«Η αγωνία της πνευματικής-ποιμαντικής ευθύνης» («Έργον ποίησον Ευαγγελιστού» - Τιμ. Β, 4,5)

«Η αγωνία της πνευματικής-ποιμαντικής ευθύνης»

(«Έργον ποίησον Ευαγγελιστού» - Τιμ. Β, 4,5)

Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός

Πάντοτε ο Απ. Παύλος προσπαθούσε την μετάταξη της καθημερινότητας στο επίπεδο της αιωνιότητας∙ και όποιος εγκύπτει επάνω στις Επιστολές του, για το προσωπικό του πνευματικό κτίσιμο, η Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του στερείται φθοράς, Ηθικής και Δογματικής.

Διαχρονικά, η Εκκλησία διαβάζοντας – μελετώντας τη διδασκαλία του, ανυψώθηκε σε πνευματική δράση, σε απλανή πορεία, αποφεύγοντας (έτσι) τα ξέπνοα ριπιδίσματα των αιρέσεων και τα σκαριφήματα των ψευδοδιδασκάλων και ψευδαδέλφων (όπως σήμερα των οικουμενιστών)!

Ο Απ. Παύλος αναλογιζόμενος με ευθύνη, πνευματική σοφία και περίσκεψη το διαχρονικό συμφέρον της Εκκλησία, γεμάτος ποιμαντική αγωνία έγραψε ευρισκόμενος δέσμιος στη Ρώμη(1,3. 8,12. 16,8. 2. 3,9) στον Τιμόθεο για να τον εμψυχώση στο δύσκολο – δυσχερές έργο του (κεφ. 3): «και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται, συ δε νήφε εν πάσι, κακοπάθησον έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον (Προς Τιμ. β΄, 4-5).

Το μέτρο, τα όρια του Ευαγγελισμού, ο Απ. Παύλος τα διευκρινίζει στην (Α΄ Κορ. 1, 17) Επιστολή του:

«Ου γαρ απέστειλέ με Χριστός βαπτίζειν, αλλ’ ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του Χριστού». Χωρίς  δηλ. δύναμη φιλοσοφικής σκέψης, με επιχειρήματα φιλοσοφίας – λογικής, τα οποία στηρίζονται στον ανθρώπινο νου και λόγο.

Γνωρίζουμε τις προσπάθειες της Ελληνικής σκέψης για τον προσδιορισμό της αλήθειας, του τέλειου και δεν διαγράφουμε τις όποιες φιλοσοφικές ευστοχίες τους, τις οφειλόμενες στις θεϊκές καταβολές της ανθρώπινης φύσης ή στην διακονία της «Σπερματικής Αλήθειας», ως δώρο του Αγίου Τριαδικού Θεού.

Παράδειγμα η πίστη του Πλάτωνα, ότι: «Θεός της των όντων αληθείας το μέτρον» (Πλατ. Νομ. IV 716)∙ ότι μέτρο των πραγμάτων (όλων) είναι ο Θεός!

Τι άλλο είναι το χάρισμα του Ευαγγελιστού παρά η θεία ικανότητά του να μεταδίδει τους σωτήριους κραδασμούς του Ευαγγελίου στις ψυχές;

Η θεολογία του Απ. Παύλου, αυθεντική και ρωμαλέα, διαβάσθηκε και βιώθηκε από την Εκκλησία και τους Πατέρες∙ αυτή η θεολογία καθοδηγεί τους ανθρώπους που αγαπούν την εν Χριστώ, ορθόδοξη πνευματική ζωή, αποστρεφόμενοι τις αιρέσεις.

Σήμερα, που το ευρύ κοινό «οικειώνεται» (tv) με τις μεγαλοστομίες αγαπολογίες του οικουμενισμού, στις «περίτεχνες» οικουμενιστικές φιέστες (συναντήσεις Βαρθολομαίου – Πάπα), η θεολογία του Απ. Παύλου κλειδώνει την πόρτα – θύρα της Εκκλησίας στην αίρεση του οικουμενισμού με τον παλμό – πνοή της «Προς Γαλάτας» επιστολής του:

«Θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του καλέσαντος υμάς εν χάριτι Χριστού εις έτερον Ευαγγέλιον, ο ουκ εστιν άλλο, ει μή τινές εισίν οι ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μεταστρέψαι το ευαγγέλιον του Χριστού. Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 6-8).

Πρόσφατα πολλοί «θεολόγοι – ειδικοί», χρησιμοποιώντας τρεκλίζοντα (οικουμενιστικό) λόγο από τηλεοράσεως, μας μετέφεραν πολλά μουρμουρητά αιρετικών ρυακιών από τη συνάντηση Βαρθολομαίου και Πάπα, κατ’ αντίθεση προς την θεολογική γλώσσα των Πατέρων, των Ι. Κανόνων και, κυρίως, προς την διδασκαλία του Ευαγγελίου.

Ήταν προγράμματα – εκπομπές ψύξεως των ορθόδοξων φρονημάτων, με στόχο μια οικουμενιστική δημιουργία εκκλησιολογικής πραγματικότητας.

Ο Απ. Παύλος προσπερνώντας τα χρονικά σύνορα – εμπόδια μας προειδοποίησε για το έτερο ευαγγέλιο (Γαλ. 1, 6-8).

Σχόλια Ι. Χρυσοστόμου:

1) «Ώσπερ γαρ τείχος εξ αδάμαντος κατασκευασθέν, ούτω τας πανταχού της οικουμένης Εκκλησίας τα τούτου τειχίζει γράμματα».

2) «Ου προς δογμάτων δε μόνον, νόθων τε ανατροπήν και γνησίων ασφάλειαν, επιτήδεια ημίν αυτού τα γράμματα, αλλά και προς το βιούν εύ ουκ ελάχιστον ημίν συντελεί μέρος».

3) «Άκουε δε και τω μαθητή τι φησίν επιστέλλων∙ «πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει, τη διδασκαλία»… «τούτο γαρ ποιών και σε αυτόν σώσεις και τους ακούοντάς σου».

4) «Άκουε δε και τω Τίτω περί της των επισκόπων καταστάσεις διαλεγόμενος τι προτίθησι∙ «δε γαρ, φησίν, είναι τον επίσκοπον αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα δυνατός ή και τους αντιλέγοντας ελέγχειν».

5) «Αλλά τοις ιερεύσι, φησί, ταύτα διατάττεται∙ και γαρ περί ιερέων ημίν ο λόγος νυν. Ότι δε και τοις αρχομένοις, άκουε, τι πάλιν ετέροις εν ετέρα επιστολή παραινεί∙ «ο λόγος του Χριστού ενοικείτω εν υμίν πλουσίως, εν πάση σοφία».

Μεταφράσεις

1)  «Τα συγγράματά του προστατεύουν τις Εκκλησίες της οικουμένης σαν αδαμάντινο τείχος».

2) «Δεν είναι δε τα συγγράματά του μόνον δυνατά ν’ ανατρέπουν τα νόθα δόγματα (διδασκαλίες) και να στερεώνουν την ορθή πίστη αλλά συντελούν εξαιρετικά στην κατοχύρωση της ηθικής μας ζωής – συμπεριφοράς.

3) «Άκουσε δε τι λέγει και προς τον μαθητή του (Τιμόθεο) στην Επιστολή “πρόσεχε στην ανάγνωση, στην παράκληση, στη διδασκαλία… «με αυτή την προσπάθεια θα σώσεις και τον εαυτό σου και τους ακροατές σου» (Α΄ Τιμ. 4, 13. 16).

4) Άκουσε δε τι λέγει προς τον Τίτο, όταν μιλάει για τα καθήκοντα των Επισκόπων∙ «ο επίσκοπος πρέπει να έχει την ικανότητα της διδασκαλίας των χριστιανικών αληθειών και να ελέγχει τους αντιλέγοντας» (Τιτ. 1, 7.9)».

5) «Αυτά όμως απαντούν, τα παραγγέλλει προς τους ιερείς∙ αλλά και μεις τώρα για τους ιερείς συζητούμε. Ότι δε αναφέρονται και στους λαϊκούς, άκουσε τι προτρέπει πάλι άλλους σε άλλη επιστολή∙ ο λόγος του Χριστού ας κατοικεί μέσα σας πλούσιος και γεμάτος σοφία (Κολ. 3,16)».

Σχόλιο

Σήμερα, που κραταιούνται τα γεγονότα της αρνήσεως και της απιστίας και οι βλασφημίες κατά του Αγίου Πνεύματος, πολλοί κληρικόσχημοι λειτουργούν ως εχθροί της Ορθοδοξίας. Οι «Ποιμένες» κερδίζουν πολλές μάχες επιφανείας (επαίνους για αγάπη, ειρήνη, κλπ) αλλά δεν κερδίζουν τις μάχες βάθους των Πατέρων, του Απ. Παύλου, έναντι αιρέσεων και ψευδαδέλφων.

Ο πειρασμός των θλίψεων – διωγμών και των κακοπαθειών είναι η έμπρακτος ομολογία του ποιούντος «έργο ευαγγελιστού».

Ο Απ. Παύλος και οι Απόστολοι μας έδωσαν παραδείγματα ποιμαντικής ευθύνης και θυσίας, υπογραμμίζοντας ότι ο ποιμαντικός – ηγετικός ρόλος στην Εκκλησία είναι δρόμος θυσιών και όχι απολαύσεων∙ «έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής. Ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, πειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον…υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι» (Εβρ. ια΄, 36-37).

Οι παλαιότεροι πιστοί δεν γνώριζαν (ακαδημαϊκά) την έκταση του περιεχομένου του Ευαγγελίου∙ γνώριζαν όμως τη δύναμή του, γι’ αυτό και κέρδιζαν τις μάχες βάθους (οι Νεομάρτυρες, παράδειγμα).

Απουσιάζουν (σήμερα) από το σύνολο των Ι. Μονών (γενικά), των κληρικών και των λαϊκών, οι ειδικότερες μορφές μάχης για την εκδίωξη του οικουμενισμού.

Θα έλεγε κανείς, ότι το σημερινό πλήρωμα (γενικά) είναι «γενιά της παραίτησης» από την Ομολογία. Ο σημερινός (μέσος) ορθόδοξος χριστιανός πάσχει μορφωτικά – θεολογικά, επειδή ξέρει πολλά για την ηθική από πνευματικούς και κύκλους Γραφής, χωρίς (όμως) να έχει διαβάσει τα αυθεντικά κείμενα των Πατέρων∙ του διαφεύγει η ρίζα, δυστυχώς! «Το μεγαλείον της Ορθοδοξίας συνίσταται, πρώτον, εις την απ’ ευθείας επαφήν της με τας αστειρεύτους πηγάς της Αληθείας, την οποίαν μας απεκάλυψεν αυτός ούτος ο Θεός» (ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Α΄ ΚΟΤΣΩΝΗΣ)

  ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