Παραλογισμοί σκοτισμένων απίστων

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΣΚΟΤΙΣΜΕΝΩΝ ΑΠΙΣΤΩΝ

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων

Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου ἐτούτου ἐτοιμάζει τὸ νέο κτύπημα ἐναντίον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἐν ὅψει τῆς νηστείας τοῦ δεκαπενταυγούστου καὶ τῶν ἑορτῶν τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῆς Κοιμήσεως. Τὰ ὄργανά του  ἐτοιμάζονται καὶ αὐτά, ἔχωντας πλέον καὶ τὴν πείρα ἀπὸ τὴν πρώτη προσπάθεια. Βέβαια οἱ καθοδηγητὲς, τὰ μεγάλα ἀφεντικὰ, ἔχουν μελετήσει κάθε λεπτομέρεια καὶ ἔχουν ἐξετάσει κάθε πιθανότητα ὥστε τὸ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι τὸ ἀναμενόμενο.

Βλέπετε τώρα δὲν βγῆκε ὁ Πρωθυπουργὸς νὰ ἀνακοινώσει ὅτι κλείνουν οἱ ἐκκλησίες, ὥστε νὰ ποῦν καὶ οἱ ἐπίσκοποι ὅτι ὑπακοῦμε στὶς ἐντολὲς τῆς Πολιτείας (ἀναφερόμαστε στὴν τελικὴ ἀπόφασι ποὺ οἱ λίγοι λαμβάνουν, οἱ πολλοὶ ἀποδέχονται καὶ ἐλάχιστοι ἀντιδροῦν). Δὲν χρειάζεται πλέον. Ἔχουν ἤδη ἀνοίξει τὶς πόρτες στὸν καίσαρα. Γιὰ ὅλα  ἀποφασίζουν οἱ εἰδικοί -καὶ αὐτὸ εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴν διοίκησι τῆς ἐκκλησίας- καὶ ἐπιβάλονται σὲ ἕναν κλῆρο εἴτε συγχισμένο, εἴτε ἀδιάφορο, εἴτε βολεμένο στὴν δημοσιοϋπαλληλικὴ μακαριότητά του (γιὰ τὴν πλειονότητα λέμε- οἱ λίγες ἐξαιρέσεις θὰ στιγματισθοῦν πάλι, θὰ κατηγορηθοῦν καὶ θὰ ὑποστοῦν τὶς συνέπειες) , ὁ ὁποῖος κλῆρος τὰ μεταφέρει στὸν ἀποχαυνωμένο «πιστὸ» λαό, ὁ ὁποῖος «κάνει ὑπακοή», τὴν μεγίστη τῶν ἀρετῶν (ἔτσι λέγεται πλέον ἡ δουλοφροσύνη, ἡ ἀδιαφορία, τὸ βόλεμα, ὁ ξεπεσμός, ἡ βλακεία), ὁπότε νοιώθει καὶ συνεπὴς καὶ ἰκανοποιημένος. Καὶ γιὰ καλὸ καὶ κακὸ ὑπάρχει καὶ ἕνα πρόστιμο γιὰ τοὺς ἀπειθείς.

Μπορεῖ οἱ χριστιανοὶ ποὺ ἔχουν (ἤ νομίζουν ὅτι ἔχουν) κάποια ἐπαφὴ μὲ τὴν πίστι νὰ εἶναι πράγματι λίγοι ἀριθμητικῶς, ἀλλὰ ὁ λαός μας ἔχει τὸ ὀρθόδοξο DNA, ὁ τόπος εἶναι ποτισμένος μὲ τὸν ἱδρῶτα καὶ τὰ αἱματα τῶν προγόνων μας, τῶν ἡρώων μας τῶν ἁγίων μας καὶ τῶν μαρτύρων μας καὶ αὐτὸ ὁ ἀλλότριος τὸ ξέρει καὶ φοβάται. Ξέρει ὅτι αὐτὴ ἡ πίστι γεννᾶ ἐλευθέρους ἀνθρώπους, ποὺ δὲν φοβοῦνται θάνατο καὶ δὲν προσκυνοῦν ἀφέντες φεουδάρχες. Ξέρει ὅτι ἔρχεται μιὰ στιγμὴ ποὺ λένε «καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή», γιατὶ ξέρουν ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει στὸν τάφο. Ξέρει ὅτι αὐτὸ ποὺ γινόταν χιλιάδες χρόνια στὸν τόπο ἐτοῦτο  στοὺς Μαραθῶνες ἀλλὰ καὶ στὶς Θερμοπῦλες πρὸ Χριστοῦ, καὶ συνεχίστηκε μὲ μεγαλύτερη ἔντασι στὶς ἀμέτρητες ἐπαναστάσεις ἐναντίον τῶν κατακτητῶν ἐκ δυσμῶν καὶ ἀνατολῆς καὶ στὰ Σούλια, τὰ Ἀρκάδια, τοὺς Μύλους, τὰ μαρτύρια τῶν χιλιάδων νεομαρτύρων καὶ στὴν καρτερία ὅλου τοῦ λαοῦ -πλέον- τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ ξανασυμβεῖ ἀνὰ πᾶσαν στιγμή. Καὶ προσπαθεῖ νὰ κάμψῃ τὸ φρόνημα, νὰ λυγίσῃ τὴν θέλησι, νὰ συγχίσῃ τὸν νοῦ, νὰ σκοτίσῃ τὴν σκέψι, νὰ ἀλοιώσῃ τὴν πίστι. Καὶ τώρα πλέον ποὺ οἱ ὑπηρέτες του φοροῦν τὸ σχῆμα τῶν παλαιῶν μαχητῶν τῆς πίστεως, φοροῦν τὸ τιμημένο ράσο καὶ προΐστανται ἐκκλησιῶν βλέπει τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπιβληθεῖ πλήρως καὶ στὸν κλῆρο καὶ νὰ συμπαρασύρῃ καὶ τὸν λαό.

Οἱ ὑπάλληλοί του δουλεύουν μεθοδικὰ, ὑπομονετικά, ἐπιστημονικά. Συνέχεια, συνέχεια, ἀπὸ φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτὸς, ὅπου σταθεῖς καὶ ὅπου κοιτάξεις, ὅτι ἀκούσεις καὶ ὅτι δεῖς, ράδια τηλεοράσεις ἐφημερῖδες περιοδικά ὑπηρεσίες μαγαζιὰ, ἕνα φωνάζουν: Πρέπει νὰ φοβηθῇς, νὰ τρομοκρατηθῇς, νὰ ἔχεις ἄγχος, νὰ πάψῃς νὰ συναναστρέφεσαι ἀνθρώπους, νὰ μὴν κάνεις παρέα κανέναν, νὰ μὴν χαιρετᾶς, νὰ μὴν ἀγκαλιάζῃς, νὰ μὴν πλησιάζῃς. Παντοῦ μάσκες, νὰ θυμίζουν τὸν φόβο, νὰ μιλοῦν μὲ τὴν παρουσία τους, νὰ κάνουν τὸν κάθε ἕνα βαποράκι καὶ ζωντανὴ διαφήμισι τοῦ τρόμου. Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τους. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει ὅλοι νὰ τὶς φοροῦν. Εἶναι τὸ σύμβολο τῆς ὑποταγῆς. Εἶναι ὁ καγχασμὸς τοῦ σατανᾶ πρὸς κάθε ψυχὴ ὅτι πρέπει νὰ ὑποκύψῃ, πρέπει νὰ προσκυνήσῃ τὸν σύγχρονο Βάαλ καὶ τὴν χρυσή εἰκόνα του. Δὲν ἠχοῦν τώρα «σάλπιγγες καὶ πᾶν εἶδος μουσικῶν» ὥστε «πεσῶν νὰ προσκυνήσεις». Τώρα προσκυνᾶς κάθε στιγμή, ὅπου βρεθεῖς καὶ ὅπου σταθεῖς. Εἴσαι ἕνα κινητὸ προσκύνημα τοῦ ψεύδους.  Σὰν τοὺς ἐβραίους τῆς κατοχῆς ποὺ εἶχαν ραμένη τὴν πεντάλφα ἐπάνω τους.

