Του πλούσιου άρχοντος νεανίσκου (Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά)

 

ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΝΕΑΝΙΣΚΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Τήρησον τίς ἐντολές».

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἀποβλέπουν σέ δύο στόχους, ὑψηλούς καί σπουδαίους. Ὁ πρῶτος, στό γκρέμισμα τοῦ οἰκίσκου τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου· ὁ δεύτερος ἀνυψώνει στό κτίσιμο τοῦ καινούριου παλατιοῦ, μέ οὐράνια ὑλικά πού κατέχουν οἱ ἐντολές, καί δίδεται δωρεάν στούς θέλοντας.

Στόν πνευματικό αὐτόν οἶκο, εἰσέρχεται καί κατοικεῖ ἡ Ἁγία Τριάδα. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τήν συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀποκαλύπτει, τότε, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον, ὅσα Ἐκεῖνος φυσικά κατέχει καί γνωρίζει ὡς Θεός καί Κύριος. Στήν συνέχεια ὁ δεχόμενος τό χάρισμα σώζεται, γιατί ὁ Μεσσίας προσφέρει  δωρεάν οὐράνια δωρήματα, ὅπως γνώση καί σοφία καί σύνεση, πού ποτέ δέν ἐκπίπτουν.

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, φωτίζει τόν νοῦν καί ἐλευθερώνει τήν καρδιά ἀπό κακία καί πλάνη. Ὁ τηρῶν τίς ἐντολές, λέγει ὁ Κύριος, ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ Πατρός καί ὁ Υἱός ἀποκαλύπτει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ ἀγωνιστοῦ, τά κεκρυμμένα μυστήρια τῆς εὐσπλαχνίας καί φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἐρμηνεῖες προφητειῶν, ἀποκαλύψεις αἰνιγμάτων, φῶς καί ἀλήθεια σέ δυσκολονόητα χωρία τῶν Ἁγίων Γραφῶν, προοράσεις, διοράσεις, θαυματουργίες· πέταγμα τῆς ψυχῆς σέ οὐράνιες σφαῖρες, γνώσεις τῶν παρελθόντων, ἐξηγήσεις τῶν παρόντων καί ρήσεις τῶν μελλόντων πραγμάτων, ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Οἱ ἐντολές, ἁγία γερόντισσα, ὁδηγοῦν στήν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος, ἀφοῦ μέσα τους κρύβεται τό κάλλος καί ἡ ὡραιότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί φανερώνεται στόν κόσμο ὁ σκοπός τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας· τῆς παρουσίας τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, στόν κόσμο.

Ὁ  ἄρχων νεανίσκος, ἀδελφοί μου, ζήτησε σήμερα ἀπό τόν Κύριο, τρόπο καί μέθοδο σωτηρίας. «Τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;». Ἐνδιαφέρουσα ὄντως ἡ ἐρώτηση τοῦ νέου· ἁγία καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Οἱ πνευματικοί ἀγῶνες καί κόποι προκαλοῦν εὐφροσύνη στήν ψυχή, ἀφοῦ βέβαια προηγηθεῖ, εἰρήνευση τῶν παθῶν καί ἀποφόρτιση τῶν ὑλικῶν καί ἐγκοσμίων.

Ἐν τούτοις, ἡ προσκόλληση στά ἐπίγεια πλούτη εἶναι πάθος δύσκολο, πού χρήζει ριζικῆς ἀντιμετώπισης. «Ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά». Ὁ Χριστός σήμερα σαφῶς μᾶς τονίζει ὅτι αὐτό πού εἶναι δύσκολο σέ ὅσους εἶναι δοῦλοι στήν αἴσθηση· αὐτό, στήν ψυχή πού εἶναι φιλότιμη καί φιλόπονη καί ἀπέκτησε μέ ἱερούς ἱδρῶτες τόν πόθο τοῦ Θεοῦ καί ἔχει πληγωθεῖ ἀπό τόν ἔρωτα τῆς θείας γνώσεως, εἶναι εὔκολο καί μᾶλλον γλυκύτατο.

Συνεπῶς, ὅταν λέγει ὁ Κύριος, ἕνα σοῦ λείπει γιά νά μπορεῖς νά μέ ἀκολουθήσεις καί νά σωθεῖς, σημαίνει ὅτι μέσα στό ἕνα ἐνυπάρχουν  καί ὅλα τά ἄλλα βαρίδια πού κρατοῦν σφιχτά, κολλημένη τήν καρδιά στά γήινα. Ὁ Μεσσίας ἦλθε, ὅχι γιά νά προσφέρει εὔκολες λύσεις καί πρόσκαιρους συναισθηματισμούς, πού ἐκπίπτουν κάποτε. Ἦλθε,  ὥστε ὅσοι θελήσουν καί δεχτοῦν τόν λόγο Του, νά ἀνταλλάξουν τά πρόσκαιρα μέ τά ἐπουράνια.

Γι’ αὐτό συστήνει στόν νεαρό  πλούσιο, νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά ἐπίγεια πλούτη καί τότε νά Τόν ἀκολουθήσει ἀνταλλάσοντας τά γήινα, μέ τήν Βασιλεία τοῦ Πατρός Του. Αὐτό ἀκριβῶς ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι· «ἰδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολούθησαμέν σοι· Τί ἄρα, ἔσται ἡμῖν;»[1]

Ἀκριβῶς ἔτσι μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὡς γνήσιοι μιμητές τοῦ Μεσσίου· ὁ Ἰησοῦς «οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ». Γι’ αὐτό διδάσκουν: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ». Κήρυτταν στόν κόσμο τά σπουδαῖα καί οὐράνια καθώς ἐπίσης καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι διαχρονικά.

Ἡ ψυχή πού ποθεῖ καί ἀποδέχεται τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, χαίρεται στήν πτωχεία ἀντί τοῦ πλούτου· ξεκουράζεται στούς κόπους τῶν ἐντολῶν, ἀντί στίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν πού προξενοῦν ὀδύνη, καί ἀποστρέφεται τήν καλοπέραση καθώς καί  τήν ἀγάπη πρός τό σῶμα, δηλαδή τό σαρκικό φρόνημα.

Ἐπίσης, ἀδελφοί, ἕνα πράγμα εἶναι λυπηρό γιά τούς ἀκολουθούντας τόν Μεσσία· ἡ χαλάρωση τῶν κόπων καί τό σταμάτημα τῶν πνευματικῶν ἀγώνων. Στόν Νεανίσκο, τά κτήματα τά πολλά προξενοῦσαν ψυχική καί σωματική «εὐφροσύνη»· γι’ αὐτό κάθε αἰτία ἀληθινῆς πνευματικῆς χαρᾶς φαινόταν σ’ αὐτόν αἰτία λύπης, στεναγμῶν καί ὀδύνης. Ἔτσι, ὅταν τοῦ προτείνει ὁ Κύριος νά μοιράσει τά ὑπάρχοντά του στούς πτωχούς, ἔφυγε περίλυπος καί δέν ἀκολούθησε, ὡς γνήσιος μαθητής, τόν ἀληθινόν  Διδάσκαλον Ἰησοῦν Χριστόν.

Προφανῶς, ἁγία γερόντισσα, ἐάν ἀκολουθοῦσε τόν Χριστό μέ χαρά καί ἀγωνιζόταν νά προκόψει στίς ἀρετές-ἐντολές, τότε ἡ κοσμική πτωχεία θά ἀποδεικνυόταν πλοῦτος καί οἱ κόποι γιά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ θά ἀποδεικνύονταν πρόξενοι πνευματικῆς ἡδονῆς καί παράδοξης ἀνάπαυσης. Μαθαίνουμε λοιπόν ἐν τοῖς πράγμασιν, ὅτι τό θνητό ἦθος τῆς κοσμικῆς αὐτάρκειας καί ἡ ψευδαίσθησις ὅτι δῆθεν ἐξασφαλίζεται τό εὖ ζῆν, εἶναι οὐτοπία. Συνεπῶς ἡ σαρκική εὐμάρεια στή ζωή αὐτή, ἔχει σάν συνέπεια νά ξεχνιοῦνται οἱ ἐντολές καί τά θεία λόγια τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Ἀντίθετα, σ’ ἐκείνους πού πράγματι ἐπεκτείνονται  νά φθάσουν μέ κόπους καί ἀκτημοσύνη στά ἄκρα τῶν ἀρετῶν, αὐτοί,  ὄντως γεμίζουν μέ ἀνείπωτη χαρά καί εὐφροσύνη, ὥστε ἡ κλήση τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου νά συνεπάγεται γι’ αὐτούς αἰώνια ζωή· γι’αὐτό καί τό ἀκολουθοῦν ὅπου  ἄν ὑπάγῃ. Γι’ αὐτούς ἀποφράχθηκε ἡ καθαρή πηγή τῶν δακρύων καί ἔβρεξε πάνω τους τό γλυκύ νάμα τῆς κατανύξεως.

Χριστιανοί μου, ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει σήμερα: Ἐάν θέλουμε νά φθάσουμε στά ἅγια ὅρια τῆς ἀρετῆς(τῶν ἀθεάτων τά κάλλη) καί νά βροῦμε τόν δρόμο πού φέρνει στό Θεό ἀπλανῶς, τότε διά τῆς ἐνυποστάτου Σοφίας, ἄς ἀτενίσουμε μέ σύνεση τά φθαρτά τοῦ κόσμου τούτου καί διά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀγαπήσουμε τά αἰώνια ἀγαθά μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

Στόν Ἰησοῦν τόν Μεσσίαν, ἡ μεγαλοπρέπεια, ἡ εὐπρέπεια, καί ἡ Βασιλεία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ματθ. ιθ’, 27)