Ἐκ τῶν Χριστουγέννων πηγάζει ἡ Χαρά μας!

Ἐκ τῶν Χριστουγέννων πηγάζει ἡ Χαρά μας!

Γράφει ὁ π. Γεράσιμος Βουρνᾶς, Πρεσβύτερος

   Ἡ Ἐκκλησία μας, ὅλον αὐτόν τόν καιρό, μᾶς προετοιμάζει γιά τά Χριστούγεννα. Μᾶς προετοιμάζει νά ζήσουμε τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ Οὐρανός, ὁ Κύριος τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, μᾶς ἐπισκέφθηκε φορῶντας τήν ἀνθρώπινη φύση μας, ὥστε νά μπορέσουμε ἐπί τέλους, Αὐτόν πού εἶναι πανταχοῦ παρών, νά Τόν δοῦμε, ἐμεῖς οἱ ἐθελότυφλοι. 

Μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός μας μέ θεϊκές προδιαγραφές. Δημιουργηθήκαμε “προγραμματισμένοι” νά ἔχουμε «βίο καθαρό», ὥστε νά δεχόμαστε τήν «τοῦ Πνεύματος χάριν»[1] καί νά μή χρειάζεται νά κουραζόμαστε σωματικά, διανοητικά καί ψυχικά, ἀλλά νά χαιρόμαστε τό κάθε τι μέ χαρά μεγάλη. Ὅμως, πολύ γρήγορα ξεφύγαμε ἀπό αὐτή τήν ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό μας καί χρειάστηκε νά μᾶς στείλει Ἐκεῖνος τούς ἀνθρώπους Του, προφῆτες, δικαίους καί διδασκάλους, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἄφησαν καί γραπτῶς τίς ὁδηγίες Του, ὡς χάρτες πού, ἀκολουθῶντας τους, μποροῦμε νά ἐπιστρέψουμε στήν ὄντως Ζωή. Δυστυχῶς, οὔτε καί αὐτῆς τῆς βοηθείας θελήσαμε νά ἐπωφεληθοῦμε. Παρά ταῦτα καί χωρίς νά καταβάλουμε κανένα κόπο, ὁ Θεός, μόνο καί μόνο ἐπειδή μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς ἔδωσε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του (PG 57, 16). Ἔγινε ὁ Ἴδιος πυξίδα καί χάρτης καί ὄχημα, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν αἰώνια Χαρά μας. Ἔγινε ἡ ἐπιλογή μας νά Τόν καταστήσουμε, ἄν θέλουμε, ἑαυτό μας καί νά ἐνεργεῖ ἀντί γιά ἐμᾶς κι ἐμεῖς νά εἴμαστε ἐκεῖ καί νά «καμαρώνουμε» τόν Κύριό μας νά ἀξιοποιεῖ στό ἔπακρο, μέ θεϊκό τρόπο τήν φύση μας καί νά μᾶς καθιστᾶ πρόσωπα. Διότι πρόσωπο ἔχει μόνο ὅποιος ἑνώνεται μέ τόν Χριστό, ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως.[2]

  Ἔτσι, τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἔχουμε τόν Θεό ἐπί γῆς καί τόν ἄνθρωπο στόν Οὐρανό, ἐνῷ ἄγγελοι συγχορεύουν μέ τούς ἀνθρώπους καί οἱ ἄνθρωποι κοινωνοῦν μέ τούς ἀγγέλους (PG 57, 15- 16). Ὅλα αὐτά ὅμως, μᾶς ἀφήνουν ἀσυγκίνητους. Τά ἐπαναλαμβάνουμε ἴσως θεωρητικά, παριστάνοντας τούς θρησκευόμενους, μόνο πού δέν τά ἔχουμε κάνει τρόπο ζωῆς μας.

   Ὅπως ὁ προπάτωρ μας Ἀδάμ, ἐνῷ κτισθήκαμε ἀμόλυντοι, στήν ἀρχή, (ἡ ψυχή πού λάβαμε ἀπό τόν Θεό κατά τήν σύλληψή μας ἦταν πεντακάθαρη), πεισθήκαμε ἀπό τόν διάβολο καί ἐκτραπήκαμε πρός τίς ἡδονές τῆς σαρκός, καταντήσαμε ἔτσι γερασμένοι καί ξεπέσαμε σέ μιά κατάσταση «παρά φύσιν»[3]. Στήν θέση τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ μας θέσαμε τό κτιστό μυαλό μας, τούς αὐτοσχεδιασμούς μας καί τίς συμβουλές ἑνός ἄλλου κτίσματος, τοῦ διαβόλου. Θεοποιήσαμε τίς ἡδονές τοῦ σώματος. Χωρίς Θεό ὅμως, χωρίς Εὐλογία, δέν ὑπάρχει οὔτε ὑλική ἀπόλαυση. Πολλῷ δέ μᾶλλον πνευματική!

   Χωρισθήκαμε ἀπό τόν Θεό καταντῶντας τήν ψυχή μας νεκρή, «αἰσχρά» και «ἀχρεία» (PG 151, 196A). Ἡ ψυχή μας παθαίνει «ἀργίαν πρός τό ἀγαθόν» ἀπομακρυνόμενη ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Κάθε τι ἀγαθό, καλό καί ἀληθινό ἀδυνατεῖ νά τήν συγκινήσει. Ἡ ψυχή μας ἐνεργοποιεῖται μόνο, γιά νά κινηθεῖ πρός τό χειρότερο, ἐνῷ παραμένει νεκρή γιά τό ἀγαθό τελικά (PG 151, 196b).

   Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου εἶχε φτάσει στό ἀπροχώρητο. Σήμερα, ἡ ἐποχή μας ἔχει φτάσει ἐπίσης στό ἀπροχώρητο καί, ἄν δέν γεννηθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός αὐτά τά Χριστούγεννα καί δέν Τοῦ ἐπιτρέψουμε νά παραμείνει ἐκεῖ, «διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί τῶν ἁγίων Ἀρετῶν», τότε ἴσως πλησιάζουμε περισσότερο στήν λύση, γιά τήν ὁποία μᾶς ἔκαναν λόγο οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, δηλαδή τόν ἐπερχόμενο μεγάλο πόλεμο πού θά λειτουργήσει ὡς τό ξεκαθάρισμα τοῦ Θεοῦ μας. Ὁ κόσμος μας, μέ τήν εὐλαβική του προσήλωση στά ὑλικά χωρίς Θεό καί τήν Εὐλογία Του, ἔχει ἐξαγριωθεῖ καί, ἀντί νά ζεῖ σέ ἁρμονία, προσπαθεῖ ὁ ἕνας νά κατεξουσιάσει τόν ἄλλον. Μέ τόν τρόπο πού προσ­εγγίζουμε τό φυσικό περιβάλλον, γιά νά ἀντλήσουμε τήν μεγαλύτερη δυνατή ἀπόλαυση, ρουφῶντας, καί ἐξαφανίζοντάς την, ἔτσι ἀπορροφοῦμε τούς συνανθρώπους μας. Διότι κάθε σχέση χωρίς τήν Εὐλογία καί τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ καταντᾶ «κατάσχεση», ὅπως μᾶς ἔχει διδάξει ὁ Πνευματικός μας Πατέρας καί Διδάσκαλος π. Βασίλειος Βολουδάκης. Ὅποιον ἤ ὅ,τι συν­αντοῦμε, τό χρησιμοποιοῦμε πρός ἱκανοποίησιν κάθε χαμερποῦς ἐπιθυμίας μας, εἴτε εἶναι σαρκική αὐτή, εἴτε ἡ φιλοδοξία μας, εἴτε ἡ ἀνόρθωση τῆς πεσμένης μας ψυχολογίας. Μιλοῦμε ἀκατάσχετα χωρίς νά ἀκοῦμε, οὔτε τούς συνανθρώπους μας, πολλῷ δέ μᾶλλον τόν Θεό καί τίς ὁδηγίες Του. Μάταια μᾶς λέει ὅτι, ἄν θέλετε νά μέ ἀκούσετε «τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε» (Ἡσ. 1, 19). Μάταια μᾶς λέει νά ζητοῦμε πρῶτα τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην Του καί ὅλα τά ὑπόλοιπα θά μᾶς τά ἐξασφαλίσει (Ματθ. 6, 33). Μάταια οἱ Ἅγιοί Του βοοῦν ὅτι, ὅποιος ζητᾶ νά χαρεῖ τά ἀγαθά τῆς γῆς καί τοῦ κόσμου τούτου πρίν καί χωρίς τά ἀγαθά τοῦ Οὐρανοῦ, χάνει τελικά τά πάντα. Ἀντίθετα, ὅποιος ζητᾶ πρῶτον τόν Οὐρανό τότε «ἀμφοτέρων ἀπολαύσεται μετά πολλῆς ὑπερβολῆς» (PG 47, 62). Πρόκειται δηλαδή νά ἀπολαύσει γῆ καί Οὐρανό σέ ὑπερβολικό βαθμό. Τί ἄλλο ἐπιζητοῦμε ἔπειτα ἀπό αὐτό; Κι ὅμως, ἔχουμε παραδοθεῖ ἄνευ ὅρων στά ἐπίγεια, σέ τέτοιο βαθμό πού πλέον δέν μᾶς ἱκανοποιεῖ τίποτα. Κι ἔχει ἀκόμα τό κουράγιο ἡ ἐποχή μας νά προτείνει δῆθεν νέους τρόπους εὐχαρίστησης καί εὐτυχίας, πού στήν πραγματικότητα εἶναι χιλιοδοκιμασμένοι ἀπό κάθε ἐποχή παρακμῆς καί χιλιοαποτυχημένοι. Ὁ,τιδήποτε δέν ἔχει εὐλογήσει ὁ Θεός μας εἶναι διαστροφή καί γι’ αὐτό ὄχι μόνο μᾶς ἀφήνει ἀνικανοποίητους, ἀλλά καί μᾶς ἀφαιρεῖ κάθε ἰκμάδα καί ἴχνος ζωῆς ἀπό μέσα μας.

   Ὁ Θεός Λόγος, «μηδαμῶς ἐκστάς τῆς οἰκείας θεότητας», χωρίς δηλαδή νά ἀποκοπεῖ ἀπό τήν θεϊκή του φύση, ἔγινε μέ τήν ἐνανθρώπησή Του συμπολίτης μας, δίδοντάς μας τόν ἑαυτό Του «ὑπόδειγμα» γιά τό πῶς θά ἐπανέλθουμε στήν ὄντως ζωή (PG 151, 196c). Ἄν δέν γινόταν ἄνθρωπος ὁ συναΐδιος τοῦ Πατρός Λόγος, τότε «φύσει ἄν ἔδοξεν εἶναι ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ ἀνθρώπῳ», θά ἐθεωρεῖτο ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι μάλιστα ἔτσι πλαστήκαμε, ὅπως πολλοί ψευδῶς διακηρύσσουν, γιά νά δικαιολογήσουν παντός εἴδους διαστροφή. Φόρεσε ὁ Θεός τήν ἀνθρώπινή μας φύση, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι αὐτή βρίσκεται ἐκτός τῆς ἁμαρτίας καί τόσο καθαρή, ὥστε νά δύναται ἀκόμη καί νά ἑνωθεῖ «καθ’ ὑπόστασιν» μέ τόν Θεό καί νά βρίσκεται μαζί Του ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως εἰς τούς αἰῶνας (PG 151, 196d). Μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου δέν ἔμεινε καμία ἀμφιβολία ὅτι τήν ἁμαρτία ἐμεῖς καί μόνο τήν εἰσάγουμε ἐντός τῆς φύσεώς μας!

  Αὐτά τά Χριστούγεννα, ἄς στραφοῦμε σέ Ἐκεῖνον, ἐξ οὗ καί μόνο «πᾶν δώρημα τέλειον» ἔρχεται. Ἄς στραφοῦμε στό «ὑπόδειγμα» τοῦ πῶς ἡ ἀνθρώπινη φύση μας μπορεῖ νά λειτουργήσει μέ Πανάγιο τρόπο, ἀπό αὐτή τήν ζωή. Ἄς στραφοῦμε σέ Ἐκεῖνον καί ἄς ἀκολουθήσουμε κάθε βῆμα τῆς ἐπιγείου ἐν σαρκί παρουσίας Του, ὅπου βρίσκεται καί ἡ λύση σέ κάθε μας πρόβλημα. Τίποτε τό ὑλικό καί ἐπίγειο δέν ἀξίζει χωρίς Ἐκεῖνον. Μαζί Του, ὅλα γίνονται πηγή κατά Θεόν φιλοσοφίας καί ἀστείρευτης Χαρᾶς! Χάριτι Θεοῦ καί πρεσβείαις τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Χριστοῦ μας, Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν Ἁγίων πού εἶδαν καί βλέπουν τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε ἐποχή καί πρεσβείαις τῶν τελευταίων Πατέρων καί Διδασκάλων, ἐκ τῶν ὁποίων λάβαμε κι ἐμεῖς τήν ἐλπίδα ὅτι ὑπάρχει καί γιά μᾶς Χαρά πολύ μεγάλη, γιά νά τήν ζήσουμε ἐν Χριστῷ.

Καλά Χριστούγεννα!

 Σημειώσεις:

[1] Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τό κατά Ματθαῖον, PG 57, 13. [2] Πρωτ. Βασιλείου Ἐ. Βολουδάκη, Ὁ Χριστός εἶναι τό Πρόσωπο τῆς Ἀνθρωπίνης Φύσεως, περιοδικό Ἐνοριακή Εὐλογία, Δεκέμβριος 2017, Ἀριθ. Τεύχους 184, σελ. 459 κ. ἑ. [3]Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία περί ἐνανθρωπήσεως, PG 151, 193A.

orthodoxostypos