Καὶ τὶ νὰ πῇ κανεὶς γιὰ τοὺς ἱερεῖς ποὺ φοβισμένοι γιὰ τὴν ὑγεία τους, τόσο καιρὸ φοροῦσαν μάσκες μέσα στὴ θεία λειτουργία καὶ ἐπέβαλαν καὶ σ᾿ ὅσους ἐπηρέαζαν νὰ φοροῦν; Θλιβερὲς περιπτώσεις ποὺ τώρα θὰ νοιώθουν δικαιωμένοι μόλις ἐπιβληθεῖ τὸ μέτρο καὶ μέσα στοὺς ναούς.

 Δὲν χρειάζεται καμμία ἀμφιβολία ὅτι ἔχει συμφωνηθεῖ καὶ ἀπλῶς ἔχει ἀλλάξει ὁ τρόπος ποὺ θὰ τὸ πλασάρουν στὸν λαό. Ἐπειδὴ εἶχε ἐξαγριωθεῖ ἀπὸ τὴν προηγούμενη παράδοσι τῆς ἐκκλησίας στὶς διαθέσεις τῆς πολιτείας τώρα τὸ πάνε μαλακά μαλακά. Πρώτα παντοῦ καὶ τέλος στὶς ἐκκλησίες. Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ἀθηνῶν: «Αυτό θα γίνει μόνο στην Εκκλησία; Αυτό θα γίνει στα γήπεδα; Αυτό θα γίνει όπου υπάρχουνε συνάξεις; Διότι η μέχρι τώρα εμπειρία απέδειξε ότι δεν είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι σ’ αυτό το θέμα. Δεν είναι δυνατόν στα κομμωτήρια, στις πλαζ, όπου γίνονται συναθροίσεις να μην επιβάλλονται τέτοια μέτρα και να επιβάλλονται στον χώρο της Εκκλησίας.»(ΟΠΕΝ TV)

Σκεφτεῖτε τὸν νέο ἐξευτελισμό καὶ τὴν νέα βεβήλωσι τῶν ναῶν. Οἱ ἄνθρωποι μέσα στὴν ἐκκλησία μὲ μάσκες!!! Μέσα στὸν ναό τοῦ Θεοῦ μὲ μάσκες. Γιατί; Γιὰ νὰ προστατευτοῦν ἀπὸ τὸν ἱό. Νὰ προφυλαχτοῦν ἀπὸ τον ἱό. Ποῦ; Μέσα στὴν ἐκκλησία!!!

 Θὰ κάθονται μέσα στὴν ἐκκλησία ντυμένοι τὸν φόβο, φορῶντας τὴν μάσκα, δηλώνοντας δημοσίως τὸν τρόμο τους καὶ δίπλα θὰ περνᾶ ὁ μασκοφορεμένος ἱερεῦς ἀναφωνῶντας: «Πᾶσαν τὴν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν, ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι, ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν»,  ψευδόμενος δημοσίως καὶ διακωμωδῶντας τὴν Θεία Λειτουργία, διότι ὄχι μόνον δὲν ἔχει ἀποθέσει κάθε βιωτικὴ μέριμνα αὐτὸς καὶ οἱ πιστοί, ἀλλὰ οἱ μάσκες ποὺ φοροῦν ἀποδεικνύουν ὄχι ἀπλή μέριμνα, ἀλλὰ φόβο καὶ τρόμο. Γιὰ τί; Γιὰ ἕνα μικρόβιο, ἕναν ἱό. Ποὺ; Μέσα στὸν ναὸ, ποὺ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ὑποδέχονται τῶν Βασιλέα τῶν ὅλων, τὸν δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος κόσμου, δορυφορούμενο, συνοδευόμενο, ἀπὸ χιλιάδες ἀγγέλων.

 Ἄν αὐτὸ δὲν εἶναι ὕβρις καὶ βεβήλωσις, τί εἶναι; Φιλανθρωπία, αἴσθημα εὐθύνης καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο; Μὰ ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβο.

Νὰ πεῖς καραγκιοζιλίκι, ποὺ κάποιοι λένε, δὲν ταιριάζει διότι ὁ καραγκιόζης ἐκφράζει τὴν λαϊκὴ ψυχή καὶ σοφία. Αὐτὸ τί ἐκφράζει; Τὴν νεωτερικότητα, τὴν Νέα Ἐποχή, τὸ μεταπατερικὸ πνεῦμα, τὸν Οἱκουμενισμὸ, τοὺς Ἐλπιδοφόρους μὲ τὰ κουταλάκια τους, τὸν κακό μας τὸν καιρό, τὴν αἵρεσι ποὺ ἔχει μπεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία, τὴν προδοσία τῆς πίστεως.

 Καὶ κάθεται ὁ Βασιλέας τῶν ὅλων καὶ μᾶς κοιτάζει, καὶ κάθονται οἱ ἅγιοι καὶ μᾶς βλέπουν , οἱ σφαγμένοι, οἱ βασανισμένοι, αὐτοὶ ποὺ δὲν φοβήθηκαν τυράννους καὶ μαρτύρια καὶ φωτιὲς καὶ τιγανίσματα. Καὶ βλέπουν τρομοκρατημένα ἀνθρωπάκια νὰ φοροῦν μάσκες μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ θεατρίζουν τὴν θεία λατρεία. Καὶ στέκει ὁ ναὸς καὶ δὲν πέφτει νὰ μᾶς πλακώσει, καὶ ὁ Βασιλέας τῶν ὅλων σιωπηλὸς δέχεται νὰ τὸν κουβαλοῦν τὰ χέρια τοῦ μασκοφορεμένου παπᾶ, καὶ οἱ ἀγγελικὲς τάξεις περνοῦν  ἀνάμεσα ἀπὸ τοὺς μασκοφορεμένους «πιστοὺς» χωρὶς νὰ μᾶς κατακόψουν μὲ τὶς πύρινες ρομφαίες τους, χωρὶς νὰ ἐξαφανίσουν ἀπὸ τὸν οἷκο τοῦ Κυρίου  τὶς μολυσμένες ἄπιστες ὑπάρξεις. Καὶ δὲν φυσᾶ ἄνεμος βίαιος, τυφώνας, ἀνεμοστρόβιλος, νὰ πάρῃ καὶ νὰ σηκώσῃ τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης καὶ τοὺς πίστοὺς τῆς ἀπάτης καὶ τοὺς θεατριστὲς τῆς Θείας λειτουργίας , νὰ ξεβρωμίσῃ ὁ ναὸς τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν βλασφημία καὶ τὴν ὕβρι...

 Πῶς θὰ μᾶς βλέπουν τὰ μάτια τοῦ ἁγίου Παϊσίου καὶ τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, τί θὰ παρακαλοῦν καὶ γιὰ τὶ θὰ δέονται μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Κυρίου...

Γράφει ἡ συνοδὸς τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ, Μάρθα μοναχή:

 Ἐκεῖ εἰς τὴν ἐνορίαν του, σὲ ἕνα στενὸ δρομάκι, ἐκρύπτετο ἕνας λεπρὸς εἰς μεγάλο βαθμό. Τοῦ εἶχαν φαγωθῇ τὰ χείλη του ἀπὸ τὴν φοβερὴ ἀσθένεια. Πῆγε μιὰ φορὰ ὀ πατὴρ νὰ τὸν κοινωνήσῃ, ἂλλὰ τὸ κατεστραμμένο του στόμα δὲν μπόρεσε νὰ παραλάβῃ τὸ Ἅγιον Σῶματοῦ Κυρίου καὶ παρέπεσε λίγο στὸ πλαϊ ἀπὸ τὸ στόμα. Χωρὶς κανένα μὰ κανένα δισταγμό, ὁ πατὴρ ἔσκυψε καὶ μὲ τὸ στόμα του ἐπῆρε τὸν θεῖον μαργαρίτην, ποὺ εἶχε πέσει καὶ τὸν «κατέλυσε»! Αὐτὸ ἄς τὸ ἰδοῦν αὐτοὶ, ποὺ δυσκολεύονται νὰ κοινωνήσουν, γιατὶ φοβοῦνται τὰ μικρόβια!... Μεγάλη πράγματι βλησφημία. Ἕνας Θεὸς, ζώντων καὶ νεκρῶν, ποιητὴς οὐρανοῦ καὶ γῆς, νὰ προσβάλλλεται ἀπὸ μικρόβια.    Παραλογισμοί σκοτισμένων ἀπίστων. (Ο ΠΑΠΑ ΝΙΚΟΛΑΣ Ο ΠΛΑΝΑΣ, Ἀθῆναι 1984, ἐκδ Παππαδημητρίου. σελ.47)

Ἐμεῖς πλέον δὲν ξέρω ἄν εἴμαστε ἀπλῶς συγχισμένοι ἄπιστοι ποὺ παραλογιζόμαστε. Μᾶλλον γιὰ σύγχρονοι δαιμονισμένοι μοιάζουμε.

 Καὶ δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ὅτι γιὰ τὴν διάλυσι τῆς χώρας καὶ τοῦ ἔθνους ἀπαραίτητη προϋπόθεσις εἶναι ἡ διάλυσις τῆς ἐκκλησίας καὶ ἐφ᾿ὅσον ἡ Ἱεραρχία συνεχίσει τὴν δουλικὴ ὑποταγή της στὴν Ἐξουσία καὶ τὴν ἀποκοπή της ἀπὸ τὸν λαό, ἀφοὺ προωθήσῃ τὰ σχέδια τῶν ἀρχόντων, ἡ μὲν ἐξουσία θὰ τὴν πετάξῃ σὰν στυμμένη λεμονόκουπα, ὁ δὲ λαὸς θὰ τὴν ἔχει σιχαθῇ, ὁπότε θὰ ἔχουν συμβῇ σχίσματα καὶ διαιρέσεις καὶ ἀπώλεια κάθε ἐμπιστοσύνης στὴν ὅντως ὑποταγμένη ἀνάξια ἱεραρχία, δηλαδὴ ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἐπιδιώκουν οἱ ἐπίβουλοι τοῦ λαοῦ μας καὶ κάθε ἀνθρώπου. Στὸ κέντρο τῆς στόχευσής τους εἶναι ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιατὶ εἶναι τὸ κέντρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἐφ᾿ ὅσον μένει ὄντως ἐκκλησία καὶ ὄχι ἕνας θρησκειοποιημένος ὀργανισμός ὅπως τὴν κατήντησαν οἱ σημερινοὶ ἡγέτες της. Γι᾿αὐτὸ ὁ ἀνθρωποκτόνος τοποθετεῖ στὴν ἡγεσία της  τοὺς κατάλληλους ποὺ θὰ ἐκτελέσουν τὰ προστάγματα του.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 31.7.2020

ΥΓ. Εἶχα γράψει τὸ πρόχειρο αὐτὸ σχόλιο τὸ μεσημέρι καὶ τὸ ἀπόγευμα στὶς εἰδήσεις βγῆκε ὁ μασκοφορεμένος Χαρδαλιᾶς καὶ ἀνακοίνωσε τὴν ὑποχρεωτική χρήσι μάσκας στὶς ἐκκλησίες... Μόνον στοὺς χώρους ἐστίασης δὲν εἶναι ὑποχρεωτική. Ἰκανοποιημένος ὁ Ἱερώνυμος ἤ τὸν κορόϊδεψαν πάλι; Καὶ χῶρος ἐστίασης εἶναι ἡ ἐκκλησία. Σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, μάλιστα. Γιὰ ἄφεσι ἁμαρτιῶν καὶ γιὰ ζωή αἰώνιο, ἤ δὲν εἶναι ἔτσι μακαριώτατε;

  Ἄν καὶ ἀμφιταλανευόμουν νὰ τὸ δημοσιεύσω ἤ ὄχι μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ στέλνω. Καὶ εἶναι μόνον ἡ ἀρχή γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἔρχονται τὰ βαρειά...