Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Συνυπεύθυνοι οι Οικουμενισταί διά την κακοποίησιν του Ευαγγελίου και την απώλειαν των ετεροδόξων

Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

1. ῾Ο Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς διέστρεψαν τὸ Εὐαγγέλιο

Πολλά μέλη τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας ἀγωνιοῦν τόν τελευταῖο καιρό γιά τήν καταστροφική καί ραγδαία ἐξέλιξη τῶν λεγομένων διαχριστιανικῶν σχέσεων τῆς ᾿Ορθοδοξίας πρός τίς δύο μεγάλες αἱρέσεις τῆς Δύσεως, τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό. ῾Η ἀνησυχία τους αὐτή ἔχει ἐκφρασθῆ πολλαχῶς, ἐφέτος δέ μέ τήν σύνταξη τῆς γνωστῆς «῾Ομολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἡ ὁποία, διαδιδόμενη καί ὑπογραφόμενη ἀπό πολλούς, γιά πρώτη φορά ἐνόχλησε καί ἐτάραξε τούς εφησυχάζοντας καί καυχωμένους γιά τίς ἐπιτυχίες τους Οἰκουμενιστάς.
῾Η περιρρέουσα πολιτική καί πολιτισμική ἀτμόσφαιρα τῆς παγκασμιοποίησης τείνει στήν ἐξάλειψη ὄχι μόνον τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων μεταξύ τῶν ἐθνῶν, ἀλλά καί στό γκρέμισμα τῶν πνευματικῶν, πολιτιστικῶν καί θρησκευτικῶν ὁρίων. Στόχος καί ὅραμα νά ἰσοπεδωθοῦν οἱ διαφορές καί οἱ ἰδιαιτερότητες, νά ὁμογενοποιηθοῦν οἱ ἄνθρωποι στά πιστεύω τους καί στόν τρόπο ζωῆς, νά δημιουργηθεῖ νέος τύπος ἀνθρώπου, χωρίς πνευματικές ἀνησυχίες καί ὑπερκόσμιες ἀναζητήσεις, ἀλλά προσκολλημένος στή γῆ, στήν ὑλική εὐμάρεια καί εὐημερία.
Αὐτό ἐξυπηρετεῖ δύο συγκεκριμένους στόχους τῶν σχεδιαστῶν· νά καταντήσουν οἱ ἄνθρωποι ὑλικά καταναλωτικά ὄντα, πού θά αὐξάνουν τά ὑλικά καί οἰκονομικά κέρδη τῶν ἐπιχειρήσεων καί θά ὑποδουλώνονται συγχρόνως στήν καθημερινή βιοπάλη γιά τήν ἐξασφάλιση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὁ βαθμός τῆς ἀπόλαυσης τῶν ὁποίων εἶναι στά χέρια τῶν ἰσχυρῶν, ὥστε μέ ἐλεγχόμενες οἰκονομικές κρίσεις ἤ παροχές νά κρατοῦν τούς λαούς πειθήνιους καί ὑπάκουους.
῾Ο δεύτερος ἐμφανής στόχος εἶναι νά θέσουν στό περιθώριο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί τήν ᾿Εκκλησία, πού ἀποτελοῦν τίς μόνες δυνάμεις ἀντιστάσεως στήν ὑλοκρατία, ὥστε ἡ νέα Οἰκουμένη νά κυβερνᾶται ὄχι ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά ἀπό τόν ᾿Αντίχριστο. Μόνον ὁ Χριστός ἐνίκησε τόν πειρασμό τοῦ Σατανᾶ γιά τά ὑλικά ἀγαθά καί ἐδίδαξε ὅτι "οὐκ ἐπʼ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος"[1], ἱεραρχώντας δέ ὕλη καί πνεῦμα, κόσμο καί Θεό, ἔδωσε προτεραιότητα στόν Θεό καί στό πνεῦμα· "Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν"[2]. Καί ἀλλοῦ· "Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ῎Η τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;"[3].
῾Η Χριστιανική Οἰκουμένη τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, τῆς Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ᾿Ορθοδοξίας, στήν ὁποία συμμετέχει πνευματικά καί ἡ Τρίτη Ρώμη, ἡ Μόσχα, ἐβίωσε καί ἔκανε πράξη ζωῆς αὐτήν τήν ἀσκητική καί τελειοποιό διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου.Τώρα πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν νέα Οἰκουμένη τῆς ὑλόφρονος ᾿Αμερικῆς καί τῆς Εὐρώπης, ἡ Pax Christiana ἀπό τήν Pax Americana.
῾Ο Παπισμός, ἀφʼ ὅτου ἀποσχίσθηκε ἀπό τήν Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία, ὑπέκυψε στούς πειρασμούς τοῦ Σατανᾶ καί μεταμορφώθηκε σέ ἐγκόσμια δύναμη μέ οἰκονομικές, δυναστικές, κατακτητικές, πολιτικές ἐπιδιώξεις, μέ δόγματα καί τρόπο ζωῆς, πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. ῞Οπως μέ δύναμη εἶπε ὁ μεγάλος Ρῶσος διανοητής Θεόδωρος Ντοστογιέφσκυ, ὁ Παπισμός δέν εἶναι κἄν Χριστιανισμός· ἄν ὁ Χριστός ξαναρχόταν στή γῆ, θά τόν ἐδίκαζαν καί θά τόν ἐσταύρωναν οἱ ῾Ιεροεξετασταί τῆς Ρώμης. Διέστρεψαν λοιπόν καί παραμόρφωσαν τό Εὐαγγέλιο οἱ τοῦ Πάπα, δέν ἐλειτούργησαν ὡς φῶς τοῦ κόσμου καί ὡς ἅλας τῆς γῆς, γι΄ αὐτό καί δέν ἐπέδρασαν στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσεως. ῾Η Δύση, Εὐρώπη καί ᾿Αμερική, γρήγορα πῆρε ἀποστάσεις ἀπό τόν ἀναξιόπιστο Παπισμό καί ἀποχριστιανίσθηκε, διότι "ἐάν τό ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;"[4]. Πέταξαν καί καταπάτησαν δικαιολογημένα τόν ψευδεπίγραφο Χριστιανισμό τοῦ Πάπα.
῾Ο Προτεσταντισμός δικαιολογημένα ἀντέδρασε ἐναντίον τῶν αὐθαιρεσιῶν καί τῶν παρεκκλίσεων τοῦ Παπισμοῦ, ἐπιχειρήσας ὅμως μόνος, χωρίς νά ζητήσει τήν βοήθεια τῆς ᾿Εκκλησίας, νά ἐπιστρέψει στήν καθαρότητα τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας, χωρίς ἀποστολική διαδοχή καί μυστηριακή Χάρη, ὁδηγήθηκεσύν τῷ χρόνῳ σέ πλῆθος διαιρέσεων καί διδασκαλιῶν πού ἀμφισβητοῦν ἀκόμη καί τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ, σέ ἐπίπεδο δέ ἠθικῆς ζωῆς δικαιολογοῦν ἀκόμη καί "πάθη ἀτιμίας", ὅπως ὀνομάζει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος τήν ὁμοφυλοφιλία στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρός Ρωμαίους ᾿Επιστολῆς.

2. Διπλὸ λάθος· Συμπερίληψη μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ δεκανίκι τοῦ Παπισμοῦ

Μέ αὐτόν λοιπόν τόν παραμορφωμένο, κακοποιημένο καί ἀναξιόπιστο Χριστιανισμό τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ θέλουν νά μᾶς ἑνώσουν καί νά μᾶς ταυτίσουν οἱ σχεδιαστές τῆς Νέας ᾿Εποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποίησης, ἕνα Χριστιανισμό ὑλόφρονα, γήϊνο, ἐγκοσμιοκρατικό, γιά νά παύσει ἡ εὐεργετική ἐπίδραση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ᾿Εκκλησίας στόν κόσμο, γιά νά μή βρίσκουν πουθενά οἱ ἄνθρωποι τόν ἀληθινό Χριστό, γιά νά ὑποκύψουμε σέ ὅλους τούς πειρασμούς τοῦ Διαβόλου, ὥστε νάἐγκαθιδρυθεῖ ἡ βασιλεία τοῦ ᾿Αντιχρίστου. ᾿Επέτυχαν ἤδη νά μᾶς τσουβαλιάσουν καί νά μᾶς ἐντάξουν στό παμπροτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», δηλαδή στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων καί Πλανῶν. Τί αἰσχύνη καί τί ἐντροπή! ῾Η νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία, ἐξισωμένη καί ἰσοδύναμη μέ τίς πάμπολες προτεσταντικές παραφυάδες, ἡ κάθε μία ἀπό τίς ὁποῖες ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἀληθής ᾿Εκκλησία. Τελικῶς ὑπάρχει μία ἤ πολλές ἐκκλησίες; Εἶναι καί οἱ αἱρέσεις ἐκκλησίες; ῾Η ᾿Εκκλησία διαχρονικά οὐδέποτε ταυτίσθηκε ἤ συνυπῆρξε μέ συσσωματώσεις καί ὀργανισμούς αἱρετικῶν. Τό ἔπραξε ὄχι ἀπό ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλλά γιά νά βοηθήσει τούς αἱρετικούς νά ἐπιστρέψουν μετανοοῦντες καί συγχρόνως νά προφυλάξει τούς πιστούς ἀπό τήν αἵρεση. Κηρύσσει αὐθεντικά τήν ἀλήθεια, ὅταν ὑπάρξει κίνδυνος αἱρέσεως, καί ἀναμένει τήν ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τῶν πλανηθέντων. ῎Αν ταυτισθεῖ μαζί τους, ποῦ θά ἐπιστρέψουν; Θά μείνουν ἐκεῖ πού εἶναι, ἄν δεχθοῦμε, ὅπως διακηρύσσουν μερικοί «᾿Ορθόδοξοι», ὅτι καί ἐκεῖ ὑπάρχει σωτηρία καί ἐκεῖ ὑπάρχει ἀλήθεια. Φέρνουμε σέ πολύ δύσκολη θέση ὅσους ἑτεροδόξους προσῆλθαν στήν ᾿Ορθοδοξία, οἱ ὁποῖοι, ἄν δέν εἶναι σταθεροί καί πεπεισμένοι γιά τή σωτήρια ἐνέργειά τους, σκανδαλίζονται καί ἀπαγοητεύονται.
῾Ο Παπισμός μέ χαρά καί ἱκανοποίηση εἶδε κατʼ ἀρχήν τήν εἴσοδό μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», γιατί τόν ἀφήσαμε μόνο διεκδικητή τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Επειδή ὅμως, ἀντίθετα πρός ἐμᾶς, δέν ξεχνᾶ ὅτι στό πρῶτο μισό τοῦ 15ου αἰῶνος ἡ πιθανή συμμαχία τῶν ᾿Ορθοδόξων στίς μεταρρυθμιστικές συνόδους τῆς Κωνσταντίας (1414 – 1418) καί τῆς Βασιλείας (1431 – 1439), πρόδρομες κινήσεις τοῦ Προτεσταντισμοῦ, θά ὁδηγοῦσε στήν ἐπικράτηση τοῦ συνοδικοῦ συστήματος καί θά ἀκύρωνε τό πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα, δέν μᾶς ἀφήνει μόνο μέ τούς Προτεστάντες, ἀλλά μᾶς θέλει καί μαζί του ἐναντίον τῶν ἀπορριψάντων πολλές καινοτομίες Προτεσταντῶν. Καί ὅπως μᾶς παρέσυρε τότε στήν ἐπαίσχυντη Φερράρα – Φλωρεντία, γιά νά μή ἐνισχύσουμε τήν συνοδική μεταρρύθμιση, πού ἔφθασε ἀκόμη καί στήν καθαίρεση τοῦ πάπα ἀπό τούς ἴδιους τούς καρδιναλίους του, τό ἴδιο κάνει καί τώρα. Μᾶς παρασύρει σέ διαλόγους ἀγάπης μέ τίς καραμέλες τοῦ ὅτι εἴμαστε δῆθεν "ἀδελφές ἐκκλησίες" καί διαλεγόμαστε "ἐπί ἴσοις ὅροις" .
᾿Εξακολουθεῖ ὅμως ἐπισήμως νά μᾶς θεωρεῖ σχισματικούς καί ἐκκλησιολογικά ἐλλιπεῖς, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου στήν Οὐνία (=ἕνωση), τήν καταδίκη τῆς ὁποίας στό Freising τοῦ Μονάχου ἀπό τήν ῾Ολομέλεια τῆς Μικτῆς ᾿Επιτροπῆς τοῦ Διαλόγου (1990) ἔθαψε καί ἐξαφάνισε. Μέ τήν μονομερή αὐτή ἐνέργεια, τήν ὁποία ἀδιαμαρτύρητα καί σιωπηρά δεχθήκαμε, ἀποδεικνύει ὁ πάπας ὅτι ἀκόμη καί στόν Θεολογικό Διάλογο κάνει ὅ,τι θέλει ὡς πρῶτος καί ἀλάθητος.῾Επομένως, γιατί νά συζητοῦμε, ἀφοῦ τό Βατικανό ἀποδέχεται μόνον ὅ,τι τοῦ συμφέρει, τά ἰδικά μας δέ τά ἀπορρίπτει καί τά ἐξαφανίζει; ᾿Εμεῖς ἀνοήτως, ὅπως τότε στή Φερράρα – Φλωρεντία πού ὑπογράψαμε τήν Οὐνία, ἐπαναλαμβάνουμε τό λάθος καί γινόμαστε πάλι δεκανίκι τοῦ Παπισμοῦ μέ τό ἀπαράδεκτο κείμενο τῆς Ραβέννας καί τό χειρότερο προσχέδιο τῆς Κύπρου γιά τό πρωτεῖο τοῦ πάπα.
Πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι μέσα στίς ἴδιες ἀναλογικά συνθῆκες διαπράττουμε τά ἴδια λάθη, χωρίς νά διδαχθοῦμε ἀπό τήν ἱστορία. ῾Η ῾Ελλάδα καί ἡ Κύπρος, γιά νά βοηθηθοῦν ἀπό τήν Δύση καί τόν πάπα, ὑπογράφουν καί πάλι, ὅπως στή Φερράρα-Φλωρεντία (1438–1439), ἀπαράδεκτα ἑνωτικά κείμενα, ὑποδέχονται καί τιμοῦν τόν παναιρετικό καί διαστροφέα τοῦ Εὐαγγελίου πάπα, ἀπωθοῦν ὅμως καί ἀπομακρύνουν γι΄ αὐτό τήν θεία βοήθεια καί προσβάλλουν τούς ῾Αγίους Μάρτυρας καί ῾Ομολογητάς τῆς Πίστεως.
῾Η Κωνσταντινούπολη, πού ἐδοκίμασε τήν θεία ἐγκατάλειψη, ἡγεῖται δυστυχῶς στίς ψευδενωτικές διεργασίες, μᾶς ὁδηγεῖ σέ νέα Φερράρα – Φλωρεντία, στά βήματα τοῦ μετέπειτα καρδιναλίου Βησσαρίωνος Νικαίας καί ὄχι τοῦ ῾Αγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, συγκακοποιοῦσα τό Εὐαγγέλιο καί περιπτυσσομένη τούς "βαρεῖς λύκους" τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Γι΄ αὐτό χρειάζεται ἐγρήγορση κατά τήν σύσταση τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος προέβλεψε ὅτι "καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν"[5]. +
_________________________________
Παραπομπαὶ
1. Λουκᾶ 4, 4.
2. Ματθ. 6, 33.
3. Μάρκ. 8, 36.
4. Ματθ. 5, 14.
5.Πράξ. 20, 29 – 31.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 20/11/2009
Από:Θρησκευτικά