Ἡ «Οἰκουµενιστικὴ Οἰκογένεια» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ∆ηµητριάδος

Μετὰ τὴν ἀλήθειαν τώρα θὰ πληγῆ καὶ ἡ οἰκογένεια μὲ τὰ ὅσα προωθεῖ ἡ Ἱ. Μ. Δημητριάδος. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἐγκωμιάζεται διαρκῶς ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς διὰ τὰς οἰκουμενιστικὰς συναντήσεις, αἱ ὁποῖαι διὰ νὰ μὴ προκαλοῦν ἐνδύονται τὴν περιβολὴν συεδρίων, ἐπειδὴ προωθεῖ δίκην Δουρείου Ἵππου τὸν Οἰκουμενισμόν. Ὁ ἴδιος καὶ πάλιν ἔκανε λόγον διὰ «Χριστιανικὴν Ἐκκλησίαν»! Ὑπάρχει τέτοιο πρᾶγμα καὶ δὲν τὸ γνωρίζομεν; Ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ μαζὶ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους ἀποτελοῦν μίαν Ἐκκλησίαν, Σεβασμιώτατε; Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀποδέχεται τοιαύτην διδασκαλίαν ἀπὸ χείλη «ὀρθοτομοῦντος λόγον τῆς ἀληθείας»; Ἐρωτῶμεν: Διὰ ποίους λόγους ὑποχρεοῦται Ἀρχιερεὺς νὰ ἀπολογηθῆ εἰς Συνοδικὸν Δικαστήριον, ἂν αὐτοὶ δὲν εἶναι πρωτίστως αἱ ἀλλοιώσεις δογμάτων; Ἡ συνάντησις αὐτὴ προώθησε μόνον ἐσφαλμένας ἀπόψεις, αἱ ὁποῖαι πλήττουν τὴν Ὀρθόδοξον κατανόησιν τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας. 

Ἀλλὰ διὰ τοὺς συνέδρους ὑπάρχει μόνον ἐπιβεβαίωσις «κοινῶν ἀπόψεων». Ἂν αἱ ἀπόψεις εἶναι κοιναί, τότε σημαίνει ὅτι εἴτε προσεχώρησαν εἰς τὰς ἀντιλήψεις τῶν αἱρετικῶν, εἴτε ἡ βάσις ἔχει οὐδέτερον ἀνθρωπιστικὸν χαρακτῆρα, πρᾶγμα ποὺ ἀποχρωματίζει τὴν Ὀρθόδοξον πνευματι- κότητα καὶ ὁδηγεῖ τεχνιέντως, ἀκόμη χειρότερα, εἰς τὴν συνένωσιν ὅλων τῶν θρησκειῶν!

Ὅλοι ὅσοι ὑποστηρίζουν ὅτι μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν ὑπάρχουν κοιναὶ ἀπόψεις διὰ τὴν οἰκογένειαν τὸ στηρίζουν εἴτε εἰς τὴν ἐπιστήμην εἴτε εἰς τὸ Εὐαγγέλιον, τὰ ὁποῖα ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι τὰ ἴδια ἀνεξαρτήτως ἂν εἶναι Παπικός, Διαμαρτυρόμενος ἢ Ὀρθόδοξος. Αὐτὴ ἡ ἄποψις εἶναι παγίς. Ἂν ἡ ἐπιστήμη πρέπει νὰ μᾶς εἴπη διὰ τὴν οἰκογένειαν, τότε εἶναι περιττὴ ἡ πίστις; Ἂν ἡ ἐπιστήμη συμφωνεῖ μὲ τὴν μοιχείαν, πρέπει νὰ συμφωνήση καὶ ἡ Ἐκκλησία; Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον, μπορεῖ ὡς ἀφετηρία νὰ εἶναι τὸ ἴδιο κείμενον, ἀλλὰ ἡ κατανόησίς του εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ εἰς τὴν Δύσιν εἶναι διαφορετική. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι ἕνα ἀποκομμένον ζήτημα ἀπὸ τὴν πνευματικότητα. Ἡ Ὀρθόδοξος πνευματικότης κάνει λόγον διὰ ἄσκησιν καὶ χάριν τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν προκοπὴν τῆς οἰκογενείας. Τονίζει τὴν ἄσκησιν ὁ Παπισμός; Μπορεῖ νὰ βοηθήση τὴν οἰκογένειαν ἡ «κτιστὴ χάρις» κατὰ τοὺς Παπικούς; Διὰ τοῦτο φαίνεται πὼς ἔγινεν ἀποδεκτὴ καὶ ἡ Παπικὴ ἄποψις τῆς «Χριστοκεντρικότητας». Ποῦ εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἠκούσθη τίποτε δι’ αὐτὸ ἢ μᾶς κατατρύχει καὶ ἐδῶ ὁ Χριστομονισμὸς τῆς Δύσεως; Εἰς τὴν συνάντησιν ἐψελλίσθησαν καὶ ἀπόψεις ποὺ ἤγγιξαν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ὡς νὰ συμφωνοῦν οἱ Διαμαρτυρόμενοι μὲ τὰ ὅσα διδάσκονται εἰς τὰ σχολεῖα. Αὐτὰ ἐπέτυχεν ἡ μεταρρύθμισις τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, δηλ. νὰ ἔχωμεν ἕνα μάθημα ποὺ πλέον ἀσπάζονται ἀσμένως καὶ οἱ αἱρετικοί; Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν διδάσκει τὸ μάθημα τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλὰ τὴν κακοδοξίαν! Ἐπίσης ἀνεφέρθησαν καὶ ἄλλαι ἀπόψεις, γνωσταὶ διὰ τὸν νεοεποχίτικον χαρακτῆρα, ὅπως ὅτι ἡ ρευστότης κάνει καλὸν εἰς τὴν οἰκογένειαν καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν νεωτερικότητα. Δι’ αὐτὸ αἱ οἰκογένειαι ἔχουν διαλύσει, ἐπειδὴ ἡ ρευστότης εἶναι καλή; Τὴν νεωτερικότητα πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε ὡς ἔχει ἢ μήπως πρέπει νὰ σκεφθοῦμε μὲ ποῖον τρόπον θὰ τὴν συνδιαμορφώσωμεν; Ἀφηνόμεθα ἕρμαια ἑνὸς περιβάλλοντος, τὸ ὁποῖον προέκυψε εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχεν ἀντὶ ὡς Ὀρθόδοξοι νὰ δραστηριοποιηθοῦμε καὶ νὰ τὸ μεταποιήσουμε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι;

 Λυπούμεθα σφόδρα καὶ μετὰ οἰμωγῶν θρηνοῦμε, διότι ἐδόθη ἡ φρούρησις τῆς ἀληθείας εἰς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ἄξιοι οὔτε τὸ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν τοῦ τελευταίου πιστοῦ νὰ ψαύσουν, ἀλλὰ παραδίδουν «τὰ ἅγια τοῖς κυσί», δηλ. τὴν ἀλήθειαν εἰς τὰ πλοκάμια τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, ὡς αὐτὴ νὰ ἦταν ἀπὸ μόνη της καλὴ καὶ κατάλληλος. Διαλύεται ἡ οἰκογένεια καὶ προσπαθοῦμε νὰ τὴν σώσωμεν μὲ συναντήσεις, αἱ ὁποῖαι ἀποσκοποῦν εἰς ἄλλα πράγματα, μὲ λυκοσυμμαχίαν καὶ δὲν ἀναζητοῦμε τὴν πνευματικὴν μέθοδον θεραπείας τῶν προβλημάτων. Μήπως κατὰ βάθος τὸ μόνον ποὺ δηλώνουν αἱ συναντήσεις αὐταὶ εἶναι ἡ ἀνασφάλεια καὶ ἡ ἀμηχανία ποὺ ὑπάρχει εἰς τὸν Βόλον, ἡ ἀνικανότης διαχειρίσεως τῆς Παραδόσεως, καὶ διὰ τοῦτο ἡ καταφυγὴ πρὸς τὰ ἔξω, πρὸς τὰ «θεοποιημένα φῶτα» τῆς Ἑσπερίας, ποὺ δύει;

Συμφώνως πρὸς τὸ mycitynet.gr: «Ἡ Β΄ ∆ιεθνὴς – ∆ιαχριστιανικὴ Συνάντηση γιὰ τὴν οἰκογένεια πραγµατοποιήθηκε στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο Θεσσαλίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ∆ηµητριάδος.

Τὴν Συνάντηση χαιρέτισε ὁ Σεβ. Καθολικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Κερκύρας κ. Ἰωάννης. Ἀκολούθησε ὁ Χαιρετισµὸς τοῦ Ποιµένος τῆς Ἑλληνικῆς Εὐαγγελικῆς Κοινότητας Βόλου Αἰδεσίµου Μελετίου Μελετιάδη, ὁ ὁποῖος τόνισε ὅτι «ὁ ρόλος τῶν γονέων, δέν µπορεῖ νὰ ἀναληφθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀκόµη περισσότερο ἀπὸ τὸ σχολεῖο, µὲ τὸ µάθηµα τῶν θρησκευτικῶν. Τὴν ἔναρξη τῆς Συνάντησης κήρυξε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ∆ηµητριάδος κ. Ἰγνάτιος, ὁ ὁποῖος ἐπεσήµανε ὅτι «στὴν 1η Συνάντηση, ...καταγράψαµε καὶ ἐπιβεβαιώσαµε τὶς κοινές µας θέσεις, ἐνῶ κάναµε τὴν ταπεινὴ ἀρχὴ ἑνὸς εὐρύτερου καὶ ἀπαραίτητου ∆ιαχριστιανικοῦ προβληµατισµοῦ. Σήµερα θὰ ἐπιχειρήσουµε τὸ ἑπόµενο βῆµα, µὴ παραγνωρίζοντας τὶς σαφεῖς διαφορές µας σὲ θέµατα πίστεως, ἀλλὰ ἀναγνωρίζοντας τὶς σαφέστερες κοινές µας ἀπόψεις σὲ θέµατα εὐρύτε- ρου κοινωνιολογικοῦ προβληµατισµοῦ.  Ἡ πρώτη εἰσήγηση παρουσιάστηκε ἀπὸ τὴν κ. Ἀλεξάνδρα Hercog-Ἀµπατζίδη, ἡ ὁποία ἐπεσήµανε ὅτι ἡ σύγχρονη οἰκογένεια βιώνει τὴν ρευστότη- τα τῆς πραγµατικότητάς της. Ὅµως, ἡ ρευστότητα αὐτὴ δὲν ὑποσκάπτει τὴν οἰκογένεια, ἀλλὰ «ἀντίθετα ἐνισχύει τὴν ἐµπιστοσύνη στὴν ἀνθεκτικότητά της». Ἀκολούθησε ἡ εἰσήγηση τοῦ κ. Παντελῆ Σιδηρόπουλου, ὁ ὁποῖος σηµείωσε ὅτι καλούµαστε νὰ καλλιεργήσουµε στὰ παιδιά µας καὶ µὲ τὰ λόγια καὶ κυρίως µὲ τὸ παράδειγµά µας, µία Χριστοκεντρικὴ φιλοσοφία τῆς ζωῆς, ποὺ στηρίζεται στὶς ἀρχὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς». Τρίτος ὁµιλητὴς ἦταν ὁ Πρωτ.. Βασίλειος Θερµός, ὁ ὁποῖος παρατήρησε, µεταξὺ ἄλλων, ὅτι θὰ χρειαστεῖ ἀποδοχὴ τῆς νεωτερικότητας καὶ γενικά τοῦ σύγχρονου κόσµου, δεδοµένου ὅτι οἱ νέοι θέλουν νὰ ζοῦν στὴν ἐποχή τους».

Ορθόδοξος Τύπος, 22/05/2015