Οι Στόχοι της Θεοσοφίας

Οι Στόχοι της Θεοσοφίας

Νικολάου Ι. Σταυριανίδη, Πρωτοδίκη Δ.Δ. - DEA Δημοσίου Δικαίου, DEA Φιλοσοφίας του Δικαίου

Στο βιβλίο της Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ «Το Κλειδί της Θεοσοφίας» (έκδοση Γ’ Αθήνα 1986, μετάφραση από την τρίτη αγγλική έκδοση του 1983 - πρόλογος της ίδιας της Μπλα­βάτσκυ του 1889), βιβλίο γραμμένο με τη μορφή των ερωταποκρίσεων, διαβάζουμε τα ακόλουθα:

«Ερώτ. -Λέτε ότι οι διδασκαλίες σας δεν είναι αναβίωση του Βουδδισμού· μήπως τότε αποτελούνε απλή αντιγραφή της νεο­πλατωνικής Θεοσοφίας; Απάντ. - Όχι. Στις ερωτήσεις σας αυτές θα απαντήσω με ένα απόσπασμα απ’ τη διάλεξι του Δρ J. Buck, μέλους της θεοσοφικής εταιρίας, στο Θεοσοφικό Συ­νέδριο του Σικάγου τον Απρίλιο του 1889 με θέμα: «Θεοσοφία». Κανείς Θεόσοφος δεν κατάλαβε καλλίτερα και δεν διατύπωσε με τόση ακρίβεια την πραγματική ουσία της Θεοσοφίας.

«....Η σύγχρονη θεοσοφική κίνηση κατηγορήθηκε μερικές φορές ότι είναι προσπάθεια προσηλυτισμού των χριστιανών στο Βουδδισμό. Αυτό σημαίνει πως η λέξη «αίρεση» έχασε την παληά της δύναμη και δεν εμπνέει πια τόσο τρόμο. ...Η θεοσοφική διδα­σκαλία δεν ανήκει αποκλειστικά σε καμία θρησκεία, δεν περιο­ρίζεται από καμία εποχή και καμία Εταιρία. Είναι η δικαιωματική κληρονομιά κάθε ανθρώπινης "ψυχής. Κάθε άτομο οφείλει να διαμορφώσει τη δική του ορθοδοξία σύμφωνα με τη φύση του και τις ανάγκες του, καθώς και με την πολύμορφη πείρα του. Έτσι εξηγείται γιατί εκείνοι που φαντάζονται ότι η Θεο­σοφία είναι μια νέα θρησκεία μάταια ζητήσανε να βρούνε τα δόγματα και την τελετουργία της. Δόγμα της είναι να μένει πι­στή στην Αλήθεια και τελετουργία της να «τιμάει κάθε αλήθεια προσαρμόζοντας σ’ αυτή την πράξη»....Η ίδρυση αυτής της Ε­ταιρίας βασίζεται πάνω σ’ αυτό το μοναδικό σκοπό: την ουσιαστική αδελφωσύνη όλων των ανθρώπων. Κατηγορήθηκε γι’ αντι- χριστιανική, για βουδδιστική, παρ’ όλο που θα μπορούσε να είναι και τα δύο....» (σελ. 30-32).

Στο κείμενο αυτό παρατηρούμε α) την εμφάνιση του πλέον επιθετικού πολιτικο-θρησκευτικού δόγματος της νέας εποχής, δη­λαδή ότι το κάθε άτομο πρέπει να διαμορφώση τη δική του «ορθοδοξία» και β) την πλέον σαφή διατύπωση της αρχής για την διάβρωση κάθε θρησκευτικής ζωής από την παραθρησκεία, δηλαδή ότι η αδελφωσύνη όλων των ανθρώπων πρέπει να γίνει με κατάργηση των δογματικών διαφορών και με «σύνθεση» των διαφόρων θρησκευτικών τελετουργικών σε τρόπο ώστε να τιμάται κάθε «αλήθεια».

Βλέπουμε ακόμη, την επίγνωση από μέρους της Μπλαβάτσκυ και του Μπούκ, της σημασίας του ότι, η κατηγορία κατά της θεοσοφίας δεν ήταν ότι αποτελεί αίρεση, αλλά ότι αποτελεί προσπάθεια προσηλυτισμού στον Βουδδισμό. Πράγματι, πέραν του ότι ο «βουδδισμός» της θεοσοφίας είναι μία παραμόρφωση του παραδοσιακού βουδδισμού, η πραγματική στηλίτευση της θε­οσοφίας ήταν, είναι και θα είναι ο χαρακτήρας της ως αιρέσεως.

Με την απώλεια της συναισθήσεως στην δυτική Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική, ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνος, του ότι η αίρεση είναι κάτι που θέτει σε κίνδυνο την σωτηρία του ανθρώπου αλλά ακόμη και τα πνευματικά και πολιτιστικά θεμέ­λια της κοινωνίας, ο δρόμος ήταν ανοιχτός για την δημιουργία ενός αντιορθόδοξου και αντιχριστιανικού κόσμου, τέτοιου όπως τον σχεδίασε και τον ετοίμασε η θεοσοφία της Μπλαβάτσκυ.

Η Εταιρία, ισχυρίζεται παραπλανητικά η Μπλαβάτσκυ, «Δεν υποστηρίζει ούτε διδάσκει καμιά δική της σοφία. Είναι η αποθήκη από όλες τις αλήθειες, που κήρυξαν οι μεγάλοι ενορατικοί, μύστες και προφήτες των ιστορικών και προϊστορικών χρόνων. Απ’ αυτές συγκεντρώνει όσες της είναι δυνατόν. Είναι λοιπόν ο αγωγός μέσα από τον οποίο διοχετεύεται στον κόσμο ένα μέρος από τις αλήθειες, που βρίσκονται στα κηρύγματα όλων των διδασκάλων του κόσμου. Και βέβαια η Θεοσοφία δεν είναι θρησκεία. Είναι η πεμπτουσία απ’ όλες τις θρησκείες.... η Θεοσοφία είναι πάνω στη γη ό,τι το λευκό φως για το ηλιακό φάσμα. Κάθε θρησκεία είναι ένα απ’ τα επτά χρώματα του πρί­σματος. Κάθε χρωματιστή ακτίνα αγνοεί όλες τις άλλες και τις θεωρεί ψεύτικες, απατηλές... Kl έτσι αναθεματίζει για αιρετικές τις άλλες αποχρώσεις.... η ανθρωπότητα δεν θα βασανίζεται στο μέλλον απ’ την κατάρα του χωρισμού της τεχνητής πόλωσης, αλλά θα βυθιστεί μες στο αγνό χωρίς απόχρωση λευκό φως της αιώνιας αλήθειας.

....» Ερώτ. - Σύμφωνα λοιπόν με τις απόψεις σας όλες οι με­γάλες θρησκείες έχουνε κοινή την προέλευσή τους από τη Θεο­σοφία. Όταν ο κόσμος το νοιώσει κατά βάθος θα λυτρωθεί απ’ τις μεγάλες πλάνες και ψευδαπάτες που τον μαστίζουν.

Απάντ. -Ακριβώς. Και προσθέτουμε ακόμη, ότι η Θεοσοφική μας Εται­ρία είναι ο ταπεινός σπόρος, που αν ποτιστεί και διατηρηθεί ζωντανός, θα βλαστήσει στο τέλος και θα γίνει το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, που βλασταίνει πάνω στο δέντρο της αιώνιας ζωής. Οι άνθρωποι δεν μπορούνε να ελπίζουνε, πως θα φτάσουν στην αλήθεια, παρά μόνο με τη συγκριτική μελέτη κάθε μεγάλης θρησκείας και φιλοσοφίας, που θα κάνουν χωρίς πάθος και προκατάληψη. Σ’ ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα φτάσουν, αν προπαντός βρούνε και σημειώσουνε τα διάφο­ρα κοινά τους σημεία» (σελ.71-73).

Φαίνεται δηλαδή ότι η Μπλαβάτσκυ είχε πολύ μεγάλα σχέ­δια για την Θεοσοφία. Κάποιοι έπρεπε να ποτίσουνε τον «σπό­ρο» της Θεοσοφικής Εταιρίας, ώστε να γίνουν τα παραπάνω δόγματα αντιορθοδοξίας και συνένωσης των θρησκειών, τα μο­ναδικά παγκόσμια κριτήρια για το καλό και το κακό.

Φυσικά η Μπλαβάτσκυ δεν είναι ειλικρινής. Εχθρεύεται όχι κάθε μορφή χριστιανικών και λοιπών δογμάτων, αλλά ιδίως τον ίδιο τον Χριστό, την Ορθόδοξη Εκκλησία και τον χριστιανισμό γενικώτερα. Ανάγει σε Εκκλησία αγία και άμωμο την ίδια την Θεοσοφική Εταιρία (σελ. 68-69). Ταυτίζει την Θεοσοφία με το «συνολικό αγαθό, τέτοιο όπως η φύση το χορηγεί στον άνθρω­πο πάνω στη γη» (σελ. 70). Απορρίπτει την ανάσταση του σώ­ματος (σελ. 108). Απορρίπτει την προσωπικότητα του ανθρώπου αφού συγχωνεύεται κάθε άνθρωπος σε κάποια «μονάδα» η οποία ενδύεται πολλές χιλιάδες προσωπικότητες μέχρι να τελειώσει το διαδοχικά μεταβιβαζόμενο κάρμα τους (σελ. 118). Καταδικάζει την προσευχή (σελ. 86). Για την προσευχή, λέει ότι «σκοτώνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας» και ότι μέσω αυτής αμοίβονται κάποιοι από τον Χριστό μόνο και μόνο για­τί τον παρακαλούν, πράγμα που εξοργίζει την Μπαλαβάτσκυ ως αντίθετο, δήθεν, προς την «αξιοπρέπεια» του ανθρώπου!!! (σελ. 85 έπ.). Από αυτή την αντιχριστιανική αντίληψη για την προ­σευχή και για την ανθρώπινη «αξιοπρέπεια», πηγάζει η λεγόμε­νη «θετική σκέψη» (βλ. βιβλίο π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου: Αυτογνωσία-αυτοπραγμάτωση-σωτηρία, Αθήνα 1991, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Πρεβέζης) και η αντιστροφή του νοήματος ιών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ακόμη, η Μπλαβάτσκυ αποστρέφεται την θεία συγχώρεση και διατυπώνει την θέση της θέτοντας το εωσφορικό ερώτημα: Έχει ο Θεός το δικαίωμα να συγχωρεί; Λέει χαρακτηριστικά η Μπλαβάτσκυ, ότι η αντίληψη ότι ο Θεός συγχωρεί, ευθύνεται για το ότι γίνονται εγκλήματα στις χριστιανικές χώρες αφού, δήθεν, ο δολοφόνος που στερεί από το θύμα του τη δυνατότη­τα μετανοίας, μπορεί μετά άνετα να μετανοήση και να σωθή, έχοντας και τις προσευχές όσων συναισθηματικών του συμπαρίστανται. «Είναι φανερό, πως ο άνθρωπος αυτός καλά έκανε κι εσκότωσε, γιατί έτσι εκέρδισε την αιώνια ευδαιμονία... Και τώ­ρα καταλαβαίνετε γιατί οι θεόσοφοι δεν παραδέχονται αυτό το δόγμα. Βασική τους πίστη κι ελπίδα είναι η δικαιοσύνη, η ίδια για όλους, στον ουρανό και στη γη, είναι το Κάρμα» (σελ. 240- 243). Η ταλαίπωρη όσο και επικίνδυνη Μπλαβάτσκυ αγνοεί ότι κανείς δεν μετανοεί «άνετα».

