ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΗΣ Κ.Δ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑΣ

 

π. ΑΛΕΞΙΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΛΙΝΟΥ

ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΗΣ Κ.Δ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑΣ *

     Το «παραδοσιακό» αγγλικό κείμενο: Η μετάφραση και η ερμηνεία του. «Οδόν δε δικαιοσύνης ουκ ήδεισαν, ουδέ ατραπούς αυτών επορεύθησαν» (Ιώβ. 24,13).

Δυστυχώς οι μεταφρασταί του βιβλικού κειμένου της Αγγλικής επίσημης έκδοσης – του King James -, της πιο αποδεκτής από όλες τις Αγγλικές Μεταφράσεις⁷, ήσαν τελείως ξένοι με την πρακτική και την εμπειρία της καρδιακής προσευχής, καθόσον η Δύση είχε αποκοπεί από την Ησυχαστική Παράδοση πριν από αιώνες. Γι’ αυτό το λόγο διάφορες κρίσιμες εκφράσεις σ’ αυτό το κείμενο μεταφράστηκαν στα Αγγλικά είτε ατυχώς είτε λανθασμέ­να, ώστε, εξετάζοντας κανείς το κείμενο στην ολότητά του, να δια­πιστώνει ότι η μετάφραση δεν στηρίζεται καθόλου στις πραγματι­κές λέξεις του αποστόλου Παύλου.

Οι μεταφρασταί του βιβλικού κειμένου της έκδοσης του King James ολοφάνερα είχαν ήδη καταλήξει ότι η προαναφερθείσα περικοπή όντως αναφέρεται στην ομιλία αγνώστων ξένων γλωσσών, και, έτσι, μετέφρασαν το κεί­μενο αναλόγως, έστω και εάν αυτό σήμαινε διαστρέβλωση της ξάστερης σημασίας που δίνει το πρωτότυπο κείμενο.

Η μετάφρα­ση του στίχου A’ Κορινθίους 14,2 στην έκδοση του King James λέγει: «Διότι, εκείνος που ομιλεί σε μία άγνωστη γλώσσα, δεν ομιλεί προς τους ανθρώπους, αλλά προς τον Θεό, διότι κανένας άν­θρωπος δεν τον καταλαβαίνει». Μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, δεί­χνει ότι εκείνος που ομιλεί σε μία γλώσσα ομιλεί σε μία ξένη, ά­γνωστη γλώσσα, παρ’ ότι η λέξη «άγνωστη» (unknown) της μετά­φρασης δεν υπάρχει στο πρωτότυπο (Ελληνικό) κείμενο σ’ αυτή την περίπτωση, όπως δεν υπάρχει και σε άλλες πέντε περιπτώ­σεις, στις οποίες οι μεταφρασταί της έκδοσης του King James την εισάγουν⁸.

Επί πλέον το ρήμα στο τελευταίο ήμισυ του στίχου δεν είναι το «αντιλαμβάνεσθαι», (understand) αλλά το «ακούειν». Μία όσο το δυνατόν ακριβής μετάφραση θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη: «Διότι εκείνος που ομιλεί γλώσση δεν ομιλεί στους ανθρώπους, αλλά στον Θεό, διότι κανένας δεν ακούει»⁹ (for he who speaks with a tongue does not speak to men, but to God, for no one hears).

Με άλλα λόγια, ο απόστολος Παύλος δηλώνει πολύ καθαρά ότι όταν κάποιος «λαλή γλώσση» «κανένας δεν ακούει», διότι μιλώντας «γλώσση» αναφέρει δεήσεις σιωπηλά μέσα στην καρδιά του.

Κατά παρόμοιο τρόπο οι μεταφρασταί στην έκδοση του King James μεταφράζουν τον στίχο Α’ Κορ. 14,10 ως ακολούθως: «Υπάρχουν τόσα είδη φωνών στον κόσμο που δεν τα ξέρει κανείς και κανένα από αυτά δεν είναι χωρίς σημασία», (the­re are, it may be, so many kinds of voices in the world, and none of them is without signification). Και πάλι εδώ επικεντρώνουν την προσοχή τους στην ακατανοησία μιας ξένης γλώσσας για κάποι­ον που δεν την ομιλεί, παρ’ όλον ότι μία περισσότερο ακριβής απόδοση του ελληνικού κειμένου θα είχε ως εξής: «Υπάρχουν, εάν μπορούσε κανείς να τα μετρήση, τόσα είδη φωνών στον κόσμο, και κανένα από αυτά δεν είναι χωρίς φωνή»¹⁰ (there are, it may be, so many kinds of voices in the world and none of them are mute (orsilent), δηλώνοντας ξανά ότι η μη ακουόμενη ομιλία στις γλώσσες αποτελεί μία εξαίρεση, εφ’ όσον αυτό συμβαίνει χωρίς τη χρήση της φωνής (α + φωνον κατά λέξη σημαίνει χωρίς φω­νή).

Με παρόμοιο πνεύμα οι ίδιοι μεταφρασταί αποδίδουν τον στίχο A ‘ Κορ/νθίους 14,8 ως εξής: «Διότι εάν η σάλπιγγα δώσει ακατάληπτη φωνή ποιος θα προετοιμασθεί για πόλεμο;¹¹». Ό­μως, ο απόστολος Παύλος εδώ δεν ομιλεί για «ακατάληπτη φω­νή», η οποία θα ήταν ένας υπαινιγμός ότι επρόκειτο για ομιλία σε ξένη γλώσσα ή για άναρθρες κραυγές, αλλά για «ανεκδήλωτη φωνή», η οποία υπαινίσσεται την σιωπηλή καρδιακή προσευχή.

 Επομένως μια καλύτερη μετάφραση θα μπορούσε να έχει ως εξής: «Διότι εάν η σάλπιγγα δεν εκδηλώσει τη φωνή της, ποιος θα προετοιμασθεί για μάχη», που σημαίνει ότι εάν κάποιος δεν χρη­σιμοποιήσει τη φωνή του και δεν προσευχηθεί με φωνή δυνατά (δηλ. αν δεν ηχήσει τη σάλπιγγα) πως οι άλλοι, αυτοί οι οποίοι δεν γνώρισαν ακόμη την καρδιακή προσευχή, θα οικοδομηθούν; Τελικά, όσοι δεν διαθέτουν το χάρισμα να λαλούν «γλώσση» (να ασκούν δηλαδή την καρδιακή προσευχή), χρειάζονται να ακούσουν «τη δύναμη της φωνής»¹² (την οποία η έκδοση του King James αποδίδει ως «την σημασία της φωνής»), ώστε να απαντήσουν λέγοντας το «Αμήν» και έτσι να ωφεληθούν¹³, διότι εάν ο καθένας προσεύχεται με ψαλμούς μυστικά στην καρδιά του εν Αγίω Πνεύματι, πως μπορεί κάποιος, που δεν διαθέτει αυτό το χάρισμα, «να γνωρίζει»¹⁴ τι λέγεται τη συγκεκριμένη ώρα;

Έτσι, ό­ταν οι μεταφρασταί βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμα σημεία, που επιδέχονται διάφορες ερμηνείες, βασισμένοι στην δική τους κατα­νόηση (ηή, για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, στην μη κατανόη­σή τους) τα αποδίδουν με εκφράσεις οι οποίες εμποδίζουν τον αγγλόφωνο αναγνώστη από το να κατανοήσει αυτή τη φύση του χαρίσματος της γλωσσολαλίας, στην οποία ο απόστολος Παύλος αναφερόταν με κάθε άλλο τρόπο παρά εξωτερικό και επιφανειακό.

Εάν όμως κάποιος μεταφράσει το κείμενο πιο απλά και εάν κατανοήσει ότι στο A’ Κορινθίους 14,24-37 ο απόστολος Παύλος ήδη εξετάζει το ξεχωριστό θέμα της ενεργού συμμετοχής των γυ­ναικών στην Εκκλησία¹⁵, η ερμηνεία για τα είδη των γλωσσών ως προσευχών που αναπέμπονται μυστικά στην καρδιά εν Αγίω Πνεύματι, όχι μόνον δεν απέχει πολύ, αλλά ταιριάζει πολύ καλά μέσα στις παραμέτρους του Βιβλικού κειμένου, για να μην μνημο­νεύσω την Παράδοση, τη διδασκαλία και την εμπειρία της Εκκλη­σίας.

