" Ο Νυμφίος,ο κάλλει ωραίος "

" Ο Νυμφίος,ο κάλλει ωραίος "

Μέσα στους σκοτεινούς θόλους των ιερών ναών, Κυριακή των Βα'ί'ων εσπέρας, προβάλλει από το ιερό Βήμα με λιτανευτική πομπή ή σεβάσμια εικόνα του Νυμφίου Χριστού. Θα περιέλθει τούς πιστούς κυκλοτερώς, για να πάρει τη θέση της στο κέντρο τού ναού. Ό Κύριος έρχεται προς το Πάθος. Ή Μεγάλη Εβδομάδα αρχίζει. Τα πλήθη των πιστών θα προσέλθουν για να άσπασθούν την ιερά εικόνα. Θα προσκυνήσουν με ευλάβεια πολλή, με κατάνυξη ψυχής και αισθήματα ιερά τον Κύριο ως Νυμφίο. Και θα ατενίσουν την αγία μορφή του στην έσχατη ταπείνωσή της: με την τιμία κεφαλή γερμένη, τούς αχράντους οφθαλμούς του σβησμένους, τον ακάνθινο στέφανο και την κόκκινη χλαμύδα, τον περιπαικτικό κάλαμο στα άχραντα χέρια του, δεμένα ως κακούργου.

   Οι πιστοί θα προσκυνούν, ενώ συγχρόνως τούς θόλους του ναού θα γεμίζει το κατανυκτικό τροπάριο από τον χορό των ιε­ροψαλτών: «Ιδού ό Νυμφίος έρχεται έν τώ μέσω τής νυκτός...». Και αργότερα, και την επομένη ημέρα, και άλλα ακόμη τροπάρια για τον Νυμφίο: «Τον Νυμ­φίον, άδελφοί, άγαπήσωμεν...», «Τον νυμφώνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον...», και εκείνο το απαράμιλλο σε ποιητική έξαρση: «Ό Νυμφίος ό κάλλει ώραΐος παρά πάντας άνθρώπους, ό συγκαλέσας ήμάς προς έστίασιν πνευματικήν του νυμφώνός σου...».

Είναι τα άχραντα Πάθη του Κυρίου. Είναι ό Νυμφίος Χριστός στο κέντρο της εκκλησίας πού δέχεται τη λατρευτική προσκύνηση των πιστών...Στην όλη αυτή διευθέτηση του τελε­τουργικού από την άγια μας Εκκλησία υπάρχει μια παραδοξότητα. Βεβαίως την ονομασία «Νυμφίος» για τον Χριστό δεν την δώσαμε εμείς σ’ Εκείνον. Ό Ίδιος την χρησιμοποίησε για τον Εαυτό του επανειλημμένως, φανερώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι Αυτός είναι ό Νυμφί­ος, και ή Εκκλησία του, όπως και κάθε ψυχή πιστού, ή Νύμφη, με την οποία θέλει να συναφθεί άρρηκτα σε γάμο αι­ώνιο, πνευματικό.

Το παράδοξο όμως βρίσκεται στη στιγμή πού ή Εκκλησία επιλέγει για να Τον ονομάσει Νυμφίο της και να Τον προσκυνήσει και να ψάλει τα πιο λυρι­κά της άσματα στην ωραιότητά του. Κι αυτή είναι ή στιγμή της εσχάτης ταπεινώσεως του Κυρίου, της τελείας άδοξίας του. Είναι ή στιγμή πού ό Πιλάτος Τον εξάγει στον εξώστη για να Τον δει ό όχλος μετά από όλη την ταλαιπωρία του μαστιγώματος και των βασανιστηρί­ων στα όποια Τον υπέβαλαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Ή στιγμή του «ίδε ό άνθρω­πος» (Ίω. ιθ 6)· κοιτάξτε που κατήντησε ό Άνθρωπος...

«’Ίδε...»!

«Και εϊδομεν αύτόν», μάς πληροφορεί ό προφήτης Ησαΐας με το προφητικό του βλέμμα 800 χρόνια πριν απ’ τον Χριστό. Και Τον περιγράφει: «Και ούκ εΐχεν είδος ούδέ κάλλος» - δεν είχε κάν πρόσωπο άνθρώπινο, ούτε ομορφιά επάνω του- «άλλά το είδος αυτού άτιμον και έκλείπον παρά πάντας τούς υιούς των άνθρώπων» - το πρόσωπό του ήταν ατιμασμένο και αφανισμένο, ταπεινωμένο περισσότερο απ’ όλους τούς ανθρώπους (Ήσ. νγ' 2-3).

Αυτό τώρα το πρόσωπο παίρνει ή Εκκλησία, αυτή τη μορφή απαθανατίζει και την θέτει άπέναντί της λέγοντας προς Εκείνον: «Είσαι ό Νυμφίος ό πιο ωραίος απ’ όλους τούς ανθρώπους...».

Δεν είναι φοβερά παράδοξο;

Αλλά έτσι συμβαίνει. Πρόκειται έδώ για παραφορά. Παραφορά άγάπης, μέ­θη πνευματική εκστάσεως ενθουσιαστικής της Νύμφης προς τον Νυμφίο. Κατ’ αυτήν, τα τραύματα του Νυμφίου της φαντάζουν για στολίδια, οι μώλωπές του για εγκαλλωπίσματα, ή εσχάτη αμορφία του για ύψιστη ωραιότητα. Και ό λόγος αυτής της εκστάσεως και αλλοιώσεως των οφθαλμών της Νύμφης Εκ­κλησίας και της Νύμφης ψυχής του χρι­στιανού είναι ότι τούς μώλωπες αυτούς και τα τραύματα ό Νυμφίος Χριστός τα δέχθηκε επάνω του για χάρη της. Τα δέχθηκε όλα αυτά, «ίνα αυτήν άγιάση... ίνα παραστήση αυτήν έαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μή έχουσαν σπίλον ή ρυτί­δα ή τι των τοιούτων, άλλ’ ίνα ή αγία και άμωμος» (Έφ. ε' 26-27). Και όπως σχο­λιάζει ό ιερός Χρυσόστομος: Γνωρίζει ή Εκκλησία ότι «άκάθαρτος ήν, μώμον (=ψεγάδι, άσχήμια) εΐχεν, άμορφος ήν, εύτελής. Άλλ’ όμως ως ύπέρ ωραίας, ως ύπέρ άγαπωμένης, ως ύπέρ θαυ­μαστής, ούτως έαυτόν έξέδωκεν ύπέρ της άμορφου». Ή ίδια ήταν ή άσχημη και ακάθαρτη λόγω της αμαρτίας, της αποστασίας της από τον Θεό. Κι όμως- ό Νυμφίος παρέδωσε τον Εαυτό του σε όλον έτούτο τον εξευτελισμό, σα να ’ταν αυτή καμιά άξια, θαυμαστή, υπερβολικά ωραία. Έγινε ό Ίδιος άμορφος, για να καταστήσει την άμορφη πανέμορφη. Και να την παραστήσει δίπλα του, να τη στήσει κοντά του ένδοξη, αψεγάδιαστη, εξαιρετικής ώραιότητος Νύμφη.

Αυτόν προσκυνεί τώρα ή Εκκλησία. Και πώς λοιπόν να μην εκλείπει, να μη λιώνει από ευγνωμοσύνη μπροστά του; Πώς να μην αισθάνεται να της ανεβαίνει ό πυρετός της προς Αυτόν άγάπης; Πώς να μην Του αφοσιώνεται και ή ίδια μέχρι θανάτου; Και πώς να μην Του με­λωδεί τα γλυκύτερα, τα θερμότερα, τα πιο εγκάρδια, τα πιο τρυφερά άσματά της; Υπάρχει άλλος τέτοιος Νυμφίος; Άλλος Νυμφίος σαν τον Χριστό ύπάρ- χει; Άλλη ομορφιά μεγαλύτερη από αυτήν πού φέρει τώρα το πανάγιο πρόσω­πό του μπορεί, όχι απλώς να υπάρξει, αλλά έστω και να νοηθεί;

Έλα, Νύμφη, στον Νυμφίο σου. Προσκολλήσου, ψυχή μου, επάνω του. Αφοσιώσου ολοκληρωτικά σ’ Αυτόν. Είναι δικός σου «ό κάλλει ωραίος». Γίνε όλοδική του. Σε μια ένωση αδιάσπαστη. Σ’ ένα δοξασμό αιώνιο!...

«Ο ΣΩΤΗΡ»1-04-2012