Εκφράζοντας την αντίληψή της για την αγάπη, αποκρούει την χριστιανική αγάπη και την ελεημοσύνη (σελ. 261-264). Φθά­νει μάλιστα στο σημείο να θεωρεί την ελεημοσύνη σε φτωχούς και ανήμπορους ως μέθοδο για την δημιουργία και άλλων φτωχών και εξαθλιωμένων ώστε να πλουτίζουνε διάφοροι Σάϋλοκ, ταυτιζόμενη στο θέμα αυτό με την μαρξιστική αντίληψη πε­ρί της κοινωνικής πρόνοιας και της χριστιανικής φιλανθρωπίας: Η σκέψη της βασίζεται, όχι βέβαια στο κυνικό δόγμα (μαρξιστικό;) ότι θα ήταν καλλίτερα να μένανε οι φτωχοί χωρίς πα­ροχές ώστε να αναπτύξουνε το μίσος που προσιδιάζει αναγκαστικά στην ταξική τους κατάσταση, αλλά στο ότι θα ήταν καλ­λίτερα οι πλουσιώτεροι να αφήνανε τους φτωχούς και τους ανή­μπορους να πεθαίνουνε, ώστε να μην μαζεύεται «κακό κάρμα». Το διατυπώνει δε πολύ χαρακτηριστικά: «...κάθε χρυσό νόμισμα από τα εκατομμύρια που προσφέρουν γενναιόδωροι κι ευσπλαχνικής διάθεσης άνθρωποι, πέφτει σαν φλογερή κατάρα κι’ όχι ευλογία, πάνω στον φτωχό, που θάπρεπε ν’ ανακουφίσει. Αυτό εμείς το ονομάζουμε παραγωγή εθνικού Κάρμα με τρομερές συ­νέπειες, όταν έλθει η ώρα της πληρωμής».

Στην πραγματικότητα, η Μπλαβάτσκυ με την Θεοσοφική Ε­ταιρία, στο τέλος του 19ου αιώνος θέτει τις θεωρητικές βάσεις και βάζει σε εφαρμογή ένα ευρύτατο σχέδιο αποχριστιανισμού του χριστιανικού κόσμου και μη εκχριστιανισμού της Ινδίας και της Κίνας. Σχέδιο, η εφαρμογή του οποίου γίνεται συστηματικό και συνεχίζεται και μετά τον θάνατό της μέχρι τις μέρες μας.

Μόνο που σήμερα, αντί του όρου Θεοσοφία, χρησιμοποιείται ο όρος νέα εποχή. Η νέα εποχή εμφανίζεται ως «αυθόρμητη» στροφή της «ανθρώπινης συνειδητότητας» προς την δημιουργία ενός παγκοσμίου δικτύου «συνωμοσίας του υδροχόου» (ο όρος, προφανώς για να χάση την αρνητική χροιά του, χρησιμοποιή­θηκε από την ίδια την κίνηση της νέας εποχής, από την ιθύ­νουσα νεοεποχήτικη κίνηση της Μ. Ferguson). Όμως, η Μπλα­βάτσκυ ήταν σαφής ήδη από το τέλος του 19ου αιώνος:

Αν τα μέλη του δικτύου της Θεοσοφίας ελευθερωθούν από τις ιδιαίτερες συνιστώσες των θρησκειών μέσα στις οποίες με­γάλωσαν, «Τότε η Εταιρία θα ζήσει σ’ όλον τον εικοστό αιώνα. Σιγά-σιγά θα διαποτίσει με τις πλατειές κι’ ευγενικές ιδέες της για τη θρησκεία, το καθήκον και τη φιλανθρωπία τη μεγάλη μάζα των έξυπνων, σκεπτομένων ανθρώπων. Με βραδύτητα, αλλά κι ασφάλεια, θα συντρίψει τα δεσμά των πίστεων, των δογμάτων και των ταξικών και κοινωνικών προλήψεων, θα καταρρίψει τα τείχη κάθε φυλετικής κι’ εθνικής αντιπάθειας, ...Στο τέλος κάθε αιώνα θα παρατηρήσετε πάντα κάποια επιστροφή ή κάποια αύξηση της πνευματικότητας, ή του μυστικισμού, αν προτιμάτε. Οι Διδάσκαλοι αποστέλλουνε στον κόσμο έναν ή πε­ρισσότερους αντιπροσώπους τους... Αν η τωρινή κίνηση, που αντιπροσωπεύει η Εταιρία μας, επιτύχει περισσότερο από τις προηγούμενες, τότε η προσπάθεια του εικοστού αιώνα θα συ­ναντήσει ένα σώμα οργανωμένο, ζωντανό κι’ υγιές, σαν έρθει η ώρα. ... Οι προκαταλήψεις και οι δογματικές πλάνες θάχουν, όπως σάς είπα, κάπως παραμερισθεί. Κι όχι μόνο αυτό. Κοντά σε μια εκτεταμένη και προσιτή σ’ όλον τον κόσμο βιβλιογοαφία, θα υπάρχει και μια πολυάνθρωπη ενωμένη οργάνωση, έτοιμη να δεχθεί το νέο φορέα, που θα κρατήσει τη λαμπάδα της Α­λήθειας σαν φτάσει η στιγμή της νέας ώθησης, θα βρει πνεύμα­τα των ανθρώπων έτοιμα να δεχθούνε το μήνυμά του, μια γλώσσα που θα προσφέρει το κατάλληλο ένδυμα στις καινούργιες αλήθειες που φέρνει, μια οργάνωση που περιμένει την άφιξή του και που θ’ απομακρύνει από το μονοπάτι του τα φυσι­κά ολικά εμπόδια. Σκεφθείτε τι μπορεί να επιτελέσει κάποιος στον οποίο θα δοθεί μια τέτοια ευκαιρία» (σελ. 305-308). Ε­χθροί και εμπόδια που ταλαιπωρήσανε την Θεοσοφική Εταιρί­α από το 1875 μέχρι το 1889 και παρά ταύτα αυτή τόσα πολ­λά «κατόρθωσε» μέσα σε 14 χρόνια, «δεν θα ταλαιπωρήσουνε το νέο Οδηγό» (σελ. 308).

Εκπλήσσεται δηλαδή η Μπλαβάτσκυ για το πόσο άνετα διείσδυσε η Θεοσοφική Εταιρία στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1880, για το πόσο εύκολα δεν έγινε αντιληπτό τι σημαίνει μια οργάνωση παγκόσμιας διαβρώσεως των θρησκευτικών θεμελίων των κοινωνιών, για το πως η πανίσχυρη τότε Αγγλία δεν αντελήφθη ότι με την Θεοσοφία εδημιουργούντο οι προϋποθέσεις για την απώλεια της Ινδίας όχι μόνο για την βρεταννική αυτοκρα­τορία, αλλά και για τον χριστιανισμό.

Σε έναν κόσμο κοσμοπολίτικης ιδιοτέλειας και προϊούσης απωλείας της αισθήσεως της Ορθοδοξίας, όπως είναι η βρεταν­νική αυτοκρατορία και η Αμερική του τέλους του 19ου αιώνος, εύκολα η Μπλαβάτσκυ προτείνει την συναδέλφωση των λαών πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής και «προβλέπει» λαμπρό το μέλλον της Θεοσοφίας. Συγχρόνως, για τους διηρημένους εθνικά και γλωσσικά κατοίκους της απέραντης Ινδίας προτείνει ένα κοινό ιδεώδες, μια κρατική ιδεολογία ινδουιστικού ρατσισμού, ικανή και την βρεταννική κυριαρχία να κλονίση και τον εκχριστιανισμό της Ινδίας να σταματήση. Έ­μενε η Γαλλία, η Γερμανία και η τσαρική Ρωσσία, όπου η θρη­σκευτική ποικιλία δεν μπορούσε να είναι ελκυστική κρατική ιδε­ολογία. Τον αποχριστιανισμό τους λοιπόν θα τον ανελάμβαναν μετά από λίγο καιρό οι πολιτικές εκφράσεις της μαρξιστικής  οικονομοθρησκείας.

