Κυριακή των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου -«Εγώ σε εδόξασα επί της γης»

Απόστολος: Πραξ. Κ΄ 16 – 18, 28 – 36

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΖ΄ 1 – 13

«Εγώ σε εδόξασα επί της γης» (Ιωάν. ιζ΄,4)

   Η Αγία μας Εκκλησία, αγαπητοί μου αδελφοί, τιμά σήμερα τους Θεοφόρους Πατέρες της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, τους μεγάλους αυτούς ήρωες της πίστεώς μας, που αντιστάθηκαν στη φοβερή αίρεση του Αρειανισμού. Πολλοί από αυτούς είχαν πάνω τους νωπές ακόμα τις πληγές των μαρτυρίων τους, από τους τελευταίους διωγμούς. Γι’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία, ευγνώμων για τη μεγάλη τους αυτή προσφορά, αφιέρωσε αυτή την Κυριακή στην ιερή μνήμη των τριακοσίων δεκαοκτώ αγίων εκείνων ανδρών, που προέβαλαν τα στήθη τους στην επιδρομή των λύκων του Αρειανισμού. 

Στην ατμόσφαιρα της γιορτής αυτής είναι ενταγμένο και το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αποτελεί τούτο ένα τμήμα της λεγόμενης Αρχιερατικής Προσευχής του Κυρίου, της πλέον συγκλονιστικής προσευχής, που απευθύνθηκε ποτέ προς τον Ουρανό, από την επιφάνεια της γης. Και η προσευχή αυτή έχει επιλεγεί ακριβώς για να τονίσει το πνευματικό υπόβαθρο του αγώνα των Πατέρων αυτών για την αληθινή πίστη. Ο Μυστικός Δείπνος έχει πλέον τελειώσει. Ο προδότης έχει φύγει για να φέρει σε πέρας το καταχθόνιο σχέδιό του. Ο Κύριος, με τους ένδεκα πλέον μαθητές Του, πορεύεται προς τη Γεσθημανή. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής αυτής, γίνεται και η συγκλονιστική αυτή προσευχή, που θα λέγαμε ότι ήταν ένας απολογισμός της επίγειας ζωής Του. «Εγώ εφανέρωσα τη δόξα Σου πάνω στη γη», μας λεει ο Κύριος, «αφού ολοκλήρωσα το έργο που μου ανάθεσες να κάμω». Οι λόγοι αυτοί, μας δίνουν σήμερα την αφορμή να δούμε πως Εκείνος εδόξασε τον Πατέρα Του και πως κι εμείς μπορούμε να Τον μιμηθούμε.

   Δεν υπάρχει, πράγματι, ιερότερη αποστολή και υψηλότερο έργο, από το να γινόμαστε αφορμή, για να δοξάζεται ο υπερύμνητος Κύριος. Το τιμητικότατο αυτό έργο το επετέλεσε πλήρως και τελείως ο Θεάνθρωπος Κύριος, όταν εζούσε στη γη. Ζωή αγία και αναμάρτητη, που από την αρχή μέχρι το τέλος της, ήταν μια διαρκής δοξολογία του Ουράνιου Πατέρα Του. Γι’ αυτό και πάντοτε μιλούσε στους ανθρώπους για τον Πατέρα Του. Τους φανέρωσε το θέλημά Του και τους εδίδασκε διαρκώς για να γνωρίσουν περισσότεροι άνθρωποι καλύτερα και τελειότερα τις εντολές Του και τη θαυμαστή αγάπη Του. Μετά από κάθε θαύμα τα πλήθη γεμάτα δέος και θαυμασμό εδόξαζαν τον Θεό. (Λουκ. Ε΄ 26, Ζ΄ 16). Ο Κύριος, όμως, εδόξασε κυρίως και προ πάντων τον Ουράνιο Πατέρα Του, με τη μέχρι του σταυρικού θανάτου υπακοή στο θέλημά Του. Και ο Σταυρός, όπου συνετρίβη το κράτος και η δύναμη του Διαβόλου, είναι ο θρίαμβος και η δόξα του Κυρίου. Στο Σταυρό είναι που κατατροπώθηκε ο Εωσφόρος, που θέλησε να προσβάλει τη δόξα του Θεού.

   Ο Κύριος, λοιπόν, με την αναμάρτητη και αγία ζωή Του, που προκαλούσε θαυμασμό και με την σταυρική Του θυσία, εδόξασε τον Ουράνιο Πατέρα Του. «Ήρθε τώρα η ώρα να φανερωθεί η δόξα του Υιού του ανθρώπου και ο Θεός να δοξασθεί εξ αιτίας Του», μας λεει ο ίδιος ο Κύριος. Και συνεχίζει: «Κι αν ο Θεός δοξασθεί δι Αυτού, τότε κι ο Θεός θα Τον δοξάσει κοντά Του, κι’ αυτό μάλιστα θα γίνει πολύ γρήγορα» (Ιωάν. ΙΓ΄ 31 – 32). Αυτό το τέλειο παράδειγμά Του, το μιμήθηκαν από τότε όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, που με την αγία ζωή τους εδόξασαν τον Θεό και Τον δοξάζουν και τώρα στους ουρανούς, ασιγήτως, θριαμβευτές μαζί με τους Αγγέλους. Στα ίχνη εκείνων, θα πρέπει να βαδίζουμε κι εμείς. Γι’ αυτό και καλούμαστε να δοξάζουμε με έργα και λόγια και την όλη μας ζωή, τον Κύριο και Θεό μας. «Το Θεό να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν σ’ Εκείνο» (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 20), μας παραγγέλλει ο απόστολος των Εθνών Παύλος. Τούτο σημαίνει ότι σώμα και ψυχή είναι δώρα δικά Του. Κι αν, επομένως, λειτουργούν και κινούνται σύμφωνα με το σκοπό που Εκείνος μας τα έπλασε και μας τα χάρισε, τότε δοξάζεται ο Δημιουργός και Θεός μας.

    Γι’ αυτό και η γλώσσα μας δεν πρέπει να λεει λόγους απρεπείς και λόγους κατακρίσεως, αλλά να υμνολογεί τον Θεό, να παρηγορεί τον πονεμένο και να παρακινεί σε μετάνοια τον αμαρτωλό. Έπειτα τα χέρια δεν πρέπει να κινούνται για τη διάπραξη αδικιών και αμαρτιών. Και τέλος τα μάτια που πρέπει να αποφεύγουν κάθε άτοπο και αμαρτωλό και να δίνουν σημασία στο καλό παράδειγμα προς μίμηση, καθώς και σ’ όλα τα θαυμάσια της δημιουργίας που μας περιβάλλουν. Έχουμε, επίσης, και τις πνευματικές μας δυνάμεις. Οι σκέψεις μας, οι λογισμοί μας, οι πόθοι και οι επιθυμίες μας, τα σκιρτήματα του νου και της καρδιάς μας δεν πρέπει να είναι αμαρτωλά, αλλά θεάρεστα, δίκαια, αγνά, σεμνά και εύφημα. Με λίγα λόγια δοξάζουμε τον Θεό, αν ακτινοβολεί και λάμπει γενικά στο περιβάλλον μας, το χριστιανικό μας παράδειγμα. «Οι άνθρωποι», μας λεει ο Κύριος, «όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν το βάζουν κάτω από το δοχείο, με το οποίο μετρούν το σιτάρι, αλλά το τοποθετούν στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους τους ανθρώπους του σπιτιού. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον Ουράνιο Πατέρα Σας». (Ματθ. Ε΄ 15 – 16). Αν όσοι μας γνωρίζουν και μας βλέπουν ομολογούν ότι αληθινά είμαστε άνθρωποι του Θεού, τότε δοξάζεται Εκείνος. Γιατί με τα καλά μας έργα γινόμαστε αφορμή να σχολιάζεται ευμενώς η Ορθόδοξη πίστη μας και να δοξάζεται και ο Αρχηγός της πίστεώς μας, ο Ιησούς.

   Όταν ο Κύριος έλεγε το «εγώ σε εδόξασα επί της γής», είχε όπως πάντοτε πολλή την παρρησία. Κανένας δεν μπορούσε να Τον διαψεύσει. Ήταν αναμάρτητος και εδόξαζε πάντοτε τον Πατέρα Του. Γι΄ αυτό και το παράδειγμά Του θα πρέπει να συγκινήσει τον καθένα μας και να μας παρακινήσει, ούτως ώστε, να μη περνά μέρα χωρίς να δοξάζουμε «ψυχή τε και σώματι τον Θεό μας». Η δοξολογία αυτή θα γεμίζει χαρά και ευφροσύνη την ύπαρξή μας και θα μας εξασφαλίζει και την μακαριότητα των ουρανών. Γιατί ο Κύριος υποσχέθηκε σε όσους δοξάζουν επί γης τον Θεό, ως βραβείο, την αιώνια δόξα.

   Αδελφοί μου! Στην πρόσκαιρη αυτή ζωή, αξίζει να κάνουμε κι εμείς απολογισμό και έρευνα αν εκύλησε και κυλά η ζωή μας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Κι επειδή δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει η ζωή μας, είναι πολύ ωφέλιμο, κατά διαστήματα και αρκετά συχνά, να εξετάζουμε τον εαυτό μας και να βλέπουμε αν πηγαίνει όπως το ζητά ο Κύριός μας. Αν πράγματι, δηλαδή, τα έργα και οι πράξεις μας είναι χριστιανικές. Ας ευχηθούμε, λοιπόν, να βρεθούμε κι εμείς μεταξύ αυτών που θα δοξάζονται αιώνια και θα δοξολογούν εκεί τον Θεό, ασιγήτως.

Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος