Κυριακή Β΄Λουκά – Αλλάζει τους ανθρώπους η χάρη του Θεού;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Β' Κορ. στ' 1-10

ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

«Παρακαλούμεν μή εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι υμάς».

   Το ερώτημα αυτό δεν θα είχε καμιά θέση, γιατί είναι γεγονός ότι ή χάρη του Θεού αλλάζει τον άνθρωπο. Εν τούτοις το ερώτημα τίθεται από πολλούς, γιατί βλέ­πουν αρκετούς Χριστιανούς, τους οποίους ή χάρη του Θεού, δεν τους μεταβάλλει.

Και όμως ή αλλαγή είναι δυ­νατή. Ό κάθε άνθρωπος, ό κάθε Χριστιανός μπορεί με την χάρη του Θεού να επιτύχει την αλλαγή και ανακαίνιση του. Ο απόστολος Παύλος στην σημερινή αποστο­λική περικοπή ασχολείται με το βασικό αυτό θέμα.

Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

    Ό Απόστολος ξεκινάει από το γεγονός, ότι ό Θεός δίνει κάθε μέρα ευκαιρίες αλλαγής σε κάθε άνθρωπο. Και γι' αυτό τονίζει: «Ιδού νύν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νύν ήμερα σωτηρίας». Ή κάθε μέρα, ή κάθε ώρα, ή κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία αλλαγής και σωτηρίας, πού του προσφέ­ρει ή χάρη τού Θεού. Εκείνος, πού θα αξιοποιήσει την ευκαιρία αύτη, θα μπορέσει να επιτύχει την αλλαγή τού χαρακτήρα του και την ανακαίνιση της ζωής του. Εάν δεν το κάνει, εάν αδιαφορήσει, εάν αναβάλει, θα χάσει την ευκαιρία της ηθικής αναγεννήσεως. Γι' αυτό και όσοι δεν αλλάζουν ζωή είναι άνθρωποι, πού αφήνουν ανεκμετάλλευτες τις πνευματικές ευκαιρίες πού τούς στέλνει κάθε μέρα ό Θεός.

    Θέλεις, λοιπόν, την αλλαγή σου; Κυνήγησε τις ευκαιρίες πού σου παρουσιάζει ό Θεός. Αύτη την στιγμή ακούς ένα κήρυγμα. Είναι αυτό μια ευκαιρία αλλαγής. Βάλε βαθιά στην καρδιά σου τα λόγια τού Θεού. Έχουν την δύναμη να σε γαληνέψουν, να σε φωτίσουν, να σε καθοδηγήσουν. Πάλι θύμω­σες σήμερα, πάλι φάνηκες σκλη­ρός, άδικος, ενοχλητικός. Τώρα όμως νιώθεις κάτι μέσα σου. Κάτι σου λέει μέσα σου ότι έσφαλες, ότι αμάρτησες. Τί είναι αυτό; Είναι ή ευκαιρία, πού σου στέλνει ή χάρη τού Θεού για να διορθωθείς, να αλλάξεις. Πρόσεξε την, λοιπόν, άν θέλεις να καλυτέρευσης τον χαρακτήρα σου. Και ό Θεός πού θέλει την διόρθωση και την αλλαγή σου, θα σου παρουσίαση αναρίθμητες παρόμοιες ευκαιρί­ες. Έχε μόνο ανοικτά τα μάτια της ψυχής σου για να τις βλέπεις. Και άπλωνε τα χέρια σου να τις αρπάζεις. Έτσι ή χάρη τού Θεού θα μπορέσει να εργαστεί το θαύμα της αναγεννήσεως σου.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑΓΗΣ

Ό απόστολος Παύλος, για να εξαλείψει κάθε αμφιβολία για την δυνατότητα αλλαγής τού άνθρω­που από την χάρη τού Θεού, χρη­σιμοποιεί ένα δυνατό επιχείρημα. Προβάλλει τούς Αποστόλους ως παραδείγματα ανακαινισμέ­νων ανθρώπων. Ήταν και αυτοί άνθρωποι αδύνατοι. Ή χάρη όμως του Θεού τούς μεταμόρφωσε, τούς έκαμε αγίους. Το παράδειγμα τους ήταν φωτεινό. Κανείς δεν μπορούσε να τούς κατηγορήσει για το παραμικρό. «Μηδεμίαν έν μηδένί δίδοντες προσκοπήν (άφορμήν σκανδάλου), ίνα μή μωμηθή) (κατηγορηθεί) ή διακονία». Ήταν «έν παντί... Θεού διάκο­νοι». Και ή ζωή τους ήταν μία συ­νεχής έκδαπάνηση και θυσία για την διάδοση τού Ευαγγελίου τού Χριστού* ένα συνεχές μαρτύριο. «Εν υπομονή πολλή, έν θλίψεσιν, έν άνάγκαις, έν στενοχωρίαις, έν πληγαΐς, έν φυλακαΐς»! Έτσι όμως οι άγιοι Απόστολοι έδωσαν και δίδουν μια υπέροχη μαρτυ­ρία για την δυνατότητα ηθικής αλλαγής και ανακαινίσεως του άνθρωπου.

    Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβο­λία. Μπορούμε, εάν θέλουμε, με την ανακαινιστική δύναμη της χά­ριτος του Θεού να αλλάξουμε την ζωή μας. Έχουμε ίσως αδυναμίες. Μας τυραννούν ίσως κακές συνή­θειες, φοβερά πάθη. Ή αμαρτία μας έχει ανοίξει βαθιές πληγές. Όμως ή χάρη τού Θεού μας φω­νάζει: Ή κατάσταση σας δεν είναι απελπιστική! Μπορείτε άν θέλετε, να αλλάξετε, να μεταμορφωθείτε. Τόσοι και τόσοι το πέτυχαν. Και σεις επομένως μπορείτε. Δεν υπάρχει καμιά αδύνατη περίπτω­ση στην χάρη μου, μας ψιθυρίζει ό Θεός. Είναι παντοδύναμη. Θυμηθείτε τα τόσα θαύματα αλλαγής, πού έκανε ή χάρη μου. Θυμηθείτε το θαύμα της αλλαγής του Παύ­λου, πού ήταν ένας τρομερός και αδίστακτος διώκτης. Θυμηθείτε... Και δώστε μου την ψυχή σας, όπως είναι. Παραδώστε μου την ζωή σας, όποια κι άν είναι, για να την αλλάξω, να την μεταμορφώσω με την χάρη μου...

«ΖΩΗ»22 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για το νόμο 3984/2011 περί δωρεάς & μεταμοσχεύσεως οργάνων

Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Μέ τόν Νόμο 3984/27.6.2011 πού ἐψηφίσθη ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ρυθμίζεται, μέ ἀρχές πού ἀπάδουν στήν ἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας καί τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τό πολυσήμαντο θέμα τῆς δωρεᾶς καί μεταμοσχεύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπέβαλε κατά τήν διαβούλευση τοῦ εἰρημένου Νόμου θέσεις Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς βιοηθικῆς οἱ ὁποῖες προδήλως περιφρονήθησαν καί ἑπομένως διά τό μέγιστο αὐτό θέμα καθηκόντως ὀφείλομε νά ἐνημερώσωμε τούς πάντας καί νά καταδείξωμε οἱ Ἱεράρχαι τήν καταφανῆ διάστασι τοῦ ψηφισθέντος Νόμου μέ τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν θεόσδοτη ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἐν συνεχείᾳ τῇ συμβολῇ τῆς ἐργασίας εἰδικῶν, ἤτοι τῶν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου-Ἰατροῦ Λουκᾶ Τσιούτσικα, Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεβυτέρου Στεφάνου Στεφοπούλου καί Πανοσιολ. Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Ἁγιορείτου παρατηροῦμεν ὅτι:

«Α'. Θεολογία - Ἀνθρωπολογία

1. Κατὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση τοῦ εἶναι σύνθετο, μεικτό, ὄν. Πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν ψυχή, ποὺ συνιστᾶ τὸ πνευματικὸ μέρος τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἐντάσσει στὸν πνευματικὸ κόσμο, καὶ ἀπὸ τὸ σῶμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἐντάσσεται στὸν ὑλικό, αἰσθητὸ κόσμο. Εἶναι μείξη καὶ κράση πνεύματος καὶ ὕλης, «σύνδεσμος τῆς ὁρατῆς καὶ ἀοράτου φύσεως». Καὶ τὸ μὲν σῶμα εἶναι ὑλικό, σύνθετο καὶ φθαρτό, ἡ δὲ ψυχὴ εἶναι «οὐσία ζῶσα, ἁπλή, ἀσώματος, σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς κατ' οἰκείαν φύσιν ἀόρατος, λογικὴ τὲ καὶ νοερά, ἀσχημάτιστος... ἀθάνατος» (Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Ἑπομένως ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἁπλὴ βιολογικὴ ἐνέργεια τοῦ σώματος, ὅπως εἶναι τῶν ζώων, τὰ ὁποία γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι θνητόψυχα, δὲν ἐπιβιώνουν μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἀλλὰ εἶναι κτιστή, οὐσία ἀθάνατη μὲ δική της ἐνέργεια. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι παντελὴς ἐξαφάνιση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου, ἄλλα χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο στὴ συνέχεια, φθείρεται καὶ διαλύεται, ἐνῶ ἡ ψυχὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ ἐνεργεῖ· «Οὐχ ἡ ψυχὴ ἐστιν ἡ ἀποθνήσκουσα, ἀλλὰ διὰ τὴν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει τὸ σῶμα» (Μ. Ἀθανάσιος).

2. Σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο τῆς ἑνώσεως τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι δημιουργοῦνται συγχρόνως· «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ ὕστερον» (Ἄγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν πλάση κάθε νέου ἀνθρώπου· τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ συνυπάρχουν «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». Συνεπῶς τὸ ἔμβρυο εἶναι πλήρης ἄνθρωπος, ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν σχηματισμὸ καὶ τὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου. Αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι, ὄχι μόνο ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος ἄλλα καὶ ἡ παντελὴς ἔλλειψη τοῦ ἐγκεφά-λου δὲν συνεπάγονται ὅτι ὁ εὑρισκόμενος στὶς καταστάσεις αὐτὲς ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι ἔμψυχο καὶ ζωντανὸ ὄν.

3. Σχετικὰ μὲ τὸ ποὺ βρίσκεται καὶ πὼς ἐνεργεῖ ἡ ψυχὴ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν ἑδρεύει σὲ συγκεκριμένο ὄργανο, ἀλλὰ εὑρίσκεται σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σώματος, ζωοποιοῦσα καὶ κινοῦσα τὰ μέλη. Κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ ἡ ψυχὴ «συνέχουσα τὸ σῶμα, ὅ καὶ ἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν, οὐχ ὡς ἐν τόπω οὐδ' ὡς περιεχομένη, ἀλλ' ὡς συνέχουσά τε καὶ περιέχουσα καὶ ζωοποιοῦσα τοῦτο, κατ' εἰκόνα καὶ τούτ' ἔχουσα Θεοῦ», κατὰ δὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ «ὀργανικῶ κεχρημένη σώματι καὶ τούτῳ ζωῆς αὐξήσεως τὲ καὶ αἰσθήσεως καὶ γεννήσεως παρεκτική».

4. Βιολογικὴ ζωὴ χωρὶς τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα δὲν νοεῖται. Στὴν περίπτωση ἀποκοπῆς, καταστροφῆς ἢ νεκρώσεως ἑνὸς ζωτικοῦ ὀργάνου, ὅποτε ὁ ἄνθρωπος ἐπιβιώνει μὲ ὑποστηρικτικὲς ἐνέργειες, ἐξακολουθεῖ ἡ ψυχὴ νὰ παραμένει συνδεδεμένη μὲ τὸ σῶμα καὶ νὰ ἐνεργεῖ σὲ ἄλλα σωματικὰ ὄργανα. Στὴν κατάσταση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ἡ ἰατρικὴ κατορθώνει μὲ τὴ βοήθεια τῆς τεχνολογίας νὰ διατηρεῖ τὴ βιολογικὴ ζωή, ἀφοῦ ὁ ὑπόλοιπος ὀργανισμός, πλὴν τοῦ ἐγκεφάλου, λειτουργεῖ. Ἡ διατήρηση τῆς βιολογικῆς ζωῆς προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα καὶ δείχνει ὅτι δὲν λύθηκε ἀκόμη ὁ μεταξύ τους δεσμός, δὲν ἐπισυνέβη δηλαδὴ ὁριστικῶς καὶ καθ' ὁλοκληρίαν ὁ θάνατος. Συνεπῶς ἡ διακοπὴ τῆς ὑποστηρικτικῆς λειτουργίας, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν συγκατάθεση τοῦ ἀσθενοῦς, πολὺ περισσότερο ἡ λήψη ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση ἀπὸ τοὺς «ἐγκεφαλικὰ νεκρούς», ἀποτελοῦν ἐνεργητικὴ πρόκληση θανάτου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν κανονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἰσοδυναμεῖ μὲ φόνο, καὶ μάλιστα ἀσθενοῦς καὶ ἀνυπερασπίστου ἀνθρώπου κατ' ἀναλογίαν πρὸς τὴν ἔκτρωση τῶν ἐμβρύων.

5. Εἰδικώτερα, κατὰ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ἡ ψυχὴ φανερώνεται μὲ τὸ νὰ ἐνεργεῖ πάνω στὰ μέλη τοῦ σώματος, ἀνάλογα μὲ τὴν δυνατότητα ποὺ ἔχουν. Κάθε σωματικὸ ὄργανο δέχεται ἐκείνη τὴν ψυχικὴ ἐνέργεια, τὴν ὁποία ἐκ φύσεως ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἐκφράσει. Ὅταν δὲ κάποιο ὄργανο ὑποστεῖ βλάβη, ἁπλῶς παύει νὰ ἐκφράζεται ἡ ἀντίστοιχη λειτουργία τῆς ψυχῆς. Ἔτσι, ὅταν στὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο τὸ νευρικὸ σύστημα, σὲ ποικίλο βαθμό, δὲν λειτουργεῖ, δὲν μποροῦμε βέβαια νὰ ἀντιληφθοῦμε τὶς σκέψεις ἢ τὰ συναισθήματα, αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποκλείει τὴν ὕπαρξή τους στὸ χῶρο τῆς ψυχῆς. Τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης παραμένει, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχει ἀδυναμία νὰ ἐκφρασθεῖ. Στὸν «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸ» καταργεῖται μὲν ὁ προφορικὸς λόγος, ὄχι ὅμως ὁ ἐνδιάθετος, οὔτε οἱ ἄδηλοι λόγοι. Μὲ ἄλλα λόγια, συνεχίζει νὰ «ἐργάζεται» ἡ νοερὰ του ἐνέργεια.

6. Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ μέρος τῆς ψυχῆς, «τὸ καθαρώτατον», εἶναι ὁ νοῦς, τοῦ ὁποίου ἡ μὲν οὐσία εὑρίσκεται στὴν σαρκικὴ καρδιά, χωρὶς νὰ περικλείεται ἀπὸ αὐτὴν σὰν σὲ ἀγγεῖο, οὔτε πολὺ περισσότερο νὰ ταυτίζεται μὲ αὐτήν, ἀλλὰ ἁπλῶς τὴν χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανο καὶ ὄχημα, ἡ ἐνέργειά του ὅμως στὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο εὑρίσκεται στὸν ἐγκέφαλο· στὸν κατὰ φύσιν ἄνθρωπο πρέπει νὰ ἐπανέλθει ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ στὴν οὐσία της, στὴν καρδιά, ὥστε νὰ παύσει ἡ διάχυση, νὰ ἑνοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό.

7. Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ καρδιά, «ὁ κρυπτός της καρδίας ἄνθρωπος» (Ἀπ. Πέτρος), εἶναι ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο ἀναπτύσσεται ὅλη ἡ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐκεῖ ἐνοικεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τὸν καταστήσει «ναὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ἀπ. Παῦλος). Ἐκεῖ οὐσιώνεται καὶ ὑποστασιοποιεῖται τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώνεται,  ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει στὸ «καθ' ὁμοίωσιν». Εἶναι προφανές, ὅτι ἡ ἐσωτερικὴ αὐτὴ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ζωὴ συνειδητὴ καὶ χαρισματική, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλο καὶ τὶς λειτουργίες του.

8. Ἡ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής, συνειδητή, καὶ ἔχει τὸν χαρακτήρα τῆς θυσίας. Δὲν ἐκτιμᾶται μὲ τὴν ἀντικειμενικὴ ἀξία τοῦ προσφερομένου ἢ μὲ τὴν ἀξία ποὺ ἔχει αὐτὸ γιὰ τοὺς ἀποδέκτες του, ἀλλὰ μὲ τὸ πόσο στοιχίζει στὸν δότη ἡ προσφορά του, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα διδάσκει ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ δίλεπτο τῆς χήρας, μὲ τὸ ἐὰν δηλαδὴ στερεῖται κανεὶς κάτι ποὺ τοῦ εἶναι χρήσιμο, ἐὰν θυσιάζει κάτι χρήσιμο αὐτός, γιὰ νὰ ὠφεληθεῖ ὁ ἄλλος. Ἐὰν ὅμως ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» εἶναι νεκρός, ἡ προσφορὰ τῶν ὁποιωνδήποτε ὀργάνων του στερεῖται τοῦ χαρακτήρα τῆς ἀγάπης, ἐφ' ὅσον αὐτὴ δὲν τοῦ στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει ἄχρηστα γι' αὐτὸν ὄργανα, δὲν στερεῖται οὔτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Πρόκειται γιὰ πράξη συμφεροντολογική, ἰδιοτελῆ καὶ ἐγωιστική, διότι περιμένει κανεὶς ἀμοιβὲς καὶ ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ στερηθεῖ ἢ νὰ θυσιάσει κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἀντίθετα οἱ ἀρετὲς τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ἐφαρμόζονται ἀπόλυτα στὴν προσφορὰ ὀργάνων ἀπὸ ζῶντες δότες, ὅταν πρόκειται γιὰ διπλὰ ὄργανα καὶ ἱστούς ὅπως καί στήν αἱμοδοσία. Προσφέρουν τότε θυσιάζοντες καὶ ἐλαττούμενοι.

9. Δὲν ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἀπόλυτη ὁμοφωνία τῶν ἰατρῶν διεθνῶς γιὰ τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο». Πολλοὶ ἰατροὶ ἔχουν ἀναπτύξει ἔγκυρη καὶ συγκροτημένη ἐπιχειρηματολογία, περὶ τοῦ ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος» δὲν συνιστᾶ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ ὑποκαταστήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ παρεμποδίσει τὴν θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῶν Ἁγίων πρὸς ἐπανόρθωση καὶ θεραπεία ὁποιασδήποτε σωματικῆς βλάβης, ἀκόμη καὶ ἐγκεφαλικῆς; Θὰ δεχθεῖ καὶ θὰ νομιμοποιήσει ἡ Ἐκκλησία ἕναν διαφορετικὸ θάνατο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ διδάσκει ἐπὶ αἰῶνες, στηριζόμενη στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Πατερικὴ Παράδοση, παρασυρόμενη ἀπὸ ἐπισφαλεῖς παραδοχὲς καὶ προσβάλλουσα τὸ «φοβερώτατον μυστήριον τοῦ θανάτου»; Θά κλείσωμε τά μάτια μας μπροστά στίς καταγεγραμμένες διεθνῶς ἀνανήψεις θεωρουμένων ὡς ἐγκεφαλικά νεκρῶν;

10. Ἡ Χριστιανικὴ Ἠθική, δεχόμενη τὴν ἀλήθεια ὅτι κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι μόνον ὁ Θεός, ἐπαινεῖ κάθε ἰατρικὴ προσπάθεια, ὑπὲρ τῆς θεραπείας τῶν πάσης φύσεως ἀσθενειῶν· πιστεύουσα ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἀγαθὸ ὑπέρτατης ἀξίας, περιμένει ἀπὸ τοὺς ἰατροὺς νὰ ἐργάζωνται μέχρι τέλους πρὸς διάσωση τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου, ἔστω καὶ ἀνιάτως πάσχοντος καὶ ὑποφέροντος ἀπὸ τοὺς πόνους, ἔστω καὶ ἐὰν ἔχουν νεκρωθεῖ ζωτικά του ὄργανα, ὅπως ὁ ἐγκέφαλος. Ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ πόνος παίζουν σπουδαῖο παιδαγωγικὸ καὶ σωτηριώδη ρόλο καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζωνται μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

11. Ἡ ἔννοια τῆς «εἰκαζομένης συναινέσεως» τοῦ ἀσθενοῦς πού ἐφευρίσκεται μέ τόν νέο νόμο καί εἰσάγεται κατά πρόδηλο παράβαση τῶν ἄρθρων 2 παραγρ. 1 καί 5 παραγρ. 1 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος τίθεται σέ ἰσχύ ἀπό 1/6/2013 καί ἀποτελεῖ αὐθαίρετη κατάλυση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση μέ τήν δωρεά ὀργάνων ἡ ὁποία εἶναι αὐτόβουλη πράξη πού δέν εἰκάζεται ὅπως δέν εἰκάζεται καί ἡ συναίνεση. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση ἑστιάζεται στόν λήπτη καί ἀδικεῖ τήν πράξη τοῦ δότη τόν ὁποῖο μεταμορφώνει ἀπό πρόσωπο πού ἀβίαστα δωρίζει σέ ἄτομο ἀπό τό ὁποῖο αὐθαίρετα ἀφαιροῦμε καί ὁδηγεῖ σέ τραγική ἐκκοσμίκευση πού θὰ διευκολύνη σέ περαιτέρω ἀμφισβήτηση τῶν ἠθικῶν φραγμῶν, σὲ σχετικοποίηση τῶν ἀφθάρτων καὶ αἰωνίων ἀληθειῶν μὲ τὴν θεοποίηση τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας καὶ σὲ ὑποκατάστα-ση τῆς Ὀρθόδοξης ἀπὸ τὴν «μηχανιστικὴ ἀνθρωπολογία».

Β' Ἰατρικὲς θέσεις

1. Ἡ ἔννοια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἡ ὁποία τὸ πρῶτον εἰσήχθη στὴν ἰατρικὴ ὁρολογία καὶ πρακτικὴ τὸ 1968 ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard, (Χάρβαρντ) καὶ τὰ κριτήρια διαγνώσεώς του εἶναι μεταβαλλόμενα μὲ τάση περιορισμοῦ τους. Ἔτσι ἀρχικὰ περιελάμβανε τὴν κατάπαυση τῶν λειτουργιῶν ὅλου του νευρικοῦ συστήματος, κεντρικοῦ καὶ περιφερικοῦ. Τὸ 1981 ἡ ἐπιτροπὴ ἐμπειρογνωμόνων  του   Προέδρου τῶν ΗΠΑ μὲ τὸν ἑνιαῖο ὁρισμὸ τοῦ θανάτου περιόρισε τὴν ἔννοιά του στὴ μὴ ἀναστρέψιμη παύση ὅλων τῶν λειτουργιῶν τοῦ ἐγκεφάλου, ἐνῶ ἀπὸ τὸ 1973 στὴ Μ. Βρετανία καὶ ἀπὸ τὸ 1985 στὴν Ἑλλάδα γίνονται ἀποδεκτὰ τὰ κριτήρια τῆς Minnesota (Μιννεσότα), μὲ τὰ ὁποία ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος περιορίζεται στὴ μὴ ἀναστρέψιμη βλάβη τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους.

2. Οἱ λόγοι ἀντικαταστάσεως τῶν κλασικῶν κριτηρίων προσδιορισμοῦ τοῦ θανάτου, ποὺ ἦσαν ἡ μὴ ἀναστρέψιμη διακοπὴ τῆς ἀναπνευστικῆς καὶ καρδιακῆς λειτουργίας, μὲ τὸ κριτήριο τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁμολογεῖται ἀπερίφραστα ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard πὼς ἦταν

α) ὅτι οἱ ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ ἀσθενεῖς ἀποτελοῦν «φορτίο» γιὰ τοὺς οἰκείους καὶ τὰ νοσοκομεῖα καὶ

β) ὅτι ἐὰν ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἰσχύουν τὰ παλαιὰ κριτήρια τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ θανάτου, θὰ ἦταν δύσκολη ἡ ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμοσχεύσεις γιατί τά ὄργανα εἶναι ἄχρηστα μετά τήν παύση τῆς καρδιακῆς λειτουργίας τοῦ δότη.

3. Ἡ ἔννοια καὶ τὰ κριτήρια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁρίζονται αὐθαίρετα· αὐθαίρετη εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ διάγνωσή του, καὶ πολλὲς φορὲς ἐπισφαλής, μὲ ἀποτέλεσμα περιπτώσεις ἀσθενῶν ποὺ χαρακτηρίστηκαν ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ νὰ ἀποδειχθεῖ ἐκ τῶν ὑστέρων ὅτι δὲν ἦταν τέτοιοι στὴν πραγματικότητα καί νά ἀνανήψουν.

4. Σὲ ἐγκεφαλικῶς νεκροὺς ἐπιτελοῦνται πολλὲς λειτουργίες, ὅπως· α) ἡ καρδιὰ πάλλει αὐτομάτως, β) οἱ πνεύμονες ἀνταλλάσσουν τὸ ὀξυγόνο καὶ τὸ διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος, γ) συνήθως ὑπάρχει ἐπαρκὴς ἀγγειακὸς τόνος, δ) μερικὲς φορὲς ἡ χορηγούμενη τροφὴ πέπτεται ἀπὸ τὸ γαστρεντερικὸ σύστημα, ε) τὰ κύτταρα ἀφομοιώνουν τὶς θρεπτικὲς οὐσίες, στ) τὸ αἷμα κυκλοφορεῖ καὶ ἀπομακρύνει τὰ μεταβολικὰ προϊόντα ἀπὸ τὰ κύτταρα, ζ) τὸ ἧπαρ ἀποτοξινώνει τὸ αἷμα, η) οἱ νεφροὶ διατηροῦν τὸ ἰσοζύγιο τῶν ὑγρῶν καὶ τῶν ἠλεκτρολυτῶν, θ) τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα καταπολεμεῖ τὶς λοιμώξεις, ι) ὁρισμένοι ἐνδοκρινεῖς ἀδένες ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν. Ὅλα αὐτὰ καθὼς καὶ ἡ περίπτωση τῶν ἐμβρύων, στὰ ὁποῖα δὲν ἔχει ἀκόμη σχηματισθεῖ ὁ ἐγκέφαλος, δείχνουν, σαφῶς ὅτι καὶ χωρὶς τὸν ἐγκέφαλο τὸ σῶμα μπορεῖ νὰ εἶναι ζωντανὸς βιολογικὰ ὀργανισμός.

 5. Ἡ συνείδηση (μὲ τὴν ἰατρικὴ ἔννοια) διακρίνεται στὴν ἐγρήγορση καὶ στὸ περιεχόμενό της, ἡ ἐλαττωμένη δὲ ἐγρήγορση ἐμποδίζει τὴν ἐκτίμηση τοῦ περιεχομένου τῆς συνείδησης. Ἑπομένως στὶς περιπτώσεις ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, στὶς ὁποῖες ἔχει κατασταλεῖ ἡ ἐγρήγορση, δὲν μπορεῖ νὰ λεχθεῖ (τουλάχιστον πρὸς τὸ παρὸν) τίποτε γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης. Τὸ νὰ θεωροῦνται δὲ νεκροὶ αὐτοὶ πού εὑρίσκονται σὲ θεωρούμενη μόνιμη ἀπώλεια τῆς συνείδησης, θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει στὴν φρικτὴ κατάσταση, τέτοιοι ἄνθρωποι νὰ θάπτονται ἢ νὰ καίγονται, ἐνῶ ἀναπνέουν μὲ τὴ δική τους αὐτόματη ἀναπνευστικὴ λειτουργία.

Ἑπομένως καὶ μὲ βάση τὰ ὅσα προαναφέρθηκαν:

α) Διαπιστώνουμε ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος» πού ὁρίζει ὁ νέος Νόμος ὡς θάνατο γιά τήν λήψι τῶν σωματικῶν ὀργάνων εἶναι μία κατάσταση ἐννοιολογικῶς καὶ διαγνωστικῶς ρευστή, ὅλο δὲ καὶ περισσότερο ἀμφισβητούμενη. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ κλινικὸ κατασκεύασμα ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἀποσυμφόρηση τῶν μονάδων ἐντατικῆς θεραπείας καὶ τὴν ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση.

β) Καὶ ἂν ἀκόμη ἠμποροῦσε νὰ διαγνωσθεῖ ἀναμφισβήτητα ὁλοσχερὴς καταστροφὴ τοῦ ἐγκεφάλου, αὐτὸ δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν σωματικὸ θάνατο ἀφοῦ πάλλεται ἡ καρδιά.

γ) Ἐφ' ὅσον ἡ ἐσωτερικὴ συνειδητὴ ζωὴ καὶ τὸ πρόσωπο διατηροῦνται, ὅπως οἱ Χριστιανοὶ πιστεύουμε, καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ συνόλου σώματος, δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ δεχθοῦμε ὅτι αὐτὰ παύουν νὰ ὑπάρχουν ἐπὶ νεκρώσεως μόνο τοῦ ἐγκεφάλου (ἐγκεφαλικοῦ θανάτου).

δ) Ἑπομένως ἐπὶ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου δὲν τίθεται θέμα συνειδητῆς ζωῆς καὶ προσώπου ἀλλὰ τὸ μόνο θέμα εἶναι ἐὰν ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ συνάφεια ψυχῆς καὶ σώματος ἡ ὁποία ὅμως (διατήρηση τῆς συνάφειας) καταδεικνύεται ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ὑπολοίπου σώματος.

ε) Γενικῶς ὡς φιλόστοργος μητέρα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων ὅπως καί ὑπέρ τῆς αἱμοδοσίας, μάλιστα στήν Μητροπολή μας λειτουργεῖ τράπεζα αἵματος μέ 600 φιάλες αἵματος προσφερόμενο δωρεάν σέ ἔχοντας σχετική ἀνάγκη. Ἐπειδὴ ὅμως θεωροῦμε τοὺς εὑρισκομένους στὴν κατάσταση τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀσθενεῖς καὶ ὄχι νεκρούς, σεβόμενοι πλήρως τὴν ἱερότητα, ἴσως καὶ κρισιμότητα γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον, τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ἐντεῦθεν τοῦ τάφου ζωῆς των, δὲν μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε μὲ τὴν ἀπὸ αὐτοὺς ἀφαίρεση πρὸς μεταμόσχευση τῶν ζωτικῶν τους ὀργάνων καθ’ ἥν στιγμήν πάλλεται ἡ καρδία των. Ἡ μόνη ἠθικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀδιάβλητη περίπτωση δωρεᾶς ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση εἶναι ἡ ἀπὸ ὑγιεῖς δότες μεταμόσχευση ἱστῶν ἢ ἑνὸς ἀπὸ τὰ διπλὰ ὄργανα, ἤ μυελοῦ τῶν ὀστέων προκειμένου δὲ περὶ ἀσθενῶν ἢ τραυματιῶν δοτῶν ἡ μεταμόσχευση ὅσων μποροῦν νὰ μεταμοσχευθοῦν μετὰ τὴν μόνιμη παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας».

Συνεπῶς ἡ ἀπαράδεκτος νομοθετική πρωτοβουλία τῆς Κυβερνήσεως πού δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν αὐτῆς τά ἀνωτέρω καί πού εἰσαγάγει τήν λειτουργία ἰδιωτικῶν συμφερόντων Κέντρων Μεταμοσχεύσεων, μέ ὅ,τι ἰδιοτελές αὐτό συνεπάγεται μᾶς ὑποχρεώνει νά προτρέψωμεν τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πρός διασφάλισι τῆς ἱερότητος τῆς ζωῆς του νά προβῆ στίς σχετικές δηλώσεις στά ἁρμόδια Κέντρα Ἐξυπηρετήσεως Πολιτῶν (Κ.Ε.Π.) ὅτι δέν συναινεῖ διά τήν ἐφαρμογή σ’αὐτό τοῦ σχετικοῦ Νόμου.

Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΣΑΣ

Κυριακή Β΄Λουκά- «Είπεν ο Κύριος∙ Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως…Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών».

«Είπεν ο Κύριος∙ Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως…Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών».

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

α. Τμήμα της επί του Όρους ομιλίας του Κυρίου Ιησού (Ματθ. 5-7) αποτελεί το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Β΄ Λουκά, η οποία κατά τον ευαγγελιστή Λουκά έγινε επί τόπου πεδινού. Μάλλον πρόκειται, όπως σημειώνουν πολλοί από τους ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης, περί δύο ομιλιών που έκανε ο Κύριος, δηλαδή την ίδια ομιλία που έκανε αρχικά σε πιο εκτεταμένη μορφή  πάνω σε βουνό, την ίδια πιο περιληπτικά έκανε για  δεύτερη φορά επί τόπου πεδινού, και αυτήν κατέγραψε ο Λουκάς. Η πρώτη φράση του αναγνώσματος μάλιστα «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» χαρακτηρίστηκε ως «ο χρυσός κανόνας της χριστιανικής ηθικής», που σημαίνει ότι με αυτόν ρυθμίζονται έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις, ώστε να μπορεί να φανερώνεται ο Θεός στη ζωή τους.

