Εἴμεθα περαστικοὶ εἰς αὐτὴν τὴν ζωὴν

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Εἴμεθα περαστικοὶ εἰς αὐτὴν τὴν ζωὴν

  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ἐφεσ. δ΄ 17) γράφει: «Τοῦτο οὖν λέγω καὶ μαρτύρομαι ἐν Κυρίῳ, μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν καθὼς καὶ τὰ λοιπὰ ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοὸς αὐτῶν». (:Αὐτὸ λοιπὸν λέω καὶ σᾶς τὸ ζητῶ ἔντονα ὡς ἄνθρωπος συνδεδεμένος μὲ τὸν Κύριο:νὰ μὴ συμπεριφέρεστε πλέον ἐσεῖς, ὅπως συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι ἐθνικοί, ποὺ βαδίζουν σύμφωνα μὲ τὶς ψεύτικες καὶ μάταιες ἰδέες τοῦ νοῦ τους).

  Στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ἀκοῦμε: «πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον». Ναὶ εἶναι μάταιη κάθε ἐνέργειά μας, ὅταν δὲν γίνεται γιὰ τὴν σωτηρία μας· «ὅλη ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σὰν ἄνθος χόρτου» (Ἡσ. 40, 65). Ὁ θεῖος Χρυσόστομος τονίζει σχετικά:

  «Κανένας δὲν φέρνει ποτὲ στὸ νοῦ τὴν ἡμέρα ἐκείνη, κανένας δὲν καταλαβαίνει ὅτι τὰ παρόντα περνοῦν, ὅτι αὐτὰ εἶναι πρόσκαιρα. Ἂν καὶ τὰ πράγματα βοοῦν κάθε ἡμέρα καὶ ἀφήνουν φωνή. Οἱ πρόωροι θάνατοι, οἱ μεταβολὲς τῶν πραγμάτων, ποὺ γίνονται ὅταν ἀκόμη ζοῦ­με, οἱ ἀρρώστιες καὶ τὰ λοιπὰ νοσήματα, δὲν μᾶς διδάσκουν. Δὲν γίνονται οἱ μεταβολὲς μόνο στὰ δικά μας σώματα, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ τὶς δῆ κανένας καὶ στὰ ἴδια τὰ στοιχεῖα. Παρατηροῦμε κάθε μέρα τὸν θάνατο στὶς διάφορες ἡλικίες, καὶ σ’ ὅλα παντοῦ χαρακτηρίζεται τὸ ἄστατο μὲ τὰ ἴδια τὰ πράγματα. Ποτὲ δὲν παρέμεινε ὁ χειμώνας, ποτὲ τὸ καλοκαίρι, οὔτε ἡ ἄνοιξη, οὔτε τὸ φθινόπωρο, ἀλλ’ ὅλα τρέχουν καὶ φεύγουν καὶ χάνονται».

  Ἀκόμη καὶ ὁ κοσμικὸς ἄνθρωπος ὅταν δοκιμάση μία δύσκολη κατάσταση καταλαβαίνει τὴν ματαιότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα εἶναι καὶ τὸ ἀκόλουθο:

 «Πρὶν πεθάνη σὲ ἡλικία 40 ἐτῶν ἀπὸ καρκίνο τοῦ στομάχου, ἡ παγκοσμίου φήμης σχεδιάστρια καὶ συγγραφέας Crisda Rodriguez ἔγραψε:

1.     Εἶχα τὸ πιὸ ἀκριβὸ αὐτοκίνητο στὸν κόσμο στὸ γκαράζ μου, ἀλλὰ τώρα πρέπει νὰ χρησιμοποιῶ ἀναπηρικὸ καροτσάκι.

2.     Στὸ σπίτι μου ὑπάρχουν κάθε εἴδους ἐπώνυμα ροῦχα, παπούτσια καὶ τιμαλφῆ, ἀλλὰ τώρα τὸ σῶμα μου εἶναι τυλιγμένο σὲ ἕνα μικρὸ πανὶ πού μοῦ παρέχει τὸ νοσοκομεῖο.

3.     Ἔχω πολλὰ χρήματα στὴν τράπεζα, ἀλλὰ τώρα δὲν ἐπωφελοῦ­μαι ἀπὸ αὐτὸ τὸ ποσό.

4.     Τὸ σπίτι μου ἦταν σὰν κάστρο, ἀλλὰ τώρα κοιμᾶμαι σὲ δύο κρεββάτια στὸ νοσοκομεῖο.

5.     Ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο πέντε ἀστέρων τώρα περνάω τόν χρόνο στὸ νοσοκομεῖο μετακινούμενη ἀπὸ τὸ ἕνα ἰατρεῖο στὸ ἄλλο.

6.     Ἔχω δώσει αὐτόγραφα σὲ ἑκατοντάδες ἀνθρώπους, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ τὰ ἰατρικὰ ἀρχεῖα εἶναι ἡ δική μου ὑπογραφή.

7.     Ἔχω πάει σὲ ἑπτὰ κουρεῖς, γιὰ νὰ φτιάξουν τὰ μαλλιά μου, ἀλλὰ τώρα δὲν ἔχω οὔτε μία τρίχα στὸ κεφάλι μου…

8.     Μὲ ἕνα ἰδιωτικὸ τζὲτ μποροῦσα νὰ πετάξω ὁπουδήποτε, ἀλλὰ τώρα χρειάζομαι δύο βοηθοὺς, γιὰ νὰ περπατήσω μέχρι τὴν πύλη τοῦ νοσοκομείου.

9.     Παρόλο πού ὑπάρχουν πολλὰ τρόφιμα, τώρα ἡ διατροφή μου εἶναι δύο δισκία τὴν ἡμέρα καὶ μερικὲς σταγόνες ἁλατόνερο τὸ βράδυ.

10.  Αὐτὸ τὸ σπίτι, αὐτὸ τὸ αὐτοκίνητο, αὐτὸ τὸ ἀεροπλάνο, αὐτὰ τὰ ἔπιπλα, αὐτὴ ἡ τράπεζα, ἡ ὑπερβολικὴ φήμη καὶ ἡ δόξα… τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν μοῦ εἶναι χρήσιμο. Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν θὰ μὲ χαλαρώση. Δὲν ὑπάρχει τίποτα πραγματικὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν θάνατο. Στὸ τέλος τῆς ἡμέρας τὸ πιὸ σημαντικὸ πρᾶγμα εἶναι ἡ ὑγεία. Σᾶς παρακαλῶ νὰ εἶστε εὐτυχισμένοι μὲ τὸ πόσο λίγα ἢ πολλὰ ἔχετε. Ἐνῷ εἶστε ὑγιεῖς, ἔχετε τὰ πάντα, ἔχετε ἕνα πιάτο φαγητό, ἕνα μέρος γιὰ νὰ κοιμηθῆτε… Δὲν σᾶς λείπει τίποτα…!».

  Ἡ διαφορὰ μὲ ἕνα συνειδητὸ χριστιανὸ εἶναι ὅτι ὑπομένει τὶς θλίψεις γνωρίζοντας ὅτι ὅλα γίνονται ἀπὸ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ πρὸς ψυχικό μας ὄφελος.

  Πρέπει νὰ καταλάβουμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι εἴμαστε περαστικοὶ σ’ αὐτὴ τὴν ζωή: «Δὲν γνωρίζεις ὅτι ἡ ζωὴ αὐτὴ εἶναι ἕνα ταξίδι; Μήπως εἶσαι πολίτης αὐτῆς τῆς ζωῆς; Ὁδοιπόρος εἶσαι. Κατάλαβες τί εἶπα; Δὲν εἶσαι πολίτης, ἀλλὰ περαστικὸς εἶσαι καὶ ὁδοιπόρος. Μὴ πεῖς· ἔχω αὐτὴ τὴν πόλη καὶ ἔχω τὴν ἄλλη. Δὲν ἔχει κανεὶς πόλη. Ἡ πόλη βρίσκεται ἐπάνω. Τὰ παρόντα εἶναι δρόμος. Βαδίζουμε λοιπὸν κάθε ἡμέρα, ὅσο ἡ ἀνθρώπινη φύση μας ἔχει δυνάμεις νὰ βαδίζη. Ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ἀποθηκεύουν στὸ δρόμο χρήματα. Ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ κρύβουν στὸ δρόμο χρυσάφι. Ὅταν μπαίνης σὲ ξενοδοχεῖο, πές μου, ἀρχίζεις νὰ στολίζης τὸ ξενοδοχεῖο; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀλλὰ τί κάνεις; Τρῶς, πίνεις καὶ βιάζεσαι νὰ φύγης. Ξενοδοχεῖο εἶναι ἡ ζωὴ αὐτή. Ἂς φροντίζουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο τῆς ζωῆς αὐτῆς μὲ καλὴ ἐλπίδα γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Ἂς μὴ ἀφήσουμε τίποτε πολύτιμο ἐδῶ, γιὰ νὰ μὴ τὸ χάσουμε γιὰ πάντα ἐκεῖ».

  «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζη­τοῦμεν» (Ἑβρ. 13, 14).

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος