Ἐμπειρίαι ἀπό ἐχθρούς

 

Ἐμπειρίαι ἀπό ἐχθρούς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πάντα ἀντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις, τὶς ὁποῖες δημιουργοῦν οἱ ἐχθροί τους. Ὅταν μάλιστα εἶναι ἀνώτεροι κληρικοί, ποὺ ἔχουν ἐνάρετη ζωὴ, ἀλλὰ καὶ παρρησία νὰ ὑπερασπίζονται τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους, οἱ ἐχθροὶ πολλαπλασιάζονται, γιατί διαπιστώνουν ὅτι τὰ ὀλέθρια σχέδιά τους ματαιώνονται.

  Μεγάλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας πολλὲς φορὲς εἶχαν γίνει στόχος φανατικῶν αἱρετικῶν καὶ εἰδωλολατρῶν, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποστέλλουν τὴ σημαία τῆς πίστεώς τους. Ἔμεναν ὄρθιοι καὶ μᾶς ἄφησαν τὸ φωτεινό τους παράδειγμα, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε μὲ ζῆλο, θάρρος καὶ παρρησία, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀδιαφορία στὶς ἐπιθέσεις καὶ τοὺς διωγμούς. Βλέποντας ὅμως κανεὶς τὴ σημερινὴ πραγματικότητα καὶ τὸ ἦθος πολλῶν ἐπισκόπων καὶ ἱερέων, ἀρχίζει νὰ ἀμφιβάλλει ἂν εἶναι ἄξιοι μιμητὲς τῶν ἁγίων. Δυστυχῶς δὲν ἀντιδροῦν στὰ ἀντιχριστιανικὰ γεγονότα τῶν πολιτικῶν καὶ στὶς προκλητικὲς ἐνέργειες τῶν ἀθέων. Δὲν ὑπάρχει ἐγρήγορση καὶ ἀνησυχία. Ἡ ἐγρήγορση ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴ ρᾳθυμία καὶ ἡ ἀνησυχία ἀπὸ τὴν πλήρη ἀδιαφορία.

  Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης πολλὲς φορὲς γινόταν στόχος ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἦταν πανοῦργοι καὶ κακότροποι. Χρησιμοποιοῦσαν μέσα ποὺ γνώριζαν, ἀλλὰ καὶ μέσα ποὺ τὰ ἐφεύρισκαν στὴν πορεία. Ὁ πόλεμος ποὺ δεχόταν ἄλλοτε ἦταν ἐκ τοῦ συστάδην (ἀπὸ κοντὰ) καὶ ἄλλοτε ἀπὸ ἀκροβολισμένους (ἀπὸ μακριά). Ἀκολουθοῦσαν τὴν πολεμικὴ τέχνη, ἔστηναν ἐνέδρες καὶ ἐπεδίωκαν τὴ βοήθεια συμμάχων. Διέθεταν ἐπίσης καὶ ἀρκετὰ χρήματα, γιὰ νὰ πετυχαίνουν τὴν ἐξουθένωση τοῦ ἁγίου καὶ τὸ διασυρμό.

 Οἱ ἐχθροί του παρατηροῦσαν καὶ τὶς λεπτομέρειες τῆς προσωπικῆς του ζωῆς, γιὰ νὰ τὸν κατηγοροῦν καὶ νὰ τὸν σχολιάζουν καὶ νὰ τὸν ἐμφανίζουν ἄξιο κάθε περιφρόνησης. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀναφέρει συγκεκριμένα σὲ κάποιον γνωστό του ἐπίσκοπο: «Ἂν θέλεις νὰ ἐξετάσεις καὶ τὴ ζωή μου στὸ σπίτι, θὰ βρεῖς ἄλλα παρόμοια. Ἕνα πληκτικὸ σπιτάκι, πλούσιο στὸ κρύο, στὴ σκοτεινιὰ καὶ τὴ στενότητα καὶ σὲ ὅλα τὰ παρόμοια καλά. Ζωὴ ἐκεῖ μέσα ποὺ ὅλοι τὴ βλέπουν περιπαικτικὰ καὶ λεπτολογοῦν τὴ φωνή μου, τὸ βλέμμα καὶ τὸ ροῦχο ποὺ φορῶ, πῶς κουνῶ τὰ χέρια, πῶς περπατῶ, ποιὰ στάση παίρνω, τὰ πάντα. Ἂν τὸ ἆσθμα εἶναι βραχνὸ ἢ ὄχι, ἂν δὲν σταματᾶ καθόλου, ἂν μαζὶ μὲ τὸ ἆσθμα δὲν ἀκούγεται κάποιος στεναγμός, ἂν δὲν ξεφεύγει τὸ πουκάμισο ἀπὸ τὴ ζώνη, ἀκόμα ἂν δὲν χρησιμοποιῶ ζώνη κι ἂν δὲν ξεγλιστρᾶ στὰ πλάγια ἡ διπλοΐδα (μανδύας ποὺ τυλίγει τὸ σῶμα δύο φορές), κι ἂν δὲν ὑψώνω τὸ ἕνα φρύδι μαζὶ μὲ τοὺς ὤμους, ὅλα αὐτὰ ἂν δὲν γίνονται, τὸ κάνουν θέμα οἱ πολέμιοί μας καὶ στὴ συνέχεια σηκώνονται γιὰ τὴ μάχη ἐναντίον μας ἄνδρας μὲ ἄνδρες, δῆμοι μὲ δήμους καὶ οἱ ἄκρες τῆς χώρας μὲ τὶς ἄλλες ἄκρες».

  Ἐπίσης ὁ ἅγιος Γρηγόριος γράφει γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ συνεχῶς ἀντιμετώπιζε καὶ τὰ παρομοιάζει «μὲ ἁλυσίδα καὶ διαδέχονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο καὶ πάντοτε τὸ μεγαλύτερο ποὺ ἐρχόταν ἔκανε τὰ προηγούμενα νὰ φαίνονται ἀσήμαντα».

  Τέτοια δεινὰ δὲν ἀντιμεωπίζουν σήμερα οἱ ἐπίσκοποι, γιατί δὲν ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πίστη μας καὶ δὲν ἀντιστέκονται στοὺς ἐχθρούς. Εἰρηνεύουν, χωρὶς νὰ τοὺς ἐλέγχει ἡ συνείδησή τους. Καὶ ἀποτελοῦν παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν.

Ορθόδοξος Τύπος