Μεθεορτίως… ή, «κατόπιν Εορτής»…

Μεθεορτίως… ή,  «κατόπιν Εορτής»…

Στέφανος Κισιώτης

   Πέρασε και εφέτος η αγία περίοδος του δωδεκαημέρου, (2024-2025). Ζήσαμε πάλι τις μεγάλες εορτές των Χριστουγέννων. Πανηγυρίσαμε για όλα τα θαυμαστά  Γεγονότα που μας περιέγραψαν  οι προφήτες, μας ιστόρησαν οι ευαγγελιστές στα ιερά τους κείμενα και ύμνησαν επαξίως οι ιεροί και άγιοι υμνογράφοι, ποιητές και μουσουργοί της Εκκλησίας μας. Μαζί με τον ευλογημένο θεολογικό και αποκαλυπτικό λόγο που περιλάμβαναν οι ιερές ακολουθίες  και ο λειτουργικός-λατρευτικός  πλούτος, υπήρχε και η μοναδική ιστόρηση-απεικόνιση των Γεγονότων από τις άγιες Βυζαντινές εικόνες  που κάλυπταν και εικαστικά-οπτικά όλα τα βιούμενα. Η μοναδική της έκφραση συνδύαζε ταυτόχρονα την ιστορία, την αποκάλυψη, την θεολογία και την παιδαγωγική διδασκαλία των κοσμοσωτήριων Γεγονότων, που η Σοφία του Θεού οικονόμησε-ευδόκησε να πραγματοποιήσει εν χρόνω «δια την ημετέραν σωτηρίαν», «εν προσώπω Ιησού Χριστού»(Β΄Κορ. 4,6).

    Όλα αυτά συνέβησαν μέσα στο διάστημα του δωδεκαημέρου, αλλά και όσα προηγήθηκαν των εορτών ως πνευματική προετοιμασία, αποτέλεσαν  μια μυσταγωγία. Κι όπως εξηγεί το λεξικό, ήταν μια «μύηση στο μυστήριο», στο ανερμήνευτο Γεγονός που πραγματοποιήθηκε  και το οποίο βιώνουμε μετέχοντας στην εκκλησιαστική-λειτουργική ζωή. Και το βιώνουμε ο καθένας  ανάλογα με την πίστη, την καθαρότητα της καρδιάς, τον αγώνα που κάνουμε, την ταπείνωση  και τις προσδοκίες μας ως ελάχιστοι προσκυνητές των Συμβάντων.

Και είναι αλήθεια πως οι εκκλησιές μας ξεχείλισαν από κόσμο… Κι ακόμη, η προσέλευση στην Θεία Κοινωνία, παρά τον φόβο των ιώσεων και του κορωναϊού, ήταν απροσδόκητα πολύ μεγάλη.

Η μυσταγωγία λοιπόν, των Χριστουγέννων στο μέτρο που βιώσαμε «κάτι» από την μοναδική και τόσο πλούσια πνευματικά Παράδοσή μας, τρέφει ψυχές και δίνει την πρέπουσα πνευματική διάσταση στις Εορτές που αποτελούν τον κορμό της Παράδοσής μας ή καλύτερα την ίδια την Παράδοσή μας.

Κυκλοφορεί όμως, η αντίληψη  σε κάποιους «κύκλους» πως αυτές οι Χριστουγεννιάτικές γιορτές γεμίζουν τους ανθρώπους με μελαγχολία, και ακόμη πως αυτή την περίοδο δημιουργούνται τάσεις αυτοκτονίας…

Πραγματικά μπορεί να συμβεί αυτό στους ανθρώπους που «γιορτάζουν» κοσμικά χριστούγεννα… Μόνο με φαγητό, ποτό, διασκέδαση και ό,τι άλλο βάζει ο νους του σύγχρονου ανθρώπου. Αυτά τα χριστούγεννα είναι «τραγικά», δεν έχουν νόημα, όταν δεν πιστεύεις στον Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή. Τότε ο άνθρωπος αυτός «σέρνεται» σε μια ζωή που δεν τον εκφράζει. Τα κοσμικά χριστούγεννα  αφήνουν την ψυχή γεμάτη «πείνα και δίψα». Κι όπως λέει ο Χριστός και ο λόγος Του που ισχύει διαχρονικά: «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί ρήματι εκπορευομένου δια στόματος Θεού».(Ματθ. 4,4). Γι’ αυτό σε κάποιους ανθρώπους οι Χριστουγεννιάτικες διακοπές είναι ένα πρόβλημα. Και είναι γνωστό πλέον ότι από συγκεκριμένα «κέντρα» και ιδεολογίες γίνεται μεθοδευμένα προσπάθεια για την αποχριστοποίηση των Χριστουγέννων και την αντικατάσταση της ονομασίας τους με το γενικό και αόριστο «γιορτές». Έτσι κυκλοφόρησε ευρέως το σύνθημα «καλές γιορτές» και όχι «καλά Χριστούγεννα». Γι’ αυτό έψαχναν να βρουν σε ποιο μέρος των Αθηνών ο Δήμος έγραψε έστω και μια φορά την ευχή «καλά Χριστούγεννα»!!! Δηλαδή η προσπάθειά τους είναι σαφής: Να «γιορτάσουμε» Χριστούγεννα χωρίς Χριστό!!! Αυτός ενοχλεί αφάνταστα, ας Τον διαγράψουμε… Όπως ψηφίσανε νόμο, για να φτιάξουμε «οικογένειες» χωρίς Πατέρα και χωρίς Μητέρα…, τραγικές μεθοδεύσεις…!!!       

Κι όμως η Παράδοσή που έχουμε ως Λαός και ως Έθνος είναι αυτή που περιγράψαμε στην αρχή. Κέντρο της ζωής μας στην προσωπική, στην οικογενειακή και στην κοινωνική της διάσταση είναι ο Χριστός.

Για όσους αγνοούν αυτή την Παράδοση, ας ανατρέξουν στα δύο Νόμπελ λογοτεχνίας που πήραμε, στον Σεφέρη και στον Ελύτη, και ας μελετήσουν το έργο τους. Εκεί θα βρουν τα ευλογημένα «δάνεια» που έλαβαν από την εκκλησιαστική ποίηση… Αυτοί κάτι ξέρουν…

Κι ακόμη, υπάρχουν άνθρωποι που γκρινιάζουν για το γλωσσικό επίπεδο των σύγχρονων Ελλήνων και ιδιαίτερα των νέων και το χαρακτηρίζουν φτωχό… Ίσως αγνοούν την πραγματική αιτία. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στην ελληνική Πολιτεία όλων των «αποχρώσεων», που υποβάθμισε τις κλασσικές σπουδές στα Σχολεία. Οι υπεύθυνοι που ασχολούνται με τον καθορισμό της διδακτέας ύλης στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, με τις επιλογές που κάνουν, αποκόβουν τους μαθητές από την Παράδοση του ελληνισμού, κάνοντας στοχευμένες «επεμβάσεις» στην ύλη που θα διδαχθεί…

Ο άλλος λόγος είναι ότι απομακρυνθήκαμε ως λαός από την εκκλησιαστική –λειτουργική ζωή. Δηλαδή χάσαμε την επαφή με τον διαχρονικό γλωσσικό πλούτο του ελληνισμού, που διασώζεται μέσα στην εκκλησιαστική ζωή, γνήσιος και καθαρός, σε ολόκληρη την διαχρονικότητά του καθημερινά!!!. Αυτά τα δυο γεγονότα ονομάζονται πνευματική αυτοκτονία του ελληνισμού!!!

Όσοι έχετε παιδιά ή εγγόνια που φοιτούν σε ελληνικό Σχολείο, γνωρίζετε ότι οι μαθητές μας δεν εκκλησιάζονται πλέον. Για να κάνει εκκλησιασμό μια τάξη χρειάζονται οι υπεύθυνες δηλώσεις των γονέων… Εκεί φτάσαμε στην Ελλάδα του 2025 μ.Χ…

Τις ημέρες των Χριστουγέννων δημοσιεύτηκε μια είδηση από τις ΗΠΑ, η οποία ανέφερε ότι έχουν αυξηθεί οι βαπτίσεις στις Ορθόδοξες Εκκλησίες κατά 79%. Μέλη άλλων χριστιανικών ομολογιών αναζητώντας την γνησιότητα της χριστιανικής ζωής επιλέγουν την Ορθόδοξη  Εκκλησία, η οποία  εκφράζει και διασώζει, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, μέσα από την λατρεία και τον τρόπο ζωής που προτείνει, τον  ανόθευτο Χριστιανισμό.

Ας φροντίσει, λοιπόν, «η διοικούσα Εκκλησία» να διατηρήσει την αρχαία και ζωντανή Παράδοση που φτάνει μέχρι τις ημέρες μας και ας απομακρύνει τα ξενικά στοιχεία εκκοσμίκευσης που έχουν εισχωρήσει στους ναούς μας από ιερείς που αγνοούν τον πνευματικό πλούτο της Εκκλησίας και οι οποίοι για λόγους εντυπωσιασμού μετατρέπουν τους ναούς σε βιτρίνες καταστημάτων. Πολύχρωμα φωτάκια λαμπυρίζουν και μπαλίτσες κρεμιούνται στους πολυελαίους, στο Δεσποτικό, ακόμη και στην Ωραία Πύλη. Απορίας άξιον είναι η απάθεια των Μητροπολιτών. Όλα αυτά τα ανέχονται ή τους αρέσουν;

Αλλά ας κάνει και μια σοβαρή προσπάθεια δημιουργώντας μαθήματα «κατηχητικών Σχολείων» βασισμένα πάνω στην εκκλησιαστική ποίηση και την πατερική γραμματεία. Με τον τρόπο αυτό η ωφέλεια θα είναι διπλή: Και πνευματική, βασισμένη στις πηγές της αγιοπνευματικής ζωής, συνδέοντας τους νέους με την λειτουργική ζωή άμεσα, αλλά και γλωσσική, αξιοποιώντας τον γλωσσικό πλούτο που είναι αποθησαυρισμένος στα ιερά μας κείμενα.  

Ας ευχηθούμε, «η πείνα και η δίψα» που μαστίζει την κοινωνία μας να οδηγήσει τους «πεινώντας και διψώντας την δικαιοσύνην»(Ματθ. 5,6) «επί τας πηγάς του σωτηρίου»(Ησ.12,3), που αναβλύζουν  ασταμάτητα «το ύδωρ το ζών»(Ιω.7,38).