ΘΑ ΤΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ Α΄.
ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ-ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ
ΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ.
O μακαριστός, αισχρότατα διαβληθείς
Ιερώνυμος ο Α (Κοτσώνης) αγωνίστηκε και πέτυχε να καταστούν δημόσιοι υπάλληλοι
οι ιερείς επί της καρποφόρου αρχιεπισκοπείας του. Επρόκειτο, αναντιλέκτως, για
μία δίκαιη και ιστορική κατάκτηση. Ο Ιερώνυμος ο Β (Λιάπης) τα
"κατάφερε" να παύση να ισχύει κάτι τέτοιο.
Αλλά και για τη διαχείριση και αξιοποίηση
της εκκλησιαστικής περιουσίας μερίμνησε ο μακαριστός πρωθιεράρχης, όπως κάτι
τέτοιο διαφαίνεται στο υπό του ιδίου εκδοθέν βιβλίο με τίτλο "ΠΕΡΙ ΤΟΥ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ", όπου περιέχονται
συγκλονιστικά ιστορικά ντοκουμέντα.
Ο διαχρονικός-άρπαγας, το ελληνικό κράτος
τουτέστιν, με τις κατά καιρούς απαλλοτριώσεις, με πρόσχημα την αποκατάσταση των
ακτημόνων καθώς και κάποιοι επιτήδειοι καταπατητές σε συνδυασμό με την
αβελτηρία των εκάστοτε (πλην επί Ιερωνύμου του Α) εκκλησιαστικών διοικήσεων
οδήγησαν στην κακοδιαχείρηση και την έλλειψη ουσιαστικής και επωφελούς για τα
συμφέροντα της Εκκλησίας και της κοινωνίας "αξιοποίηση" των
εναπομεινάντων ψιχίων της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Και φθάσαμε στο θλιβερό σημείο να
συναποφασίζεται-θεσπίζεται από τα δύο μέρη (αλήθεια, γιατί αγνοήθηκε η Ιεραρχία
και ο λοιπός κλήρος και λαός;) πενταμελές διοικητικό συμβούλιο διαχειρίσεως της
διαμφησβητουμένης εκκλησιαστικής περιουσίας με τη συμμετοχή δύο εκπροσώπων του
αντίχριστου Καίσαρα (δηλαδή της κατ επίφασιν χριστιανικής Πολιτείας) και ενός
τρίτου "κοινής αποδοχής", προς δοξαν της αυτοτελείας της Εκκλησίας
έναντι του Κράτους!
Και ήλθε στο μυαλό μου αυτόματα η περίπτωση
του "αλήστου μνημης" Γ.Λιλαίου, κοινού συμβούλου Εκκλησίας και
Πολιτείας όταν η τελευταία επί Τρίτση επεχείρησε να διαρπάξει κατά τρόπο
ληστρικό την τότε εκκλησιαστική περιουσία! Πόσο στοίχισε στην Εκκλησία αυτή η
επιλογή ενθυμούνται όσοι παρακολουθούν επισταμένως τα εκκλησιαστικά πράγματα
των τελευταίων δεκαετιών.
Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες εφ όσον
διαχρονικά, πλην επαινετέων εξαιρέσεων, δεν προβαίνουν σε κατόπιν σοβαρού
σχεδιασμού και μελέτης αξιοποίηση της εναπομεινάσης εκκλησιαστικής περιουσίας,
αντιτάσσοντας σθεναρή αντίσταση στον πολιτειακό άρπαγα και εν εσχάτη ανάγκη
κηρύσσοντας την Εκκλησία της Ελλάδος ΕΝ ΔΙΩΓΜΩ θα "παζαρεύουν"
συνεχώς με το διεπόμενο υπό αρπακτικών διαθέσεων Κράτος εις βάρος του κύρους
της διοικούσης Εκκλησίας και του προσωπικού τους κύρους.
Η άρση της ιδιότητος του δημοσίου υπαλλήλου
των Ελλήνων ιερέων και η αποβολή τους από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών συνιστά ήττα
της Εκκλησίας και δείγμα εσχάτης περιφρονήσεως του ιερού κλήρου με την τεράστια
και διαχρονική θρησκευτική, εθνική και κοινωνική προσφορά.
Θα
τρίζουν τα κόκκαλα του Ιερωνύμου του Α΄ μακαριώτατε κύριε Ιερώνυμε Β΄!
4 σχόλια:
Ιερώνυμε παραιτήσου χθες!
Ο ΑΝΥΜΠΟΡΟΡΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!
Νομίζω ότι δεν πρέπει να υπάρχει η δημοσιουπαλληλία στα πνευματικά θέματα. Δεν το έχουμε καταλάβει, δεν το έχουμε κατανοήσει ότι είναι άλλο πράγμα η πίστη και τα πνευματικά θέματα κι άλλο πράγμα ό,τι διέπεται από το κράτος και τι πολιτική. Δε το κατανοούμε ότι ο χριστιανισμός δε χωράει επί των κοσμικών θεμάτων. αντίκεινται, μας το υπενθυμίζει σε κάθε λόγο του ο Χριστός, στο κόσμο θα έχετε θλίψεις. Πώς είναι δυνατόν να συμπορεύεται ένα κοσμικό κράτος-γιατί περί αυτού πρόκειται- με την ορθή πίστη, όταν όλα μα όλα που γίνονται και συμβαίνουν εναντιώνονται στην ορθοδοξία, τη πίστη, το πνευματικό κόσμο? Τώρα το καταλάβαμε, δεν γινόταν πάντοτε? Ακόμη και επί Βυζαντίου επιφανειακά συμπορευόταν με τη πίστη, για αυτό και χάθηκε... Τώρα που σαφώς είναι εντελώς κοσμικό το φρόνημα τι αλήθεια περιμένουμε? Βελτίωση ή συμπόρευση? Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η Εκκλησία ακολουθεί το δικό της, δρόμο, το δικός της μοναχικό δρόμο, κι όποιος θέλει μπαίνει στη Κιβωτό, όποιος επιθυμεί βγαίνει έξω από αυτήν. Άριστο θα ήταν να συμπορευόταν, αλλά τέτοιο δε συμβαίνει, επιδερμικά, δημοσιουπαλληλικά συμπορευόταν, ή μάλλον με κρατίνουσες κοσμικές αντιλήψεις. Αυτό πρέπει να πάψει, ή ένα κράτος σύσσωμο συμπορεύεται με τον πνευματικό κόσμο πηγαίνοντας κόντρα στο κοσμικό φρόνημα ακολουθώντας το δύσκολο δρόμο του Γολγοθά με ένα ομόφρονο συμπαγές εκκλησίασμα ή παίρνει ο καθένας το ξεχωριστό δρόμο του, επειδή είναι ανέφικτο να συμβεί με όλους.
Προς ανώνυμο 8/11-5:26 π.μ.: αγαπητέ είναι γνωστοί οι αγώνες του τιμίου και μαρτυρικού ελληνικού ράσου για την επιβίωση του ελληνισμού. Όπως επίσης και είναι γνωστή η διαχρονική καταλήστευση της εκκλησιαστικής περιουσίας από το ΔΗΘΕΝ φιλόθρησκο κράτος.
Το τελευταίο, όμως, δεν μπορούσε να παραγνωρίση ότι και άνευ των θυσιών των Ελλήνων κληρικών δεν θα διέθετε το ίδιο υπόσταση αλλά και ότι κάποιος που καταληστεύεται θα πρέπει να λάβη κάποια έστω και πενιχρά ανταλλάγματα. Και ανέλαβε την υποχρέωση να μισθοδοτεί το ίδιο τους κληρικούς, στην αρχή με μισθούς πείνας και ντροπής (υφίστανται τα σχετικά στοιχεία) και μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 60 τους κατέστησε δημοσίους υπαλλήλους.
Οι Έλληνες κληρικοί δεν αποτελούν κοινωνικά παράσιτα ούτως ώστε να αποτελούν ειδική κατηγορία κληρικών αλλά Έλληνες πολίτες με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις. Φρονώ ότι ορθώς υπάγονται άχρι τούδε στον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων.
Λ.Ν.
Δημοσίευση σχολίου