Δημήτρης Νατσιός, Ελλάδα: το μεγάλο γαλάζιο εικονοστάσι της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης

Ελλάδα: το μεγάλο γαλάζιο εικονοστάσι της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Το χρέος του παλληκαριού είναι να λογίζεται σφαγάδι

και όχι ψοφίμι». (Γεώργιος Καραϊσκάκης)

«Αν η οικογένεια και το σχολείο πάψουν να εμφυτεύουν στους νέους το θείο σπόρο της αγίας πίστης μας, τότε οι επερχόμενες γενεές θα χάσουν παντελώς την ταυτότητά τους πράγμα που σημαίνει και το αυτοαφανισμό τους». 

Είναι λόγια της Ιωάννας Τσάτσου, αδελφής του ποιητή Γιώργου Σεφέρη, συζύγου του αείμνηστου Προέδρου της Δημοκρατίας  Κων. Τσάτσου. Στο ίδιο κείμενο το οποίο φιλοξενείται σε συλλογικό τόμο που εξέδωσε η Ι.Μ. Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, το 2000, θα σημειώσει  με τρόπο αντάξιο του σπουδαίου αδελφού της: « Ολόκληρη η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο γαλάζιο εικονοστάσι της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης και πλανάται πολύ μακράν της πραγματικότητας - της ιστορικής και της σύγχρονης - όποιος πιστεύει και ευμεθόδως διαδίδει άλλα. Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι ΕΝΑ». Κι όμως «πλανεμένοι» και εκκλησιομάχοι είναι τώρα και υπουργοί Παιδείας το μελλοντικό «τότε» της  τρανής Ελληνίδας -αιωνία της η μνήμη- Ιωάννας Τσάτσου έγινε «τώρα». Τώρα, τούτες οι γενιές χάνουν την ταυτότητά τους και οδηγούνται στον αφανισμό τους.

Άκουγα τις προάλλες τον κ. Γαβρόγλου στο κανάλι της Βουλής. Του τέθηκε η ερώτηση για το μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ). Φανερά εκνευρισμένος, χωρίς επιχειρήματα, ψέλλιζε τις κοινότοπες φλυαρίες, τα καντιποτένια αναμασήματα που εκστομίζουν οι αριστεροί καλοπερασάκηδες. Βεβαίως επιτέθηκε καις τους δικαστές του ΣτΕ- «δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους» - όπως έπραξε όλος ο πλανεμένος θίασος των πολεμίων της Πίστεως, μετά την γενναία, ρωμαίικη απόφαση του ΣτΕ. Τόνισε ότι όλα θα συνεχιστούν κανονικώς τον Σεπτέμβριο με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, η απόφαση ουδόλως επηρεάζει το ΜτΘ και λοιπά λεκτικά μπαχαρικά. Ωραία! Επειδή εμείς εισπνέουμε, όχι τις αναθυμιάσεις του τυμπανιαίας αποφοράς πτώματος που αυτός υπηρετεί, αλλά το θυμίαμα της Ορθόδοξης Ελλάδας, και προσκυνούμε, όχι τους μνημονιακούς  λακέδες, αλλά το γαλάζιο εικονοστάσι του Γένους, τον Αη- Γιώργη και τον Καραϊσκάκη,  ας γνωρίζει ότι τον Σεπτέμβριο θα επιστρέφονται σωρηδόν τα βλάσφημα βιβλία τα παράνομα και αντισυνταγματικά.

Φέτος συγκέντρωσα ο ίδιος βιβλία των μαθητών της τάξης μου (Στ’ Δημοτικού) με την σύμφωνη γνώμη σχεδόν όλων των γονέων που υπέγραψαν την γνωστή δήλωση και τα επέστρεψα στον γενέθλιο χώρο τους. Στην θέση τους διδάσκω εδώ και χρόνια το Ευαγγέλιο της Κυριακής και βίους αγίων. Συνένοχος στον αφανισμό του Γένους δεν θα γίνω. Ο μακαριστός Επίσκοπος Φλωρίνης, Αυγουστίνος Καντιώτης, έλεγε: «Μακάρι η γενιά μας να μην γίνει ο νεκροθάφτης της Ορθόδοξης Ελλάδας μας». Και νεκροθάφτες  δεν είναι η άθεη αριστερή «διανόησις», αλλά όσοι δεν αντιδρούν δυναμικά, έμπρακτα στο θάψιμο. Νεκροθάφτες είναι όσοι λουφάζουν τούτη την εποχή. Δεν γίνεται «να ανάβεις κεριά στην Παναγία/ κεριά και στους αγίους», δάσκαλος ή γονέας Χριστιανός Ορθόδοξος και Έλληνας και να ανέχεσαι τους εθνομηδενιστές μπολσεβίκους που μαραζώνουν το, κατά τον Κόντογλου, ολόδροσο δέντρο της φυλής μας.

Την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης κάτω από τα μαύρα σάβανα του Κομμουνισμού οι γιαγιάδες της Ρωσίας έκαιγαν το καντήλι της Ορθοδοξίας, δεν βαρούσαν παλαμάκια στις κομματικές αναγούλες,  όπως κάνουν πολλοί σήμερα….χριστιανούληδες. Να παραπέμψω και σε ένα ωραίο επεισόδιο από τα χρόνια του μπολσεβικισμού, το οποίο εντόπισα στο βιβλίο του σπουδαίου καθηγητή της θεολογικής σχολής του ΑΠΘ, του μακαριστού πια, Στέργιου Σάκκου, «Αληθώς ανέστη ο Κύριος» (σελ. 192-193). Αναφέρεται σε έναν υπουργό «Παιδείας» της Σοβιετίας. Δυστυχώς ότι ξεκίνησε στην Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται στην τωρινή Ελλάδα. Είναι άνθρωποι χωρίς «ιερό και όσιο» κυριολεκτικά και πολύ δύσκολα θα φύγουν από την εξουσία. Παραπέμπω στο κείμενο του Σ. Σάκκου:

«Μετά την επικράτηση της επαναστάσεως των μπολσεβίκων το 1917 ο Λουνατσάρσκι Ανατόλι Βασιλίεβιτς επίτροπος του λαού για την παιδεία (υπουργός Παδείας) και οργανωτής της σοσιαλιστικής κουλτούρας δίνει διάλεξη σε μια μεγάλη αίθουσα κατάμεστη από κόσμο. Κατ’ εντολή του κόμματος μιλά με στόμφο για το μύθο της αναστάσεως του Χριστού. Διαφωτίζει το ακροατήριο για ώρες πολλές και με ύφος θριαμβευτικό καταλήγει.

-Μήπως έχει κανείς να πει τίποτε;

Ένας σεβάσμιος γέροντας σηκώνεται και ζητά το λόγο.

-Επιτρέπεται να πω και εγώ κάτι;

-Τα ξεκαθάρισα όλα δεν υπάρχει απορία. Δύο λεπτά σου φτάνουν να μιλήσεις.

-Ένα λεπτό μονάχα δυο λέξεις

Ανεβαίνει στο βήμα. Ησυχία απλώνεται στην αίθουσα. Όλοι κρατούν την αναπνοή τους. Ένας αγράμματος σ’ ένα λεπτό πώς θα αντιμετωπίσει το ινστρούχτορα;

Σταθερά και ήρεμα τονίζει ο γέροντας τις πανίσχυρες λέξεις του στα ρωσικά

ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ)

Μύρια στόματα αυθόρμητα χωρίς φόβο απαντούν

ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ)

Ο Λουνατσάρσκι φανερά ταραγμένος διαπιστώνει την αξιοθρήνητη κατάληξη της διαλέξεώς του ενώ ακόμη η αίθουσα αντιβουίζει από το Αληθώς ανέστη».

Τι πέτυχε κι αυτός; Τα νεκροταφεία γέμισαν από αξιολύπητους κοσμοδιορθωτές της μιας πεντάρας, μα η Εκκλησία του Χριστού λαμπροτέρα καθίσταται και πολεμουμένη νικά. Να επιστρέψω όμως στο ΜτΘ για να σχολιάσω, όχι της πολιτικάντηδες της εξουσίας, αλλά τους πολιτικάντηδες… της πίστεως. Είναι δυνατόν, αρμόζει σε Ορθόδοξο επίσκοπο να συνοδοιπορεί με τους σημερινούς «επιτρόπους για την παιδεία»; Ο Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος σχεδόν δυσαρεστήθηκε με την απόφαση του ΣτΕ. (Τον θυμόμαστε και στα συλλαλητήρια τα οποία απέρριπτε και λοιδορούσε. Τι γίνεται; Διαπιστευτήρια προοδευτικότητας καταθέτει; από εξετάσεις περνάει; Όποιος σήμερα δέχεται χειροκροτήματα και επιδοκιμασίες από την εξουσία και μάλιστα επίσκοπος, οφείλει να σκεφτεί το αρχαίον «επαινούμενος γαρ υπό των εναντίων αγωνιώ μη τι κακόν είργασμαι» Το αυτό ισχύει και για τον Ύδρας.  Στα χωριά μας, οι σοφοί γέροι, μάς συμβούλευσαν όταν ήμασταν νέοι. «Μην ακούσω να σε παινεύουν οι ανεπρόκοποι γιατί αλλοίμονό σου»)

Η αρχιεπισκοπή Κρήτης καταδίκασε απερίφραστα τα νέα βιβλία του ΜτΘ. Η Κρήτη, τα σχολεία της, δεν εποπτεύεται από το υπουργείο Παιδείας; Το Άγιον Όρος και οι 20 μονές, επίσης. Γιατί δεν πράττει το ίδιο και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έστω και τώρα έχοντας στα χέρια της και το ισχυρό χαρτί του ΣτΕ. Τέλος πάντων. Αυτό είναι πολύ θλιβερό γεγονός, το οποίο πικραίνει και απογοητεύει όσους αγωνίζονται εναντίον του αφελληνισμού της παιδείας μας, όσους υπερασπίζονται την αγία πίστη μας.

Να κλείσω με άρωμα λεβεντιάς, με ένα μνημόσυνο λόγο στον σταυραϊτό της Ρούμελης, τον αθάνατο στρατηγό Γεώργιο Καραϊσκάκη που τέτοιες μέρες, 23 Απρ 1827, έπεφτε «σφαγάδι» για την πατρίδα.

«Στα 1824 ο Καραϊσκάκης άρρωστος και καταδιωκόμενος από τους Τούρκους αναγκάστηκε να καταφύγει στη Δομνίτσα όπου έμεινε επί αρκετό χρονικό διάστημα φιλοξενούμενος από τους φίλους του Γιολδασαίους. Κατά τις πρώτες ημέρες της εκεί παραμονής του ο άρρωστος στρατηγός κάλεσε κοντά του τον Ιερέα παπα -Γιάννη Φαρμάκη για να δεηθεί υπέρ της αναρρώσεώς του. Μόλις είδε τον Ιερέα να μπαίνει μέσα στο σπίτι ο Καραϊσκάκης σηκώθηκε όρθιος και με δάκρυα στα μάτια του είπε: Παππούλη μου δεν με νοιάζει αν πεθάνω. Εγώ έκανα το κατά δύναμιν για το Έθνος. Παρακάλα τον Θεό να γίνω καλά γιατί ίσως με χρειασθεί ακόμα η Πατρίδα».