Το αίμα βοά

Τὸ αἷμα βοᾶ

ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Ὁ Ἄβελ ἀναφέρεται στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή ὡς ὑπόδειγμα πίστεως. Καί ἡ πίστις του μιλάει. «Καὶ ἀποθανών ἔτι λαλεῖται» (Ἑβρ. α΄ 4). Ἐγκωμιάζεται ἀπό τὴ Γραφὴ καὶ ἀπό τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ λαλεῖ! Λαλεῖ ὁ Ἄβελ. Τὸ αἷμα ἑνός ἀθώου βοᾶ τόσο δυνατά, ὥστε φτάνει στ’ αὐτιὰ τοῦ Θεοῦ. «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Κάϊν· Τί πεποίηκας; Φωνὴ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾶ πρὸς μὲ ἐκ τῆς γῆς» (Γεν. δ’ 10). Το αἷμα τῶν ἀθώων φωνάζει. Σείει τὸν οὐρανό. Ἄν μιά «συνηθισμένη» ἀδικία ἐναντίον ἀνθρώπου «φωνάζη» ὡς τὸν οὐρανό, π.χ. ἡ στέρησις μισθοῦ σὲ ἐργαζόμενο, κράζει μέχρι τὸν οὐρανὸ (Ἰακ. ε΄ 4), φανταστῆτε πῶς βοᾶ, πῶς κράζει στ’ αὐτιὰ τοῦ Θεοῦ τὸ ἀπεστερημένο αἷμα! Τὸ αἷμα ἀθώων, πού σφάζονται κάτω στὴ γῆ!

Στέρησες τὴ ζωὴ παιδιοῦ; Ἔχυσες τὸ ἀθῶο του αἷμα; Ἔσφαξες, σὺ ὁ «γιατρός», τὸ ἀγγελούδι τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ἐργαλεῖο τῆς ἐκτρώσεως; Παρέδωσες, σὺ ἡ «μάνα», τὸ βρέφος σου νὰ τὸ σφάξη ὁ ἐγκληματίας ἐκτρωσιολόγος; Συγκατατέθηκες, σὺ ὁ πατέρας, στὴ σφαγὴ τοῦ ἀθώου παιδιοῦ σου; Καὶ τώρα πλύνατε καί τὰ χέρια σας νομίζοντας πῶς τέλειωσε ἡ ὑπόθεσις;

Πόσο γελιέστε! Συνήγορο δὲν εἶχε τὸ θῦμα νὰ φωνάξη τὴν ὥρα πού τὸ σφάζατε… Μὰ τώρα ἡ ψυχή του φτερούγησε κι ἔτρεξε στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ βοᾶ «εἰς τὰ ὦτα Κυρίου Σαβαὼθ» (Ἰακ. ε΄ 4)!

Σὰν μελίσσι οἱ ψυχοῦλες μυριάδων σφαγιασθέντων ἀθώων περιστρέφωνται γύρω ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ βοοῦν! Βασίλισσα στὸ μελίσσι αὐτὸ ἡ ψυχὴ τοῦ Ἄβελ. Ἀκολουθοῦν τὰ βρέφη τῆς Βηθλεέμ. Μαζὶ και ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς γῆς, πού στερήθηκαν βίαια τὴ ζωή τους ἀπό τὴν πεῖνα, ἀπό τὶς ἀρρώστιες, ἀπό τούς πολέμους. Κι ἔρχεται καί τὸ πυκνότερο σμῆνος τῶν ἀθώων ψυχῶν. Τὰ παιδιὰ τῶν ἐκτρώσεων. Φωνάζουν οἱ ψυχὲς τῶν ἀθώων θυμάτων, ὅπως τὶς βλέπει ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψι: «Εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν… Καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;» (Ἀποκ. ϛ΄ 9-10).

Λαλεῖ ὁ Ἄβελ μὲ τὴ λευκὴ ζωή του. Λαλεῖ μὲ τὸ ἀθῶο αἷμα του. Λαλεῖ καὶ κράζει καὶ ὡς διαρκής ἔλεγχος κάθε ἐνόχου, πού σὰν τον Κάιν ἐπαναπαύεται, ὅτι ξέφυγε ἀπό τα μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπο τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη…

Λαλεῖ ὅμως ὁ Ἄβελ μὲ τὸ μεγάφωνο τῆς συνειδήσεως τοῦ Κάιν. «Κάιν! Στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπί τῆς γῆς» (Γεν. δ΄ 12).

Δὲν θὰ ἡσυχάσης, ἔνοχη συνείδησι! Θὰ εἶσαι «ἐπικατάρατος ἀπό τοῦ νῦν» (Γεν. δ΄ 11). Μακάρι τό «νῦν» νὰ μὴ γίνη «ἀεί»! Μακάρι οἱ ἔνοχοί τῆς γῆς νὰ συγκλονιστοῦμε ἀπό τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καί νά μετανοήσουμε! Μόνο ἔτσι θὰ σιγήση μέσα μας «ἡ φωνὴ τοῦ Ἄβελ», κατά τῆς ὁποιασδήποτε ἀδικίας καὶ ἀτιμίας.