Κυριακή των Μυροφόρων-«Και διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν»

«Και διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» (Μαρκ. ιστ΄ 1)

Τρία σημαντικά γεγονότα καταγράφονται στο σημερινό Ευαγγέλιο. Πρώτον, η ταφή του Ιησού. Δεύτερον η μετάβαση των γυναικών στο τάφο με αρώματα για να προσφέρουν τις πρέπουσες, κατά τα Ιουδαϊκά έθιμα, νεκρικές τιμές, και τρίτον, η πληροφόρηση από μέρους του Αγγέλου προς τις Μυροφόρες γυναίκες σχετικά με την Ανάσταση του Ιησού. Πρωταγωνιστές αλλά και μάρτυρες των πιο πάνω γεγονότων ήταν πρόσωπα, που όχι μόνο μέσα από την τόλμη τους, αλλά και μέσα από την προσφορά πολύτιμων αρωμάτων και μύρων απέδωσαν τις πρέπουσες τιμές στον Ιησού. Έτσι η εκκλησία για να τιμήσει τα πιο πάνω πρόσωπα ονόμασε τη σημερινή Κυριακή ως Κυριακή των Μυροφόρων.

Η αγάπη των Μυροφόρων προσώπων προς τον Ιησού τα οδήγησε σε τολμηρές αποφάσεις, αλλά και μέσα από την προσφορά πολύτιμων αρωμάτων σε πράξεις λατρείας και αγάπης. Στην κρίσιμη στιγμή κι ενώ οι μαθητές του Ιησού, εκτός από τον Ιωάννη, είναι εξαφανισμένοι, ένεκα «του φόβου των Ιουδαίων», τα Μυροφόρα πρόσωπα τολμούν, κατά το σημερινό ευαγγέλιο, να αναμετρηθούν με τους πολιτικούς και θρησκευτικούς άρχοντες της εποχής.

Έτσι, ο μεν Ιωσήφ τολμά και ζητά από τον Πιλάτο να του δώσει για ταφή το σώμα του Ιησού και με τη βοήθεια του Νικόδημου προχωρεί στην ταφή, οι δε γυναίκες Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, η Μητέρα του Ιησού, παρακολουθούν από μακριά τον τόπο της ταφής. «Όταν πέρασε το Σάββατο η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα το Ιακώβου και η Σαλώμη, αγόρασαν αρώματα για να πάνε να αλείψουν το σώμα του Ιησού». Τόλμησαν και αναμετρήθηκαν όχι μόνο με την εξουσία, αλλά και τους δικούς τους φόβους. Ούτε η στρατιωτική φρουρά, ούτε και η μεγάλη πέτρα που κάλυπτε την είσοδο του μνήματος δεν τις εμπόδισε από του να προχωρήσουν.

Η τόλμη τους δικαιώθηκε. Το σώμα του Ιησού εδόθη στον Ιωσήφ σαν πολύτιμο δώρο από τον Πιλάτο. Αυτό το ενδιαφέρον του Ιωσήφ αλλά και του Πιλάτου αποτελούν τιμή για τον Ιησού και μαρτυρία, αλλά και αναγνώριση της άδικης καταδίκης του. Παράλληλα δικαιώθηκε και η τόλμη των Μυροφόρων γυναικών αφού έγιναν και οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως του Ιησού.

Όμως, πέραν από τη δικαιολογημένη τιμή προς τα μυροφόρα πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, θα πρέπει να σταθούμε στα σημαντικά γεγονότα της ταφής και της Αναστάσεως του Ιησού, Ο Ιησούς, μέσα από το «τετέλεσται» της έκτης ημέρας ολοκλήρωσε το έργο της νέας δημιουργίας και της ανακαίνισης του ανθρώπου. Όπως η υλική δημιουργία ολοκληρώθηκε την έκτη ημέρα, έτσι και τώρα η νέα δημιουργία ολοκληρώνεται την έκτη ημέρα. Επίσης, όπως κατά  την έβδομη ημέρα της δημιουργίας ο Θεός «αναπαύθηκε», έτσι τώρα και ο Ιησούς «αναπαύθηκε» για να αναστηθεί την πρώτη ημέρα της νέας εβδομάδος. Πολύ εκφραστικό ένα τροπάριο της τέταρτης ωδής του όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου: «Εβδόμην σήμερον ηγίασας, ην ευλόγησας πριν, καταπαύσει των έργων· παράγεις γαρ τα σύμπαντα και καινοποιείς σαββατίζων, Σωτήρ μου, και ανακτώμενος».

Τούτο το Σάββατο είναι ευλογημένο όχι μόνο δια της καταπαύσεως των έργων από τον Μονογενή Υιό του Θεού, αλλά και γιατί δια της οικονομίας του θανάτου Του «τη σαρκί σαββατίσας» επανήλθε με την Ανάσταση Του σ’ αυτό που ήταν. Με τον τρόπο αυτό μας πρόσφερε σαν δώρο την αιώνια ζωή, όπως τονίζεται και στο δοξαστικό των αιώνων του Μεγάλου Σαββάτου.

Μετά το ευλογημένο εκείνο Σάββατο, ακολουθεί η «μια των Σαββάτων», η πρώτη ημέρα της εβδομάδος, κατά την οποίαν «Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν, την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος». Επειδή δε η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εγκαινιάζει την νέα εποχή δια τούτο και η ημέρα αυτή ονομάζεται Κυριακή, προς τιμή του Κυρίου. Όπως κατά την πρώτην ημέραν της δημιουργίας είπε ο Θεός «γενηθήτω φως», έτσι και τώρα κατά την «μια των Σαββάτων», με την Ανάσταση του Κυρίου, όλα πλημμυρίζουν από φως. Κατά τον υμνωδό «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

 Δικαιολογημένα, λοιπόν: «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω, εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος, Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος».

 Όμως, ενώ η Σταύρωση, ο θάνατος και η Ταφή είναι μια πραγματικότητα ιστορική και που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, επειδή συνδέονται με ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Πιλάτος, εν τούτοις η Ανάσταση, αν και είναι γεγονός πραγματικό δεν καταγράφεται τη στιγμή που συμβαίνει. Η Ανάσταση είναι έξω από τη νομοτέλεια του κόσμου, έξω από την παρατήρηση και το πείραμα, για τούτο και μπορεί να προσεγγιστεί και να κατανοηθεί μόνο μέσα από την πίστη. Όπως είπε ο Ιησούς και στο Θωμά «Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου. Μακάριοι εκείνοι που χωρίς να με έχουν δει πιστεύουν».

Αδελφοί μου, τα Μυροφόρα πρόσωπα πίστεψαν στο πρόσωπο του Ιησού, Τον αναγνώρισαν ως Θεό και Λυτρωτή γι’ αυτό και τόλμησαν, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους. Δικαιώθηκαν για την πίστη τους και μέσα από αυτή αναδείχθηκαν νικητές, αλλά ιδιαίτερα έγιναν συνδιαμορφωτές ενός καινούργιου κόσμου. Εμείς, πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτή την πίστη που μεταμορφώνει τον άνθρωπο και τον κόσμο; Ας επιβεβαιώσουμε αυτή την πίστη μας μέσα από την καθημερινή ζωή και συμπεριφορά μας. Αμήν.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης