Ὁ Ὅσιος Χριστοφόρος Παπουλᾶκος τῶν Καλαβρύτων

Ὁ Ὅσιος Χριστοφόρος Παπουλᾶκος τῶν Καλαβρύτων

Τοῦ Γέροντος Μαξίμου  Ἰβηρίτου

  Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

  Μετά τάς ὀφειλομένας Μοναστηριακάς εὐχάς  καί  εὐχαριστίας  πρός τόν φίλτατον οἰκεῖον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Στέφανον καί τόν φιλόθεον Σύλλογον Φίλων Ἁγίου Ὄρους Καβάλας, προσέρχομαι ὡς γνώριμος ταπεινός προσκυνητής καί ὁμιλητής εἰς τήν περιώνυμον πόλιν σας, σήμερον τήν πρώτην Κυριακήν τῶν Νηστειῶν (= τῆς Ὀρθοδοξίας) τοῦ Νέου Σωτηρίου Ἔτους 2025, ἵνα ἀπευθύνω λόγον πνευματικόν πρός ἀνάνηψιν καί δύναμιν ἐν τῷ σταδίῳ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς· τό Μέγα πέλαγος, καθώς τήν ἀποκαλοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἕνεκα τοῦ ἀπαιτουμένου μεγάλου ἀγῶνος πρός κάθαρσιν ἐκ τῶν παθῶν καί θεῖον φωτισμόν.

  Τήν σημερινήν ἡμέραν, καθ’ ἥν ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων καί Σεπτῶν Εἰκόνων, ἐπέλεξα νά ὁμιλήσω διά τόν ἄρτι Ἁγιοκαταταχθέντα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Ὅσιον Χριστοφόρον Παπουλᾶκον, διότι αἱ Ἐκκλησιαστικαί αὗται ἐνέργειαι δύνανται νά χαρακτηρισθοῦν τῷ ὄντι ὡς ἀναστηλωτικαί δι’ ἕνα περιπεφρονημένον μέχρι πρό τινος Ὅσιον ἀγωνιστήν, ἐκφραστήν τῆς φωνῆς τοῦ λαοῦ καί ὑπέρμαχον τῆς ἀληθείας, ὅστις ὡς γνήσιος Ἀπόστολος τοῦ Ἑλληνισμοῦ προβάλλει  καί  νῦν  ὡς  σύμβολον  ἀντιστάσεως καί  λυτρώσεως ἀπέναντι εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ «ἀνόμου», ὅστις κατά τά τελευταῖα κυρίως ἔτη ἔχει κατορθώσει νά διευθύνῃ τόν κόσμον μέ τά«ἄλαλα καί τά μπάλαλα» καί τά ὑπό τοῦ Ἁγίου Πατροκοσμᾶ ῥηθέντα.

Ὡς γνωστόν, ἐν δυσχειμέροις καιροῖς καί χρόνοις διά τόν σύμπαντα Ἑλληνισμόν κατά τήν προεπαναστατικήν περίοδον, καί ἐν ἡμέραις χαλεπαῖς διά τό νεοσύστατον μικρόν Ἑλληνικόν Ἔθνος κατόπιν μιᾶς ὁλοκλήρου 400 ετοῦς τυραννικῆς Ὀθωμανικῆς δουλείας, ἐφάνη ὡς ἀστήρ ἑωθινός ἐν Πελοποννήσῳ ἀνήρ ἰσχυρός κατά τήν ψυχήν, ὁ περιώνυμος Μοναχός Χριστοφόρος ἤ Παπουλᾶκος μέ τό λαϊκόν παρωνύμιον, κατά κόσμον Χρῖστος Παναγιωτόπουλος. Εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις εἰς μίαν ἐν ζωῇ πρώτην ἀπεικόνισιν αὐτοῦ τό ἔτος 1850, διά τῆς τότε μεθόδου τοῦ ἄνθρακος ἐπί ὑαλοπίνακος, ἐμφανίζεται μέ ὑπόλευκον γενειάδα, λοξόν καλογερικόν σκοῦφον ἐπί τῆς κεφαλῆς, ὑποβασταζόμενον διά τῆς δεξιᾶς χειρός ντορβάν ἐπ’ ὤμου καί σταυροειδῆ ξυλίνην ῥάβδον εἰς τήν ἀριστεράν αὐτοῦ χεῖραν.

