Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι

 

Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι

Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

1ον

  Μέσα στὸ κλῖμα διαμόρφωσης ἀπόλυτης ἰσοπέδωσης καὶ ἄρνησης τῶν ἀξιῶν, ἐντάσσεται καὶ ἡ ὕπουλη προσπάθεια νὰ παρουσιαστοῦν ὅλα τὰ θρησκεύματα ὅτι βρίσκονται σὲ ἴση μοῖρα. Μέσῳ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ ρεύματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς», καταργεῖται ἡ μοναδικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ προωθεῖται  ἡ σχετικοποίηση τῶν πάντων. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ συνεχὴς προσπάθεια νὰ μεταβάλουν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογία.  Ὅμως, παρὰ τὸ πλῆθος τῶν θρησκειῶν,  ἀκόμα καὶ μία  ἁπλὴ σύγκριση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, μὲ ὅρους καθαρὰ ὀρθολογικούς, καταδεικνύει ἐμφανῶς τὴν ἀνωτερότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχει μόνο ἕνα γνήσιο νόμισμα καὶ πολλῶν εἰδῶν κάλπικα, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πίστη δὲν εἶναι ἁπλὰ ἀνώτερη ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλὰ ἡ μόνη ἀληθινὴ θρησκεία.

Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ ἡ ἀρχαία θρησκεία

   Ἂς ξεκινήσουμε τὴ σύγκριση τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ τὴν ἀρχαία θρησκεία. Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, ἕνα βιβλίο κυρίως μπόρεσαν νὰ πλησιάσουν καὶ νὰ  διαβάσουν, τὸ βιβλίο τῆς φύσεως. Ὁ φιλοσοφικός τους στοχασμός, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἐσωτερικὴ μεταφυσική τους ἀγωνία, προσπάθησε νὰ κατασκευάσει μία εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τὰ διάφορα φυσικὰ φαινόμενα μὲ τὰ αἰσθήματα τοῦ θαυμασμοῦ καὶ τοῦ φόβου ποὺ τοὺς προκαλοῦσαν ἦταν μία πρόκληση γι’ αὐτούς. Μὴ μπορώντας ὅμως νὰ τὰ ἐξηγήσουν μὲ ὅρους ἐπιστήμης, τοὺς ἀπέδωσαν θεϊκὲς ἰδιότητες. Καλὴ ἡ προσπάθεια τοῦ φιλοσοφικοῦ τους στοχασμοῦ, ἀλλὰ λίγη καὶ ἀτελής. Εἶδαν τὴν κτίση, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ δοῦνε τὸν Κτίστη, λάτρεψαν τὰ δημιουργήματα, ἀλλὰ ὄχι τὸν Δημιουργό τους. Αὐτὸ ὅμως εἶναι στρέβλωση τῆς θρησκείας, εἶναι εἰδωλολατρία.  Ἔβγαλαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἔριξαν στὴ λατρεία τῆς γῆς, τοῦ ἥλιου, τῶν ἄστρων, τῶν ἀνέμων, τῶν νερῶν! Ἀντὶ νὰ δοῦν τὰ κτίσματα ὡς δημιουργήματα τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, τὰ λάτρεψαν σὰν νὰ ἦταν τὰ ἴδια θεοί! Ἐπιπλέον, ἀντὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴ θεία βοήθεια μέσῳ τῆς παράκλησης, προσπάθησαν νὰ τὴν ἐκβιάσουν μέσα ἀπὸ τὴν ἐφεύρεση τῆς μαγείας! Βεβαίως, ὑπῆρξαν ἀνάμεσα στοὺς ἀρχαίους κάποια ἀνώτερα πνεύματα ποὺ ἀπέρριπταν αὐτὴ τὴ θρησκεία, ἀλλὰ οἱ ἀπόψεις τους ἦταν «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀρχαία θρησκεία ὁλοένα καὶ ξέπεφτε στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων, ἀφήνοντας πίσω της ἕνα τεράστιο κενό. Τὸ κενὸ αὐτὸ ἐκφράστηκε πολὺ ἐμφαντικὰ μὲ τὸ βωμὸ ποὺ εἶχαν φτιάξει,  ἀφιερωμένο στὸν «Ἄγνωστο Θεό». Ἦταν ὁ Θεὸς ποὺ ἀναζητοῦσαν οἱ Ἀθηναῖοι νὰ βροῦν, ἀλλὰ δὲν Τὸν γνώριζαν. Καὶ ἔπρεπε νὰ ἔλθει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ τοὺς πεῖ: «Αὐτὸν ποὺ ἐσεῖς ἀγνοεῖτε, ἦλθα ἐγὼ νὰ σᾶς τὸν φανερώσω» (Πράξ. ιζ΄  16 – 34 ).Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι δέχθηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν παλιά τους θρησκεία καὶ νὰ ἐγκολπωθοῦν τὴ χριστιανική,  θεωροῦμε ὅτι κάνει περιττὴ κάθε ἄλλη προσπάθεια σύγκρισης μεταξύ τους.  Ὅσο ἀνώτερος εἶναι ὁ Δημιουργὸς ἀπὸ τὰ δημιουργήματά Του, τόσο ἀνώτερη εἶναι καὶ ἡ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὴν  ἀνόητη εἰδωλολατρία.

Ὀρθόδοξος πίστις καὶ Ἰσλὰμ

  Ἂς δοῦμε τώρα  τὴ σύγκριση τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ τὴ θρησκεία ποὺ ἵδρυσε ὁ ψευδοπροφήτης Μωάμεθ (571 μ.Χ – 632 μ.Χ.). Ὁ ἰσλαμισμός, ἂν καὶ μονοθεϊστικὴ θρησκεία, ἐντούτοις περιέχει καὶ εἰδωλολατρικὰ στοιχεῖα, κατάλοιπα ἀπὸ τὴν ἀραβικὴ ἀστρολατρία, πρὶν τὸν Μωάμεθ. Ἔτσι, θεωρεῖται ἀπαραίτητο καθῆκον γιὰ κάθε μουσουλμάνο ἡ ἐπίσκεψη στὴ Μέκκα καὶ ἡ προσκύνηση  τῆς  Μαύρης Πέτρας ( Κάαμπα ), τὴν ὁποία θεωροῦν ἱερή, διότι πιστεύουν ὅτι τὴν ἔστειλε ὁ Ἀλλάχ,  ἐνῶ στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ ἕνα…μετεωρίτη ποὺ εἶχε πέσει στὴν ἔρημο τῆς Ἀραβίας!

 Ὁ μουσουλμανισμὸς στερεῖται πνευματικότητας καὶ εἶναι στενὰ συνδεδεμένος μὲ ὑλικὲς ἀπολαύσεις. Ἀκόμα καὶ  τὴν οὐράνια ζωὴ τῶν δικαίων τὴ φαντάζονται ὡς χῶρο, ὅπου ὁ πιστὸς θὰ τρώει, θὰ πίνει καὶ   θὰ ἔχει 72 (!) ὄμορφες παρθένες νὰ τὸν ὑπηρετοῦν.

Οἱ μουσουλμάνοι πιστεύουν στὴ μοῖρα (κισμέτ). Πιστεύουν δηλαδὴ ὅτι τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι προαποφασισμένο ἀπὸ τὸ Θεό. Μὲ αὐτὴ τὴ διδασκαλία  ἀφαιροῦν οὐσιαστικὰ τὴν ἐλευθερία βούλησης  τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν μετατρέπουν σὲ μοιρολάτρη, ἀφοῦ ὅ,τι καὶ νὰ κάνει, δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀποφύγει τὸ πεπρωμένο.

Ὁ μουσουλμάνος ἔχει ὑποχρέωση νὰ διαδίδει τὴν πίστη του ἀκόμα καὶ μὲ τὸ σπαθί. Τὸ Κοράνιο γράφει: «Πολεμᾶτε αὐτοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν στὸ Θεό…ποὺ δὲν ὁμολογοῦν τὴν ἀληθινὴ πίστη». Ἡ ἀποδοχὴ καὶ δικαίωση τοῦ ἱεροῦ πολέμου παραμένει ἀναμφισβήτητη. (Βλ. Ἰσλάμ, Ἐκπαιδευτικὴ Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, τόμ. 21, σελ. 210).   Ἔτσι, στὸ ὄνομα τοῦ ἱεροῦ πολέμου τῶν ἰσλαμιστῶν ἐναντίον ὅλων τῶν ἄλλων θρησκειῶν (τζιχὰντ), ἔγιναν μεγάλες σφαγὲς καὶ ἀμέτρητες λεηλασίες. Ἡ μάχη κατὰ τῶν «ἀπίστων»  γίνεται μὲ σκοπὸ τὸν προσηλυτισμό, τὴν ὑποταγὴ ἢ τὸν ἀφανισμό τους. Ἀντίθετα μὲ τὸν ἐπιθετικὸ χαρακτήρα στὴ διάδοση τοῦ ἰσλαμισμοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη σέβεται τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἐπιλέγει τὸ δικαίωμα  ἀποδοχῆς ἢ ἀπόρριψης, ἐφαρμόζοντας τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει…» (Λουκ. θ΄ 23).

Ἡ ἰσλαμικὴ κοινωνία εἶναι καθαρὰ ἀνδροκρατική. Ἀπέναντι στὴ γυναίκα κρατᾶ μειωτικὴ καὶ περιφρονητικὴ στάση. Δίνει τὸ δικαίωμα στὸν ἄνδρα νὰ ἔχει μέχρι καὶ τέσσερις νόμιμες γυναῖκες καὶ ἀπεριόριστο ἀριθμὸ ἀπὸ παλλακίδες. Τὸ Κοράνιο δὲν ἀφήνει καμία ἀμφιβολία:  «Οἱ ἄντρες εἶναι ἀνώτεροι τῶν γυναικῶν». (Βλ. ὅπου πρὶν). Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ ἱδρυτὴς τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας, ὁ Μωάμεθ,  εἶχε παντρευτεῖ 14 γυναῖκες ! Ἡ τρίτη ἀπὸ αὐτές, ἡ Ἀϊσά, ἦταν μόλις ἡλικίας 7 ἐτῶν!  (Ἐδῶ κάθε ἄλλο σχόλιο περιττεύει ). Ἀκόμα καὶ σήμερα, οἱ φανατικοὶ ἰσλαμιστὲς (Ταλιμπάν) στεροῦν ἀκόμα καὶ βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ἀπὸ τὶς γυναῖκες.  Στὴν ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων ἀντιστρατεύεται καὶ ὁ θεσμὸς τῆς δουλείας, ποὺ ἀπερίφραστα ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸ Κοράνιο. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία περὶ ἰσότητας ὅλων τῶν ἀνθρώπων (Γαλ. γ΄ 28). Ἡ ἀνωτερότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ γίνεται ὁλοφάνερη,   ἀλλὰ οἱ ἰσλαμιστὲς ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν…κατώτερος τοῦ Μωάμεθ!

Ὀρθόδοξος πίστις καὶ Βουδισμὸς

  Ἂς ἔλθουμε τέλος, στὸ βουδισμό. Ἱδρυτὴς του εἶναι ὁ Σιντάρτα Γκαουτάμα (Βούδας) (6ος π.Χ. αἰώνας).  Στὴ βιογραφία του διαβάζουμε ὅτι ἀπέφευγε τὶς συναναστροφὲς μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, διότι δὲν ἤθελε νὰ ἀκούει τὰ βάσανα καὶ τὶς θλίψεις τους. Σὲ ἀπόλυτη ἀντιδιαστολή, ὁ Κύριός μας ἦταν πάντοτε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, στοὺς  ὁποίους ὄχι μόνο συγχωροῦσε τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ εὐεργετοῦσε καὶ θεράπευε (Πραξ. ι΄ 38).

 Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Κύριό μας, στὴ ζωὴ τοῦ Βούδα διακρίνουμε ἀντιφάσεις μεταξὺ λόγων καὶ ἔργων. Ἔτσι, ἀπὸ τὴ μία ὁ Βούδας  κήρυττε τὴ συμπόνια του ἀπέναντι σ’ ὅλα τὰ ζωντανὰ πλάσματα κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔτρωγε κρέατα. Μάλιστα, μία ἡμέρα, ἔφαγε χαλασμένο φαγητὸ ἀπὸ χοιρινὸ κρέας καὶ μανιτάρια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πεθάνει. Ἀλήθεια, ποιὰ σύγκριση μπορεῖ νὰ γίνει ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ Βούδα ἀπ’ τό…φαΐ, καὶ στὸν ἑκούσιο μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου μας ἀπάνω στὸ Σταυρό;

orthodoxostypos