ΛΟΝΔΙΝΟ ΜΑΡΤΙΟΣ 2009
Η ιστορία του Κοσσόβου και των Μετόχιων είναι η ιστορία της Σερβίας και του σερβικού λαού. Το Κόσσοβο είναι καθρέπτης στον οποίο καθρεπτίζεται όλο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Χωρίς τον καθρέπτη αυτό δεν θα ξέραμε ούτε θα γνωρίζαμε τον εαυτό μας. Δεν θα μας ήξεραν και αναγνώρισαν οι άλλοι. Μήπως, δεν θα επιβιώναμε καν στη διεθνής σκηνή. Μήπως θα μας έσβηναν από το πρόσωπο της γης από καιρό κάποιες ιστορικές θύελλες και πλημμύρες.
Για το λόγο αυτό, μήπως, ο Θεός μας έδωσε και κατέμεινε αυτόν τον κοσσοβάρικο καθρέπτη. Εξαιτίας αυτού οι Σέρβοι είναι τόσο δεμένοι με το Κόσσοβο, διότι οι ρίζες του κάθε Σέρβου είναι στο Κόσσοβο και από το Κόσσοβο. Αυτό σήμερα είναι πιο φανερό παρά που ήταν ποτέ νωρίτερα. Η πρόσφατη ιστορία του Κοσσόβου και των Μετοχίων είναι δυστυχισμένη και αιματηρή. Διαρκεί σχεδόν 620 χρόνια. Άρχισε με την γνωστή μάχη του Κοσσόβου και ακόμη δεν έχει τελειώσει. Σε αυτή την μακρόχρονη ιστορία ήταν λίγες οι πρόσχαρες και ειρηνικές μέρες. Περίπου καμία εικοσαριά χρόνια (από 1918-1941). Όλα τα υπόλοιπα χρόνια και αιώνες πέρασαν στο σκοτάδι της δουλείας και στον σταυρό των παθημάτων. Περί τούτου γράφηκαν όχι βιβλία, αλλά ολόκληρες οι βιβλιοθήκες. Από ντόπιους και ξένους συγγραφείς. Από ζωντανούς μάρτυρες και επιμελείς ερευνητές της ιστορίας. Αυτό το πλήθος μαρτύρων και μαρτυριών μιλάει ότι η κάθε επόμενη περίοδος ήταν πιο δύσκολη, πιο δοκιμαστική και πιο αιματηρή από την προηγούμενη. Πρέπει να δούμε το βιβλίο «Κλάμα της Παλιάς Σερβίας» του Ιανίτσιγιε Πόποβιτς, όπου περιγράφει τα τελευταία εκατό χρόνια υπό τους Τούρκους. Παρόλο που ακόμη ήταν τουρκική δουλεία, οι κύριοι καταπιεστές πάνω από τους Σέρβους, πάνω από το σερβικά παιδιά και γυναίκες, πάνω από τα ιερά μας ήταν τότε οι Αρβανοί. Όταν διαβάζεται το βιβλίο αυτό και παρακολουθείται η εξέλιξη γεγονότων στις μέρες από το 1999 αποκτιέται εντύπωση ότι μας επαναλαμβάνεται πάντα η ιστορία. Σε δυνατότερη ή αδυνατότερη ένταση, αλλά επαναλαμβάνεται
Από τον Ιούνιο εκείνο το 1999, το Κόσσοβο και τα Μετόχια είναι πάλι στον σταυρό. Και πριν από αυτό, ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου από 1941-1945, και μετά τον πόλεμο υπό τον κομμουνισμό και τιτοϊσμό, περνούσαν στην φωτιά των βασάνων, βίας, λεηλασιών, δολοφονιών, διωγμών...αλλά αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια, ξεπερνάνε με τον αγριότητά τους όλα που μέχρι τώρα δοκιμάστηκε και γράφηκε στην ιστορία. Το Κόσσοβο και τα Μετόχια στον σταυρό! Μπορεί να φανταστεί φοβερότερη εικόνα μπροστά από τα μάτια μας! Κάτω από το σταυρό δεν μιλιέται. Κάτω από τον σταυρό είτε σωπαίνει σε πόνο είτε κλαιει με λυγμούς. Ειδικά Εκείνος στον Σταυρό δεν μιλάει. Εκείνος πάσχει και πονάει. Και προσεύχεται για τους βασανιστές του: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Έτσι μιλούσε ο Σταυρωμένος Κύριος. Εμείς συν-σταυρωμένοι με το Κόσσοβο και τα Μετόχια, δεν τολμάμε να επαναλάβουμε αυτά τα άγια λόγια. Διότι οι