Ὁ ἀπό Θεοῦ ἀπεσταλμένος ἱερός οὗτος ἀνήρ ἦτο ἰσχνός τῷ σώματι, ἀλλ’ ὅμως χαλκέντερος τῇ ψυχῇ. Ὁ ἴδιος, ὁρμώμενος ὡς ἀκράτητος χείμαῤῥος ἀπό ἕν μικρόν χωρίον τῆς Κλειτορίας Καλαβρύτων, τόν ὀρεινόν Ἄρμπουναν, περιῆλθεν ἅπασαν τήν Πελοποννησιακήν χώραν, τήν Ἀττικήν καί διαφόρους παρακειμένας νήσους, κηρύττων καί σπείρων μετά ζήλου τόν εὐαγγελικόν σπόρον καί ἐπιστρέφων εἰς θεοσέβειαν τούς ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθείας ἀποσκιρτήσαντας κατά τά πρῶτα ἔτη τῆς Ἐλευθέρας Ἑλλάδος.

Ὁ λόγος αὐτοῦ ἅλατι ἠρτυμένος καί ὁ ζῆλός του ἔνθεος ὡς τοῦ Προφήτου Ἠλιού, διέῤῥηξε τόν τότε Βαυαρικόν ἱστόν τῆς ἀράχνης, εἰς σημεῖον ὥστε νά πολεμηθῇ ἀπηνῶς ὑπό τοῦ συστήματος καί νά ἀγαπηθῇ σφοδρῶς ὑπό τοῦ ἀδικηθέντος Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τό κήρυγμά του ἔκαμνε ζωηράν ἐντύπωσιν εἰς τόν λαόν καί συνεκέντρωνε πέριξ αὐτοῦ χιλιάδας ἀκροατῶν.

Ὁ Παπουλᾶκος ὑπῆρξε συνεχιστής τοῦ ἔργου τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί στενός συνεργάτης τοῦ λογίου καί Ὁμολογητοῦ Διδασκάλου Κοσμᾶ Φλαμιάτου, Προέδρου τῆς Ἑταιρείας Φιλορθοδόξων, καθώς καί ἄλλων ἁγνῶν ἀγωνιστῶν· μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰγνατίου Λαμπροπούλου, εἶτα Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Μεγάλου  Σπηλαίου  Καλαβρύτων.

Ὁ ἴδιος ἠναντιώθη εἰς τήν Βαυαροκρατίαν τῶν Μάουερ καί Ὄθωνος τοῦ Α΄, καθώς καί εἰς τόν ἐκ τῶν ἡμετέρων Θεόκλητον Φαρμακίδην καί ἄλλους, οἵτινες ἠθέλησαν νά εἰσαγάγουν εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς ὀρθόδοξον Ἀνατολήν τό πνεῦμα τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Ῥωμαιοκαθολικισμοῦ. Ὡς ἐκ τούτου, ἐστοχεύθη οὐχί μόνον παρά τῶν ἀλλοεθνῶν Βαυαρῶν, ἀλλά καί ὑπό τῶν ἐντοπίων δυτικοφρόνων Διαφωτιστῶν, θεωρηθείς ὡς ἐμπόδιον εἰς τά βέβηλα σχέδια αὐτῶν διά τήν Ἑλληνορθοδοξίαν καί τήν Ἐλευθέραν Ἑλλάδα. Αἱ δικαστικαί ἐπίσης ἀρχαί καί αὐτά τά ἐκτελεστικά ὄργανα τοῦ Κράτους τῆς Βαυαροκρατίας, ἐκινήθησαν μέ σφοδρότητα ἐναντίον αὐτοῦ, μέ τήν κατηγορίαν τῆς δῆθεν «καθοσιώσεως» [= ἐσχάτης προδοσίας].

Τά Κρατικά ὄργανα, μέ τήν σύμφωνον γνώμην καί αὐτῆς τῆς ἀδυνάμου τότε Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἔκαμον ἔρευναν παντοῦ διά τήν σύλληψίν του, ἀκόμη καί εἰς τήν οἰκίαν τοῦ λογίου Κωνσταντίνου Οἰκονόμου, πρᾶξις ἥτις ἐχαρακτηρίσθη «ὡς ἐσχάτη ἠθική σμικρότης καί πολιτική ἀσυνεσία, ἄδικος καί ἀναιδεστάτη προσβολή». Ἐπίσης, ἀρκετοί λαϊκοί, μοναχοί καί κληρικοί ἐῤῥίφθησαν τότε μέ τήν βίαν εἰς τάς φυλακάς τῆς Πάτρας, τοῦ Ῥίου καί ἀλλαχοῦ, θεωρούμενοι ὡς ὁμοϊδεάται καί προστάται τοῦ Παπουλάκου.

Ὁ φιλόθεος, φιλάγιος καί φιλόπατρις οὗτος  Ἀπόστολος   τῆς  Ῥωμιοσύνης,   διω­χθείς ἕως ἐσχάτων ὑπό τῆς ἀνωτέρω συνομοταξίας, ἐγεύθη καί τό πικρόν ποτήριον τῆς ἀχαριστίας καί προδοσίας ἀκόμη καί παρ’ ὁμογαλάκτων ψευδαδέλφων, ὥστε νά ἐκπληρωθῇ καί εἰς αὐτόν ὁ ἀδιάψευστος προφητικός λόγος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, λέγοντος: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. ιε΄, 20).

Διά τήν ἀντιμοναρχικήν αὐτοῦ δραστηριότητα συνελήφθη τήν 22 Ἰουνίου 1852 ἐν Καλάμαις ὑπό στρατιωτῶν, κατόπιν προδοσίας τοῦ γραικύλου ἱερέως Ἀθανασίου Βασίλαρου ἐκ τῆς Λαγκάδας τῆς Δυτικῆς Μάνης· ὁ ἴδιος δέ ὁ Παπαβασίλαρος ἐτελειώθη ἀργότερον δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, πληρώσας τό τίμημα τῆς προδοσίας. (Ἀπόγονος δέ τοῦ ἰδίου καί δή ἱερεύς, ἐπισκεφθείς πρό τινων ἐτῶν τήν ἡμετέραν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἰβήρων, μοί ἐξεμυστηρεύθη ὅτι οὐδείς ἐκ τοῦ οἰκογενειακοῦ δένδρου τοῦ προγόνου του Παπαβασίλαρου εἶδε προκοπήν μέχρι σήμερον, καί μοί ἐζήτει συμβουλάς περί τοῦ πρακτέου).

Ἀκολούθως ὁ Παπουλᾶκος ἐνεκλείσθη εἰς τάς φυλακάς τοῦ Ῥίου Πατρῶν, ἔνθα καί παρέμεινεν ἐκεῖ εἰς τελείαν ἀπομόνωσιν ἐπί δύο ἔτη. Μετά ταῦτα τοῦ ἐδόθη ἀμνηστία, ἀλλά τήν 22 Ἰανουαρίου 1854 μετεφέρθη εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Προφήτου Ἠλιού Θήρας, ὅπου ἐφυλακίσθη· διά νά καταλήξῃ ἐν τέλει εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναχράντου Ἄνδρου, ὅπου καί ἐτελεύτησεν ὀγδοηκοντούτης τό 1861, καί δή μαρτυρικῶς, εἰς ἕν σκοτεινόν ὑπόγειον κελλίον τῆς φυλακῆς.

Συμφώνως μέ τά ὅσα μοί διηγήθη παλαίτερα ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὁ ἐξ Ἄνδρου προσκυνητής Ἱερομόναχος Κυπριανός, ὁ Παπουλᾶκος ὡρισμένας φοράς ἐχάνετο ἀπό τήν φυλακήν· ἐνίοτε δέ κατά τό Θέρος ἐπέστρεφεν εἰς τό δεσμωτήριον αὐτοῦ μέ σῦκα εἰς τάς χεῖρας, τά ὁποῖα ἐμοίραζεν εἰς τούς φρουρούς του, ἱστάμενος ἔξωθεν τῆς θύρας. Καί ἀφοῦ τούς τά ἔδιδε, τούς ἔλεγε:

«τώρα ἀνοῖξτε νά μπῶ μέσα».

Κατά τόν ἴδιον πάλιν ἀφηγητήν, ἕν χωρίον κείμενον εἰς τό ἀπέναντι μέρος, ἦτο ἀφιλόξενον. Καί ὁ Παπουλᾶκος προεφήτευσεν, ὅτι: «τοῦτο τό χωριό δέν θά  ἔχῃ  μέλλον». Πρά­γματι, ἠρήμωσε παντελῶς!

Ὁ ἐθνικός Ἥρως καί μέγας Ἱεραπόστολος κατέλιπεν εἰς τό διάβα του μνήμην Προφήτου καί Ὁσίου ἀνδρός, διό καί ἐτιμᾶτο ἀνέκαθεν εἰς τάς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ὡς Ἅγιος. Ἀπ’ ὅπου διήρχετο ἐγίνοντο σημεῖα καί τέρατα, ὁμολογούμενα μέχρι σήμερον. Εἰς ἕν χωρίον τῆς Γορτυνίας Πελοποννήσου, εἰς τό ὁποῖον ἐλοιδορήθη καί μάλιστα κατεδιώχθη ὑπό διατεταγμένων κυνῶν [= σκύλων], οἱ ὑπεύθυνοι εἶχον ἄσχημον θάνατον καί αἱ ὄψεις αὐτῶν ἔλαβον εἰς τό τέλος ἐπί τῆς νεκρικῆς κλίνης τήν μορφήν βοός [= βοδιοῦ].

Ἤκουσα παιδιόθεν, ὅτι ἐπεσκέφθη καί τό ἡμέτερον χωρίον, τούς Καμενιάνους Ἀροανίας Καλαβρύτων, καί ἐφιλοξενήθη εἰς μίαν οἰκίαν τοῦ χωρίου μου (= τῆς Βασιλάκαινας). Μάλιστα εἰς μίαν στιγμήν παρεκάλεσε τήν οἰκοκυράν νά τοῦ φέρῃ ὀλίγον ὕδωρ. Ἐκείνη μετέβη προθύμως εἰς τό ἐγγύς ποτάμιον ῥεῦμα, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐλάμβανον πόσιμον ὕδωρ ὅλαι αἱ γυναῖκες τοῦ χωρίου, καί τό προσέφερεν εἰς τόν ἁπλοῦν Γέροντα Μοναχόν. Ὅμως ἐξεπλάγη, διότι τῆς εἶπε: «Καημένη, φοβήθηκες (= ἦτο νύξ) καί δέν ἐπῆγες ἐκεῖ πού ἔπρεπε». Ἐκείνη ἔῤῥιψεν εὐθύς τό ὕδωρ εἰς τήν γῆν καί μετέβη ὑψηλότερον ἀπό τό ἀρχικόν μέρος. Ὅταν δέ ἐπέστρεψε, τῆς εἶπε καί πάλιν: «Ἔ! δέν σοῦ εἶπα νά πᾶς καί ἐκεῖ ἐπάνω πού πῆγες». Ὅλα τά ἔβλεπεν! Εἰς τόν αὔλειον ἐπίσης χῶρον μιᾶς ἄλλης οἰκίας (= τοῦ Κούντουρου), σῴζεται μία πέτρα, εἰς τήν ὁποίαν ἐκάθισεν ὁ  Ὅσιος καί ἐδίδασκεν.

Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος ἐτιμᾶτο καθώς προελέχθη ὡς Ἅγιος εἰς ἅπασαν σχεδόν τήν Πελοπόννησον, τήν Στερεάν, τάς Κυκλάδας καί ἀλλαχοῦ καί πρίν τῆς ἐπισήμου Ἁγιοκατατάξεως αὐτοῦ. Πολλαί παλαιαί φορηταί εἰκόνες καί τοιχογραφικαί ἀπεικονίσεις αὐτοῦ μέ φωτοστέφανον εἰς τήν κεφαλήν ἀπαντῶνται εἰς πλείστους Ἱερούς Ναούς καί Μονάς τῆς χώρας. Εἰς τό χωρίον ἐπίσης τοῦ Ὁσίου, τόν Ἄρμπουναν Κλειτορίας Καλαβρύτων, εἶχε συσταθῆ ἀπό ἱκανῶν ἐτῶν Ἰνστιτοῦτον, μέ τήν ἐπωνυμίαν: «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος»,

Ἡ Ἁγιοκατάταξις αὐτοῦ ἀσφαλῶς θά εἶχε ἐπιτευχθῇ πρό πολλοῦ, ἀλλά δυστυχῶς, εὑρέθησαν μερικοί ἐκ τῶν κύκλων τῶν λεγομένων ὀρθολογιστῶν ἤ καί ὀπαδῶν τοῦ ἐπαράτου Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ, οἵτινες ἠμπόδιζον τήν πανίερον Ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν τῆς Ἁγιοκατατατάξεως αὐτοῦ, πρός βλάβην τῶν εὐαισθήτων συνειδήσεων τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ὁ Ὅσιος, κατά τούς βιογράφους του, ἦτο αὐστηρός εἰς τάς περιοδείας του, καί πρός διόρθωσιν ἐπάτασσε λόγοις καί ἔργοις τάς λῃστείας, τάς ζῳοκλοπάς, τάς ὕβρεις πρός τά θεῖα καί ὅλας τάς ἐν γένει παρεκτροπάς, καί δέν ἔκαμνεν ἐκπτώσεις εἰς οὐδένα, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

Εἰς τήν τεταραγμένην αὐτοῦ  ἐποχήν  ὑπῆρξε  σημεῖον  ἀντιλεγόμενον διά πολλούς. Ὁ ἴδιος ἐφάνη ὡς πιστόν ἀντίγραφον τῶν δύο Προφητῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς: Ἐνώχ καί Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου. Ὅπως δέ ἀσήμως ἐνεφανίσθη οὗτος εἰς τόν καιρόν τῆς Βαυαροκρατίας, παρομοίως ἀσήμως θά ἐμφανισθοῦν καί οἱ δύο Προφῆται, καθώς ὑποστηρίζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες: ὁ Ἀρέθας, ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, ὁ Ἱππόλυτος Ῥώμης, ὁ Ἐφραίμ ὁ Σύρος, ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός κ.ἄ., μέ σκοπόν ὅπως ἐλέγξουν τόν κόσμον ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἀμφότεροι θά γίνουν πιστευτοί κυρίως ἀπό τούς ἀσήμους καί ταπεινούς ἀνθρώπους, τό λεγόμενον «λεῖμμα».

Ὡς γνωστόν, οἱ δύο Προφῆται τῆς Ἀποκαλύψεως Ἐνώχ καί Ἠλίας ἀποτελοῦν τύπον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἀπόδειξιν τῆς μελλούσης ἰδικῆς μας ἀναστάσεως. Εἰς τό σχετικόν δέ χωρίον τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρεται, ὅτι: «οὗτοί εἰσιν αἱ δύο ἐλαῖαι καί αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς ἑστῶσαι» (Ἀποκ. ια΄ 4).

Οἱ δύο Προφῆται οὐχί μόνον δέν θά πιστευθοῦν ἀπό τόν κόσμον, ἰδίως τούς πλουσίους καί τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἀλλ’ οὔτε καί ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς, τούς Κληρικούς, τούς Θεολόγους καί τούς Ἐπιστήμονας, καθώς ἔχει γραφτῆ, ἐκτός μερικῶν φωτεινῶν τινων ἐξαιρέσεων. Οἱ περισσότεροι, λοιπόν, θά τούς ἐκλάβουν ὡς ἀνοήτους ἤ ἀσημάντους, ἕνεκα τῆς ἀσήμου ἐμφανίσεως αὐτῶν μέ τήν μορφήν τοῦ Παπουλάκου, καί τοῦ σφοδροῦ ἐλέγχου τόν ὁποῖον θά ἐξασκοῦν ἰδίως ἐναντίον τῶν ἀρχόντων τῆς Πολιτείας καί αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐποχῆς.

Ἐν τέλει, ἀφοῦ τούς κατηγορήσουν καί τούς στοχοποιήσουν ὡς «θορυβοποιούς καί μανιακούς», θά τούς παραδώσουν οἱ ἴδιοι ὡς πρόβατα ἐπί σφαγήν εἰς τάς χεῖρας τοῦ Δολομήτου σατάν πρός θανάτωσιν· ἐκεῖ ὅπως λέγει ἡ Γραφή εἰς τόν τόπον ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἐσταυρώθη, εἰς τήν πλατεῖαν ἔξωθεν τῆς εἰσόδου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τῶν Ἱεροσολύμων (Ἀποκ. ια΄, 3-7).

Περί τῶν λεκτέων τούτων καί πῶς μέλλει γενέσθαι, σαφῆ εἰκόνα λαμβάνομεν καί ἀπό τήν παροῦσαν ἐποχήν, πολλά γεγονότα τῆς ὁποίας ἀποτελοῦν δείγματα καί προεικόνισμα διά τήν μέλλουσαν πεπροφητευμένην Ἀντίχριστον ἐποχήν. Ἀψευδεῖς μάρτυρες εἶναι οἱ παρατηρούμενοι ἐστοχευμένοι διχασμοί μεταξύ τῶν πιστῶν, ἡ διάλυσις τῶν οἰκογενειακῶν καί κοινωνικῶν ἱστῶν τῶν Κρατῶν, ὁ ἐπικρατῶν ὑλισμός, καί αὐτός ὁ οἰκουμενισμός, ἤτοι ἡ παναίρεσις τῶν ἐσχάτων χρόνων, ὡς προδρομική κατάστασις τῆς τραγικῆς ἐποχῆς τοῦ «ἀνόμου».

Ἐπανερχόμενοι εἰς τά περί τοῦ θεμουργοῦ κήρυκος Ὁσίου Μοναχοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, ὅστις «ἀπεστάλη ὑπό Θεοῦ ἐν ζήλῳ Ἠλιού, διά νά κηρύξῃ τά θεῖα δικαιώματα, νά διδάξῃ τήν πατρῴαν πίστιν καί νά ἐλέγξῃ ὀθνείας ἐπιδράσεις εἰς τήν λειτουργίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί κοινωνικοῦ σώματος», συμφώνως μέ ἕν Σεπτόν Πατριαρχικόν Γράμμα ἀπό 24 Δεκεμβρίου 2009, παρατηροῦμεν ὅτι καίτοι παρῆλθον χρόνοι πολλοί ἀπό τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν του, ἐν τούτοις τό κήρυγμα αὐτοῦ, τά πολλά θαύματα, αἱ διδαχαί καί αἱ προφητεῖαι αὐτοῦ παρέμειναν μέχρι σήμερον ἀνεξιτήλως κεχαραγμένα εἰς τήν μνήμην πολλῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων. Ἀνεξαρτήτως δέ ἀπό τήν ἐπίσημον αὐτοῦ ἀναγνώρισιν ὡς Ὁσίου, τό πρόσωπόν του θά συνεχίσῃ προφανῶς νά ἀποτελῇ διά παντός σημεῖον ἀναφορᾶς, διότι ἀνήκει εἰς ἕνα ἰδιαίτερον ἁγιολογικόν κύκλον.

Τήν 13 Μαρτίου 2023 μοί ἐδόθη ἡ εὐκαιρία νά δημοσιεύσω εἰς μίαν ἔγκριτον καί ἀγωνιστικήν ἐκκλησιαστικήν ἠλεκτρονικήν ἐφημερίδα, ἕν πρωτότυπον καί πρωτοπόρον ἄρθρον, ὑπό τίτλον: Ὁ Παπουλᾶκος ἐπί θύραις. Καί τοῦτο, προτοῦ γίνῃ ἡ ἐπίσημος Ἁγιοκατάταξις αὐτοῦ. Μετ’ οὐ πολύ, ἤτοι μέ τήν συμπλήρωσιν ἑνός ἔτους ἀπό τότε, καί ἐν ὄψει τῆς ἐπακολουθησάσης Ἁγιοκατατάξεως αὐτοῦ ὑπό τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας κατά τήν Συνεδρίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τήν 11 Μαΐου 2023, ἤδη ὁ Λύχνος τοῦ Χριστοῦ, τό πνευματικόν φῶς, ἐτέθη ἐπί τήν λυχνίαν.

Ἐτέθη τοὐτέστιν ἐπάνω εἰς τόν λυχνοστάτην, διά νά φωτίζῃ καί νά καθοδηγῇ μέ πνεῦμα σοφίας, ὁμολογίας καί ἀληθοῦς γνώσεως Θεοῦ ὅλους τούς ἀνθρώπους, τούς διαβιοῦντας εἰς χρόνους χαλεπούς ἐν μέσῳ μοχθηρῶν λύκων, ψυχῇ τε καί σώματι. Εἰς χρόνους, τονίζεται, ὅπου ἐψυχράνθη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, πλεονάζει ἡ ἁμαρτία, ἐκπληροῦνται πολλαί ἱστορικαί προφητεῖαι καί ἑτοιμάζεται δαφνοστεφῶς ἡ ἐπί γῆς ἔλευσις τοῦ «ἀνόμου».

Εἴθε ὁ θεόσταλτος οὗτος ἱερός ἀνήρ, ὁ ἰσχνός μέν τῷ σώματι, ἀλλ’ ὅμως χαλκέντερος τῇ ψυχῇ, ὅστις ἐφάνη ὡς ἀστήρ ἑωθινός τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νά πρεσβεύῃ καί ὑπέρ πάντων ἡμῶν! Νά πρεσβεύῃ διά τήν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία ἄν καί εἶναι μία τῶν καλυτέρων χωρῶν τοῦ κόσμου, σήμερον ὡς ἀπεδείχθη κατοικεῖται ὑπό ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν τήν ἀγαποῦν καθώς πρέπει. Δυστυχῶς, οἱ πλεῖστοι προτιμοῦν τό ἴδιον αὐτῶν συμφέρον, καί οὐχί τό κοινόν συμφέρον· ἀγνοοῦντες ὅτι ὁ τόπος μας εἶναι τό οἰκόπεδον τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ χῶρος ὅπου μένομεν οἱ ἴδιοι· καί ἐάν ἄλλοι ξένοι καταλάβουν τοῦτον τόν τόπον, τόν ὁποῖον κατοικοῦμεν, τότε θά γίνωμεν δοῦλοι εἰς ἐκείνους.

Εὐτυχῶς ὅμως, πέραν τῆς οὐρανίου στρατιᾶς τῶν ἐνθέων ἡμῶν προγόνων, ἀθανάτων Μαρτύρων τε καί Ἡρώων, οἵτινες προσεύχονται ἐνώπιον τοῦ Ὑψίστου, ὑπάρχουν παρ’ ἡμῖν καί ὀλίγοι πιστοί καί ἀγαθοί τῇ ψυχῇ, φιλόχριστοι καί φιλοπάτριδες, πρός τούς ὁποίους τείνει βλέμμα ἱκεσίας ἡ δύστυχος Ἑλλάς, διά νά τήν περισώσουν ἐκ τῆς βουλιμίας τῶν κατά καιρούς ἐμφανιζομένων ὀρνέων τε καί πονηρῶν πνευμάτων, σκοπόν ἔχοντες νά μᾶς ἀλέσουν κυριολεκτικῶς εἰς τόν μύλον, ὅπως τόν σῖτον καί τήν κριθήν.

Τό εὐλογημένον ὁμολογιακόν παράδειγμα τῆς ἀγάπης τοῦ Παπουλάκου εἰς τόν Χριστόν, τήν Πατρίδα καί τόν λαόν τοῦ Θεοῦ εἴθε νά μᾶς ἐμπνέουν ἐσαεί, ὥστε νά πράξωμεν καί ἡμεῖς τό χρέος μας πρός τήν θεόσδοτον πατρογονικήν πίστιν καί τόν τόπον μας, ὅστις ὀφείλει τήν ἐλευθερίαν του εἰς τόν Σωτῆρα Χριστόν. Δυστυχῶς, εἴμεθα ἐπιλήσμονες ἡμεῖς οἱ νεώτεροι Νεοέλληνες, διότι δέν ἀνεγείραμεν ἀκόμη τόν ὑποσχεθέντα Ἱερόν Ναόν του, τό «Τάμα τοῦ Ἔθνους», εἰς τό κλεινόν ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν.

Ἐν προκειμένῳ, διανύσαντες θείᾳ χάριτι τήν πρώτην Ἑβδομάδα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καλούμεθα καί πάλιν νά ἐνστερνισθῶμεν τόν βίον καί τόν κηρυγματικόν λόγον τοῦ Ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου. Ὅπως ὁ λόγος του ἦτο ἅλατι ἠρτυμένος καί ὁ ζῆλός του ἔνθεος ὡς τοῦ Προφήτου Ἠλιού, καί ὅπως ὁ ἴδιος διά τῶν ἀγώνων του καί τῆς εἰς Χριστόν ἀληθοῦς Πίστεως κατώρθωσε καί διέῤῥηξεν ἐπί τῶν ἡμερῶν του τόν Βαυαρικόν ἱστόν τῆς ἀράχνης, εἰς σημεῖον ὥστε νά πολεμηθῇ ἀπηνῶς ὑπό τοῦ συστήματος καί νά ἀγαπηθῇ σφοδρῶς ὑπό τοῦ ἀδικηθέντος Ἑλληνικοῦ λαοῦ, καλούμεθα νά τόν μιμηθῶμεν λόγοις καί ἔργοις, διότι κατά ῥητόν: «τιμή Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου».

Ἡ τελική δικαίωσις τοῦ Παπουλάκου ἔλαβε χώραν τήν Πέμπτην 29. 8.2024 (ν.ἡ.), ὅτε καί ἐξ ἀποφάσεως τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας κατετάγη καί διά Πατριαρχικῆς Πράξεως εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, καί τήν Τρίτην 11.2.2025 (ν.ἡ.) ὑπεγράφη ἐπισήμως ἐν Φαναρίῳ ἡ ἐν τῷ Κώδικι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καταστρωθεῖσα αὕτη Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις, ὥστε ἀπροσκόπτως πλέον νά τιμᾶται ὑφ’ ὅλων τῶν πιστῶν κατά τήν δέουσαν Ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί νά ψάληται πανταχοῦ τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου:

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου.

Ἦχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον

Τόν πολύαθλον Ὅσιον καί λαμπαδοῦχον Χριστοῦ, Χριστοφόρον τόν πάνυ, Πελοποννήσου ἀνθόν, τῶν Καλαβρύτων ἀδάμαντα καί Ἀρμπούνων βλαστόν, θερμῶς ἱκετεύομεν καί ἀνακράζομεν στεῤῥῶς,       τρισόλβιε κήρυξ πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

[Μαξίμου Ἰβηρίτου  σύνθεσις· Μάξιμον ἀεί φρούρει, Χριστοφόρε μακάριε]

* Ὁμιλία εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Καβάλας τήν Α΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν ( Ὀρθοδοξίας), 9 Μαρτίου 2025 ν.ἡ.

orthodoxostypos