«Δεν είναι λοιπόν η Θεοσοφική Εταιρία πολιτική οργάνω­ση;», ρωτάει η Μπλαβάτσκυ τον εαυτό της. Και απαντάει: «Και βέβαια όχι. Είναι μια διεθνής οργάνωση με την υψηλώτερη έννοια της λέξης. Συγκεντρώνει δηλαδή άνδρες και γυναίκες απ’ όλες τις φυλές, τις πίστεις, και θεωρίες σ’ ένα κοινό σκοπό, την πρόοδο της ανθρωπότητας. Σαν Εταιρία δεν μετέχει σε κανένα πολιτικό κόμμα, σε καμμία μορφή εθνικής πολιτικής.... Σαν Εταιρία, τα μέλη συνεργάζονται στον κοινό τους σκοπό, τη Θεο­σοφία· σαν άτομα είναι εντελώς ελεύθερα το καθένα ν’ ακολουθήσει την προσωπική του γραμμή πολιτικής σκέψης και δράσης, εφ’ όσον δεν είναι αντίθετη με τις θεοσοφικές αρχές και δεν ζημιώνει τη θεοσοφική Εταιρία» (σελ. 250-2511 Ιδού λοιπόν απόψεις, δήθεν εκτός πολιτικής, και δήθεν υπεράνω θρησκειών, που θα τις προσυπέγραψαν για λογαριασμό τους οργανώσεις όπως των Μασόνων, των Ρόταρυ, των Σοροπτιμιστριών κ.ο.κ.

Στην πραγματικότητα, η Μπλαβάτσκυ ίδρυσε μαζί με την απόλυτη πανθρησκεία, το απόλυτα ολοκληρωτικό όσο και μυ­στικό πολιτικό κόμμα, αφού με τις παραπάνω αρχές διαβρώνεται όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων και γίνονται τα κόμματα από πολιτικό φαινόμενο, από φορείς διαχειρίσεως της πολιτικής εξουσίας ή διακονίας, οχήματα προωθήσεως του αποκρυφισμού, της παραθρησκείας και της διαβρώσεως του χριστια­νικού κόσμου. Απομένει ή μάλλον ανατίθεται στους θεοσοφιστές πολιτικούς-άτομα, «εντελώς ελεύθερα το καθένα ν’ ακολουθήσει την προσωπική του γραμμή πολιτικής σκέψης και δράσης, εφ’ όσον δεν είναι αντίθετη με τις θεοσοφικές αργές και δεν ζημιώ­νει τη Θεοσοφική Εταιρία».

Και τι ζημιώνει την Θεοσοφική Εταιρία; Αυτό δεν μπορεί βέβαια να το κρίνει ο κάθε θεοσοφιστής, πολύ λιγώτερο όσοι βρίσκονται εκτός της Θεοσοφίας και των υπο-οργανώσεών της, γιατί υπάρχουνε ορισμένοι που «κατέχουνε πολύ βαθύτερα τα θέματα» της απόκρυφης «επιστήμης» περί της εξελίξεως του ανθρώπου και της συνειδητότητάς του, περί του νοήματος της ανθρώπινης υπάρξεως και ιστορίας, υπάρχουνε αυτοί στους οποίους «μεταδίδονται προφορικά πληροφορίες» (σελ. 61). Από ποιούς μεταδίδονται τέτοιες θεμελιώδεις για την πορεία της ιστορίας «πληροφορίες»; Μας το λέει η όλη διδασκαλία της Θε­οσοφίας (όπως αυτή θα εκτεθή παρακάτω): Τέτοιες «πληροφο­ρίες» (ουσιαστικά εντολές) μεταδίδονται στους εξελιγμένους θε­οσοφιστές από πιο εξελιγμένα όντα, όπως από την Μπλαβάτσκυ και τα άλλα μέλη της λεγομένης Πνευματικής Ιεραρχίας της ανθρωπότητας.

Πράγματι λοιπόν, η Θεοσοφία εχει χαρακτήρα μυστικού και ολοκληρωτικού πολιτικού κόμματος.

Εκ του βιβλίου: ΘΕΟΣΟΦΙΑ - «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ  Από https://www.impantokratoros.gr/stoxoi-theosofia-stavrianidis.el.aspx