Οι παραινέσεις του Γέροντος της Παναγούδας, ας είναι Κανών ακριβείας, σε όσους υπαγορεύουν την ένοχη σιωπή, όσο και σε όσους έχουν κατά νουν σχίσματα

ΟΙ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ, ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΩΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ, ΤΟΣΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑ ΝΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

«Ουδέν Εκκλησίας δυνατώτερον»  Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Του   Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

Τούτες τις μέρες με λύπη παρακολουθήσαμε τα οικουμενιστικά ατοπήματα στην Κωνσταντινούπολη, από την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου.  Από την μια η ένοχη ανοχή κάποιων και από την άλλη σχισματικές ακρότητες, έγιναν αφορμή για να γραφεί το κείμενό τούτο.

Κατ’ αρχή δεν θα πρέπει να ακολουθήσομε τη λανθασμένη υπόδειξη του Μητροπολίτη Λεμεσού, στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε «Οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουν υπακοή στην Εκκλησία και να μην αντιδρούν».  Αλίμονο αν εκείνοι που ομολόγησαν την Ορθόδοξη Πίστη τους ακολουθούσαν τούτη την ανεπίτρεπτη υπόδειξη.  (Παρενθετική ερώτηση : Θα μπορούσαν ποτέ οι λόγοι τούτοι του Μητροπολίτη Λεμεσού, να συμπεριληφθούν στα επί εβδομαδιαίας βάσης αντιαιρετικά μαθήματα, που γίνονται στη Μητρόπολη Λεμεσού;)

«Αν κάποιοι επίσκοποι», ανέφερε ακολούθως «συλλειτουργήσουν με αιρετικούς ή κοινωνήσουν αιρετικούς, δεν βλάπτουν την Εκκλησία αλλά μόνον τον εαυτό τους».  Ενθυμούμαι παλαιότερα που άκουσα τον Επίσκοπο αυτόν, να ομιλεί περί οικουμενικότητας του ατομικού κακού. Τώρα πολύ διαφορετικά, δηλαδή περί ατομικότητας του (οικουμενίστικου) οικουμενικού κακού.   Τον σκανδαλισμό των πιστών γιατί τον αγνοεί;   Φυσικά η ιδιοτελής υποστήριξη των λόγων του Επισκόπου αυτού δεν επιδέχεται πολλές αμφισβητήσεις.

Ακολούθησε η υπόδειξη Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου «Το ζητούμενο είναι να στηρίζεις τους Επισκόπους, ασχέτως με το τι θα κάνουν αυτοί».  Αλίμονο αν στην Ορθόδοξη Εκκλησία ακολουθούσαν οι πιστοί τους Επισκόπους στις εκπτώσεις της Αληθείας και προτιμούσαν την ένοχη σιωπή.  Οι βίοι και λόγοι των Ομολογητών Αγίων μας διαψεύδουν τον Επίσκοπο αυτόν. 

«Όσοι κατακρίνουν τις πράξεις των Πατριαρχών και Επισκόπων»  συνέχισε ο Επίσκοπος, «όσοι στηλιτεύουν και καταδικάζουν τις πράξεις τους, αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία». 

Την παραβίαση του ΛΓ΄ Κανόνος της εν Λαοδικεία Συνόδου «Ου δει αιρετικούς ή σχισματικούς συνεύχεσθαι», έπρεπε να ακολουθήσει ένοχη σιωπή; 

«Επόνεσα κι εγώ» έγραφε ο Γέροντας Παΐσιος «σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή κι αυτό…».  Ο Ομολογητής Γέροντας της Παναγούδας δεν παρέλειψε να ελέγξει τον Πατριάρχη, καταλογίζοντας μάλιστα ως αίτιο του οικουμενιστικού ολισθήματός του την κοσμική αγάπη. Ο Γέροντας Παΐσιος δεν αγαπούσε την Εκκλησία, στέλνοντας την ελεγκτική επιστολή για τον Πατριάρχη στον «Ορθόδοξο Τύπο»;

Από την άλλη τις μέρες τούτες παρουσιάστηκε και το πρόβλημα της άλλης ακρότητας που κατ’ ουσία σε σχίσματα οδηγεί.   Οι συμβουλές του Γέροντος Παϊσίου, για όσους εταλαιπωρούντο, από αυτή την εκκλησιολογική αδιακρισία του σχίσματος παλαιότερα, ήταν έκφραση κατάδηλος από την αλληλοπεριχώρηση αγάπης και αληθείας.

«Αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν», ήταν η έκφραση λύπης του Γέροντος Παϊσίου, για όσους ακολούθησαν το Παλαιοημερολογιτικό Σχίσμα.  Θεώρησαν τις 13 ημέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους και έφυγαν από την Εκκλησία», έλεγε με πόνο ο Γέροντας Παΐσιος.  Προσευχόταν και πονούσε ο Γέροντας Παΐσιος, για τους αποσχιθέντες παλαιοημερολογίτες.  «Όλο κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, για να καταλήξει με την έκφραση πόνου, γι αυτή τους την κατάντια, «δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι αυτό το θέμα».  

«Ουδέν ούτω παροξύνει τον Θεόν, ως το Εκκλησίαν διαιρεθήναι», λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Εις την Προς Φιλαδελφείς 3,3 επιστολή του ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος αναφέρει «ει τις σχίσματι ακολουθεί, βασιλείαν Θεού ου κληρονομεί».

Έχω τη άποψη αφού οι ακολουθούντες τις δύο ακραίες αυτές τάσεις, εκτιμούν τον Γέροντα Παΐσιο, ας ακολουθήσουν τις παραινέσεις του, τόσο για την αποφυγή της  ένοχης σιωπής, όσο και για τη αποφυγή δημιουργίας σχισμάτων.