Ως στροφή (svolta) του Φαναρίου χαρακτηρίζουν οι βατικάνειοι τα οικουμενιστικά ατοπήματα κατά τη Θρονική Εορτή

ΩΣ ΣΤΡΟΦΗ (SVOLTA) ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΙ ΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΡΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΗ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 «Στροφή του Φαναρίου» (svolta del Fanar), έτσι παρουσιάζουν οι βατικάνειοι τα οικουμενιστικά ατοπήματα κατά τη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Αυτό αναφέρεται σε άρθρο  του Gianni Valente στην Vatican insider, ημερομηνίας 30 Νοεμβρίου 2014, που τιτλοφορείται «Οικουμενισμός, η στροφή του Φαναρίου» (Ecumenismo, la svolta del Fanar).   Το αμετακίνητο του Βατικανού καταδεικνύει  ο τίτλος και στη στροφή του Φαναρίου αναφέρεται. 

Προλογικά επισημαίνεται στο άρθρο η Παπική ‘’μεγαλοκαρδία’’, με αυτό που σημείωσε ο αρθρογράφος : «Η Καθολική Εκκλησία  ‘’δεν προτίθεται να επιβάλει καμιά υποχρέωση’’ για να φτάσουμε στην πλήρη κοινωνία με του Ορθόδοξους Χριστιανούς». Για να σημειώσει στο τέλος το «Πάπας Φραγκίσκος : η προοπτική της πρώτης χιλιετίας.  Απηχεί τη φόρμουλα Ράτσιγκερ»

Η αναφορά στην πρώτη χιλιετία τόσο από τον Πάπα Φραγκίσκο, όσο και από τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη (στην Avennire), δημιουργεί στρεβλές εκκλησιολογικές εντυπώσεις.  Η ζωή στην Μία Αγία Εκκλησία δεν έχει διακοπεί το έτος 1054 μ. Χ.   «Η Εκκλησιαστική μας Παράδοση, είναι η εν Αγίω Πνεύματι ζωή της Εκκλησίας», αναφέρει ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέγει για τα σχίσματα, «Ει τις σχίσματι ακολουθεί, βασιλείαν Θεού ου κληρονομεί»   (Εις την Προς Φιλαδελφείς επιστολή του 3,3).  Οι λόγοι τούτοι  είναι ενδεικτικοί των ολεθρίων συνεπειών ενός σχίσματος.  Ουδεμία αναφορά λοιπόν στις πλάνες που παρεισέφρησαν μετά το Σχίσμα του 1054 μ. Χ.  Ουδεμία αναφορά στο Filioque, ουδεμία αναφορά στο παπικό αλάθητο, ουδεμία αναφορά στη μη παραδοχή από μέρους των Παπικών της διάκρισης ουσίας και ενεργείας του Θεού κ.ά.

Ομιλεί ο αρθρογράφος Gianni Valente, για τις προσπάθειες του Πάπα Φραγκίσκου, του σημερινού ‘’διαδόχου του Πέτρου’’, για τη αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας μεταξύ ‘’Καθολικών’’ (Παπικών) και Ορθοδόξων, η οποία είναι δυνατή ακόμα και τώρα, χωρίς τις θεολογικές προϋποθέσεις των Ορθοδόξων αδελφών.   Οι θεολογικές προϋποθέσεις των Ορθοδόξων, θα πρέπει κατά τους Παπικούς να παραμεριστούν.  Προς τούτο προβάλλουν τη θέση της Β΄ Βατικανείου Συνόδου, ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες ‘’έχουν αποστολική διαδοχή’’ και αυτό αρκεί.  Δεν ομιλούν για Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά για Ορθόδοξες Εκκλησίες με ότι αυτό εξυπονοεί.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο σύγγραμμά του ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’ σημειώνει : «…Δι’ αυτό και οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι εις τους νεωτέρους καιρούς διακηρύσσουν εις την εγκύκλιόν των : ‘’Πιστεύομεν υπό του Αγίου Πνεύματος διδάσκεσθαι την Καθολικήν Εκκλησίαν…Η Εκκλησία διδάσκεται μεν υπό του Ζωαρχικού Πνεύματος, αλλά δια μέσου των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων…Ομολογούμεν την Καθολικήν Εκκλησίαν αδύνατον αμαρτήσαι ή όλως πλανηθήναι ή ποτέ το ψεύδος αντί της αληθείας εκλέξαι».

Τον αιρετικό Πάπα Φραγκίσκο λοιπόν, υποδέχτηκαν στον Πατριαρχικό Ναό, με Βυζαντινό ‘’μελώδημα’’.   Η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε το Βυζαντνό μέλος,  του Απολυτικίου του α΄ Ήχου (Της ερήμου πολίτης), ήταν για να γραφεί το Απολυτίκιον του Οσίου Πορφυρίου.  Αυτό το μέλος που χρησιμοποιήθηκε για να υμνηθεί , της Ευβοίας ο γόνος, της Οικουμένης το αγλάϊσμα. της Θεολογίας ο μύστης, ο Όσιος Πορφύριος, ο φίλος γνήσιος Χριστού, χρησιμοποιήθηκε για να εξάρει τις στιγμές της συνάντησης με τον αιρετικό Πάπα Φραγκίσκο, το οποίον ο οικουμενιστής ‘’υμνογράφος’’ εκάλεσε «Πρόεδρον Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής, Καθέδρας κορυφαίου μαθητού».  

Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί, ότι έγινε το ατόπημα κατά την Ακολουθία του Εσπερινού, όπου Ιερεύς από το Ιερό Βήμα, είχε μνημονεύσει «Υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης».  Ευτυχώς που δεν είπε «του ορθοτομούντος τον λόγον της Σης Αληθείας» για τον αιρεσιάρχη της Ρώμης.  Του Αγιωτάτου ανέφερε από το Ιερό Βήμα, αλλά δεν είχε προσθέσει και το Ορθοτομούντος.  Αλλωστε πως μπορούσε να καλέσει τον αιρετικό Πάπα ορθοτομούντα. 

«Τέτοιου είδους αγάπες» έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, «έχουν σκοπό την διάλυσιν και όχι την ένωσιν».  «Μετά λύπης μου»  έγραφε ο Γέροντας Παΐσιος «από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική, ούτε φλοιό.  Ξέρουν όμως να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.  Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγάπησανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας».

Στις μέρες μας, αυτό που εδώ και καιρό υφίσταται ως κατ’ εξοχή πρόβλημα κατά την άποψή μου, είναι το Εκκλησιολογικό πρόβλημα.  Εκκλησιαστικοί άνδρες και Ακαδημαϊκοί θεολόγοι, παρουσιάζονται να έχουν στρεβλές εκκλησιολογικές θέσεις.  Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κατ’ εξοχή πρόβλημα στις μέρες μας είναι  πρόβλημα Εκκλησιολογικό.  Η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία στις μέρες μας, καθίσταται πιστεύω κριτήριο του αληθούς Θεολόγου.

Αντί επιλόγου ας αναφέρομε  τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς του Ομολογητού : «Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την ακεραίαν διδασκαλίαν του Θεανθρώπου Χριστού, διότι ίσταται άνευ υποχωρήσεων εις την θεανθρωπίνην μεθοδολογίαν των Αγίων Αποστόλων και των Οικουμενικών Συνόδων» (από  το σύγγραμμά του ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’).