β. 1. Θα πρέπει καταρχάς βεβαίως να θυμίσουμε ότι ο κανόνας αυτός στην αρνητική του διατύπωση ήταν κάτι που πρότεινε η Παλαιά Διαθήκη, απαντώμενος για πρώτη φορά στο βιβλίο του Τωβίτ με τη φράση «ο συ μισείς, μηδενί ποιήσης», αυτό που εσύ μισείς, μην το κάνεις σε κανέναν άλλον. Εννοιολογικά και μορφολογικά συναντάμε τον αρνητικό  κανόνα αυτό και έξω από την ιουδαιοχριστιανική αποκάλυψη, σε διαφόρους φιλοσόφους και σε άλλες θρησκείες, όπως για παράδειγμα στον Κλεόβουλο τον Ρόδιο ή και τον Κομφούκιο.  Πρόκειται λοιπόν για έναν κανόνα που ρυθμίζει θετικά τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων και που βασίζεται στα καλά στοιχεία που υπάρχουν παγκόσμια και πανθρησκειακά στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μην ξεχνάμε ότι η πτώση στην αμαρτία δεν επέφερε την καταστροφή του ανθρώπου, αλλά τη ζόφωση της εικόνας του Θεού μέσα του, όπως βεβαίως ο Λόγος του Θεού, άσαρκος μέχρι την ενανθρώπησή Του, φώτιζε τον άνθρωπο (π.χ. με τον σπερματικό λόγο που είπαν ορισμένοι Πατέρες), με σκοπό τη διαπαιδαγώγησή του προς μελλοντική αποδοχή Εκείνου.

2. Ο Κύριος δεν αρνείται τον κανόνα αυτό. Αντιθέτως. Τον αποδέχεται και τον επεκτείνει, ανάγοντάς τον όμως σε επίπεδο χαρισματικό, δηλαδή αντανάκλασης στον άνθρωπο του τρόπου υπάρξεως του ίδιου του Θεού. Θέλουμε να πούμε ότι σε πρώτη φάση ο Κύριος διατυπώνει τον ρυθμιστικό αυτόν κανόνα της μεταξύ των ανθρώπων συμπεριφοράς κατά τρόπο θετικό: «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Και θέλει προσοχή. Ο Κύριος δεν λέει «ό,τι σας κάνουν οι άλλοι, αυτό να κάνετε κι εσείς σ’  αυτούς», διότι τούτο ίσχυε ως ο πυρήνας της ιουδαϊκής ηθικής, με το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Μπορεί για την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης να ήταν κανόνας υπέρβασης της άκρατης εκδίκησης, περιορίζοντάς την στην ίση ανταπόδοση, για την εποχή που έφερε όμως ο Ίδιος λειτουργούσε ως αμαρτία. Ο Κύριος λοιπόν λέει «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν οι άνθρωποι», ό,τι θα επιθυμούσαμε να μας κάνουν οι άλλοι να κάνουμε κι εμείς, όποια συμπεριφορά των άλλων απέναντί μας θα θέλαμε, την ίδια συμπεριφορά προς αυτούς πρέπει και να επιδεικνύουμε,  με άλλα λόγια: μην κοιτάμε, κατά τρόπο ιουδαϊκό, όπως είπαμε, το τι κάνει ο άλλος, ώστε η δράση μας να είναι αντίδραση, δηλαδή μία ανώριμη συμπεριφορά, αλλά να κοιτάμε τον βαθύτερο εαυτό μας, άρα μέτρο της αγάπης μας  προς τους άλλους να είναι η αγάπη μας στον ίδιο τον εαυτό μας. Έτσι,  ο κανόνας αυτός, θα λέγαμε,  ισοδυναμεί με την εντολή του Θεού «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», κάτι που φανερώνει τελικώς αφενός ότι ο εαυτός μας είναι «αξεπέραστος» από εμάς τους ίδιους – ο άνθρωπος κρίνει τα πάντα με βάση τον εαυτό του – αφετέρου ότι οι άνθρωποι μεταξύ μας είμαστε ίδιοι. Ο χρυσός αυτός κανόνας ανάγλυφα μας δείχνει την κοινότητα της ανθρώπινης φύσης, το πόσο η αυτογνωσία λειτουργεί ταυτόχρονα σ’ ένα μεγάλο ποσοστό και ως ετερογνωσία.

3. Τι συνήθως λοιπόν θέλουμε από τους άλλους, ώστε αυτό να προσφέρουμε και σ’  αυτούς; Έχουμε την εντύπωση ότι οι πιο καίριες επιθυμίες μας από πλευράς των άλλων, είναι η αποδοχή του προσώπου μας, ο σεβασμός της ελευθερίας μας, του χώρου και του χρόνου μας, η απονήρευτη και άδολη συμπεριφορά τους, η διακριτικότητά τους, μ’ ένα λόγο η αγάπη τους. Αυτό λοιπόν συνιστά, κατά τον κανόνα, και το μέτρο της αντίστοιχης δικής μας συμπεριφοράς: κι εμείς να αγαπούμε τον άλλον, να τον σεβόμαστε, να είμαστε διακριτικοί απέναντί του, να μην κάνουμε υπερβάσεις με καταστρατήγηση κυρίως της ελευθερίας τους. Πράγματι, χρυσός κανόνας, που στην εφαρμογή του η κοινωνία μας θα λειτουργούσε ως παράδεισος. Αλλ’  είπαμε: πρόκειται για κανόνα, που εκφράζει ό,τι καλύτερο είχε να πει το ανθρώπινο γένος, στηριγμένο στα καλά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι: με ποια δύναμη ο άνθρωπος θα μπορέσει να τον πραγματοποιήσει; Πώς αυτό που συνιστά ορθή νοητική σύλληψη, καλή κοινωνική διδασκαλία, μπορεί να γίνει πράξη; Με άλλα λόγια πώς θα ξεπεραστούν οι δεσμεύσεις του ανθρώπου στην αμαρτία και τα πάθη της, στον διάβολο και τα στοιχεία του κόσμου τούτου;

4. Ο Κύριος λοιπόν δίνει την απάντηση και είναι σαφής: η υπέρβαση των δεσμεύσεων του ανθρώπου, ώστε να μπορεί να τοποθετείται ορθά απέναντι στον συνάνθρωπό του είναι χαρισματική κατάσταση. «Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστίν; Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστίν;» Δεν μπορεί με άλλα λόγια ο άνθρωπος να ξεφύγει από τον εγωισμό των σχέσεών του, από ένα «δούναι και λαβείν»: δίνω γιατί παίρνω - ό,τι συνιστά, είπαμε, την ιουδαϊκή και την κατά κόσμον γενικώς ηθική – αν δεν ενισχυθεί από την ενέργεια του ίδιου του Θεού. Το να μπορώ να αγαπώ τον άλλον, χωρίς να περιμένω ανταπόδοση, να του συμπεριφέρομαι καλά, χωρίς η δράση μου αυτή να είναι αντίδραση, συνιστά υπέρ φύσιν κατάσταση, που προϋποθέτει την παρουσία του Χριστού και της χάρης Του στον κόσμο τούτο.

Συνεπώς ο Κύριος τονίζει την αξία του χρυσού κανόνα των ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά μας προσανατολίζει στην ορθή και πραγματική εφαρμογή του: μόνον ο εν Χριστώ άνθρωπος, ο ενταγμένος στο Σώμα Του, την αγία Εκκλησία, που έχει γίνει μέλος Του και λειτουργεί σ’ αυτόν η χάρη και η δύναμή Του, αυτός και μόνον μπορεί να στέκεται με τρόπο αγαπητικό και διακριτικό απέναντι στον κάθε συνάνθρωπό του, προεκτείνοντας έτσι τη στάση του ίδιου του Χριστού και του Θεού Πατέρα σε όλον τον κόσμο. «Γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ ημών ο ουράνιος οικτίρμων εστίν». Κι επειδή ο Θεός Πατέρας και ο Κύριος Ιησούς Χριστός αγαπά τον κόσμο χωρίς διακρίσεις – «Αυτός (ο Θεός) χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς» - γι’  αυτό και ο χριστιανός αντιστοίχως  μπορεί πια να αγαπά τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς του, χωρίς να προβληματίζεται για το αν εκείνοι θα του ανταποδώσουν τα ίσα. «Πλήν αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε, μηδέν απελπίζοντες».  Ο χριστιανός δηλαδή ζει και κινείται σε υπέρ τα κοσμικά και πεσμένα στην αμαρτία ανθρώπινα επίπεδα. Η έγνοια και η μέριμνά του είναι να αρέσει στον Θεό, Εκείνου το άγιο θέλημα να διακρατεί, προκειμένου να Τον έχει ζωντανό μέσα στην ύπαρξή του. Κι ένας τρόπος υπάρχει, όπως είπαμε, γι’ αυτό: να ζει σαν τον Θεό, έχοντας και αυξάνοντας τη δύναμη Εκείνου.

γ. Το πρόβλημα στην ανθρωπότητα από ό,τι φαίνεται δεν είναι η έλλειψη καλών λόγων, σπουδαίων κοινωνικών ιδεών, «παραδείσιων» οραματισμών. Αυτά πράγματι υπήρξαν και υπάρχουν και θα υπάρχουν στον κόσμο μας. Και οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες, ωραία πράγματα είπαν και λένε. Με πολλή πλάνη και ψεύδος αναμειγμένα τα ωραία τους αυτά, όμως και πράγματι ωραία. Το πρόβλημα όμως είναι το πώς θα εφαρμοστούν τα ωραία αυτά. Για τη χριστιανική πίστη μας, η λύση είναι μόνον ο Κύριος. Αν ο άνθρωπος δεν Τον αποδεχτεί όπως αποκαλύφθηκε, αν δεν γίνει μέλος Του με άλλα λόγια, προκειμένου να ενισχύεται από την αγία χάρη Του, πάντοτε θα πελαγοδρομεί στην αντίφαση μεταξύ ίσως καλών λόγων και δαιμονικού τρόπου ζωής. Διότι «ουκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία». Ας παρακαλούμε τον Κύριο αφενός να φωτίζει τους ανθρώπους που Τον αγνοούν, προκειμένου να Τον γνωρίσουν, αφετέρου να ενισχύει τη θέληση ημών των θεωρουμένων χριστιανών, ώστε να κάνουμε πράξη αυτά που ήδη μας έχει δώσει και που τις περισσότερες φορές τα αφήνουμε για αργότερα. Δηλαδή να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας, ανεξάρτητα από τη στάση εκείνων.  Αλλά το αργότερα σημαίνει συνήθως ποτέ.

 Ακολουθείν

Ο Δήμος Παιανίας Ανατολικής Αττικής διοργανώνει διάλεξη με θέμα τη Γιόγκα σε συνεργασία με το Κέντρο Σατυανάντασραμ!

Ο Δήμος Παιανίας Ανατολικής Αττικής διοργανώνει  διάλεξη με θέμα τη Γιόγκα σε συνεργασία με το Κέντρο Σατυανάντασραμ!  Η σχετική πρόσκληση  είναι υπογεγραμμένη από τον Δήμαρχο Παιανίας.

Η συγκεκριμένη οργάνωση έχει χαρακτηριστεί από την Ιερά Σύνοδο ως ομάδα ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη Πίστη.

Δείτε: - 331 Σατυανάντασραμ Ελλάδας

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/omades_outchrist.html

Όπως διαβάζουμε μάλιστα στο  συγκεκριμένο  Κέντρο Γιόγκα Σατυανάντα στην Παιανία, το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009  τέλεσαν  αγιασμό ο «γέροντας Ποιμένας, συνοδευόμενος από τον πατέρα Γελάσιο». ( ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ)

 Γράφουν «Τα εγκαίνια του Κέντρου Γιόγκα Σατυανάντα της Παιανίας πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009. Περισσότεροι από πεντακόσιοι επισκέπτες τίμησαν το γεγονός με την παρουσία τους, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, παρά την ξαφνική πτώση της θερμοκρασίας και τους δυνατούς ανέμους. Ανάμεσα στους επισκέπτες ήταν ο πρέσβης της Ινδίας κ. Dilip Sinha, ο δήμαρχος της Παιανίας κ. Δάβαρης, η αντιδήμαρχος κ. Αγγελοπούλου, ο γέροντας Ποιμένας, συνοδευόμενος από τον πατέρα Γελάσιο που τέλεσαν τον αγιασμό, πλήθος μαθητών, φίλων της Σατυανάντα Γιόγκα και κατοίκων της περιοχής. Η κ. Αγγελοπούλου εξέφρασε τις ευχές και τη θετική της τοποθέτηση ως προς το ξεκίνημα ενός τέτοιου χώρου, και ο πρόεδρος του σωματείου Σουάμι Απαρόξαναντ απευθύνθηκε στους επισκέπτες μιλώντας για το σημαντικό ρόλο της γιόγκα και της πνευματικής εξέλιξης. Κατόπιν, ο δήμαρχος Παιανίας και η ιδρύτρια του σωματείου Σατυανάντασραμ στην Ελλάδα, Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, εγκαινίασαν το κέντρο κόβοντας την κορδέλα στην είσοδό του. Μετά την ολοκλήρωση του επίσημου μέρους του προγράμματος προσφέρθηκαν νοστιμότατα γιογκικά εδέσματα και αναψυκτικά.»

Ευδοξία Αυγουστίνου, Ευγνωμοσύνης σπονδή στον εθνομάρτυρα Αιμιλανό Λαζαρίδη

Εὐγνωμοσύνης σπονδή στόν ἐθνομάρτυρα Αἰμιλανό Λαζαρίδη

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος-Θεολόγος

Ἑκατό χρόνια πέρασαν ἀπό τότε πού στή δασωμένη περιοχή μεταξύ Σνιχόβου (Δεσπότη) καί Γκριντάδων (σήμερα Αἰμιλιανοῦ) Γρεβενῶν ἄφηνε μαρτυρικά τήν τελευταία του πνοή τήν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1911 ὁ τότε μητροπολίτης Γρεβενῶν Αἰμιλιανός Λαζαρίδης μαζί μέ τό διάκο του Δημήτριο Ἀναγνώστου καί τόν ἀγωγιάτη τους Ἀθανάσιο.

 Γεννημένος τό 1877 στά Πέρματα τῆς Μ. Ἀσίας, γόνος πολύτεκνης οἰκογένειας μέ ἐννιά παιδιά, ὁ Αἰμιλιανός Λαζαρίδης ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τίς σπουδές του στή Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ὑπηρέτησε ὡς διάκονος τοῦ Μητροπολίτη Πελαγονίας Ἰωακείμ Φορόπουλου, μέ ἕδρα τό Μοναστήρι καί ὡς καθηγητής τῶν Θρησκευτικῶν τοῦ ἐκεῖ ἑλληνικοῦ Γυμνασίου. Μέ τή μορφή του, τό ἦθος του καί τό χαρακτήρα του εἶχε ἐπιβληθεῖ καί ἀποτελοῦσε πρότυπο ζωῆς σύμφωνα μέ τίς μαρτυρίες ἐκείνων πού τόν συναναστρέφονταν: «Μέ τά λεπτά καί κανονικά χαρακτηριστικά του ... ὡμοίαζε γνησίαν βυζαντινήν ἁγιογραφίαν τῆς κλασσικῆς περιόδου, ὥριμον σχεδόν διά τόν φωτοστέφανον τοῦ μαρτυρίου. Γλυκύς, πρᾶος, μειλίχιος, ταπεινός... πάντοτε γαλήνιος καί μετριόφρων... ἤξευρεν ἐν ἀνάγκῃ νά ὑποχωρῇ πολλάκις καί μέ ἀβαρίαν τοῦ ἐγωισμοῦ του, ἀλλ’ εἰς τάς κρισίμους στιγμάς ἀνέπτυσσε σθένος καί ἀποφασιστικότητα». Δικαίωνε ἔτσι τήν παρατήρηση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης: «Ἡ τῆς ψυχῆς καθαρότης διά τοῦ φαινομένου διέλαμπε καί ὁ φαινόμενος ἄνθρωπος ἄξιον ἦν τοῦ ἀφανοῦς οἰκητήριον». 

Ο μυστηριώδης θάνατος του μίστερ «Χ».

Ο μάρτυρας-κλειδί στην υπόθεση των εγκλημάτων πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, ο οποίος βρισκόταν υπό προστασία στη Γερμανία, βρέθηκε νεκρός σε πάρκο της πόλης Ντούισμπουργκ.

