Βαδίζοντας ολοταχώς προς την Παγκοσμιοποίηση…

«……..Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών προχώρησε σε μια ριζική καινοτομία: Τη μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών σε μάθημα θρησκευτικού συγκρητισμού. Μαζί με την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση συγχωνεύονται διδασκαλίες και παραδόσεις από τον Ρωμαιοκαθολικισμό, τον Προτεσταντισμό και τα παρακλάδια του, καθώς επίσης και από τις θρησκείες του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού. Έτσι, βλέπουμε για πρώτη φορά επιχειρείται η διδασκαλία όλων των θρησκειών στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Και δεν λαμβάνουν υπόψη τους το αυτονόητο: ότι ένα παιδί Δημοτικού Σχολείου δεν μπορεί να αφομοιώσει τόσο δύσκολους όρους και να διακρίνει έννοιες σε τόσο μεγάλη ευρύτητα και ποικιλία…

Και η δικαιολογία γι’ αυτήν την πανθρησκεία, τον θρησκευτικό συγκρητισμό που εισάγουν στα σχολεία είναι ότι σήμερα στα σχολεία φοιτούν και αλλοδαποί μαθητές! Δηλαδή η πλειονότητα των μαθητών υποχρεώνεται να υποχωρήσει στις απαιτήσεις των ολίγων…»

Βαδίζοντας ολοταχώς προς την Παγκοσμιοποίηση…

Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος

*   Είναι αρκετά χρόνια τώρα (μερικές δεκαετίες) που γίνεται ευρύτατα λόγος για παγκοσμιοποίηση. Κάποιοι είπαν ότι η παγκοσμιοποίηση έχει σχέση μόνον με την οικονομία. Επιδιώκει, δηλαδή, την παγκόσμια συνεργασία γύρω από την οικονομία και την βελτίωση της ζωής σε παγκόσμια κλίμακα. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια πιο «προοδευτική» κοινωνία με καλύτερη εξέλιξη και καλύτερη ποιότητα ζωής.

Κάποιοι, όμως, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου και είπαν: Η παγκοσμιοποίηση είναι μια οργανωμένη προσπάθεια «ομογενοποίησης», που ξεκινάει μεν από τον οικονομικό τομέα με την προοπτική, όμως, να επεκταθεί και σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού βίου και όχι μόνον, αφού αποβλέπει ακόμη και στον επηρεασμό της όλης προσωπικότητας του ανθρώπου.

Από την εξέλιξη των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι η επισήμανση των τελευταίων είναι ορθή. Αυτό φαίνεται κατά πρώτον από τα οικονομικά. Τα κράτη της Ευρώπης που συνεργάζονται στην Ευρ. Ένωση άλλα περνούν την χειρότερη οικονομική κρίση (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) και άλλα απλώς βρίσκονται λίγο έξω από την κρίση.

Ο μεγάλος Γερμανός φιλόλογος Βέρνερ Γαίγκερ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: Παιδεία είναι η μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου. Ο Πλάτων στους «Νόμους» (κεφ. 643e – 644c) συγκεκριμενοποιεί το θέμα: «…παιδεία είναι η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή, από την παιδική ηλικία, που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται να γίνει τέλειος, να γνωρίζει δε να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη…».

Αλλά και το ισχύον Σύνταγμα της χώρας στο άρθρο 16 στην παράγραφο 2 αναφέρει «…Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό… την ανάπτυξη της Εθνικής και Θρησκευτικής Συνείδησης… των Ελλήνων, κλπ…».

Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω αγνοούνται στα σχολικά προγράμματα διδασκαλίας. Τα τρία μαθήματα που καλλιεργούν τη διάπλαση των νέων, εκτός όλων των άλλων, η ιστορία, τα θρησκευτικά και η γλωσσική διδασκαλία υποβαθμίζονται, αλλοιώνονται, διαστρεβλώνονται, υποβαθμίζονται επικίνδυνα. Και είναι κυρίως αυτά που διαμορφώνουν τον τύπο του Έλληνος ανθρώπου…

Πάνω από τριάντα χρόνια τώρα η ελληνική γλώσσα κακοποιείται. Συνεχώς «απλοποιείται», αλλοιώνεται, καταστρέφεται. Από το σχολικό έτος 2011 – 2012 στα Δημοτικά σχολεία διδάσκεται Γραμματική με αλλοιωμένο αλφάβητο. Δηλαδή διαμορφώθηκε έτσι, ώστε να διευκολυνθεί εν ευθέτω χρόνω η μετάβαση στο λατινικό αλφάβητο, όπως απαιτεί η διεθνοποίηση της Παιδείας…

Η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ είχε πει: «Οι αρχαίοι Έλληνες θεμελίωσαν τον πολιτισμό του λόγου». Και, όπως φαίνεται, οι Νεοέλληνες αποφάσισαν να τον καταστρέψουν…

Και πρόκειται για μια γλώσσα  μοναδική που γονιμοποίησε σχεδόν όλες τις γλώσσες του κόσμου. Για την Ευρώπη δε είναι η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών, οι οποίες θεωρούνται κρυπτοελληνικές.
Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται και οι δύο μεγάλοι πυλώνες, ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, τα ύψιστα ιδανικά που είναι και πανανθρώπινα ιδανικά. Χωρίς αυτόν τον συνδυασμό (του Ελληνικού και του Ορθόδοξου στοιχείου) ο Παγκόσμιος Πολιτισμός της Δύσης δεν θα ήταν δυνατό να αναπτυχθεί.

Κι όμως τα δύο αυτά μαθήματα, θρησκευτικά και ιστορία, υποβαθμίζονται, αλλοιώνονται, διαστρεβλώνονται. Έτσι οι μαθητές, όχι μόνον δεν διδάσκονται τίποτε από αυτά, αλλά τα ελληνορθόδοξα ιδανικά δεν τους αγγίζουν καν.

Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών προχώρησε σε μια ριζική καινοτομία: Τη μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών σε μάθημα θρησκευτικού συγκρητισμού. Μαζί με την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση συγχωνεύονται διδασκαλίες και παραδόσεις από τον Ρωμαιοκαθολικισμό, τον Προτεσταντισμό και τα παρακλάδια του, καθώς επίσης και από τις θρησκείες του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού. Έτσι, βλέπουμε για πρώτη φορά επιχειρείται η διδασκαλία όλων των θρησκειών στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Και δεν λαμβάνουν υπόψη τους το αυτονόητο: ότι ένα παιδί Δημοτικού Σχολείου δεν μπορεί να αφομοιώσει τόσο δύσκολους όρους και να διακρίνει έννοιες σε τόσο μεγάλη ευρύτητα και ποικιλία…

Και η δικαιολογία γι’ αυτήν την πανθρησκεία, τον θρησκευτικό συγκρητισμό που εισάγουν στα σχολεία είναι ότι σήμερα στα σχολεία φοιτούν και αλλοδαποί μαθητές! Δηλαδή η πλειονότητα των μαθητών υποχρεώνεται να υποχωρήσει στις απαιτήσεις των ολίγων…

Ο δεύτερος Πυλώνας του Ελληνισμού είναι η ένδοξη Ελληνική Ιστορία τεσσάρων χιλιάδων χρόνων. 

Οι δύο αυτοί Πυλώνες συγκροτούν τον δεσμό συνοχής του Ελληνικού Έθνους.

Η ιστορία διαστρεβλώνεται ή περιορίζεται σε γενικούς και αόριστους αφορισμούς. Εξωραϊζουν τις θηριωδίες και τις γενοκτονίες των Τούρκων και προετοιμάζουν το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς, το οποίο θα ταυτίζεται με αυτό της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, γραμμένα, δυστυχώς, από Έλληνες. Ανάμεσα στα γελοία και παιδαριώδη επιχειρήματα διαβάζουμε: Η τουρκοκρατία ήταν μια ιδανική περίοδος για τους προγόνους μας…

Απέναντι στην παγκοσμιοποίηση η Ορθοδοξία αντιτάσσει την Οικουμενικότητα, η οποία έχει ως γνωρίσματα την ειρήνη στον κόσμο, την αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών, την αγάπη μεταξύ των και κυρίως τον σεβασμό της ταυτότητας του κάθε έθνους. Γι’ αυτό και στην Ευρωπαϊκή Ένωση την ενότητα των κρατών που την αποτελούν την βλέπουμε με την προϋπόθεση της διατήρησης της ιδιοπροσωπίας τους.
Αντίθετα, στόχος της παγκοσμιοποίησης είναι η καταστροφή των κοινωνιών και η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν, ευκόλως διαχειριζόμενο.

Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να ισοπεδωθούν τα πάντα, ο,τιδήποτε αποτελεί βασικό στοιχείο μιας κοινωνίας. Το ηθικό υπόβαθρο, η ιστορία του, τα πολιτιστικά γνωρίσματα, η γλώσσα, τα φυλετικά γνωρίσματα, τα εθνικά σύμβολα, η θρησκεία.

Με απλά λόγια, η οικουμενικότητα σέβεται την ύπαρξη, την ταυτότητα κάθε έθνους και επιζητεί την ειρήνη στον κόσμο και την αγάπη και την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών. 

Αντίθετα η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει την ισοπέδωση των πάντων, την καταστροφή των κοινωνιών και όλη η υφήλιος να κυβερνάται από μια παγκόσμια κυβέρνηση…

Πρόσφατα διαβάσαμε σε έγκυρο περιοδικό τα εξής: Η ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της νέας τάξης πραγμάτων είκοσι χρόνια πριν φάνταζε ανέκδοτο. Σήμερα όμως πολλοί πλούσιοι και ισχυροί άνδρες ανά τον κόσμο όχι μόνον μιλούν αλλά και ζητούν τη δημιουργία παγκόσμιας διακυβέρνησης και τον ερχομό της νέας τάξης πραγμάτων.

Η ιδέα αυτή δεν αποτελεί πλέον θεωρία συνωμοσίας, αλλά φιλοδοξία των πλουσίων και ισχυρών ανθρώπων του κόσμου. Ο αρχιεπίσκοπος Dominiqu Mambeti, επικεφαλής του γραφείου εξωτερικών υποθέσεων (= υπουργός εξωτερικών) του Βατικανού, μιλώντας στα Ηνωμένα Έθνη εξέφρασε την απογοήτευσή του γιατί δεν υπάρχει ακόμη παγκόσμια κυβέρνηση και απαίτησε από τα Η.Ε. ταχεία δράση για να έρθει η παγκόσμια κυβέρνηση και το παγκόσμιο νόμισμα. Μάλιστα σημείωσε ότι το Βατικανό θα εγκρίνει τη νέα τάξη πραγμάτων, αν όλα τα δόγματά του γίνουν αποδεκτά στην παγκόσμια θρησκεία, που θα έρθει μαζί με την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 2012 ο Πάπας Βενέδικτος 16ος μιλώντας στην τριήμερη συνάντηση του Ποντιφικού Συμβουλίου για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη, ζήτησε την κατασκευή μιας παγκόσμιας κοινότητας με αντίστοιχη αρχή για το καλό της παγκόσμιας οικογένειας. Το όραμα, είπε, είναι η δημιουργία ενός νέου κυβερνώντος σώματος, που θα είναι μία υπερεθνική αρχή με παγκόσμια εμβέλεια και οικουμενική δικαιοδοσία, αλλά δεν θα είναι μία υπερδύναμη, που θα εξουσιάζει τους λαούς. 

Πάντως, τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν για την πορεία της ανθρωπότητας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πόσος χρόνος θα χρειασθεί ακόμη μέχρι την τελική φάση!..

Πρωινός Λόγος,29/06/2013