Όποιος είναι προσκολλημένος στο γράμμα ίσως αντιτάξει ότι το «λαλείν γλώσση» σημαίνει ότι εκφέρει η αρθρώνει ήχους με τη γλώσσα. Όμως τέτοιου είδους αναγνώσεις των Γραφών κάνουν συχνά τα βιβλικά κείμενα αδιαφανή. Παρ’ όλα αυτά, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει ότι, όταν ο Μωϋσής έμεινε σιωπηλός, ο Θεός του είπε: «Τι βοάς προς με;» (Εξ. 14,15). Αν και χρησιμο­ποιείται η λέξη «βοάν», η οποία σημαίνει ότι κάποιος κραυγάζει δυνατά από πόνο, έκπληξη η φόβο, ο Μωϋσής δεν κραύγαζε, αλλά προσευχόταν νοερά μέσα στην καρδιά του. Έστω και εάν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ακούσουν ή να αντιληφθούν τις κραυγές του, ο Θεός όμως τις άκουγε¹⁶. Κατά παρόμοιο τρόπο η προφήτιδα Άννα μιλούσε μέσα στην καρδιά της («και αυτή ελάλει εν τη καρδία αυτής, Α’ Βασ. 1,13), αλλ’ όχι με τη φωνή της, έστω και εάν η λέξη «λαλείν» σημαίνει ότι ομιλεί κάποιος με φωνή. Ο ιερέας Ηλί, που δεν άκουγε τον «λόγο» της, νόμισε ότι η συμπερι­φορά της ήταν ένα σημάδι μέθης.

...............................................................

*  τίτλος δικός μας,

7. Είναι ενδεικτικό ότι η μετάφραση αυτή ήταν η μόνη που χρησιμοποιήθηκε από τους Αμερικανούς Πεντηκοστιανούς.
8. 8. Η λέξη «unknown» (=άγνωστη) προστίθεται στη λέξη «tongue» (=γλώσσα) της έκδοσης KJV στην Α’ προς Κορινθίους 14,2,3,4,16,20 και 29, προφανώς χάριν διευκρίνισης. Ευτυχώς από την έκδοση RSV έχουν αφαιρεθεί αυτές οι προσθήκες.
9. «Ο γαρ λαλών γλώσση ουκ ανθρώποις λαλεί αλλά τω Θεώ»· Αυτός ο στίχος επίσης δεν μεταφράζεται λανθασμένα στην RSV.
10. «Τοσαύτα, ει τύχοι, γένη φωνών έστιν εν κόσμω και ουδέν αυτών άφωνον» (Η RSV εδώ ακολουθεί την προβληματική μετάφραση της KJV).
11. «Και γαρ εάν άδηλον φωνήν σάλπιγξ δω, τις παρασκευάσετε εις πό­λεμον». (Η RSV εδώ ακολουθεί την προβληματική μετάφραση της KJV).
12. «Τη δύναμη της φωνής»: άλλες δυνατές μεταφράσεις περικλείουν την ένταση, τη δύναμη ή την ισχύ της φωνής (Η RSV εδώ ακολουθεί την προβλη­ματική μετάφραση της KJV).
13. π. Ιωάννου Ρωμανίδη, Το προπατορικό Αμάρτημα, σ. xxίίx-xxίx.
14. «τι λέγεις ουκ οίδε», το οποίο η KJV ξαναμεταφράζει λανθασμένα ως εξής: «he understandeth not what thou sayest», ενώ η RSV μεταφράζει ορθά αυτόν τον στίχο.
15. π. Ιωάννου Ρωμανίδη, Το προπατορικό Αμάρτημα, σ. xxίί.
16. Εξ. 14,15. Επίσης Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 2,2,14· ΕΠΕ 2,378.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΗΘΩΜΕΝ”

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ entaksis.gr