος εφρόντισε και εφέτος να αφαιρέση την ιερά κατάνυξι από τις ψυχές και να την αντικαταστήση με οργή, αγανάκτησι και σκανδαλισμό. «Corpus Christi», «Κωδικας Ντα Βιντσι», «Τελευταίος Πειρασμός», «Ευαγγέλιο του Ιούδα» ήταν κάποια από τα προεόρτια δηλητηριώδη φρούτα, που προσέφερε, παλαιότερα, στους Χριστιανούς ο Σατανάς. Εφέτος, στο σαρακοστιανό μενού του επέλεξε να προσφέρη ένα δοκιμασμένο και πολυβραβευμένο, λέγουν, καλλιτεχνικό η μάλλον κακοτεχνικό φρούτο, που (σε ελληνική μετάφρασι) τιτλοφορείται με τον τιμητικό δήθεν, αλλά παραπλανητικό τίτλο «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο»!

Όπως ήταν αναμενόμενο, εξ αιτίας των παραστάσεων, «σχίσμα πάλιν εγένετο εν τω όχλω», ο λαός χωρί­σθηκε σε δύο στρατόπεδα, αυτό των διαμαρτυρομένων κατά της προσπάθειας τα του Χριστού Παθη τα σεπτά να παρουσιασθούν ως ροκ όπερα και μουσικοχορευτικό σόου, το δε έτερο (στρατόπεδο) των υποστηρικτών αυτού. Εμείς, σήμερα, δεν θα ασχοληθούμε με τις ύβρεις, που εκατέρωθεν εκτοξεύθησαν, η τους προπηλακισμούς και βανδαλισμούς, που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έγιναν. Τετοιες συμπεριφορές, από χριστιανικής απόψεως, είναι καταδικαστέες. Ωστόσο, φρονούμε ότι οι συμπεριφορές αυτές θα μπορούσαν να προληφθούν και αποφευχθούν, εάν κάποιοι άνθρωποι δεν προκαλούσαν άλλους συνανθρώπους των με τις δικές των εξ ίσου καταδικαστέες πράξεις και συμπεριφορές. Στις ημέρες μας πολεμούνται λυσσωδώς, εκτός των άλλων, τα τρία ύψιστα ιδανικά, που επί πολλούς αιώνες στηρίζουν το ιστορικό Έθνος μας. Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια. Αυτές είναι οι τρεις ρίζες, που προσπαθούν άθεοι, εθνομηδενιστές και αμοραλιστές να εκριζώσουν από τις καρδιές των Ελλήνων. Όσοι υποστηρίζουν το ιερό αυτό τρίπτυχο, σήμερα, χαρακτηρίζονται από τους θεωρουμένους «δημοκράτες» και «προοδευτικούς» πολεμίους, φασίστες και ακροδεξιοί! Όσοι δε προσπαθούν να ζουν πνευματική εν Χριστώ ζωή, ονομά­ζονται από τους κοσμικούς ανθρώπους «θρησκόληπτοι»! Οι θρησκευτικώς αδιάφοροι, οι αλειτούργητοι, οι αλιβάνιστοι, οι αθεολόγητοι και οι έχοντες πνευματικά μεσάνυκτα, αποκαλούν τους πιστούς χριστιανούς θρησκόληπτους! Ουδέποτε, αγαπητοί αναγνώστες, στο παρελθόν διεστράφησαν λέξεις, όροι, έννοιες, αξίες και ιδέες, όσο στην σατανική εποχή μας. Η διαστροφή χαρακτηρίζει όσο τίποτε άλλο την σκολιά και διεστραμμένη γενεά μας.

«Πλήρη παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιό διαβόλου, και εχθρό πάσης δικαιοσύνης», ωνόμασε ο Απόστολος Παύλος τον Ιουδαίο εκείνο μάγο και ψευδοπροφήτη Βαριησού, ο οποίος διέστρεφε «τας οδούς Κυρίου τας ευθείας». (Πραξ. 13:10). Πολύ σκληρές λέξεις, ίσως ειπούν κάποιοι αναγνώστες και εμείς θα συμφωνή­σωμε. Κακώς, άραγε, τις εξεστόμισε ο Απόστολος; Όχι, κάθε άλλο. Καλώς, κάλλιστα έπραξε. Ποιός μπορεί να υποστηρίξη το αντίθετο, δίχως να κινδυνεύση να κατηγορηθή για βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, όταν το ιερό κείμενο μας πληροφορεί ότι πριν ομιλήση τόσο σκληρά ο Απόστολος «επλήσθη πνεύματος αγίου»; Καρπός του Αγίου Πνεύματος ήταν, επομένως, η σκληρό­τητα του αποστολικού εκείνου λόγου. Ναι! Ο Θεός, όποτε χρειασθή, χρησιμοποιεί σκληρή, σκληροτάτη γλώσσα, ο δε έλεγχος, που ασκεί, είναι πολλές φορές καυστικός και δριμύτατος. Τετοιος ήταν ο λόγος των Προφητών της Π.Δ., όποτε ο Ισραήλ αποστατούσε από τον αληθινό Θεο. Βροντούσαν και άστραπταν ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ηλίας, ο Ιεζεκιήλ.

Δεν ήταν δικά τους λόγια εκείνα. Ήταν του Θεού. «Ταδε λέγει Κυριος», άρχιζαν τον προφητικό τους λόγο, μεταφέροντας την θεϊκή οργή για τα μεγάλα αμαρτήματα του λαού και εξαγγέλλοντας τις παιδαγωγικές αποφά­σεις του Ουρανού για την μετάνοια και σωτηρία των ανθρώπων. Σκληρός ήταν πολλάκις και ο λόγος του Προδρόμου, των Αποστόλων, των Πατέρων, των Ομολογητών, των Μαρτύρων. Δεν εγνώριζαν όλοι αυτοί την γλώσσα της διπλωματίας, της σκοπιμότητος, της υποκρισίας, της ψευδοευγενείας και της αγαπολογίας, που ομιλούν οι πλείστοι εκπρόσωποι του Θεού σήμερα. Αυτές οι γλώσσες είναι ξένες για την Ορθοδοξία. Η Εκκλησία δεν είναι φροντιστήριο ξένων γλωσσών, αλλά η Οδός, που οδηγεί στην σώζουσα Αλήθεια και στη Ζωη. Δεν εδώριζαν Κοράνια σε αλλοθρήσκους οι Πατέρες, δεν παρασημοφορούσαν με μεγαλόσταυρους δημοσίως αμαρτάνοντες πολιτικούς οι Άγιοι, δεν μετέ­διδαν τα Άχραντα Μυστήρια σε αμετανόητους αμοραλιστές άρχοντες, που ευθύνονταν για τον εκμαυλισμό της κοινωνίας. Οι νοούντες νοήτωσαν.

Κερδος αφωρισμένον και κατηραμένον!

Το έργο «Ιησούς Χριστός-Σούπερ Σταρ» πρωτο-ανέ­βασαν στην Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, στο θέατρο «Καλουτά», ως κινηματογραφική δε ταινία κατόπιν, αν και αρχικώς απαγορεύθηκε η προβολή της, αργότερα προβλήθηκε και στην μεγάλη οθόνη. Οι παλαιότεροι ενθυμούνται ακόμη τις σφοδρές τότε αντιδράσεις και διαμαρτυρίες των πιστών έξω από τους κινηματογράφους. Ως εκ τούτου τίθεται το ερώτημα: Ενώ ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι το ανέβασμα του έργου θα προσέβαλε το θρησκευτικό αίσθημα εκατομμυρίων πιστών και θα προκαλούσε πάλι δικαιολογημένες αντιδράσεις εκ μέρους των θρησκευομένων (όχι «θρησκο­λήπτων») πιστών, γιατί προχώρησαν οι παραστάσεις; Προφανώς για κερδοσκοπικούς λόγους. «Η Εκκλησία θα αντιδράση, θα γίνη θόρυβος πολύς και αυτή θα είναι η καλύτερη και ανέξοδη διαφήμισι για εμάς», σκέπτονται στις περιπτώσεις αυτές τα υπηρετούντα τον Μαμωνά επιχειρηματικά μυαλά, ελπίζοντας, ιδιαιτέρως μάλιστα στις ημέρες μας, να κερδίσουν κανένα παραπάνω ευρώ, μετά από την πολυετή κρίσι, που άδειασε τις τσέπες όλων των Ελλήνων. Με το ίδιο σκεπτικό κάποιοι δήμαρχοι συναγωνίσθηκαν ποιός θα διοργανώση το  πιο εντυπωσιακό και αισχρότερο καρναβάλι! Ενόμισαν, βλέπετε, ότι ο «Βασιλιάς Καρνάβαλος» θα επέστρεφε στους πιστούς υπηκόους του όσες θέσεις εργασίας εξαφάνισε η κρίσι και θα έδινε μία οικονομική ανάσα στις επιχειρήσεις του Δημου των! Το σκέφθηκαν καλά, όμως, αυτό; Ποσοι, άραγε, από αυτούς γνωρίζουν τι εδίδασκε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στους συγχρόνους του χριστιανούς, προκειμένου να τους πείση να παύσουν να συμμετέχουν στα παζάρια των Εβραίων τις Κυριακές; Ιδού τι έλεγε ο Πατροκοσμάς: «Εκείνο το κέρδος, όπου γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν και η σε θανατώνει ο Θεός παράκαιρα, η την γυναίκα σου, η το παιδί σου, η το ζώον σου ψοφά, η άλλο κακόν σου κάμνει».

Μηπως, όμως, οι αυτές η και χειρότερες μπορούν να είναι οι συνέπειες, όταν το κέρδος προέρχεται όχι απλώς από εργασία τις Κυριακές (εκτός, βεβαίως, ωρισμένων δικαιολογημένων εξαιρέσεων), αλλά από ανίερα και αμαρτωλά θεατρικά έργα και ειδωλολατρικά καρναβάλια, που ανασταυρώνουν τον Χριστό και προσ­βάλλουν βάναυσα την Ορθόδοξο Πιστι μας;

Ουαί οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος

«Σκοταδισμό» ωνόμασαν ηθοποιοί και άλλοι εργαζό­μενοι στο θέατρο τις διαμαρτυρίες των πιστών για το προσβλητικό για την Πιστι των μιούζικαλ, που παιζόταν τον τελευταίο καιρό.

Βεβαίως, ως συνήθως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, συνήγοροι των προαναφερθέντων «φωτόλουστων» κατηγόρων έσπευσαν να γίνουν ανταποκριτές και δημοσιογράφοι, οι οποίοι, είτε δια του μεροληπτικού μικροφώνου είτε δια της προκατειλημμένης πέννας των, μετέφεραν το εκτός θεάτρου σκηνικό στην ελληνική κοινή γνώμη, όχι με την δικαιοσύνη, υπευθυνότητα, αντικειμενικότητα και τον επαγγελματισμό, που επιβάλλει το λειτούργημα που ασκούν και η δημοσιογραφική δεοντολογία. Είναι ενδεικτικό της θεομάχου και εκκλησιομάχου γραμμής, που κατά κανόνα ακολουθούν τα ελληνικά ΜΜΕ, το γεγονός ότι όσο και αν ερευνήση κανείς, δεν θα εύρη εύκολα τηλεοπτική εκπομπή η ανταπόκρισι η άρθρο στα μεγάλα συστημικά ΜΜΕ, υπερασπιστικό των θέσεων της Εκκλησίας και της θεόθεν αποκαλυφθείσας διδασκαλίας της. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Οι περισσότεροι μεγαλοεκδότες και καναλάρχες έχουν επιλέξει να ανήκουν όχι στον Χριστό, αλλά στον Μαρξ η στον ΜΑΤΣ!

