Έμφυλα "δικαιώματα"

Έμφυλα "δικαιώματα"

Α. Παπαγιάννης,ιατρός 

‘Αν είναι το δικαίωμα αμαρτία’ τιτλοφορεί το χθεσινό φύλλο του το Έθνος, εννοώντας ως ‘δικαίωμα’ τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου με απλή δήλωση (ακόμη και στην… ώριμη ηλικία των 15 ετών) και βαφτίζοντας αναχρονιστικούς, σκοταδιστές και παρωχημένους όσους σκέφτονται με την κοινή παραδοσιακή λογική και την πίστη ότι ο Θεός μας έπλασε «ἄρσεν καὶ θῆλυ» (όχι… ΛΟΑΤΚΙ), 

ότι το φύλο είναι ένα από τα τάλαντα που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, καθένα με τις ιδιαιτερότητες και τα προσόντα του, για να εκπληρώνει την αποστολή για την οποία βρίσκεται στον κόσμο αυτό, τον οποίο διαφεντευόμαστε αυθαίρετα και προσδιορίζουμε όπως θέλουμε, χωρίς αναφορά και συμμόρφωση προς τον Κτίστη και μοναδικό ιδιοκτήτη του.

     Αλλά αν είναι ‘δικαίωμα’ ο αυτοπροσδιορισμός, δεν είναι πολύ περισσότερο δικαίωμα (χωρίς εισαγωγικά) η στοιχειώδης επιβίωση; Δεν είναι δικαίωμα η απόδοση στους εργαζομένους όσων πλήρωσαν μια ζωή σε φόρους, κρατήσεις, γενικά υποχρεώσεις προς το κράτος; Δεν είναι βάναυση καταπάτηση δικαιώματος η κάθετη, οριζόντια και διαγώνια περικοπή των συντάξεων και των επιδομάτων; Όχι των χαριστικών και καταχρηστικών, αλλά των απολύτως δικαίων και νομίμων. Το δικαίωμα αυτό, θεσμικά κατοχυρωμένο εδώ και δεκαετίες, το είδαμε να πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων από τους κάποτε δήθεν αριστερούς δήθεν διεκδικητές του. Που σήμερα, αντί να ασχολούνται με ζωτικά θέματα ουσίας, κάνουν παρδαλές επιδείξεις ‘προοδευτικότητας’ «πειθόμενοι τοῖς ρήμασι» των ξένων υποβολέων τους.

     Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε την παραγγελία του αγγέλου που ανακοινώνει την καταστροφή της Βαβυλώνος: «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε» [Αποκ. 18: 4]. Η Ελλάδα μας δυστυχώς όσο πάει μοιάζει όλο και περισσότερο με την Βαβυλώνα της Αποκάλυψης. Δεν ξέρουμε τι πληγές μας επιφυλάσσονται για τα χάλια μας, και αν θα μας οδηγήσουν σε διόρθωση. Δεν μπορούμε να φύγουμε όλοι από τη χώρα, μπορούμε όμως να μη «συγκοινωνήσουμε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς». Κι ας θυμηθούμε και την άλλη παραγγελία του ίδιου προφητικού βιβλίου: «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» [Αποκ. 22: 11]. Που σημαίνει τελικά την προσωπική ευθύνη του καθενός για τον δρόμο που θα ακολουθήσει ως το τέλος, ανεξάρτητα από όσα βλέπει να διαδραματίζονται γύρω του. Άλλωστε, και ο λογαριασμός στο ‘ταμείο’ της εξόδου θα είναι κι εκείνος αυστηρά προσωπικός, χωρίς δυνατότητα εξαγοράς και χωρίς δόσεις.

Α. Παπαγιάννης