Ἡ ἀμετανοησία τοῦ σχίσματος εἰς Οὐκρανίαν αἰτία τῆς “ὀλιγοχρόνιας ἀνοχῆς”

Ἡ ἀμετανοησία τοῦ σχίσματος εἰς Οὐκρανίαν αἰτία τῆς “ὀλιγοχρόνιας ἀνοχῆς”

 Τοῦ  Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Ὅσοι ἔτυχε νὰ βρίσκονται σὲ κάποια ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις στὸ Ἅγιο Ὄρος, τοῦ Μητροπολίτη Ὀνουφρίου, τοῦ Προκαθημένου τῆς Αὐτόνομης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καὶ εἰδικότερα κατὰ τὶς ἐπισκέψεις του στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, σχημάτιζαν τὴν ἐντύπωση ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἑνὸς ἁπλοῦ μοναχοῦ. Ὁ μακαριστὸς Γέροντας Γρηγόριος, ὁ Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου, ἐκθείαζε τὴν ἁπλότητα τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὁ ὁποῖος ὡς ἁπλὸς μοναχὸς ἐπισκεπτόταν τὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου.

Ἐξάλλου αὐτὸ εἶναι ποὺ δήλωσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας Ὀνούφριος (γιὰ τὴν πλειοψηφία τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν), καὶ μὲ τὴ φράση “πρῶτα ἀπ’ ὅλα εἶμαι μοναχός”, σὲ συνέντευξή του, ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε σὲ πρόσφατο τεῦχος τοῦ φοιτητικοῦ περιοδικοῦ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τοῦ Κιέβου «Akademichesky Letopisets» («Ἀκαδημαϊκὸς Χρονογράφος») καὶ σὲ μετάφραση στὰ ἑλληνικὰ στὴ Romfea.gr (19/11/2020), σὲ κείμενο ποὺ τιτλοφορεῖτο «Μητροπολίτης Ὀνούφριος : Πρῶτα ἀπ’ ὅλα εἶμαι μοναχός”.

Ποιὸς μποροῦσε ὅμως νὰ φανταστεῖ τὴ μεγάλη ἀνατροπὴ ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε; Τὸ μέγεθος τῆς μεγάλης ἀνατροπῆς καταδεικνύει καὶ ἡ θρασύτητα τοῦ χρονικοῦ ὁρίου ἀνοχῆς ποὺ ἔχει ἐπιδειχθεῖ ἀπέναντι στὸν Μητροπολίτη Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας Ὀνούφριο (γιὰ τὴν πλειοψηφία τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν), καθὼς καὶ ἀπέναντι στὴν Αὐτόνομη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἐκ μέρους αὐτῶν ποὺ ἐξακολουθοῦν ἀλλοτρόπως τώρα τὸν πόλεμο.

Σὲ κείμενο ποὺ τιτλοφορεῖται “Ἀνέχομαι προσωρινὰ τὸν Ὀνούφριο καὶ τὴν Ἐκκλησία του, ἀλλὰ θὰ ἔρθει ἡ ὥρα”, καὶ ποὺ δημοσιεύτηκε στὸν “Ὀρθόδοξο Τύπο” στὶς 16/1/2021, σημειώνεται ὅτι ὁ μὴ ἀναγνωρισμένος ὡς Προκαθήμενος τῆς ἐπίσης μὴ ἀναγνωρισμένης ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, “Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας”, σὲ συνέντευξή του στὸ “Direct” μεταξὺ ἄλλων «ἐξέφρασε τὴν πεποίθηση, ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι τὸ κανονικὸ ἔδαφος τῆς “Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας” καὶ ὅτι ἡ Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ὀνουφρίου γίνεται ἀνεκτὴ καὶ παραμένει στὴ χώρα προσωρινά”.

Ποιὸς φανταζόταν τὴν ὀλιγοχρόνια αὐτὴ ἀνοχή, τὴν ὁποία ἡ μονομέρεια στὸ “Οὐκρανικὸ” σκέπασε καὶ πάλι μὲ σιωπή; Ποιὸς φανταζόταν ὅτι κάποιοι θὰ ἔφταναν νὰ καλύπτουν μὲ τὴ σιωπή τους, τὸ πρωτάκουστο “ὁ Ὀνούφριος καὶ ἡ Ἐκκλησία του”; Ποιὸς φανταζόταν ὅτι αὐτοὶ ποὺ σήμερα ἔχουν ἐπιλέξει τὴ μονομέρεια στὸ “Οὐκρανικό”, θὰ ἐπεδείκνυαν τὴ μεγίστη ἀνοχὴ στὴν ὀλιγοχρόνια ἀνοχὴ ἀπέναντι στὸν “Ὀνούφριο καὶ στὴν Ἐκκλησία του”; Ἀκόμα καὶ ὅσοι προειδοποιοῦσαν γιὰ τὴ μεγάλη ἀνατροπὴ στὴν Οὐκρανία δὲν πίστευαν κάτι τέτοιο.

Γιατί ὅμως νὰ μᾶς ξενίζει ἡ θρασύτητα τῆς ὀλιγοχρόνιας αὐτῆς ἀνοχῆς των; Μὲ τὴν ἴδια θρασύτητα δὲν κάλεσαν καὶ τὴ μονομερῆ ἐκχώρηση Αὐτοκεφαλίας, ὡς “καρπὸ ἀγώνων πολλῶν”. Ἂν εἶναι δυνατό, τὸ “ἔγκλημα τοῦ σχίσματος” νὰ θεωρεῖται καλὸς ἀγώνας. Αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς μετάνοιας, γιὰ “τὸ ἔγκλημα τῆς διαιρέσεως καὶ τοῦ σχίσματος”; Συνεπακόλουθη λοιπὸν εἶναι καὶ ἡ ὀλιγοχρόνια ἀνοχή των ἀπέναντι στὸν “Ὀνούφριο καὶ στὴν Ἐκκλησία του”;

Ἀδίκως λοιπὸν κλήθηκε ὡς δῆθεν ἐμπεριστατωμένο τὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο παρομοίαζε τὴν περίπτωση τῆς μονομεροῦς ἐκχώρησης Αὐτοκεφαλίας στὰ δύο σχισματικὰ μορφώματα τῆς Οὐκρανίας μὲ τὴν Παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, παρομοιάζοντας συνάμα καὶ ὅσους δὲν συνηγόρησαν σ’ αὐτὴ μὲ τὸν ἀδελφὸ τοῦ ἀσώτου. Γιὰ ποιὰ μετάνοια μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε, ὅταν μὲ θράσος καυχώμενοι χαρακτηρίζουν “τὸ ἔγκλημα τῆς διαιρέσεως καὶ τοῦ σχίσματος” ὡς καρπὸ ἀγώνων πολλῶν;

Ἡ θρασύτητα τῆς ὀλιγοχρόνιας αὐτῆς ἀνοχῆς ἀπέναντι στὸν Μητροπολίτη Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας Ὀνούφριο (γιὰ τὴν πλειοψηφία τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν) καὶ τὴν Αὐτόνομη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἀναμφίβολα εἶναι καρπὸς τῆς ἀμετανοησίας ποὺ ἀνερυθρίαστα διακηρύσσεται μὲ τὸ “ἀγῶνες πολλοὶ” γιὰ τὸ ἔγκλημα τοῦ σχίσματος. Εἶναι δικαιολογημένη λοιπὸν καὶ συνεπακόλουθη, ἡ ὀλιγοχρόνια ἀνοχὴ ποὺ ἐπιδεικνύουν ἀπέναντι στὸν “Ὀνούφριο καὶ στὴν Ἐκκλησία του”, ὅπως τοῦτο διακηρύσσουν.