«Θαρσείτε, εγώ ειμί· μη φοβείσθε» (Ματθ. ιδ΄ 27)
Πολλά και καθημερινά τα προβλήματα του ανθρώπου. Παρά το ότι ο Θεός δεν είναι δημιουργός αυτών των προβλημάτων, εν τούτοις ούτε τα υποτιμά, αλλά ούτε και τα προσπερνά αδιάφορα. Δηλώνει παρών, έτοιμος να βοηθήσει και να δώσει λύσεις, την ίδια όμως στιγμή δεν υποτιμά τη συμβολή του ανθρώπου, όσο μικρή και να ’ναι. Εκείνη τη δύσκολη στιγμή τον καλεί να τον μιμηθεί και να γίνει κοινωνός αυτών των προβλημάτων, αλλά και μέσα από την προσευχή να επικαλεσθεί τη βοήθεια του Θεού. Θέλει με τον τρόπο αυτό να ενισχύσει την πίστη του ανθρώπου και παράλληλα να αξιοποιήσει τις περιορισμένες του δυνατότητες. Αυτός ο συνδυασμός της ελεύθερης προσπάθειας του ανθρώπου και της Χάριτος του Θεού θα οδηγήσει στο θαύμα, με τη λύση των προβλημάτων, έστω κι αν φαίνονται δύσκολα και αξεπέραστα.
Έτσι, μετά το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων, οι μαθητές θα βρεθούν αντιμέτωποι με στοιχεία της φύσης, όπως τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και τον αντίθετο και δυνατό άνεμο. Αν το πρόβλημα προηγουμένως ήταν πρόβλημα επιβίωσης, τώρα είναι σοβαρότερο, αφού κινδυνεύει η ίδια η ζωή τους. Και το σημαντικότερο, δεν έχουν κοντά τους τον Ιησού για να τους βοηθήσει. Ο Ιησούς ανέβηκε «εις το όρος κατ’ ιδίαν προσεύξασθαι». Ανέβηκε μόνος του στο βουνό για να προσευχηθεί, θέλοντας να τονίσει με τον τρόπο αυτό την αναγκαιότητα της ατομικής, της προσωπικής προσευχής. Με τη συμβολική ανάβαση στο βουνό θέλει να υπογραμμίσει ότι και η προσευχή πρέπει να ανυψώνει τον άνθρωπο από τη γη στον ουρανό και να τον οδηγεί από τα υλικά στα πνευματικά. Όπως το θυμίαμα ανεβαίνει προς το πάνω έτσι και η προσευχή θα πρέπει να κατευθύνει το νου και την καρδιά του ανθρώπου στον ουρανό. τότε ο λόγος του ψαλμωδού «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου» θα ανυψώνει τον άνθρωπο πνευματικά μετατρέποντας την προσευχή σε θυμίαμα λατρείας, σε ευχαριστήρια δοξολογία και τέλος σε ικεσία ελπίδας, βοήθειας και σωτηρίας. Κι όταν ακόμα μεσολαβήσει η δοκιμασία αυτή θα είναι προσωρινή. Γιατί, κατά τον Απόστολο Πέτρο: «Ο Θεός, ο οποίος σας μοιράζει τα κάθε λογής χαρίσματα και σας καλεί να πάρετε μέρος στην παντοτινή δόξα του διά του Ιησού Χριστού, μετά την παροδική σας δοκιμασία, θα σας αποκαταστήσει και θα σας δυναμώσει πνευματικά, θα σας στηρίξει και θα σας στερεώσει πάνω στη σωστή βάση» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 10).
Ο Απόστολος Πέτρος δε μιλά θεωρητικά για τη στήριξη και τη βοήθεια του Θεού. Ένιωσε αυτή τη στήριξη και αισθάνθηκε πολλές φορές αυτή τη βοήθεια του Θεού και μάλιστα σε δύσκολες στιγμές, όπως και αυτή που μας διηγήθηκε σήμερα ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Ο Πέτρος δοκιμάστηκε ιδιαίτερα σε ώρες ολιγοπιστίας, όπως τη σημερινή: «Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε και άρχισε να καταποντίζεται. Έβαλε τότε τις φωνές: «Κύριε, σώσε με!». Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί σ’ έπιασε η αμφιβολία;»
Η βοήθεια του Θεού δεν είναι γενική και αόριστη. Είναι συγκεκριμένη και συνδέεται άμεσα με την παρουσία του Ιησού. Συνδέεται με την ίδια την παρουσία του Ιησού την ώρα του κινδύνου. Εμψυχώνει καταλυτικά τους μαθητές του, λέγοντάς τους «θαρσείτε, εγώ ειμί· μη φοβείσθε». Τέλος, την ώρα του καταποντισμού επεμβαίνει σωστικά. Όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί σ’ έπιασε η αμφιβολία;» Ο Ιησούς έδωσε την ευκαιρία στον Πέτρο να αξιοποιήσει τη δύναμη της πίστεώς του. Κι όταν αυτή κλονίσθηκε, ο Ιησούς δεν πρόταξε την επίκριση για την ολιγοπιστία του Πέτρου, αλλά ούτε και περιορίστηκε σ’ αυτήν. Αντίθετα, απλώνει πρώτα το χέρι, προφυλάσσοντάς τον από τον καταποντισμό και τον βέβαιο θάνατο και ύστερα τον επικρίνει για την ολιγοπιστία του.