βασανιστές μας πολύ καλά ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Κι αυτό οι αυτοί – η σημερινοί τρομοκράτες και εγκληματίες – οι Αλβανοί του Κοσσόβου – κάνουν στο Κόσσοβο και τα Μετόχια και με το Κόσσοβο και τα Μετόχια είναι γνωστό σε όλον τον κόσμο. Αφού αυτοί τις εγκληματικές τους πράξεις κάνουν εδώ και δέκα χρόνια δημόσια μπροστά από τα μάτια όλου του κόσμου, στην παρουσία ολόκληρης της διεθνούς κοινότητας, παρούσα στο Κόσσοβο και τα Μετόχια στο πρόσωπο της UNMIK και της ΚΦΟΡ, και σήμερα και της EULEX. Όχι μόνο παρούσα με την έννοια μαρτύρων, αλλά υπό την άμεσή της διοίκηση και εξουσία, με την πλήρη λογιστική και αγαθή προαίρεση, η οποία αντί να εμποδίζει και ξεριζώνει το έγκλημα, το επιτρέπει και ανέχεται. Παρόλο που η εξουσία των ΗΕ ακόμη είναι, τουλάχιστον εικονικά, παρούσα και έγκυρη στο Κόσσοβο και τα Μετόχια, ακόμη στο ίδιο ελεύθερα κινούνται εκατοντάδες και χιλιάδες τρομοκράτες και εγκληματίες. Πολλοί από αυτούς κάθονται στους θεσμούς του αυτοανακηρυγμένου και τερατώδους δημιουργήματος του λεγόμενου Ανεξάρτητου Κοσσόβου, με τους οποίους η διεθνής κοινότητα συνεργάζεται νόμιμα.
Για όλα αυτά τα φρικτά γεγονότα επί χρόνια μαρτυρούσαμε παντού στον κόσμο (Αμερική, Ευρώπη, Ρωσία) με προφορική μαρτυρία και γραπτό λόγο μέσω πολλών διαλέξεων, συνεντεύξεων, δημοσιεύσεων. Για τούτο πιο εύγλωττα μιλάει με εικόνα και λόγο το δημοσιευμένο έντυπο της Μητρόπολης Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσόβου-Μετοχίων «ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΚΟΣΣΟΒΟ» στις τρεις εκδόσεις του (Σεπτέμβριος 1999, Οκτώβριος 1999, Μάιος 2001), σε περισσότερες γλώσσες (παράλληλα: σερβικά και αγγλικά, σερβικά και γαλλικά, σερβικά και ιταλικά, σερβικά και ελληνικά, ρωσικά και αγγλικά) οι οποίες διαδόθηκαν ευρύτατα παντού στον κόσμο σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα. Το 2003 το φως της ημέρας είδε το «ΥΠΟΜΝΗΜΑ» περί του Κοσσόβου και Μετόχιων σε έκδοση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, με μια ιστορική τομή από τις πρώτες μνείες της ονομασίας Κοσσόβου και Μετόχιων, με ειδική αναφορά στον καιρό από το 1999, με πολλά στοιχεία περί των διωχθέντων (250.000), δολοφονηθέντων, απαχθέντων Σέρβων και άλλων μη Αλβανών, καθώς και με λίστες των μέχρι τότε γκρεμισμένων και κατεστραμμένων εκκλησιών και μοναστηριών. Αυτό το Υπόμνημα δημοσιεύτηκε στα σερβικά και στα αγγλικά, ώστε να είναι προσιτές όλες οι λεπτομέρειες και στους ξένους παράγοντες οι οποίοι ασχολούνται με την τύχη του Κοσσόβου και των Μετόχιων. Όμως, με ειδική έμφαση πρέπει να αναφερθεί το δημοσιευμένο έντυπο «ΤΟ ΠΟΓΚΡΟΜ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ», το οποίο προετοιμάστηκε και τυπώθηκε στο Βελιγράδι το 2004 με κόπο του Υπουργείου Πολιτισμού της Σερβίας και του Μουσείου στην Πρίστινα (με μετατοπισμένη έδρα), και το οποίο μιλάει και μαρτυρεί για τη συμφορά και πογκρόμ του σερβικού λαού και των ιερών μας εντός μόνο δυο ημερών (17η και 18η ) Μαρτίου το 2004.
Αμέσως μετά τις τραγικές εξελίξεις, εμφανίστηκε στο φως της ημέρας ένα παράξενο βιβλίο από την πένα ενός Γερμανού, κ. Γιούργκεν Ελζεσέρ, αντικειμενικό και αμερόληπτο παρατηρητή και αναλυτικό των γεγονότων στο χώρο και κατά τη διαδικασία διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Παρόλο που το βιβλίο αυτό μιλάει για τα εγκλήματα πολέμου στο ευρύτερο χώρο αυτού του άτυχου και πρώην κράτους, η κύρια έμφασή του όμως δόθηκε σε αυτό που συνέβαινε, και που, δυστυχώς, ακόμη συμβαίνει στο Κόσσοβο και τα Μετόχια, στην καρδιά και στην ψυχή του σερβικού λαού και κράτους της Σερβίας, και ως τέτοιο αποτελεί κάποιο είδος ανακεφαλαίωσης όλων που μέχρι τότε δημοσιεύθηκε περί των γεγονότων και εξελίξεων στο Κόσσοβο και τα Μετόχια τα προηγούμενα επτά χρόνια, και όχι μόνο στη σερβική γλώσσα. Σε αυτό το βιβλίο αναφέρονται αναίσχυντα ψέματα και αναλήθειες των δυτικών ΜΜΕ και προπαγάνδας σχετικά για τα θύματα πριν και κατά της ΝΑΤΟ επέμβασης στη σύγκρουση του Κοσσόβου. Περί της Σερβίας – και γενικά περί του χώρου της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον τελευταίο καιρό δημοσιεύτηκαν πολλά βιβλία στα γερμανικά, καθώς και σε άλλες γλώσσες, αλλά αυτό το βιβλίο διακρίνεται από όλα τα υπόλοιπα με την φιλαλήθεια και αντικειμενικότητά του. Ο συγγραφέας συνεπώς αξίζει κάθε έπαινο και αναγνώριση διότι, γράφοντας αυτό το βιβλίο, έθεσε την αλήθεια πάνω και μπροστά από τα μικροπολιτικά συμφέροντα οποιουδήποτε.
Παρόμοιο με αυτό είναι και το βιβλίο από την πένα μιας ξένης – Ιρλανδέζας υπό την ονομασία: Κρύψιμο της γενοκτονίας στο Κόσσοβο και τα Μετόχια, στο οποίο με αντικειμενικό τρόπο, ως αυτόπτης μάρτυρας, αναφέρει το άτιμο ρόλο της ΚΦΟΡ και της UNMIK στο κρύψιμο εγκλημάτων τα οποία οι Αλβανοί διέπρατταν κατά των Σέρβων μπροστά από τα μάτια τους, ενώ οι ίδιοι προσπαθούσαν με όλες τις δυνάμεις τους να κρύψουν και αποκρύψουν αυτή την αλήθεια από τον κόσμο. Η κυρία Ιζόλντα Χένρι, συγγραφέας αυτού του παράξενου βιβλίου, σε δώδεκα συγκινητικές ιστορίες περιγράφει όλη την φρίκη της κόλασης την οποία οι Σέρβοι στο Κόσσοβο και τα Μετόχια πέρασαν και ακόμη περνάνε. Αυτές οι δώδεκα μοίρες είναι μόνο τα πιο διακριτικά παραδείγματα των δεινών μας τον τελευταίο καιρό. Όμως, η πραγματική εικόνα θα αποκτιόταν μόνο εάν την καθεμία από αυτές τις συγκινητικές ιστορίες πολλαπλασιάζαμε επί χίλια.