Ὁ χρόνος ὑποκλίνεται

Ὁ χρόνος ὑποκλίνεται

ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Τὸν παρουσίασαν ἄλλοι σὰν βασιλιά, πού μοιράζει χαρές. Ἄλλοι τὸν παρουσίασαν σὰν τύραννο, ποὺ μοιράζει πόνους. Πρόκειται γιὰ τὸ χρόνο. Ἄλλοι τὸ χρόνο τὸν παρουσίασαν σὰν τὸν Κρόνο, πού τρώει τὰ παιδιά του. Ὅλοι αὐτοὶ βέβαια δὲν φιλοσοφοῦν οὕτε γιὰ τὴ σχέσι πού ἔχει ὁ χρόνος μὲ τὸ χῶρο καὶ τὴν ὕλη, οὕτε καὶ σκέπτονται, πῶς εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ ὁ χρόνος, δῶρο μικρό, πού μ᾽ αὐτὸ κερδίζεις τὸ μεγάλο δῶρο, τὴν ἀτέλειωτη ζωή. Ὅλοι αὐτοὶ μετροῦν τὸ χρόνο μὲ τὸ ρολόι, καὶ σὰν οἱ δεῖκτες του φτάνουν στὴ δωδεκάτη, τρέμουν ἀπὸ τὸ φόβο τους! Τρέμουν γιὰ τὸ τέλος τοῦ χρόνου τῆς προσωρινῆς τούτης ζωῆς.

Μὰ ὁ χρόνος, δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, την τελευταία νύκτα τού 2019 θέλει νὰ κάνη μερικές... μετάνοιες!

Ὑποκλίνεται κι ὁ χρόνος!

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἄχρονο Θεό, πού θέλησε νὰ τὸν ἀγκαλιάση. Ἡ θάλασσα ἀγκαλιάζει τή σταγόνα! Ὁ ἀπέραντος καὶ σὲ χρόνο Θεός, ὁ Αἰώνιος, ἀγκαλιάζει τὸν ἄνθρωπο τῆς σταγόνας τοῦ χρόνου! Ἑνώνεται μαζί του. Καὶ ἀγκαλιάζοντάς τον τοῦ μεταδίδει τὸ ἄχρονο, τὸ αἰώνιο, τὴ ζωὴ πού δὲν τελειώνει, τὴ ζωὴ πού εἶναι «τὸ περισσὸν» (Ἰωάν. ι´10).

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωή, πού χωρὶς νὰ τὸ ὑποψιάζεται ἀνέβηκε στὸ τρένο του.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὰ νιάτα, πού δὲν λένε «δὲν ἔχω χρόνο», ἀλλὰ ξεκλέβουν χρόνο γιὰ ν᾽ ἀνεβαίνουν ψηλά.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἄρρωστο βαρειά, πού ξέρει ὅτι τοῦ φεύγει, μὰ δὲν λυγίζει, γιατί τὸ ὅραμά του δὲν εἶναι τὸ ἐφήμερο, ἀλλά τὸ αἰώνιο.

· Ὑποκλίνεται μπροστὰ στὸν πονεμένο, πού ἐνῶ βλέπει νὰ σβήνη ὁ χρόνος τοῦ παρόντος, χαμογελᾶ πού κατακτᾶ τὴν πραγματικότητα τοῦ μέλλοντος.