Πρόκειται για τον Αγκίμ Ζογκάι (Agim Zogaj), ο οποίος στην περίοδο από το 1998 ως το 1999 ήταν φρουρός στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο χωριό του Κοσόβου Κλέτσκα. Στον καιρό του ο Ζογκάι, γνωστός σαν προστατευόμενος μάρτυρας «Χ», είχε παραχωρήσει στα ανακριτικά όργανα της EULEX (The European Union Rule of Law Mission in Kosovo) ολόκληρες 200 σελίδες κατάθεσης. Ο κύριος ήρωας αυτής της κατάθεσης ήταν ο διάσημος κοσοβάρος πολιτικός, στο παρελθόν υψηλόβαθμος λειτουργός του τρομοκρατικού Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου (Kosovo Liberation Army) Φατμίρ Λιμάι (Fatmir Limaj), ο οποίος πρόσφατα τέθηκε υπό κατ΄ οίκον κράτηση.

Ο Λιμάι και οι συναγωνιστές του είναι ύποπτοι για άγρια εγκλήματα κατά της ανθρώπινης φύσης, μεταξύ άλλων και στην Κλέτσκα, όπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 βασάνιζαν και σκότωναν όχι μόνο Σέρβους, αλλά και Αλβανούς, που διαφωνούσαν με τους αυτονομιστές. Σύμφωνα με τα δεδομένα της Σερβικής Εισαγγελίας, στο χωριό βρισκόταν κρεματόριο, στο οποίο έκαιαν τα σώματα των σκοτωμένων.

Στο δικαστήριο ο Αντιπρόεδρος του μεγαλύτερου στη χώρα Δημοκρατικού Κόμματος Κοσσυφοπεδίου Φατμίρ Λιμάι δεν θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά. Το 2003 με «ομοϊδεάτες» του καθόταν ήδη στο ειδώλιο των κατηγορουμένων στη Χάγη. Τότε ο Λιμάι κατηγορούταν για φόνο τουλάχιστον 20 ανθρώπων. Η κατηγορία απαιτούσε γι΄αυτόν 20 χρόνια, όμως ορθά η τότε Εισαγγελέας του Δικαστηρίου Κάρλα ντελ Πόντε προειδοποιούσε ότι τους μάρτυρες της υπόθεσης του κοσοβάρου διοικητή εκστρατείας τους εκφοβίζουν. Τελικά ο Λιμάι έμεινε ελεύθερος.

Είναι ενδιαφέρον το ότι ο Λιμάι οργίαζε σ΄εκείνο το τμήμα του Κοσόβου, για το οποίο στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 ήταν υπεύθυνος ο γνωστός διοικητής εκστρατείας Ράμους Χαραντινάι, άνθρωπος με εξίσου μακρύ κατάλογο φόνων και με εκπληκτικά παρόμοια ιστορία. Οι μάρτυρες της υπόθεσης Χαραντινάι έπεφταν τυχαία θύματα οδικού δυστυχήματος με θανατηφόρα έκβαση, ή «αυτοκτονούσαν», αφού ρίχνονταν με γυμνά χέρια σε καυγά εναντίον έξι ατόμων, οπλισμένων με μαχαίρια. Και ένας από τους μάρτυρες με το επώνυμο Καμπάσι προτίμησε να εκτίσει ποινή για ασέβεια προς το δικαστήριο, μόνο και μόνο για να μη μαρτυρήσει εναντίον του Χαραντινάι.

Όπως αναμένεται, την Πέμπτη θα πραγματοποιηθεί ανατομή του σώματος του Ζογκάι με στόχο την διαλεύκανση των αιτιών του θανάτου του. Βέβαια, οι γιατροί θα εξακριβώσουν τη βιολογική αιτία, όχι όμως και την αιτιολογία. Στο θέμα αναφέρεται ο Ρώσος ιστορικός – βαλκανιολόγος Μιχαήλ Γιαμπάεφ:

- Γενικά δεν είμαι πεπεισμένος ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Οι ειδικές υπηρεσίες του Κοσόβου ήδη εδώ και πολύ καιρό έγιναν έμπειρη στην πραγματοποίηση ειδικών επιχειρήσεων και είναι αντάξιοι μαθητές των εκπαιδευτών τους από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, γι΄αυτό η εκδοχή για τον εθελούσιο θάνατο είναι αμφίβολη. Ο Χαραντινάι, ο Λιμάι και οι λοιποί θα αθωωθούν. Οι μάρτυρες δεν έχουν καμιά πιθανότητα να μείνουν ζωντανοί, αν μαρτυρήσουν εναντίον τους.

«Η Φωνή της Ρωσίας»

Αναστάσιος Μαρίνος, Με την ανέγερση του Τεμένους αλλοώνεται η εθνικοθρησκευτική ταυτότητα και σύνθεση του λαού μας

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΙΝ ΤΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΑΛΛΟΙΩΝΕΤΑΙ Η ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ

Τοῦ κ. Ἀναστασίου Ν. Μαρίνου, Δρος Νομικῆς

 «Ἐγνωστοποιήθη διὰ τοῦ Τύπου ὅτι κατετέθη στὴ Βουλὴ ἀπὸ τὸν ἁρμόδιο Ὑφυπουργὸ κ. Σηφουνάκη Σχέδιον Νόμου, μὲ τὸ ὁποῖον τροποποιεῖται τὸ Σχέδιο Πόλεως τῶν Ἀθηνῶν εἰς τὴν περιοχὴν τοῦ Βοτανικοῦ διὰ τὴν δημιουργίαν «εἰδικοῦ χώρου» πρὸς ἀνέγερσιν μουσουλμανικοῦ Τεμένους.

Ἀξίζει τὸν κόπον νὰ προσεγγίσουμε τὸ θέμα, τὸ ὁποῖον ἔχει μίαν προϊστορίαν δοθέντος ὅτι κατὰ τὸ ἔτος 2003 ὁ τότε Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν καὶ σημερινὸς Πρωθυπουργὸς κ. Γιῶργος Παπανδρέου εἶχεν ἀποφασίσει τὴν ἵδρυσιν παρομοίου Τεμένους πλησίον τοῦ ἀεροδρομίου Ἐλευθέριος Βενιζέλος, τὸ ὁποῖον τελικῶς δὲν ἱδρύθη λόγῳ τῶν πολλῶν ἀντιδράσεων.

Α. Τὸ τέμενος εἶναι χῶρος λατρείας τοῦ θείου καὶ ἡ δημιουργία του ὑπὸ τὴν ἰδιότητά του αὐτή, ἀποτελεῖ μίαν τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματος τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἡ ἀπόλαυσις τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζεται σὲ κάθε ἄτομον (ὄχι μόνον πολίτην), τὸ ὁποῖον ζεῖ εἰς τὸν ἑλλαδικὸν χῶρον καὶ κατοχυρώνεται μὲ τὸ ἄρθρον 13 τοῦ Συντάγματος καὶ τὰ ἄρθρα 9 καὶ 14 τῆς Συμβάσεως τῆς Ρώμης.

Συνεπῶς ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία δὲν δύναται νὰ ἀπογορεύσει εἰς τοὺς ἐν Ἑλλάδι κατοικοῦντας μουσουλμάνους τὸ δικαίωμα νὰ ἔχουν τοὺς ἀντιστοίχους χώρους λατρείας. Εἶναι γνωστὸν ὅτι τεμένη μουσουλμανικὰ ὑπάρχουν στὴν Θράκη, ὅπου ζοῦν πολλοὶ μουσουλμάνοι.

Β. Ἡ ἵδρυσις Τεμένους σκοπὸν ἔχει ἀποκλειστικὰ νὰ ἐξασφαλίσει εἰς τοὺς μουσουλμάνους τὸν κατάλληλον καὶ ἀναγκαῖον κατ᾽ ἔκταση χῶρον, γιὰ νὰ ἀσκοῦν ἐντὸς αὐτοῦ, τὴν λατρείαν τοῦ Θείου σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς θρησκείας τους (προσευχή, κήρυγμα, νηστεία κ.λπ.), ὥστε νὰ ἀποφεύγονται λατρευτικὲς συγκεντρώσεις πιστῶν μουσουλμάνων σὲ ὑπόγεια, ἀποθῆκες καὶ ἄλλους ἀκατάλληλους χώρους ἐγκαταλελειμμένων καὶ ρυπαρῶν κτηρίων, ποὺ παρέχουν ἕνα θέαμα ἀπαράδεκτον γιὰ ἕνα δημοκρατικὸ κράτος.

Γ. Εἰδικῶς γιὰ τὸ συγκεκριμένο μουσουλμανικὸ τέμενος ἔχει ψηφισθεῖ ὁ Ν. 35122006, ὁ ὁποῖος εἰς τὸ ἄρθρον 2 ὁρίζει: Ἱδρύεται Νομικὸ Πρόσωπο Ἰδιωτικοῦ Δικαίου, τὸ ὁποῖον θὰ διοικεῖ καὶ θὰ διαχειρίζεται τὸ Ἰσλαμικὸ Τέμενος ποὺ θὰ ἀνεγερθεῖ στὰ ὅρια τοῦ Δήμου Ἀθηναίων «γιὰ τὴν κάλυψη τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τῶν μουσουλμάνων ποὺ διαβιοῦν στὴν Ἀττική».

Συνεπῶς δὲν ἔχουν ἐφαρμογὴν διὰ τὴν ἵδρυσίν του οἱ διατάξεις ποὺ ἰσχύουν διὰ τὴν ἵδρυσιν ναῶν καὶ οἴκων τῶν ἄλλων πλὴν τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας, θρησκειῶν.Ὑπὸ τὰς ὡς ἄνω δεδομένα δημιουργοῦνται εὐλόγως οἱ ἑξῆς ἀπορίες:

2. Μήπως διὰ τῆς ἱδρύσεως τοῦ ὡς ἄνω Τεμένους ἐπιδιώκονται καὶ ἄλλοι, πλὴν τῆς δημοσίας λατρείας σκοποί, ὅπως π.χ. προσέλκυση ἀραβικῶν κεφαλαίων γιὰ ἐπενδύσεις στὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἀνεγράφη ἄλ λωστε καὶ εἰς τὸν Τύπον ἤ μήπως τὸ

καὶ σοβαρώτερον ἐπιδιώκεται αὔξησις τοῦ μεταναστευτικοῦ ρεύματος τῶν μουσουλμάνων στὴν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐπιφέρουν ἀλλοίωση τῆς ἐθνικοθρησκευτικῆς συνθέσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ; Καὶ μήπως πέραν τῆς ἀνάγκης διὰ τὴν ἄσκησιν τῆς δημοσίας λατρείας σκοπεῖται νὰ δημιουργηθεῖ καὶ Κέντρον Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν, ὅπως εἶχεν ἀποφασισθεῖ καὶ τὸ 2006;

Ἐν ὄψει αὐτῶν τῶν κρισίμων ἐρωτημάτων δὲν θὰ ἔπρεπε οἱ νομιμοποιούμενοι εἰς τοῦτο νὰ ζητήσουν διευκρινίσεις ὡς πρὸς τοὺς σκοποὺς τοὺς ὁποίους πρόκειται νὰ ἐξυπηρετήσει τὸ ἐν λόγῳ Τέμενος, ἀφοῦ μάλιστα ἡ διατύπωση τοῦ ὡς ἄνω εἰδικοῦ Νόμου εἶναι γενικὴ ὁρίζουσα ὅτι τὸ ἱδρυθησόμενο Τέμενος θὰ καλύπτει «τὶς θρησκευτικὲς ἀνάγκες τῶν μουσουλμάνων». Ὑπὸ μίαν εὐρεῖαν ἔννοιαν «θρησκευτικὴ ἀνάγκη» διὰ τὸν μουσουλμάνον εἶναι καὶ ἡ ἄσκηση προσηλυτισμοῦ, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὶς πολλὲς προσηλυτιστικὲς δραστηριότητες τῶν μουσουλμάνων τῆς Δυτικῆς Θράκης.

Καὶ ποῖοι εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι νο μιμοποιοῦνται νὰ ζητήσουν διευκρινήσεις; Εἶναι προεχόντως οἱ ἑξῆς:

1. Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως, 2. Ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων, 3. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθη νῶν. Ὁ πρῶτος δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὰ θέματα αὐτὰ εἴτε διότι δὲν τὰ κατέχει εἴτε διότι δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν. Ὁ δεύτερος, θὰ ἦταν ἀσυνεπὴς πρὸς ἑαυτόν, ἐὰν ζητοῦσε διευκρινήσεις, ἀφοῦ διέταξε νὰ διακοπεῖ ἡ μετάδοση τῆς Θείας Λειτουργίας ἀπὸ τὸν Ραδιοφωνικὸν Σταθμόν τοῦ Δήμου..., διὰ νὰ μὴ θίγονται οἱ μουσουλμάνοι τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ τρίτος δηλώνει καὶ εἰς τὸ θέμα αὐτό, ὅπως καὶ σὲ ἄλλα ἐθνικὰ ζητήματα, «ἀπών» διότι πιστεύει ἀφελῶς ὅτι ἡ σημερινὴ Κυβέρνηση θὰ σεβαστεῖ τὴν περιθωριοποιημένη Ἐκκλησία καὶ δὲν θὰ καταργήσει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τὸ ὁποῖον τελεῖ καὶ πάλιν ὑπὸ κατάργησιν χάριν στὶς φιλότιμες προσπάθειες τῆς κ. Διαμαντοπούλου Ὑπουργοῦ «διὰ βίου μάθησης». Ἀλλὰ τὶ νὰ πεῖ κανεὶς καὶ διὰ τὸν Μητροπολίτην Δημητριάδος ὁ ὁποῖος χωρὶς νὰ γνωρίζει τὶ εἴδους θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ Τέμενος, ἀφοῦ δὲν ἔχουν δοθεῖ λεπτομέρειες τοῦ μεγέθους του καὶ τῆς μορφῆς του, ἔσπευσε νὰ δηλώσει δημόσια ὅτι εἶναι σύμφωνος γιὰ τὴν ἵδρυσίν του.

Δίδει καὶ αὐτὸς ὅπως καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δήλωση νομιμοφροσύνης πρὸς τοὺς κυβερνῶντας καὶ λησμονεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ Κυβέρνηση «ἔκοψε» τὴν ὡραίαν ἐκπομπὴν του «Ἀρχονταρίκι» ἀπὸ τὴν Τηλεόραση.

Ἐν ὄψει τῶν ὡς ἄνω ἐκτεθέντων ἀβίαστα καταλήγει κανεὶς στὸ συμπέρασμα ὅτι γίνεται κάθε τι τὸ δυνατό, γιὰ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ ἐθνικοθρησκευτικὴ ταυτότητα καὶ σύνθεση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ εἶναι λυπηρὸ ὅτι ὅλοι ὅσοι εἶναι ἁρμόδιοιὡς ἐκ τῆς θέσεως καὶ τῆς ἀποστολῆς τους σιωποῦν, ἀδιαφοροῦν ἤ κάνουν ὅτι δὲν καταλαβαίνουν.Γιατί, ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ κάνει τὶς ὑποθέσεις του».

«Ορθόδοξος Τύπος»30/09/2011 – και ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»

Κυκλοφορεί το φύλλον της 30.9.11 του «Ορθοδόξου Τύπου»

Μερικά ἀπό τά περιεχόμενά του:

◇ Ἀμερικανοί: Τό Πατριαρχεῖον Μόσχας μεθοδεύει νά γίνη Οἰκουμενικόν ἀφαιρῶντας ἀπό τό Φανάρι τόν συντονισμόν ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδοξίας. 

◇ Ὄχι ἄλλους συμβιβασμούς μέ τούς ἀθέους πολιτικούς ἐξολοθρευτάς τῆς Ἑλλάδος.

◇ Ὁ Πάπας πρός τούς Γερμανούς: «Εἶμαι Ἀρχηγός Κράτους».

◇ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας: «Ὁ Παπισμός εἶναι κράτος, δέν εἶναι Ἐκκλησία».

◇Αὐξάνεται ὁ ἀριθμός τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἰς τήν Τσεχίαν καί Σλοβακίαν.

◇ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως: Ἰδού πῶς ἡ Ἑλλάς ἐντός 35 ἐτῶν ἤλλαξε καί κατεστράφη.

◇ Τό Πατριαρχεῖον Μόσχας κατηγορεῖ τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον διά Παπικήν συμπεριφοράν.

◇ Ὁ Κύπρου ἀποκαλύπτει τά σχέδιά του διά τήν Μεγάλην καί Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Σύνοδον. Θά διεκδικήση τήν ἀναβάθμισιν τῆς Ἐκκλησίας του εἰς τά δίπτυχα ὡς τό δικαιοῦται.

◇ Ἡ πρώτη δικαστική ἧττα τῶν ἐκπροσώπων τοῦ κινήματος τῶν ὁμοφυλοφίλων. Δικαίωσις διά τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς.

◇ Αἱ ἀναληθεῖς δηλώσεις τοῦ κ. Παγκάλου ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ χρέος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου.

Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καί ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τό φύλλον.