Ευαγγελία Μπίτου, Απλά ερωτήματα

Απλά ερωτήματα

της Ευαγγελίας Μπίτου, φιλολόγου

Διάβασα στον σχολιασμό από το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού για το συλλαλητήριο των πολιτών στο Σύνταγμα, ότι «… η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που το παρακολούθησε από τους τηλεοπτικούς του δέκτες, ανεξαρτήτως απόψεων συγκλίνει στην εκτίμηση ότι τα μείζονα θέματα της εξωτερικής πολιτικής δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με οδηγό το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία»,  και αναρωτιέμαι:

Πώς προκύπτει ότι «η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που το παρακολούθησε από τους τηλεοπτικούς του δέκτες» είδε το συλλαλητήριο ως συγκέντρωση φανατισμού και μισαλλοδοξίας; Πώς δηλαδή καταλήγουν στο συμπέρασμα αυτό; Έλαβαν υπόψη τους ότι,  για ποικίλους λόγους, δεν βρέθηκαν στο συλλαλητήριο όλοι όσοι το ήθελαν;   Υπολόγισαν   πόσοι  παρακολούθησαν από τα σπίτια τους τούς ομιλητές  με εθνική υπερηφάνεια, διότι δεν εκπέμπουν όλοι στο μήκος κύματος που υπαγορεύουν τα ξένα συμφέροντα;

Προβληματίσθηκα και με τις έννοιες του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας. Είναι φανατισμός να πιστεύει και να διακηρύσσει  κάποιος  αυτό που η Αρχαιολογία και η Ιστορία τεκμηριωμένα υποστηρίζουν, ότι δηλαδή η Μακεδονία είναι ελληνική και ότι ο Μέγας Αλέξανδρος  και οι Μακεδόνες  είναι Έλληνες;

Δεν θα ξεχάσω τον Μανώλη Ανδρόνικο σε διάλεξη στη Θεσσαλονίκη, μετά τα ευρήματα της Βεργίνας, που είπε πως το πιο σημαντικό στις ανασκαφές  δεν είναι οι ασύλητοι τάφοι και τα χρυσά ευρήματα αλλά οι επιγραφές σε τάφους απλών πολιτών με ονόματα ελληνικά, τα οποία μάλιστα δεν είναι συνηθισμένα στην νότια Ελλάδα, όπως Φιλόλαος … (ομολογώ πως η στην μνήμη μου δεν συγκράτησα περισσότερα, παρότι εκείνος ανέφερε πολλά).

Μας λένε ότι έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία 130 χώρες. Μα αυτές δεν είναι υποχρεωμένες να γνωρίζουν την ιστορία της Μακεδονίας, ούτε έχουν να χάσουν τίποτε από την αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία. Εμείς όμως γιατί να ακολουθήσομε τις 130 χώρες και να δεχθούμε τους ισχυρισμούς των Σκοπίων περί Μακεδονικής γλώσσας και Μακεδονικής ταυτότητας και να μη συνταχθούμε με την ιστορική αλήθεια; Γιατί να μην αποδεχθούμε αυτούς που υπηρετούν την επιστήμη της Ιστορίας, τον  Βακαλόπουλο, επί παραδείγματι, για το «Μακεδονικό ζήτημα»,  τον  N. G. L. Hammond  στο έργο του  «Ιστορία της Μακεδονίας» και τον Ανδρόνικο ; Γιατί να ακούσομε ιστορικούς σαν αυτούς  που όλο το αίμα, τον σπαραγμό και  τον πόνο των ξεριζωμένων Μικρασιατών τον χώρεσαν στη λέξη  συνωστισμός;

Διερωτώμαι επίσης  γιατί κόπτονται «οι δυνατοί» να αναγνωρίσομε και εμείς το όνομα, έστω και σε σύνθετη ονομασία.  Εκείνοι  έχουν αναγνωρίσει το κρατίδιο∙ γιατί «σώνει και καλά» να το αναγνωρίσει και η Ελλάδα;  Μήπως ζητούμενο είναι να  εκχωρήσουν το όνομα αυτοί που το δικαιούνται, οι Έλληνες δηλαδή; Σε συγκέντρωση όμως της Θεσσαλονίκης ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει: «Δίνεις το όνομά σου, δίνεις τον πολιτισμό σου». Τίθεται εύλογα και ένα άλλο ερώτημα: Μήπως υποχωρώντας σε όσα ζητούν τα Σκόπια, ενθαρρύνομε και τις απαιτήσεις άλλων; Μήπως αντί λυθεί ένα πρόβλημα, θα δημιουργηθούν και άλλα;

Είναι φανατισμός να διακρίνεις τη σκοπιμότητα που υπήρξε και τα συμφέροντα που εξυπηρετήθηκαν με τη δημιουργία αυτού του κρατιδίου  από τον Τίτο;  

Είναι φανατισμός να βλέπεις ότι πίσω από την διεκδίκηση ενός  ονόματος και μιας ταυτότητας, που δεν δικαιούνται οι Σκοπιανοί, υπάρχει και διεκδίκηση  εδάφους ελληνικού;

Είναι φανατισμός να σέβεσαι το αίμα και τη θυσία των προγόνων σου, όχι των πολύ μακρινών, αλλά αυτών που μπορούσαν να είναι παππούδες σου; Αναφέρω μια ιστορία που με ακουμπάει. Δυο αδέλφια το 1912 γύρισαν από την Αμερική για να πολεμήσουν στη Μακεδονία, όπου και σκοτώθηκαν, Θεσσαλοί όντες. Δεν ήλθαν μαζί∙ γύρισε πρώτος ο μεγαλύτερος. ¨Όταν μετά από μικρό διάστημα γύρισε και ο μικρότερος, βρήκε τον αδελφό του στο σπίτι ξαπλωμένο. Σηκώθηκε από το κρεβάτι  να τον καλωσορίσει,  αλλά εκείνος στα Αγγλικά τον ρώτησε αν είναι λιποτάκτης. Τον αγκάλιασε τότε μόνον,  όταν άκουσε ότι ήταν τραυματίας πολέμου.  Είναι  εθνικισμός αυτό ή πατριωτισμός; Πάντως, η Μακεδονία ελευθερώθηκε με τη θυσία τέτοιων Ελλήνων.

Με προβληματίζει και το  περί της «μισαλλοδοξίας» αναγραφόμενο. Μισαλλοδοξία σημαίνει μισώ την δόξα, την άποψη, του άλλου. Εμείς τίνος την άποψη μισούμε;  Είναι δηλαδή μισαλλοδοξία να αποδέχεσαι την άποψη των ιστορικών που δέχονται ότι η Μακεδονία είναι ελληνική και ότι ο πολιτισμός είναι ελληνικός και ότι οι Σκοπιανοί δεν έχουν σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες;

Τα περί φανατισμού και μισαλλοδοξίας είναι το λιγότερο ακυριολεξία! Έγινε ένα συλλαλητήριο για θέμα εθνικό, πέρα και πάνω από κόμματα, και  οι συμμετέχοντες χαρακτηρίζονται  φανατικοί, μισαλλόδοξοι, ακροδεξιοί, φασίστες, γραφικοί …! Ακολουθούν  μάλιστα συζήτηση για το πόσοι συμμετείχαν σε αυτό και ύβρεις για τον κεντρικό ομιλητή!  

Γιατί τόσες ύβρεις  προς τον Μίκη Θεοδωράκη; Μπορεί να θάβει κανείς ένα τέτοιο πνευματικό ανάστημα και να απαξιώνει ένα τέτοιο πνευματικό κεφάλαιο όλων των Ελλήνων;  Όταν τους βολεύει τον υμνούν ως  σύμβολο λαϊκών αγώνων∙  όταν όμως δεν τους αρέσουν όσα λέγει, τον βρίζουν.  Ο Μίκης Θεοδωράκης πάντοτε, σταθερά, έβαζε την πατρίδα πάνω από το κόμμα, όπως φαίνεται και στην  αυτοβιογραφία του.  Η παρουσία του στο συλλαλητήριο ξεσκέπασε πολλούς και έδειξε  πόσο  πραγματικά σέβονται  την ελευθερία να λέει ο καθένας  αυτά που πιστεύει και  πόσο πραγματικά πιστεύουν  ότι ο λαός είναι κυρίαρχος.

 Οι αγωνιζόμενοι πάντως δεν τρομοκρατούνται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, και οι σκεπτόμενοι πολίτες ερωτούν: Προς τι όλα αυτά; Πώς μπορεί να μας υπολογίζουν όσοι προωθούν τα συμφέροντά τους εις βάρος μας, όταν φερόμαστε έτσι, όταν δεν είμαστε ενωμένοι ούτε στα εθνικά μας θέματα;