Αλήθεια, πόσες φορές δε ζήσαμε τον κίνδυνο του καταποντισμού στην καθημερινή μας ζωή; Πόσες φορές τα διαδοχικά προβλήματα δε μας οδήγησαν στην ολιγοπιστία του Πέτρου; Κι όμως, την ώρα που η γη φεύγει κάτω από τα πόδια μας, ή την ώρα που νιώθουμε ότι πνιγόμαστε και τότε ακόμα σε ώρες ολιγοπιστίας, ο Κύριος είναι παρών. Δίνει απάντηση στην κραυγή μας για βοήθεια. Αμέσως μετά το «Κύριε, σώσον με» αισθανόμαστε να γαληνεύει και πάλι η ψυχή μας, έστω κι αν το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτή η γαλήνη είναι το αποτέλεσμα της παρουσίας του Θεού που στη συνέχεια στηρίζει, εμψυχώνει και ξαναζωντανεύει την πίστη. Μια πίστη που έχουμε καθημερινά ανάγκη και την οποία δυστυχώς, χάνουμε στην πρώτη δυσκολία! Μια πίστη που θα πρέπει να ενισχύουμε καθημερινά και που θα μας οδηγεί όχι μόνο στη σωτηρία αλλά και στην ομολογία, όπως και των μαθητών: «Αληθώς Θεού υιός εί». Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού.
Η πίστη στην καθημερινότητά μας γίνεται «άγκυρα ελπίδας» και μεταβάλλεται σε σανίδα σωτηρίας. όμως, τόσο η άγκυρα, όσο και η σανίδα για να είναι αποτελεσματικές θα πρέπει να αξιοποιηθούν σωστά από τον άνθρωπο, που κινδυνεύει και που επιδιώκει πραγματικά τη σωτηρία του. Δεν αρκεί η παρουσία της άγκυρας, ή της σανίδας. Αν δεν ελευθερωθεί η άγκυρα και δεν αγκαλιάσει ο ναυαγός τη σανίδα, τότε είναι βέβαιος ο καταποντισμός. Έτσι γίνεται και με την πίστη. Αν είναι μόνο θεωρητική, τότε είναι βέβαιος ο καταποντισμός. Η πίστη για να καρποφορήσει χρειάζεται την προσωπική συμβολή του ανθρώπου. Είπε σήμερα ο Κύριος: «Θαρσείτε, εγώ ειμί· μη φοβείσθε». Προτάσσει το «θαρσείτε» και τελειώνει με το «μη φοβείσθε» για να καλλιεργήσει την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου. Ανάμεσα στις δύο προτροπές, η εγγύηση της δύναμης και της παρουσίας του Θεού «εγώ ειμί» έτοιμη να προσφέρει την αναγκαία βοήθεια, αρκεί να την επικαλεσθεί ο άνθρωπος.
Αδελφοί μου, αλήθεια τι κάνουμε την ώρα της δοκιμασίας; Αφήνουμε το φόβο των ανέμων να μας τρομοκρατήσουν και τα κύματα της απελπισίας να μας καταποντίσουν; Κάτι τέτοιο θα είναι τραγικό λάθος. Για τούτο ας απλώσουμε το χέρι της πίστης σαν σύμβολο της επιθυμίας να σωθούμε. Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι μας συγκρατεί το στιβαρό χέρι του Θεού και ότι Αυτός που δάμασε τα στοιχεία της φύσης, τη θάλασσα και τους ανέμους, θα γαληνεύσει και τη δική μας ψυχή, οδηγώντας την στη σωτηρία. Ας δαμάσουμε, λοιπόν, με τη βοήθειά Του την τρικυμία της ολιγοπιστίας μας και μέσα από τη δική μας προσκύνηση, ας ομολογήσουμε κι εμείς: «Αληθώς Θεού υιός εί». Μια ομολογία που θα είναι πηγή δύναμης, θάρρους και ελπίδας στην καθημερινή ζωή μας. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης- Μητρόπολη Πάφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου