Σήμερα η πολιτεία αποπειράται να μεταβάλει το περιεχόμενο της θρησκευτικής συνειδήσεως και της ιστορικής μνήμης ενός εκατομμυρίου τριακοσίων χιλιάδων ελληνοπαίδων

Ένα φάντασμα πλανάται επάνω από την Ελλάδα: Η αναβίωσις της ανεξελέγκτου πολιτειοκρατίας

Ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο μιλούσε για το φάντασμα του προλεταριάτου, το οποίο πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη. Στη σύγχρονη μνημονιακή Ελλάδα ένα άλλο φάντασμα αρχίζει να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να σκοτίζει τη νηφαλιότητα στοχαστών, πολιτικών και του λαού. Αυτό το φάντασμα έχει ένα φρικτό όνομα: είναι αυτό της ανεξέλεγκτης πολιτειοκρατίας.

Αν υπάρχει μία κατάκτηση του σύγχρονου δικαίου, η οποία αξίζει να δοξάσει τον σύγχρονο νομικό πολιτισμό είναι η υπέρτατη προτεραιότητα του δικαίου της ελευθερίας της συνειδήσεως. Αυτή η ελευθερία της συνειδήσεως δέχεται δύο ψευδώνυμες επιθέσεις εγχώριας κοπής. Επίθεση πρώτα κατά της Εκκλησίας, η οποία στην ευγενέστατή της προσπάθεια να προστατεύσει το ύψιστο δικαίωμα της ελευθερίας της συνειδήσεως προπηλακίζεται ως «θεοκρατικός ταλιμπανισμός». Η δεύτερη ύπουλη επίθεση έγκειται στην επίθεση μέσω της ψευδώνυμης χρήσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αγνοώντας ότι ο σκληρός τους και αδιαπραγμάτευτος πυρήνας είναι το droit de conscience και μάλιστα erga omnes. Οι ανωτέρω όροι σημαίνουν ότι κάθε άτομο μπορεί να προτάξει την ασυμφωνία της συν­ειδήσεώς του έναντι οποιουδήποτε κρατικού η ιδιωτικού ολοκληρωτισμού.

Σήμερα η πολιτεία αποπειρά­ται να μεταβάλει το περιεχόμενο της θρησκευτικής συνειδήσεως και της ιστορικής μνήμης ενός εκατομμυρίου τριακοσίων χιλιάδων ελληνοπαίδων στέλνοντάς τα στο Άουσβιτς του σχετικισμού και του μηδενισμού.Έναντι αυτών των επιθέσεων, κάθε απλός πολίτης πρέπει να μάθει στους σύγχρονους μάνατζερ του mind control, του ελέγχου δηλαδή των συνειδήσεων δια επιστημονικοφανών μεθόδων ότι σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Η μαρξίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε πει «η παιδεία δεν αλλάζει με ουκάζια», με κρατικά δηλαδή διατάγματα. Ο Αριστοτέλης είχε πει κάτι ακόμη βαθύτερο: τη δουλεία την κάνει το δουλικό φρόνημα και όχι κατ’ ανάγκη ο αφέντης.

Η προσπάθεια να φιμωθεί η φωνή του αγωνιζόμενου Έλληνα και του αδούλωτου Έλληνα παπά και όλων εκείνων των μπουρλοτιέρηδων των ψυχών που οδήγησαν αυτή τη Χώρα να περάσει εν μέσω πυρός δεν πρόκειται να κατασταλεί. Αναμφισβήτητα εφιάλτες θα υπάρξουν και εκ μέρους της Εκκλησίας και εκ μέρους της πολιτείας. Αλλά δουλειά της κάθε μάνας, του κάθε πατέρα, του κάθε μαθητή και του κάθε εργαζόμενου στη φάμπρικα της νεοαποικιοκρατίας, είναι να μάθει στους ανθρώπους το εξής: Το Ευαγγέλιο και το σύγχρονο δίκαιο στην ευγενέστερη αυτού μορφή και όχι στην υποταγμένη σε πολιτικοοικονομικές σκοπιμότητες της κατά παραγγελίαν νομοθέτησης, προστατεύουν την ίδια αξία του ανθρώπου , αυτό που ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ονόμασε το μη εξαναγκαστό της ανθρώπινης ελευθερίας Η ηθικοπολιτική βάση του ελληνικού συντάγματος είναι η αρχή της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αυτή θίγεται βάναυσα, όταν οι τεχνοκρατίες σε οποιοδήποτε πολιτικό φάσμα και εάν ανήκουν προσπαθούν να ελέγξουν συνειδήσεις.

Εάν η Εκκλησία πάψει να είναι πρόμαχος της μεγαλύτερης κατακτήσεως του ευρωπαϊκού δικαίου, της ελευθερίας της συνειδήσεως έναντι της πανσπερμίας των νομοθετημάτων που την υπονομεύουν, τότε γίνεται «άλας μεμωραμένον». Ο λόγος της Εκκλησίας δεν έχει ανάγκη της παροδικής εξουσίας του κόσμου αυτού, διότι είναι λόγος διαχρονικός και προφητικός. Ο λόγος αυτός, όπως έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ελέγχει βασιλείς, ελέγχει πατριάρχες, ελέγχει αρχιερείς. Είναι η διπλή λειτουργία του λόγου του πνεύματος, ο οποίος ταυτόχρονα αποτελεί λόγο παρακλήσεως για τους αδυνάτους, αλλά και λόγο ανελέητο για τους καταπιεστές των αδυνάτων. Είναι έλαιον και φραγγέλιον.

Ένθεοι, άθεοι και αδιάφοροι πρέπει να στηρίξουν τη δυνατότητα της Εκκλησίας να μην έχει μόνο λόγο παρηγορητικό, αλλά και λόγο ελεγκτικό. Να θυμούνται τον λόγο του Κάφκα: Όταν η μυστική αστυνομία χτύπαγε την πόρτα του γείτονά σου, για να τον συλλάβει, μη ξεχνάς ότι κάποια στιγμή η ίδια θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα.

Ο αδύναμος φαινομενικά άνθρωπος είναι τελικά ο μεγάλος νικητής της ιστορίας, γιατί αν κάτι απέδειξε το Ευαγγέλιο και οι ευγενείς κοινωνικοί αγώνες των λαών είναι ότι τα μεγάλα δεν κερδίζονται «εν ίπποις και άρμασι», αλλά με το τριαντάφυλλο που τοποθετείται στην κάννη του οπλοπολυβόλου.

ΕΡΗΜΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ορθόδοξος Τύπος