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά που συνέβαιναν, και που, δυστυχώς, ακόμη συμβαίνει στο Κόσσοβο και τα Μετόχια, με όλες τις τραγικές επιπτώσεις, αποτελεί σχεδιασμένη και εσκεμμένη επιχείρηση καταστροφής του σερβικού ιστορικού, πνευματικού και πολιτιστικού χώρου εξαιρετικής σημασίας για όλο τον σερβικό λαό, το Κράτος και την Εκκλησία του, με σαφές σκοπό πραγματοποίησης του κύριου γεωπολιτικού σκοπού δημιουργίας μονοεθνικού Κοσσόβου και Μετόχιων καθώς και δεύτερου αλβανικού κράτους στα Βαλκάνια, δημιουργημένου μόνο για τους Αλβανούς. Για να πραγματοποιηθεί ο σκοπός αυτός, είναι σαφές και «κατανοητό» ότι πρώτων έπρεπε να καταστραφούν όχι μόνο οι Σέρβοι ως λαός (με εθνική κάθαρση, δολοφονίες, πιέσεις), αλλά να σβηστούν και όλα τα ίχνη της χιλιετούς παρουσίας των Σέρβων στους χώρους αυτούς. Τα μέτρα καταπίεσης τα οποία χρησιμοποιούνται κατά των Σέρβων είναι διάφορα, και όλα τους έχουν για σκοπό την τελική εγκατάλειψη των σπιτιών και οίκων, την καταστροφή όλων των χριστιανικό-ορθόδοξων ιερέων και μνημείων πολιτισμού τα οποία ανήκουν στον λαό αυτό και μαρτυρούν περί της παρουσίας του στο έδαφός αυτό τους τελευταίους δέκα αιώνες, την καταστροφή ολόκληρης της υποδομής την οποία χρησιμοποιούν τα μέλη του σερβικού λαού σε ορισμένο χώρο, επιτέλους την καταστροφή των σερβικών νεκροταφείων στα οποία ούτε οι νεκροί δεν χαρίζονται.
Όμως όλες αυτές οι φυσικές καταστροφές σαν να μην έφταναν τους Αλβανούς. Οι νέοι τους «ιστορικοί» με τη μεγάλη υποστήριξη των δυτικών μεντόρων και διδασκάλων άρχισαν κατά μέγα μέρος να παρουσιάζουν τα σερβικά ιερά ως «κοσσοβάρικα», «βυζαντινό-αλβανικά», ήδη και «ορθόδοξα», μόνο να μην πουν αυτό που στην αλήθεια είναι «σερβικά ορθόδοξα ιερά». Η πωρωμένη και αναιδή πλαστογράφηση της ιστορίας και μεταβολή των δεδομένων είναι παρών σε κάθε βήμα, όσο και τα ερείπια και τα συντρίμμια των κατεστραμμένων μας ιερών. Οι Αλβανοί «ιστορικοί» χωρίς ντροπή και αισχύνη ισχυρίζονται ότι οι Νεμάνιτς ήταν πράγματι Νιμάνι (!), και ότι την Ιερά Μονή Ντέτσανε ανήγειρε η τοπική φυλή Γκάσι (!), και όχι ο βασιλιάς Στέφανος Ούρος Γ΄ (του Ντέτσανε), του οποίου οι τίτλοι μέχρι σήμερα διαφυλάχτηκαν και στην περγαμηνή και στη μαρμάρινη πλάκα πάνω από τη νότια θύρα του ναού Ντέτσανε. Στη διαδικτυακή παρουσίαση «Albanian.com» η μεγαλοπρεπής εκκλησία Θεοτόκος Λιεβίσκα στην Πριζρένη η οποία κατά το πογκρόμ του Μαρτίου ζημιώθηκε πολύ, ήδη καταχωρήθηκε ως η «πιο παλιά αλβανική εκκλησία στους χώρους αυτούς». Κάτι παρόμοιο ισχυρίζεται και για την «εκκλησία Ουλπιάνα», ήτοι τη μονή Γκρατσάνιτσα, την οποία ο άγιος βασιλιάς Μιλούτιν, ο μεγαλύτερος Σέρβος κτήτορας, δήθεν «μόνο ορθοδοξοποιήσε», και η οποία σύμφωνα με αυτούς, «άνηκε στην αλβανική ρωμαιοκαθολική παράδοση». Αυτή η αλβανική θεωρία ήδη απέκτησε «δικαίωμα πολιτείας», πήρε τη νομιμότητα της «επίσημης ιστορικής διδασκαλίας η οποία διδάσκεται και στους μαθητές στα σχολεία» του εγκληματικού δημιουργήματος του μονομερούς και παράνομα διακηρυγμένου Ανεξάρτητου Κοσσόβου.
