Συνταγματικός Πατριωτισμός

Συνταγματικός Πατριωτισμός

Χαράλαμπος Β Κατασιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

 Ο πατριωτισμός συνιστά τον ρυθμιστικό παράγοντα, δια την προστασία του Συντάγματος, κατά την ακροτελεύτια διάταξη, κατ’ άρθρο 120 παράγραφος 4, δια της οποίας, παρέχεται εις τον πολίτη, χάριν της φιλοπατρίας του, η καθοιονδήποτε πρόσφορο και ικανό τρόπο, θεμιτό η αθέμιτο η προάσπιση του Συντάγματος εναντίον οιουδήποτε επίβουλου τρίτου ο οποίος επιχειρεί δια της βίας και δη πραξικοπηματικά να το καταλύσει.

Πρόκειται δια μία υποχρέωση οιουδήποτε Έλληνα πολίτη, ο οποίος οφείλει αφοσίωση εις την πατρίδα και την Δημοκρατία τηρώντας απαρεγκλίτως την πιστή τήρηση των νόμων που συμφωνούν με το Σύνταγμα, κατά την παράγραφο 2 του ως άνω μνησθέντος άρθρου 120.

Υπό το ως άνω λοιπόν πρίσμα, ως φορείς των ως άνω διατάξεων, δηλονότι ότι είμεθα νομιμόφρονες και φορείς του Συνταγματικού Πατριωτισμού, και δεδομένης της εξάρσεως του δευτέρου κύματος την Πανδημίας συμφώνως προς την Κυβέρνηση, επιβλήθηκαν, σωρεία μέτρων, όπως η χρήση μάσκας ως το προσήκον και πλέον αποτελεσματικό, κατά τους ειδικούς, προς μείωση του κινδύνου διαδόσεως του μεταδοτικού ιού, τόσο σε εξωτερικούς όσο και σε εσωτερικούς χώρους, επί ποινή διοικητικού προστίμου όπως επίσης και ασκήσεως ποινικής διώξεως προς τους αντιφρονούντες και αντιδρώντες.

Εντούτοις όμως, δια γυμνού οφθαλμού, κανείς διαπιστώνει ότι οι αλλοδαποί εις το κέντρο της Αθήνας, όπως και εντός των μέσων μαζικής μεταφοράς κυκλοφορούν παντελώς απροστάτευτοι δίχως μάσκα, με κίνδυνο να μεταδώσουν τον ιό εις ένα αόριστο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι ανεξαρτήτως των πεποιθήσεων των (εκόντες-άκοντες) συμμορφώνονται αμελλητί εις την πλειονοψηφία των, σεβόμενοι τους Νόμους του Κράτους.

Ωστόσο όμως η αστυνομική δύναμη, επιδεικνύει ανοχή προς τους αλλοδαπούς, μην διενεργώντας εις αυτούς ελέγχους, εις την Αγησιλάου, εις την Πλατεία Βάθης, εις την Ομόνοια και αλλαχού, παρά το γεγονός ότι αυτοί διαπράττουν το αδίκημα του άρθρου 285 του Ποινικού κώδικα,  κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή, ήτοι παραβιάζουν τα μέτρα που διατάσσει ο νόμος, δίχως να υπόκεινται εις ουδεμία διοικητική κύρωση ή να υποβάλλεται σε ποινική δίωξη.

Η διακριτική και η ρατσιστική αυτή μεταχείριση εις βάρος των Ελλήνων, υπό το Κράτος, εισέτι και εις το ζήτημα αυτό, συνιστά σκάνδαλο δια την κοινωνία μας, η οποία πέραν ότι (το κράτος) παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα, δια της σωρείας των αντιλαϊκών μέτρων τα οποία περιφρονούν καταδήλως την λαϊκή κυριαρχία συνάμα καταλύουν απεριφράστως και απολύτως την αρχή της ισότιμης μεταχειρίσεως έναντι του Νόμου.

Ως εκ τούτου λοιπόν το ίδιο το Σύνταγμα μας δίδει την δυνατότητα να ενεργούμε ως άδολοι και γνήσιοι πατριώτες κατ’ επίκληση της παραγράφου  4 του άρθρου 120 να προσφύγουμε ίνα θωρακίσουμε το Σύνταγμα έναντι οιουδήποτε επίδοξου πραξικοπηματία, μετερχόμενοι οιοδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο, μέσο, εν προκειμένω λοιπόν δια του παρόντος άρθρου καταδεικνύω, θεμιτώς, την διακριτική μεταχείριση των Ελλήνων, υπό του ιδίου του Κράτους, με γνώμονα τα εθνοτικά χαρακτηριστικά, δηλαδή επειδή είναι Έλληνες ελέγχονται με μεγαλύτερη συχνότητα από τους αλλοδαπούς, άρα εντοπίζεται πρόδηλη ρατσιστική διάθεση, προς του Έλληνες πολίτες κατά παράβαση του άρθρου 4 του Συντάγματος περί της ισοτίμου μεταχειρίσεως, συνεπεία δε αυτού είναι η επιβολή ιδιαζόντως επαχθών διοικητικών και ποινικών κυρώσεων εναντίον των.

Συνελόντι ειπείν, πέραν του οξέως δημογραφικού προβλήματος, πέραν από το γεγονός ότι είμεθα ξένοι εις την Πατρίδα των προγόνων μας, δυνάμει της προπαγάνδας των υπερεθνικών διευθυντηρίων εν συνεργεία με τα εγχώρια έμμισθα υποζύγια τους, δεχόμεθα και την έκνομη κρατική αντισυνταγματική βία, συνεπεία της ρατσιστικής μεταχειρίσεως μας.

Το ζήτημα, όπως έχει βαθύτερες ρίζες δεδομένου ότι οι πολιτικοί μας δεικνύουν εις την πράξη ότι αγνοούν εκκωφαντικώς το Σύνταγμα ή το επικαλούνται κατά το δοκούν, ιδιαιτέρως καθόσον αφορά το ζήτημα της έννοιας της πατρίδας και του έθνους, έννοιες οι οποίες ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσδιορισμού, συνιστούν Συνταγματικά κατοχυρωμένες έννοιες, δηλαδή έννοιες αφενός συστατικά στοιχεία του πολιτισμού μας, με νομικό υπόβαθρο οι οποίοι αφορούν όλους τους Έλληνες.

Σήμερον, ένεκεν της επικράτησης των ιδεολογιών της αριστεράς το έθνος λοιδορείται το πατριωτικό φρόνημα συκοφαντείται και εν γένει η αγάπη δια την πατρίδα λίαν σκοπίμως ταυτίζεται με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ωσαύτως πέραν του γεγονότος ότι η ιδέα του πατριωτισμού έχει λεηλατηθεί από τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποιήσεως και έχει απαξιωθεί λίαν σκοπίμως από τα ίδια διευθυντήρια και τα υποζύγια τους, καταλύεται εις την πράξη και η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, μολονότι αποτελεί τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος μας.

Τούτο δε τεκμαίρεται από την παντελή και ιταμή αγνόηση της ενεργούς συμμετοχής του λαού, σε  μείζονα κοινωνικά και πολιτικά-εθνικά ζητήματα τα οποία αφορούν κατ’  ουσίαν την αλλοίωση της μορφής του πολιτεύματος και την κατάλυση των θεμελιωδών και ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Εν άλλοις λόγοις ο κορυφαίος θεσμός των δημοψηφισμάτων, συνιστά μία κορυφαία μορφή εκφράσεως η οποία σήμερον, παρασιωπάται ακριβώς προκειμένου ο ελληνικός λαός, αφενός να καθίσταται έρμαιο των συμφερόντων και αφετέρου να μην γίνεται ευρέως αντιληπτή, η αυθαιρεσία της εξουσίας και αποδειχθεί εις τις πλατιές μάζες, το ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο, αποκτώντας επίγνωση του απροκάλυπτου εμπαιγμού των οποίων υφιστάμεθα, ανάμεσα στους ηθικούς αυτουργούς του συστήματος καθώς και τους φυσικούς αυτουργούς, ίνα μην συνειδητοποιήσουμε ως απλοί πολίτες το διάκενο το οποίο υφίσταται μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι, των ιθυνόντων και των έμμισθων μισθάρνων οργάνων τα οποία τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Περαιτέρω, η ποδοπάτηση του Συντάγματος και η αγνόηση της πραγματικής βουλήσεως του Ελληνικού λαού, φαίνεται εις την τα κρίσιμα ζητήματα, όπως και το έτος 2015 σχετικώς με την πορεία της χώρας σχετικώς με το ευρώ, όπου ανενδοίαστα και επονείδιστα ο τότε Πρωθυπουργός διενήργησε ατύπως ένα δημοψήφισμα το οποίος επειδή εις την πράξη αντέβαινε με τα ήδη προδρομολογημένα και συμπεφωνημένα συμφέροντα του συστήματος, το αναίρεσε εις την πράξη, νοθεύοντας κατ’  ουσίαν την βούληση του Ελληνικού λαού.

Εν ολίγοις δηλαδή αυθαιρέτησε, ασέλγησε κατά του σώματος της Ελληνισμού, διότι αγνόησε ανερυθρίαστα της εκπερφρασμένη βούληση του Ελληνικού λαού, παρά ταύτα, έπραξε το αντίθετο αλλά και ο ίδιος ο Ελληνικός λαός, λησμόνησε τον πολιτειακό διασυρμό τον οποίο υπέστη.

Περαιτέρω, το Σύνταγμα αγνοείται καθόσον αφορά την έννοια της παιδείας εις την χώρα μας όπου δέον όπως εμπεδίδεται η εθνική και θρησκευτική συνείδηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων, δηλαδή τα  παιδιά θα γαλουχούνται με τις περίλαμπρες ελληνοχριστιανικές αρχές, δίχως βεβαίως να θίγονται να αντίστοιχα θρησκευτικά δικαιώματα των αλλοδόξων, διότι προβλέπεται θεμιτώς ο θρησκευτικός πλουραλισμός.

Ως εκ τούτου λοιπόν, το μάθημα των θρησκευτικών επιβάλλεται, βάσει της πολιτισμικής μας ταυτότητας να έχει αμιγώς Χριστιανικό χαρακτήρα και δη Ορθόδοξο, παρά ταύτα, όμως και παρά την έκδοση πολλαπλών αποφάσεων εκ του Σ.Τ.Ε, παραμένουν ως βιβλία διδασκαλίας θρησκευτικών, με όχι το προσήκον περιεχόμενο, τουναντίον δε η διδακτέα ύλη αλλά και η εικονογραφία, ευθυγραμμίζεται με τις επιταγές του χριστιανικού αποχρωματισμού εις την πατρίδα μας, εις τα τροχιοδρομούμενα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της εν γένει καλπαζούσης παγκοσμιοποιήσεως.

Η θεσμική εκτροπή καθίσταται ψηλαφητή προς όλες τις εκφάνσεις και εν γένει η αυθαιρεσία της εκάστοτε εξουσίας,  η οποία αντιμετωπίζει τους πολίτες ως μία άμορφη μάζα, ως οχλοκρατία η οποία ικανοποιείται δια συνθημάτων, αποβλέπουσα εις το θυμικό τους και ουχί ως προς την ορθολογιστική παράθεση των γεγονότων.

Η κατάστασις έχει καταστεί αδιέξοδος, η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν, και το ερώτημα το οποίο φύεται και βασανίζει σύμπασα την Ελλαδική κοινωνία, συνίσταται εις το ποιος κυβερνάει εν κατακλείδι αυτόν τον τόπο.

Εις πάσα περίπτωση, καταλήγω με το εξής, ούτως ώστε συν Θεώ να ημπορέσουμε να ανανήψουμε, την εξής ρήση του Διονυσίου Σολωμού :

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».