· Ὑποκλίνεται μπροστὰ στὴν πιὸ ἱερὴ σιγμή, στὸ τώρα, πού τὸ ἁρπάζει ὁ πιστὸς καὶ τὸ κάνει σωσίβιο γιὰ τὸ πέρα καὶ τὸ παραπέρα, γιὰ τὸ ἀτέλειωτο.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἔξυπνο ἄνθρωπο, τὸ χριστιανό, πού τὴ στιγμὴ τὴν τελευταία τὴν ἔντυσε μὲ ἁγιότητα καὶ τὴν ἔκανε αἰωνιότητα.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἐνάρετο, πού σβήνει μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ τὰ στραβοπατήματα τοῦ προηγούμενου καιροῦ καὶ στὴ συνέχεια θέλει νὰ ζήση τὸν ὑπόλοιπο χρόνο μὲ κατακτήσεις τῆς ὄντως ζωῆς.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ σ᾽ αὐτὸν πού τὸν βλέπει ἁπλῶς σὰν εὐκαιρία νὰ ἐξαγοράση τὴν αἰωνιότητα. Βλέπει ὁ πιστός τό χρόνο σὰν εὐκαιρία γιὰ βελτίωσι, γιὰ ἀλλαγή, γιὰ τὸ σπουδαιότερο ἇλμα, πού λέγεται μετάνοια.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἀγωνιστή, πού δὲν φοβᾶται τὸν τερματισμό. Φεύγοντας ἀπὸ τὸ χρόνο ξεκολλάει μιὰ γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀγωνία του καὶ ἀτενίζει πρὸς τὴν ἄχρονη βασιλεία, ὅπως λαχταρᾶ τὸ παιδὶ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος στὸ πτηνό, στὸν πιστό, πού τὸν ἀποχαιρετᾶ ὄχι γιατί θὰ ἔρχεται καινούργιος χρόνος. Δὲν ὑπάρχει καινούργιος χρόνος, ὑπάρχει καινὴ κτίσις, ὑπάρχει καινὴ ζωή. Ὑπάρχει ἐξαγορὰ τοῦ χρόνου, ὅπως ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει νὰ ζοῦμε «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν» (Ἐφεσ. ε´ 10).

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος σ᾽ αὐτὸν πού ἐτοιμάζεται νὰ πῆ:

«Χρόνε, τῆς ζωῆς μᾶς κυνηγέ, μᾶς χάρισες χαρὲς καὶ λύπες. Μᾶς πῆρες βρέφη καὶ παιδιά, μᾶς ἔκανες μεσήλικες καὶ γέρους. Χρόνε, ὅσο κι ἂν ὁ μικρούτσικος ἀνθρωπάκος πού ζῆ μέσα μας σέ προτιμᾶ ἀκόμα, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Αἰώνιο Χριστό. Χρόνε, τὸ παραδεχόμαστε, δὲν φταῖς ἐσὺ γιὰ τὶς κακίες καὶ τὰ ἁμαρτήματά μας. Ὅμως σοῦ ζητᾶμε συγγνώμη, γιατί σὲ μολύναμε. Χρόνε, τρέχοντας μαζί σου νομίσαμε πώς θα ᾽σαι γιὰ πάντα συντροφιά μας. Χρόνε, εἴτε σὺ τὸ θέλεις, εἴτε σ᾽ ἐμᾶς δέν ἀρέσει, τὸ ὄχημά σου φτάνει στὸ τέρμα».

Ἀκούγεται ἡ προειδοποίησις: «Τερματικὸς σταθμὸς! Παρακαλοῦνται οἱ ἐπιβάτες νὰ ἀποβιβαστοῦν». Σ᾽ ὅλους αὐτούς, πού ἔτσι σκέπτονται, ὁ χρόνος ὑποκλίνεται...

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος! Στοὺς νεκρούς, στοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, γιὰ τοὺς ὁποίους ἰσχύει τὸ τῆς Αποκαλύψεως: «Καὶ χρόνος οὐκέτι ἔσται» (ι´ 6).

· Ὑποκλίνεται στοὺς ἐπ᾽ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένους. Ὑποκλίνεται γιατί μὲ μικρή δική τους προσφορά, ἀπολαμβάνουν τὴν αἰώνια χαρά.

· Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος! Σ᾽ ὅλους τοὺς χριστιανούς, που ζοῦν κάθε στιγμὴ σὰν τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους. Καὶ εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέη: Τὸ δικό μου ΧΡ (χρόνος) τελειώνει. Τὸ δικό Του ΧΡ (Χριστὸς) ποτὲ δὲν τελειώνει. Δὲν σᾶς στέλνω στὸ μηδὲν ἤ στὴν ἀνυπαρξία.

Σᾶς παραδίδω στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀθανασία. Ἀμήν.