Κυριακὴ Η´ Ματθαίου- «Γεύσασθε καὶ ίδετε ότι χρηστὸς ο Κύριος».(+Ἀρχιμ. Μάρκου Κ. Μανώλη)

«ΓΕΥΣΑΣΘΕ ΚΑΙ ΙΔΕΤΕ ΟΤΙ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ»

Κυριακὴ Η´ Ματθαίου (ιδ´ 14–22)

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τνεύοντας τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων λέγει πὼς τὸ πραγματοποίησε ὁ Χριστὸς ὡς προτύπωσι τῆς θείας εὐχαριστίας. Πράγματι πολλὰ εἶναι τὰ κοινὰ σημεῖα μεταξὺ τοῦ θαύματος αὐτοῦ καὶ τῆς θείας εὐχαριστίας, ποὺ εἶναι τὸ μέγα θαῦμα, ἀφοῦ δι᾽ αὐτῆς ἀποκτοῦμε τὴν μακαρία θέωσι. Σήμερα θὰ τονίσουμε μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ τὴν ἀξία τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας εὐχαριστίας.

Ἡ θεία εὐχαριστία εἶναι τὸ κέντρον ὅλων τῶν μυστηρίων καὶ ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Βαπτιζόμαστε, ὥστε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ μποροῦμε νὰ κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐξομολογούμεθα, γιὰ νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχὴ καὶ ἀξίως νὰ δεχώμαστε τὸν Χριστό. Γίνεται τὸ Μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης, ὥστε νὰ ἀναδειχθοῦν ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ τελεσιουργοῦν τὸ μέγα Μυστήριο. Καὶ τὸ ἅγιο εὐχέλαιο προηγεῖται συνήθως τῆς θείας Κοινωνίας. Ἡ θεία εὐχαριστία εἶναι τὸ κέντρον καὶ τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, γι᾽ αὐτὸ σὲ παλαιότερες ἐποχὲς συνδέονταν τὰ δύο μυστήρια, οἱ δὲ νεόνυμφοι μετὰ τὸ πέρας τῆς θείας Λειτουργίας πρῶτοι κοινωνοῦσαν τῶν ἀχράντων μυστηρίων.

Ἡ θεία εὐχαριστία ὅμως εἶναι καὶ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Πράγματι δι᾽ αὐτῆς ζωοποιούμεθα καὶ γινόμαστε μέτοχοι τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς σώζει τοὺς ἀνθρώπους διὰ μέσου αὐτοῦ τοῦ θείου μυστηρίου, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ τὴν ἐκφράζει βαθύτατα. Ἐκκλησία καὶ θεία εὐχαριστία ταυτίζονται.

Ἡ θεία εὐχαριστία καὶ ἰδίως ἡ συμμετοχή μας στὸν μυστικὸ δεῖπνο, χορταίνει τὸν πεινασμένο ἄνθρωπο, συγχρόνως ὅμως τοῦ αὐξάνει τὴν πεῖνα. Δηλαδή, ὅταν κοινωνῆ κανεὶς ἀξίως τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, θεοῦται· τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας δὲν μεταβάλλεται σὲ δικό μας αἷμα καὶ σῶμα, ὅπως γίνεται μὲ τὴν κοινὴ τροφή, ἀλλὰ τὸ δικό μας σῶμα καὶ αἷμα προσλαμβάνονται ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ θεώνονται. Ἔτσι ἀποκτοῦμε μία γεῦσι τί θὰ πῆ αἰώνιος ζωή, Παράδεισος, κοινωνία μὲ τὸν Χριστό μας. Αὐτὸ ὅμως αὐξάνει τὴν ἀναζήτησι καὶ τὴν πεῖνα. Γι᾽ αὐτὸ λέμε, πὼς στὴν θεία εὐχαριστία ζοῦμε τὸν ἀχόρταγο χορτασμὸ τοῦ θείου ἐλέους. Μετὰ τὴν θεία Κοινωνία θέλουμε νὰ προσευχώμαστε πολὺ πρὸς τὸν Θεό, πρὸς τὴν Ἀγάπη μας. Αὐξάνοντας δὲ τὸν πόθο καὶ τὴν ζωὴ τῆς προσευχῆς, θέλουμε τὸ συντομώτερο νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν νυμφίο μας Χριστό. Ἑπομένως ἡ πνευματικὴ ζωὴ συνδέεται στενὰ μὲ τὴν θεία Κοινωνία. Ἡ θεία εὐχαριστία εἶναι τὸ τέλος μιᾶς πορείας καὶ ἡ ἀρχὴ μιᾶς ἄλ λης μεγαλύτερης πορείας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ λέμε πώς, ὅταν ζοῦμε πραγματικὴ πνευματικὴ ζωή, εἴμαστε διαρκῶς χορτᾶτοι καὶ διαρ κῶς πεινασμένοι.

«Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος».

Ορθόδοξος Τύπος, 27/07/2012