Κυριακή Ι΄Λουκά - «Και ιδού γυνή ήν πνεύμα έχουσα ασθενείας έτη δέκα και οκτώ, και ήν συγκύπτουσα»

Απόστολος: Εφεσ. Ε΄8-19

Ευαγγέλιο: Λουκ. ΙΓ΄10-17

Ἦχος: α´.― Ἑωθινόν: Δ´

«Και ιδού γυνή ήν πνεύμα έχουσα ασθενείας έτη δέκα και οκτώ, και ήν συγκύπτουσα»

Παράδειγμα πολύ διδακτικό είναι, αγαπητοί μου αδελφοί, η συγκύπτουσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. Παράδειγμα αγάπης και ζήλου προς το Θεό και τη λατρεία του. Μια άρρωστη γυναίκα, ένας πονεμένος άνθρωπος, μια αξιολύπητη ύπαρξη, είναι η συγκύπτουσα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. 

Για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια είναι δεμένη από το μισάνθρωπο δαιμονικό πνεύμα, με το σώμα κυρτωμένο προς τη γη. Πνεύμα πονηρό την καθήλωσε και την έκαμε να είναι διαρκώς σκυμμένη προς τα κάτω και να μη μπορεί να σηκώσει καθόλου το κεφάλι της προς τα πάνω για να ατενίσει τον ουρανό. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η γυναίκα αυτή δεν μπορεί να βαδίσει με φυσικότητα και άνεση και δεν έχει την δυνατότητα να δράσει μέσα στην κοινωνία. Παρά ταύτα μένει στην ιστορία σαν ένα πρόσωπο θαυμαστό και μάλιστα πολύ περισσότερο θαυμαστό από άλλους υγιείς και δραστήριους ανθρώπους. Και τούτο γιατί η κατάστασή της δεν την εμποδίζει από του να συμμετέχει στη Θεία λατρεία. Η ασθένειά της δεν στέκεται εμπόδιο και δεν την επηρεάζει τι θα πει ο κόσμος γι’ αυτήν. Η ψυχή της διψά να λατρεύει τον Θεό και δε λογαριάζει κανένα εμπόδιο. Γι’ αυτό και τη βλέπουμε κάθε Σάββατο να βρίσκεται στη συναγωγή για να προσευχηθεί με τους άλλους πιστούς και ν’ ακούσει το Λόγο του Θεού. Η σχεδόν καθημερινή παρουσία της στο Ναό, μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε και εμείς σήμερα για το καθήκον του εκκλησιασμού για τον κάθε χριστιανό.

Το παράδειγμα της συγκύπτουσας γυναίκας, μας λέει ότι ο εκκλησιασμός θα πρέπει να γίνεται με θερμό πόθο και σφοδρή επιθυμία. Θα πρέπει να τον χαρακτηρίζει η προσήλωση και η ευλάβεια. Θα πρέπει να εκκλησιαζόμαστε για να λατρεύουμε τον Κύριο με φόβο, σεβασμό και ευλάβεια (Ψαλμ. Ε΄,8 και Ιησ. Ναυή ΚΒ΄,5). Γιατί ο ναός είναι ιερός τόπος κοινής, δημόσιας προσευχής όπου όλοι προσερχόμαστε για να προσευχηθούμε στο Θεό, να Τον δοξολογήσουμε, να Τον ευχαριστήσουμε και να Τον παρακαλέσουμε. Κι αν στη λατρεία των Ιουδαίων επιβαλλόταν σεβασμός και αφοσίωση και προσήλωση, πόση άραγε προσήλωση χρειάζεται τώρα; Τώρα δεν έχουμε μόνο προσευχή και μελέτη και ανάλυση του Λόγου του Θεού, όπως γινόταν στις συναγωγές.

Τώρα δεν έχουμε προσφορά αίματος τράγων και μόσχων (Εβρ. Θ΄,12), όπως γινόταν στο ναό του Σολομώντος. Τώρα στους ιερούς ναούς μας τελεσιουργείται θυσία ανέκφραστη και ανερμήνευτη. Τώρα θυσιάζεται και προσφέρεται κατά το μεγάλο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος. Τώρα ο άγιος και ορθόδοξος ναός μας γίνεται ουρανός πολύφωτος, γιατί σ’ αυτόν είναι σωματικά ο Κύριος του ουρανού και της γης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, όχι μόνο να μη θορυβούμε και να μη μιλούμε και πολλές φορές να συζητούμε μέσα στο ναό, αλλά να θέτουμε κατά μέρος κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας κάθε βιοτική μέριμνα και να μη σκεπτόμαστε τίποτε το γήϊνο, όπως μας λεει και ο Χερουβικός Ύμνος. Από τη στιγμή που ο ιερός ναός μας γίνεται επίγειος ουρανός και άδουμε και ψάλλουμε με τα Σεραφείμ, πρέπει να γίνει και ο νους μας ουράνιος. Χρειάζεται ν’ αποκτήσουμε κι εμείς κάτι από την αφοσίωση και προσήλωση των Αγίων Αγγέλων, που πετούν γύρω από το θρόνο του Θεού και ψάλλουν ακατάπαυστα το «άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ» (Ησ. ΣΤ΄,3). Αυτή η στροφή του νου και του είναι μας προς τον ουρανό, είναι και ο καλύτερος τρόπος, για να λυθούν όλα τα γήϊνα προβλήματα, εφ’ όσον τα αναθέτουμε όλα στον Ουράνιο Πατέρα μας.

Η άρρωστη αυτή γυναίκα με την παρουσία της στη λατρεία της συναγωγής, μας διδάσκει ακόμα ότι δεν πρέπει καμιά δυσκολία να μας εμποδίζει από του να συμμετέχουμε στη Θεία λατρεία. Γιατί, δυστυχώς, πολλοί από εμάς υστερούμε και δεν έχουμε το ζήλο της γυναίκας αυτής. Για να μη πάμε στην Εκκλησία την Κυριακή, επικαλούμαστε πλήθος δικαιολογιών και πολλές φορές με το παραμικρό είμαστε έτοιμοι να απουσιάσουμε από τη Θεία λατρεία. Μια ελάχιστη αδιαθεσία, η κάποια απασχόληση, που μας φαίνεται βιαστική, είναι ικανά να μας κρατήσουν μακριά από την κοινή λατρεία της Εκκλησίας. Έπειτα έχουμε τις περιπτώσεις εκδρομών, του κυνηγίου, του ύπνου, των εργασιών στο σπίτι, που κάμνουν πολλούς να μένουν μακριά από την Εκκλησία τις Κυριακές και μεγάλες γιορτές. Τούτο είναι πολύ κακό και πρέπει να φροντίσουμε να το διορθώσουμε. Γι’ αυτό κάθε Κυριακή με ζήλο και προθυμία θα πρέπει να πηγαίνουμε στους ναούς για να λατρεύουμε τον Κύριο. Όπως είπαμε και πιο πάνω, εμείς οι Χριστιανοί έχουμε λατρεία ανώτερη και σπουδαιότερη από εκείνη της συναγωγής. Γιατί τις Κυριακές και γιορτές στους ιερούς ναούς μας επαναλαμβάνεται κατά τρόπο αναίμακτο η θυσία του Γολγοθά και πάνω στην Αγία Τράπεζα βρίσκεται αυτός ο Κύριος ο Σταυρωθείς και Αναστάς, έτοιμος να εκχύσει τις δωρεές Του και τις Θείες Του ευλογίες στους Χριστιανούς που Τον λατρεύουν. Αλλά που Τον λατρεύουν, με συναίσθηση, με αφοσίωση και με λατρευτική διάθεση. Γι’ αυτό και με την καρδιά μας και όχι τυπικά θα πρέπει να εκκλησιαζόμαστε.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο της Κλίμακος, λέει ότι ο τρόπος της προσευχής μας, μαρτυρεί την κατάσταση της ψυχής μας (Κλίμαξ Ιωάνν. ΚΗ΄,λη). Από το πώς, δηλαδή, συμμετέχουμε στην κοινή προσευχή της Εκκλησίας, θα φανεί ποιοί είμαστε και πόσο ζυγίζουμε πνευματικά. Με τον εκκλησιασμό, όπως ορίζει η Αγία Εκκλησία μας και όπως τον θέλει ο Θεός, πλουτιζόμαστε με Θείο πλούτο, οπλιζόμαστε και γινόμαστε πιο ισχυροί. Κι έτσι έχουμε τις εγγυήσεις να νικήσουμε τους εχθρούς μας και να λύσουμε όλα τα προβλήματά μας. Ξεκινώντας, λοιπόν, για το ναό τις Κυριακές ή τις γιορτές, ας κάμνουμε σκέψεις πνευματικές, ας ετοιμάζουμε τον εαυτό μας, ας κάμνουμε ευλαβικά τον σταυρό μας, ας παίρνουμε τη θέση μας στο ναό, ας στεκόμαστε ευλαβικά μέχρι το τέλος, ας αποφεύγουμε κάθε συζήτηση και όταν θα βγαίνουμε απ’ εκεί να αισθανόμαστε ανανεωμένοι, γεμάτοι χάρη και δύναμη για να συνεχίζουμε τον αγώνα μας για την απόκτηση της αιώνιας βασιλείας.

Αδελφοί μου! Η λατρεία της Κυριακής, είναι το οξυγόνο, είναι η τροφή της ψυχής, το νερό που θα την ξεδιψάσει, είναι το λιμάνι της, στο οποίο θα βρεί την ειρήνη, τη γαλήνη και την ανάπαυσή της. Αν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο αναγκαία είναι για τη πνευματική μας ζωή η λατρεία της Κυριακής, τότε κανένα εμπόδιο, καμιά εργασία, καμιά απασχόληση και καμιά κοινωνική υποχρέωση δεν θα μας παρέσυραν στο να μη συμμετέχουμε στη λατρεία της Κυριακής. Ας εμπνευσθούμε, λοιπόν, από την συγκύπτουσα και ας ανάψει περισσότερο μέσα μας ο πόθος του εκκλησιασμού. Και ας γίνει ο εκκλησιασμός μας όχι μια τυπική συνήθεια, αλλά μια ευκαιρία πνευματικής ανάτασης και ουσιαστικής επικοινωνίας με τον Κύριο, από τον Οποίο πηγάζει κάθε δώρημα τέλειο και κάθε χάρη και ευλογία. Γένοιτο.

Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος –Μητροπόλεως Πάφου