Εμείς με το παρόν άρθρο μας επισημαίνουμε κάποια σημεία, τα οποία και σχολιάζουμε, όπως επιτάσσει όχι η άθεη και εκκλησιομάχος εγχώρια Διανόησι, αλλά ο Κυριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός και η Ελληνορθόδοξος συν­είδησί μας.

Αναρωτώμεθα ποιός είναι σκοταδισμός, η υποστήριξι του Χριστού, ο οποίος ωνόμασε τον εαυτόν του «φως του κόσμου» η η υποστήριξι ενός αντιχριστιανικού, αντιευαγγελικού, βλασφήμου και ανιστόρητου έργου, που μειώνει το πάνσεπτο πρόσωπο του Κυρίου και Θεού, αυξά­νοντας συγχρόνως την φήμη ξένων αντιχρίστων σεναριογράφων, παραγωγών, σκηνοθετών, αλλά και τα εισοδή­ματα κάποιων εγχωρίων μειωμένης θρησκευτικής συνει­δη­σεως επιχειρηματιών και καλλιτεχνών; Κατά την Λειτουργία των Προηγιασμένων Δωρων ακούομε από τον ιερέα την εκφώνησι «Φως Χριστού φαίνει πάσι», στην δε Ακολουθία του Εσπερινού το «Φως ιλαρόν», ενώ κατά την νύκτα της Αναστάσεως θα ακούσωμε το πανηγυρικό «Δεύτε λάβετε φως».Έργα, επομένως, που βλασφημούν τον νοητό «Ήλιο της Δικαιοσύνης», συκοφαντώντας ιερά πρόσωπα και παραποιώντας γεγονότα, που σχετίζονται με την παναγία επίγεια ζωή Του, έχουν περισσότερη σχέσι με τον σκοτεινό άρχοντα του κόσμου τούτου, παρά με τον Δημιουργό του φυσικού φωτός και την αέναο Πηγή του Ακτίστου φωτός, Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.

Επίσης, ο Χριστός είπε «ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιωάν. 8:12). Ποιοί, λοιπόν, είναι σκοταδιστές, αυτοί, που ακολουθούν τον Χριστό, προσπαθώντας, παρά τις όποιες αμαρτίες των, να είναι «υιοί φωτός» και «υιοί ημέρας» (Α  Θεσ. 5:5) η εκείνοι, που φιλοξενούν στις σκοτεινές θεατρικές αίθουσές των αντιχριστιανικά κακοτεχνήματα, που παράγει και εξάγει η υποκουλτού­ρα της σκοτισμένης πνευματικώς και παναιρετικής Δυσεως και που πληγώνουν και ανασταυρώνουν τον Χριστό; Μάλλον οι τελευταίοι, καθώς και όσοι «καλλιτέχνες» υποδύονται ανίερους ρόλους, που γεννά η αρρωστημένη φαντασία διεστραμμένων εγκεφάλων, παρακινουμένων από τον μισόκαλο και εμπνευστή πάσης αμαρτίας και πνευματικής ασχημίας και κακοτεχνίας.

Ας παύσουν, λοιπόν, οι κατά τον μακαριστό Αρχιεπί­σκοπο Χριστόδουλο «βαθιά νυχτωμένοι» να ονομάζουν το φως σκότος, το δε σκότος φως, και ας καταλά­βουν όλοι οι «ψευδοκουλτουριάρηδες», αρχαιολάτρες κ.α. θεομάχοι ότι το ανέσπερο φως του Χριστού δεν μπορεί να συγκριθή με το ισχνό φως, που εκπέμπουν οι πυγολαμπίδες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, το μυθικό απολλώνειο φως η οποιοδήποτε άλλο φως.
Ας φροντίσωμε δε όλοι να γίνωμε φίλοι και υπερασπιστές του Χριστού, του δικαίου Κριτού, που θα μας κρίνη κατά την ημέρα της Παγκοσμίου Κρίσεως όχι μόνο για τα κακά έργα, που επράξαμε, η τα καλά, που, ενώ μπορούσαμε να πράξωμε, δεν επράξαμε, αλλά (θα μας κρίνη) και για τα θεατρικά, κινηματογραφικά, τηλεοπτικά, διαδικτυακά) έργα, που, ελαφρά τη καρδία, ανεβάσαμε, προβάλαμε, αναρτήσαμε, παρακολουθήσαμε, υποστηρί­ξαμε και χειροκροτήσαμε. Με το άγιο δε φως, που θα παραλάβωμε, Θεού επιτρέποντος, σε λίγες ημέρες από τις εκκλησίες την νύκτα της Αναστάσεως, ας ανάψωμε πάλι τις σβησμένες λαμπάδες των ψυχών μας, τις οποίες έσβησε ο ισχυρός άνεμος του υλισμού και της απιστίας και ας προσπαθήσωμε να εφαρμόσωμε την υπέροχη εκείνη προτροπή του ιερού Υμνογράφου «Τον Νυμφίον, αδελφοί, αγαπήσωμεν, τας λαμπάδας εαυτών ευτρεπίσωμεν εν αρεταίς εκλάμποντες και πίστει ορθή…».

Μετά τα δύο ογκώδη συλλαλητήρια σε Θεσ/νίκη και Αθήνα για την Μακεδονία, ακολούθησαν, ως γνωστόν, οι διαμαρτυρίες έξω από το Ακροπόλ, έπειτα η εντυπωσιακή συγκέντρωσι διαμαρτυρίας κατά των νέων βιβλίων Θρησκευτικών στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι δε πολύ πιθανό ότι με τις δυσμενείς εξελίξεις, τις παράφρονες προκλήσεις, τα ακόρεστα ενεργειακά συμφέροντα και τις πολεμικές προετοιμασίες στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο να διοργανωθούν και νέες συγκεντρώσεις στο μέλλον για διαφορετικά θέματα, πρωτίστως εθνικά, μη εξαιρουμένων και πολιτικοκοινωνικών τοιούτων.

Τωρα, που οι Έλληνες επιτέλους άφησαν τις πολυθρόνες και τους καναπέδες και κατέβηκαν στα πεζοδρόμια, διαδηλώνοντας υπέρ των υψίστων ιδανικών τους, είναι αποφασισμένοι να μετατρέψουν τους δρόμους και τις πλατείες σε μόνιμη κατοικία τους. Ναι! Ποιός θα τους εμποδίση; Με τους δικούς των φόρους έγιναν οι δρόμοι, οι πλατείες και τα πεζοδρόμια και τους ανήκουν.

«Κατεβήτε επιτέλους στο άγιο πεζοδρόμιο, Σεβασμιώτατοι» ήταν ο τίτλος ενός άρθρου, που απηύθυνε λίαν προσφάτως ο αγωνιστής χριστιανός ιατρός Λυκούργος Νανης προς τους Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας. Άλλωστε, αυτό έχει γίνει πολλάκις στο παρελθόν. Κλήρος και Λαός πλημμύριζαν τους δρόμους της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας, της Κωνσταντινουπόλεως και άλλων πόλεων υπέρ Πιστεως, Δικαιοσύνης η της Πατρίδος κατά τους χρόνους των μεγάλων εκκλησιαστικών Πατέρων. Υπάρχουν, επομένως, περιπτώσεις, που η κάθοδος Κλήρου και Λαού στο πεζοδρόμιο είναι επιβεβλημένη. Εάν τυλιχθή στις φλόγες ένα μαντρί, ο καλός ποιμένας δεν πρέπει να οδηγήση τα πρόβατά του έξω στον δημόσιο δρόμο, για να τα σώση; Το ότι η Διοικούσα Εκκλησία παραδέχεται ότι η παρουσία της στο πεζοδρόμιο είναι και αυτή μέσα στα καθήκοντά της απέδειξαν οι ιστορικές επί μακ. Αρχιεπ. Χριστοδούλου λαοσυνάξεις, αλλά και το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στο Συνταγμα το 1987 κατά του περιβόητου Νομου Τρίτση για την εκκλησιαστική περιουσία. Τοτε, για να αποφευχθή η αρπαγή από το Κράτος της εκκλησιαστικής περιουσίας, ιεράρχες απ’ όλη την Ελλάδα έδωσαν βροντερό παρόν στο Συνταγμα. Τωρα, προκειμένου να εμποδισθή η αποχριστιανοποίησι και απορθοδοξοποίησι των Θρησκευτικών και η επικίνδυνη έκθεσι των παιδιών μας στην πανθρησκεία των αρχιτεκτόνων (ίσως με διπλή σημασία, της αρχιτεκτονικής και του Ελευθεροτεκτονισμού) της απάνθρωπης Παγκοσμιοποιήσεως η Ιεραρχία έλαμψε δια της απουσίας της στα Προπύλαια! Ίσως παρουσιασθή, εάν κάποια ημέρα η «Μαρξιστική» Πολιτεία, για να ικανοποιήση κάποια προαπαιτούμενα των «Θεσμών», διακόψη την μισθοδοσία τους! Ευτυχώς, την τιμή της Διοικούσας Εκκλησίας έσωσε για μία ακόμη φορά ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, στον οποίον, ως αναφέρεται σε πολλές πηγές, το συγκεντρωμένο πλήθος επεφύλαξε υποδοχή ήρωος! Και δικαίως.

Ας μας επιτραπή εδώ να ανοίξωμε μία παρένθεσι. Ενθυμούμεθα την προ ολίγων μηνών ερωταπόκρισι, που απηύθυνε στον ανδρείο αυτόν ιεράρχη ένας συν­επίσκοπός του από την Πελοπόννησο ενοχλημένος, μάλλον οργισμένος θα ελέγαμε, από τις συχνές δημόσιες παρεμβάσεις του αγίου Πειραιώς για διάφορα φλέγοντα ζητήματα, για τα οποία οφείλουν να έχουν λόγο, εκτός άλλων, και οι επίσκοποι. «Ποιόν εκπροσωπείς; Δεν εκπροσωπείς κανένα», έγραφε ο εν λόγω επίσκοπος σε επιστολή του προς τον Πειραιώς! Ποιός, όμως, δίκαιος και θεοφοβούμενος άνθρωπος δύναται να αμφισβητήση την εξόφθαλμη αλήθεια ότι με την παρουσία του στα Προπύλαια στις 4.3.2018 ο κ. Σεραφείμ εκπροσωπούσε μόνος αυτός ολόκληρο το σώμα της Ελλαδικής Ιεραρχίας; Ποιός δεν άκουσε το Κυριακάτικο εκείνο μεσημέρι στην Πανεπιστημίου μυστικώς το ερώτημα – παράπονο του Χριστού «Ουχί ογδοήκοντα και δύο αρχιερείς υπάρχουσιν εν τη χώρα ταύτη; Οι δε ογδοήκοντα και εις που;»

Σε μία σχετική συζήτησι ακούσθηκε από κάποιον κοσμικό χριστιανό η λογικοφανής ένστασι «μα, είναι ορθό η Εκκλησία να κατέβη στα κακόφημα πεζοδρόμια, τα οποία έχουν συνδεθή με τον αγοραίο έρωτα και τις πια­τσες της πορνείας;» Ένας συνομιλητής του, όμως, τον αποστόμωσε με την εξής «πληρωμένη» απάντησι: «Εάν ήταν εδώ ο Χριστός, θα μας έλεγε: “Αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι (μιζαδόροι σήμερα) και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού”». Ένας δε τρίτος συνομιλητής προσέθεσε:«Η κάθοδος του πληρώματος της Εκκλησίας στα πεζοδρόμια, με τα χριστιανικά συνθήματα, που θα ακούωνται, με την παρουσία του ευλογημένου ράσου, ακόμη και ιερών εικόνων και σταυρών, που ίσως θα κρατούν ωρισμένοι πιστοί, θα απαλλάξουν απ’ αυτή την κακή φήμη τα πεζοδρόμια και θα καθαγιάσουν αυτά». Ποιός μπορεί να διαφωνήση;

Έχει και ο Χριστός δικαιώματα!

Συμφωνα με δημοσιεύματα, έξω από το θέατρο διεδή­λωναν και οι εργαζόμενοι και συντελεστές του έργου «διατρανώνοντας την απόφασή τους να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο το δικαίωμα της καλλιτεχνικής έκφρασης και το δικαίωμα της προάσπισης της εργασίας τους».

Δεν αμφισβητεί κανείς τα προαναφερθέντα δικαιώματα αυτών των συνανθρώπων μας. Τιθενται, ωστόσο, τα εξής αμείλικτα ερωτήματα: Μονον εμείς οι άνθρωποι έχουμε δικαιώματα; Ο Θεάνθρωπος Κυριος Ιησούς Χριστός δεν έχει και Αυτός κάποια δικαιώματα; Εάν έχη και ο Χριστός δικαιώματα, ποιά είναι αυτά και τι στάσι πρέπει να τηρού­με ως Χριστιανοί, όταν θίγωνται, αμφισβητούνται και καταπατώνται τα Θεανθρώπινα αυτά δικαιώματα; Καλή και αξιέπαινη είναι η υπεράσπισι των ανθρωπίνων δικαιωμά­των (εκείνων, βεβαίως, που αναγνωρίζει και ο αιώνιος και αμετάβλητος νόμος του Θεού και κατοχυρώνει η Χριστιανική δογματική και ηθική διδασκαλία, όχι όσων προσ­φέρει στους λαούς η αντίχριστη Νεα Εποχή και θεομά­χος Νεα Ταξι πραγμάτων), απείρως καλύτερη και αξιέπαινη δεν πρέπει να είναι όμως η υπεράσπισι από τους ανθρώπους των Θεανθρωπίνων δικαιωμάτων; Αλλά ας εξετάσωμε τα δικαιώματα, που έχει ο Χριστός.

1. Ως Δημιουργός και Κυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου. Τα πάντα ανήκουν στον Χριστό. Αυτός έχει την απόλυτη κυριότητα των πάντων ως Παντοκράτωρ.

2. Ως Κυριος και Λυτρωτής των ψυχών. Την Μ. Πεμπτη το βράδυ θα ακούσωμε πάλι στους ναούς τα ανεκ­τίμητα λόγια: «Εξηγόρασας ημάς, εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω σου αίματι», ο δε Απόστολος Παυ­λος μας λέγει «ουκ εστέ εαυτών ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α  Κορ. 6:19-20). Δεν ανήκετε στους εαυτούς σας, διότι ο Χριστός σας εξαγόρασε με βαρύ τίμημα (το αίμα Του) και έτσι έγινε Κυριος μας και εμείς δούλοι Του. Είναι, επομένως, δυνατόν να έχωμε δικαιώματα εμείς οι δου­λοι και όχι ο Κυριος μας;

3. Ως μόνος Διδάσκαλος της Αληθείας. Ο Χριστός είναι ο απολύτως αληθής και αλάθητος Διδάσκαλος όλων των αιώνων και ως τοιούτος για την θεία Διδασκαλία Του έχει αποκλειστικά πνευματικά δικαιώματα κατωχυρωμένα από τον ουράνιο Πατέρα Του. Τα δικαιώματα αυτά έχει παραχωρήσει στην Μια και Αγία Εκκλησία, που ίδρυσε με το πανάγιο αίμα Του. Η δε Εκκλησία (Κλήρος και Λαός) έχει την ιερά υποχρέωσι, όποτε αυτά παραβιάζονται η καταπατώνται (με την ψήφισι π.χ.αισχρών νομοσχεδίων η την παραχάραξι της Ευαγγελικής αληθείας),να τα διεκδική και να τα υπερασπίζεται σθεναρώς με οποιοδήποτε κόστος.

4. Ως ελευθερωτής του Έθνους μας. Ιδιαιτέρως εμείς οι Έλληνες (και κυρίως οι πολιτικοί άρχοντες), ως πολλαπλώς και σκανδαλωδώς ευεργετηθέντες από τον Χριστό, εφόσον μας ελευθέρωσε πρώτον πνευματικώς από την αρχαία δαιμονική ειδωλολατρία και αργότερα φυσικώς από την φρικτή Οθωμανική δουλεία, είμεθα υποχρεωμένοι να αναγνωρίζωμε τα δικαιώματα, τα οποία, ως Ελευθερωτής μας, δικαιούται ο Χριστός να έχη στην Πατρίδα μας και σε όλους εμάς, που αξίωσε της υψίστης τιμής να είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί και πνευματικοί θησαυροφύλακες του μόνου αυθεντικού και ανόθευτου Χριστιανισμού δια μέσου των αιώνων.

Τούτων δοθέντων, ερωτώμε όλους εκείνους, όσοι κατηγορούν πιστούς Χριστιανούς, που διαμαρτύρονται για την βλάσφημη παραχάραξι του Ευαγγελικού λόγου, ως φανατικούς, σκοταδιστές, θρησκόληπτους και μύριες άλλες κοσμητικές ονομασίες: «Είναι δίκαιο, ορθό και θεάρεστο να αναγνωρίζωνται τα δικαιώματα των εργαζομένων σ’ ένα θέατρο και των συντελεστών του έργου, που παίζεται μέσα σ’ αυτό, και να καταπατώνται τα δικαιώματα του δια την ημετέραν σωτηρίαν ενανθρωπήσαντος, παθόντος, σταυρωθέντος και αναστάντος Κυρίου Ιησού Χριστού;» Οι εργαζόμενοι στο θέατρο και οι συντελεστές του έργου έτυχαν της υπερασπίσεως και συμπαραστάσεως καλλιτεχνών, δημοσιογράφων, «φορέων του πολιτισμού»(!), στον Χριστό γιατί να μην αναγνωρίσωμε το δικαίωμα της υπερασπίσεως από πιστούς οπαδούς Του; Τι προτιμούν οι ασεβείς, θεομάχοι και εκκλησιομάχοι, να ακούουν την φωνή του πιστού λαού η την με βροντές και αστραπές φοβερά φωνή του Θεού, όπως συνέβη κατά την παράδοσι του Νομου δια του Μωϋσέως στους Ισραηλίτες στο όρος Σινά; Δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω μας, τις πρωτοφανείς θεομηνίες, τα αποκαλυπτικά γεγονότα, τις εικόνες, που ματώνουν και δακρύζουν;

Ποιός, άραγε, έχει το ανάστημα να αμφισβητήση τα Θεανθρώπινα δικαιώματα; Καποιος Πρωθυπουργός η Πρόεδρος Δημοκρατίας; Μηπως ο Πλανητάρχης; Καποια Συνοδος Κορυφής ηγετών χωρών η κάποια Υπερκρατική Παγκοσμία Λεσχη – υπερκυβέρνησι; Παντες υπολογίζουν τις αποφάσεις και φοβούνται την καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Καλό και επιθυμητό είναι αυτό. Διότι, χωρίς αυτό και τα άλλα κρατικά δικαστήρια, η ανθρωπότητα θα είχε μετατραπή σε χειρότερη ζούγκλα και κόλασι από ο,τι είναι σήμερα. Υπάρχει, όμως, ένα απεί­ρως ανώτερο Δικαστήριο από το ΕΔΑΔ, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν υπολογί­ζουν, διότι δεν πιστεύ­ουν στην ύπαρξί του. Υπάρχει ένας Ουράνιος Άρειος Παγος, ένα θείο ΣΤΕ, όπου συμβουλεύ­ονται τρεις άγιοι, ομοούσιοι, αδιαίρετοι και ισότιμοι Συμβουλοι, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το άγιο. Θα πιστεύσωμε, όμως σ’ αυτό, όταν κληθούμε να λογοδοτήσωμε ως κατηγορού­μενοι «εν τη ημέρα εκείνη» (της Παγκοσμίου κρίσεως).

Ορθόδοξος Τύπος