Τον τελευταίο καιρό ο κ. Σρτζα Τρίφκοβιτς, ο συντάκτης εξωτερικής πολιτικής του περιοδικού Chronicles από το Ινστιτούτο διεθνών σχέσεων Rockford στις ΗΠΑ, χτύπησε το κουδούνι για συναγερμό στη Συνέντευξή του για το «Γκλας Γιαβνόστι», προειδοποιώντας το σερβικό κοινό ότι η επόμενη ακολουθία κινήσεων σχετικά με το Κόσσοβο και τα Μετόχια θα είναι ότι η Κυβέρνηση της Σερβίας μέχρι το τέλος του 2011 θα αναγνωρίσει το ψευδοκράτος του Κοσσόβου, θα αποδεχτεί την εξομάλυνση σχέσεων με «όλους τους γείτονες», και ύστερα (το 2012) θα θεσπιστεί η «Κοσσοβάρικη Ορθόδοξη Εκκλησία», ότι η εξουσία στη Σερβία, αλλά και στη Δημοκρατία Σρπσκα, ήδη άρχισε να εκλέγει τον κατάλληλο κληρονόμο του Πατριάρχη Παύλου ο οποίος λόγω «επιβίωσης των Σέρβων στο Κόσσοβο» θα αποδεχτεί την θέσπιση της «Κοσσοβάρικης Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Φοβερή είναι η φυσική και συστηματική καταστροφή των σερβικών ορθόδοξων εκκλησιών και νεκροταφείων στο Κόσσοβο και τα Μετόχια μετά τον τερματισμό του πολέμου μέχρι σήμερα, αλλά πιο φοβερή και πιο ολέθρια για το σερβικό λαό μας και την Εκκλησία μας είναι η «ανακαίνισή» τους την οποία εκτελούν οι Αλβανοί (άρα οι ίδιοι οι οποίοι τα κατέστρεψαν) σύμφωνα με το Υπόμνημα από το 2005 πάλι με τη βοήθεια της Δύσης (СЕ), και με ευλογία και αρωγή της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οπότε οι Αλβανοί αύριο «με δικαίωμα» θα τα ισχυρισμός, πράγμα με το οποίο επιτέλους θα σβηστούν όλα τα ίχνη της αιώνιας ιστορικής παρουσίας των Σέρβων στο Κόσσοβο και τα Μετόχια.
Όλα τα εγκλήματα και βαρβαρότητες που αναφέρθηκαν και περιγράφηκαν στα βιβλία αυτά, καθώς και πολλά άλλα αναφερόμενα και περιγραφόμενα σε άλλα δημοσιευμένα έντυπα, καθοδηγούν σε πλήρη αλλαγή ταυτότητας του πνευματικού και πολιτιστικού λίκνου του σερβικού λαού, του Κοσσόβου και των Μετόχιων, μετατρέποντάς τα από καθαρά χριστιανικές περιοχές σε νέα ισλαμική τζαμαχιρία στην καρδιά των Βαλκανίων και της Ευρώπης. Η τωρινή ισλαμοποίηση του Κοσσόβου και των Μετόχιων δεν είναι κάτι περί του οποίου απλά σκέπτεται, συζητιέται, μιλιέται. Είναι πράγματι μια σκληρή πραγματικότητα την οποία εμείς οι Σέρβοι Χριστιανοί, καθημερινώς βιώνουμε και νιώθουμε στο πετσί μας εδώ και σχεδόν δέκα πλήρη χρόνια. Εδώ δεν πρόκειται για την απλή «ισλαμοποίηση» η οποία επί τους περασμένους αιώνες εκτελούνταν και πραγματοποιούνταν σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά περί της βιαίας εκρίζωσης ενός χριστιανικού λαού (σερβικού) από το πνευματικό λίκνο του. Ότι αυτό δεν είναι απλά μια «σκέψη» κάποιου, αρκεί να δούμε, και τουλάχιστον ελαφρώς να τονίσουμε ξανά τι συνέβη στο Κόσσοβο και τα Μετόχια τα τελευταία δέκα χρόνια, συγκεκριμένα από τον Ιούνιο του 1999, μέχρι και σήμερα.
Σε σύντομες γραμμές, άλλαξε η εθνική και θρησκευτική ταυτότητα της Περιοχής. Από το Κόσσοβο και τα Μετόχια διώχθηκαν βιαία τα δυο τρίτα του χριστιανικού πληθυσμού (περίπου 250 χιλιάδες), γκρεμίστηκαν και καταστράφηκαν πάνω από 150 ορθόδοξες εκκλησίες και μονές, πολλές οι οποίες κτίστηκαν στον 13ο και 14ο αιώνα, και ως τέτοιες αποτελούν αληθινά μαργαριτάρια του σερβικού πολιτισμού και τέχνης του μεσαίωνα, ενώ ταυτόχρονα ανεγέρθηκαν πάνω από 400 νέα τζαμιά με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και άλλων ισλαμικών χωρών από τον Περσικό Κόλπο. Καταστράφηκαν και εκατοντάδες σερβικά νεκροταφεία με χιλιάδες σπασμένα και κομματιασμένα επιτάφια μνημεία και σταυρούς. Για να μιλήσουμε λεπτομερέστατα περί της καταστροφής των σερβικών σπιτιών και άλλης περιουσίας, περί των πολυάριθμων λεηλασιών και διαρπαγών θα ζητούσε ειδική μελέτη. Εάν σε αυτό προστεθεί ο αριθμός δολοφονημένων και απαχθέντων Σέρβων, ο αριθμός των τραυματισμένων και πληγωμένων, όλα τα είδη βίας και λεηλασιών, ο αριθμός των επιθέσεων κατά των χριστιανών Σέρβων και των ιερών μας (περί του οποίου είναι αδύνατο να μιλήσουμε λεπτομερώς σε μια σύντομη διάλεξη, και περί του οποίου, όπως ήδη έχει ειπωθεί, υπάρχουν ολόκληρα γραμμένα βιβλία), μόνο τότε αποκτιέται η πραγματική εικόνα της τρομοκρατίας, της εθνικής κάθαρσης εκτελεσμένης στην «ειρήνη» υπό την εξουσία και αιγίδα των ΗΕ και της ΕΕ.
Η πολιτική η οποία επιτρέπει όλα αυτά τα εγκλήματα στην αρχή της τρίτης χιλιετίας στην καρδιά της Ευρώπης, είναι και η ίδια εγκληματική. Απλά δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί πως είναι δυνατόν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους από την ΕΕ να διεξάγουν σφοδρό αγώνα κατά της τρομοκρατίας παντού στον κόσμο (Αφγανιστάν, Ιράκ, Χαμάς, κλπ), ενώ στο Κόσσοβο και τα Μετόχια ανέχονται και υποστηρίζουν την ίδια αυτή την τζιχαντική τρομοκρατία. Η ΕΕ σαν να μην είναι ευσυνείδητη ότι, επιτρέποντας την βιαία ισλαμοποίηση του Κοσσόβου και των Μετόχιων και θεσπίζοντας βάση για τη μαχητική τζιχάντ στη σερβική περιοχή, συντρίβει τα ίδια τα θεμέλια στα οποία βασίζεται, διότι η τζιχάντ δεν γνωρίζει σύνορα. Η δράση της από το Κόσσοβο θα αισθανθεί σύντομα και η ίδια η Ευρώπη, πιθανώς και η Αμερική.
Ελπίζαμε πολύ καιρό ότι οι ΗΠΑ και ΕΕ σοβαρά θα λάβουν αυτό υπόψη ειδικά όταν ψαχνόταν η επίλυση του ζητήματος της μελλοντικής υπόστασης για το Κόσσοβο και τα Μετόχια, καθώς και ότι θα βοηθήσουν στο να επιλυθεί το πρόβλημα αυτό σύμφωνα με την αρχή τήρησης του πρότυπου του διεθνές δικαίου, της Συνθήκης του Ελσίνκι και της 1244 Απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ, σύμφωνα με την οποία το Κόσσοβο είναι συστατικό και αναφαίρετο μέρος του εδάφους του δημοκρατικού κράτους της Σερβίας, που πρέπει και να παραμείνει. Δυστυχώς, οι ελπίδες μας δεν εκπληρώθηκαν. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ ολόψυχα δούλευαν στην ενθάρρυνση των Αλβανών να διακηρύξουν μονομερώς, παράνομα και άνομα στις 17 Φεβρουαρίου το δεύτερο κράτος τους στα Βαλκάνια υπό την ονομασία Ανεξάρτητο Κόσσοβο, πράγμα που οι Αμερικανοί και κάποιες χώρες της ΕΕ σύντομα και αναγνώρισαν. Μολαταύτα, τα δυο τρίτα των χωρών στον κόσμο δεν ενέκριναν αυτή τη βιαία πράξη και, παρά την τεράστια πίεση, ούτε μέχρι σήμερα δεν αναγνώρισαν αυτό το τερατώδες δημιούργημα. Πολλοί στον κόσμο ξέρουν ότι βάση του διεθνούς δικαίου, μόνο στα πλαίσια των υπαρχόντων συνόρων του κράτους της Σερβίας, είναι νόμιμο και δύναται να ψαχθεί και βρεθεί η λύση για το καλύτερο μέλλον όλων των πολιτών του Κοσσόβου και των Μετόχιων, των οποίων αυτό είναι αναφαίρετο μέρος, προσφέροντας στους Αλβανούς του Κοσσόβου την εγγύηση όλων εκείνων των δικαιωμάτων τα οποία παντού στον κόσμο απολαμβάνουν οι εθνικές μειονότητες σε ορισμένα κράτη υπό τον όρο ότι οι ίδιες αναγνωρίζουν τα κράτη αυτά. Συνεπώς είμαστε πεπεισμένοι ότι το Κόσσοβο και τα Μετόχια, παρόλα όσα έχουν συμβεί, ποτέ δεν θα είναι ανεξάρτητο, αυτόνομο κράτος, ή ακριβέστερα να πούμε: το Κόσσοβο και τα Μετόχια ποτέ δεν θα ξεχωριστεί από το κρατικό-νομικό σύστημα της Σερβίας, ποτέ δεν θα γίνουν κάτι που δεν είναι η Σερβία. Οποιαδήποτε επιβαλλόμενη λύση, όπως και αυτή την άνομη διακήρυξη της ανεξαρτησίας, η Σερβία και ο σερβικός λαός ποτέ δεν θα αποδεχτεί και δώσει τη συγκατάθεση τους. Διότι, με απλά λόγια, μια τέτοια «λύση» δεν θα ήταν καν λύση, αλλά μια όψη κατοχής και βίας βασιζόμενη σε προσωρινή εξουσία. Και από την ιστορία ξέρουμε ότι η κάθε κατοχή είναι προσωρινή και περαστική. Ότι παίρνεται με βία, χάνεται με βία. Αυτό το ξέρουν και εκείνοι οι οποίοι δίνουν στον εαυτό τους δικαίωμα να τακτοποιούν σπίτι αλλουνού κατά την προαίρεσή τους.
Και στο τέλος μόνο να αναφέρουμε ότι και παρόλο τον αγώνα για την επιβίωση του λαού μας στο Κόσσοβο και τα Μετόχια, η Μητρόπολή μας Ράσκας-Πριζρένης βρήκε δύναμη να προετοιμάσει και εκδώσει το περασμένο (2008) έτος ένα πολύτιμο βιβλίο βάση των εγγράφων των αρχείων που διαφυλάχτηκαν στα Αρχεία της Μητρόπολης, υπό την ονομασία «ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ» κατά των Σέρβων στον 20ο αιώνα, ως μαρτυρία ενός συνεχούς εγκλήματος και γενοκτονίας τα οποία οι Αλβανοί επί αιώνες εκτελούν κατά του λαού μας, κυρίως υπό την προστασία διάφορων κατακτητών και εκπορθητών (Τούρκων, Γερμανών, κομουνιστών), ή σήμερα της διεθνούς κοινότητας προσωποποιημένης στην ΚΦΟΡ, UMNIK, EULEX. Το βιβλίο στο Βελιγράδι είχε δυο προβολές: στην Έκθεση Βιβλίων τον Οκτώβριο (22. 10. 08) και στο Κολάρατς (09. 12. 08.), καθώς και μια στο Κόσσοβο και τα Μετόχοια στη μονή Γκρατσάνιτσα (25. 01. 2009). Και αυτό το τελευταίο βιβλίο, όπως έχει ειπωθεί και τονιστεί στις προβολές, όπως και πολλά πριν από αυτό, αναφερόμενα και μη αναφερόμενα, διαβεβαιώνει όλους τους βασανιστές μας και τους μέντορές τους ότι πάνω σε τέτοια εγκλήματα, σε αθώα και αφελή θύματα, στα ερείπια των ιερών και νεκροταφείων δεν κτίζεται ευτυχισμένο μέλλον για κανέναν. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουν αυτή την απλή αλήθεια, τόσο θα είναι καλύτερα για όλους. Ας μείνουμε στην ελπίδα.
Μητροπολίτης ΑΡΤΕΜΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου