Κυριακὴ των Βαΐων -«Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ»

Απόστολος: Φιλιπ. Δ΄4-9

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΒ΄1-18

«Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ» (Ιωάν. 12,13)

Δυο υποδοχές του Κυρίου μας περιγράφει, αγαπητοί μου αδελφοί, το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο. Η μια γίνεται στο φιλόξενο σπίτι του Λαζάρου, στη Βηθανία. Η άλλη κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. Η πρώτη συγκινεί τον Κύριο. Η δεύτερη Τον αφήνει αδιάφορο. 

Η πρώτη είναι ειλικρινής, εγκάρδια και πηγαία και λαμβάνει χώραν στο θερμό περιβάλλον ενός σπιτιού, από ψυχές που Τον αγαπούν. Η άλλη υποδοχή στηρίζεται σε επιφανειακές συγκινήσεις της στιγμής. Με επευφημίες και ζητωκραυγές και με αλαλαγμούς νίκης και χαράς, υποδέχονται τον Κύριο τα πλήθη των Εβραίων. Η ιαχή «ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», φτάνει ως τον ουρανό. Ωστόσο ο Κύριος δεν φαίνεται να συγκινείται από την υποδοχή αυτή. Γιατί, σαν Παντογνώστης που είναι, γνωρίζει ότι ο όχλος αυτός σε λίγες μέρες, θα ζητήσει την θανατική καταδίκη Του. Την ώρα αυτή, βέβαια, τα αισθήματά τους φαίνονται να είναι ειλικρινή για να μεταβληθούν έπειτα σε αδιαφορία ή και εχθρότητα εναντίον του Κυρίου. Από σήμερα μέχρι το Πάσχα μας χωρίζουν μόνο έξι μέρες που καλούμαστε κι εμείς να γιορτάσουμε την είσοδο του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα και να ετοιμαστούμε κι εμείς να Τον υποδεχτούμε, καθώς έρχεται προς το εκούσιο πάθος Του. Το ερώτημα, μετά απ’ όλα αυτά, είναι πως θα Τον υποδεχτούμε εμείς σήμερα.

     Ο ενθουσιώδης αυτός τρόπος με τον οποίο υποδέχτηκαν τότε τα πλήθη τον Χριστό, ανεξάρτητα του πως εξελίχτηκαν τα πράγματα κατόπιν, γίνεται αφορμή να ελέγξουμε κι εμείς, τα αισθήματά μας έναντι του Κυρίου. Αφορμή, για να ερευνήσουμε στα βάθη της καρδιάς μας και να δούμε ποια ακριβώς ιδέα έχουμε μέσα μας για Εκείνο και ποια θέση κατέχει στην όλη μας ύπαρξη και ζωή το Πανάγιο Πρόσωπό Του. Να εξετάσουμε και να διαπιστώσουμε, δηλαδή, πως διατιθέμεθα απέναντί Του και ποια μαρτυρία και απολογία δίνουμε στο περιβάλλον μας για Εκείνο. Η συμπεριφορά εκείνων μας δίνει την ευκαιρία να βαθμολογήσουμε τον ενθουσιασμό και την πίστη μας προς τον Χριστό, συγχρόνως δε να πάρουμε και την απόφαση να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και ν’ αφοσιωθούμε σ’ Εκείνο, θερμότερα και βαθύτερα. Γι’ αυτό θα πρέπει να Τον βλέπουμε σαν Κύριο και Δεσπότη μας. Να Τον έχουμε Κυβερνήτη της ζωής μας, τόσο της ατομικής, όσο και της οικογενειακής. Να κάνουμε τους λόγους Του πυξίδα στην πορεία μας και να ρυθμίζουμε την όλη μας διαγωγή προς το θέλημα Του. «Μη προσαρμόζεστε στη νοοτροπία αυτού του κόσμου», μας συμβουλεύει ο απόστολος των Εθνών Παύλος, «αλλά να μεταμορφώνεστε συνεχώς προς το καλό, αποκτώντας το νέο φρόνημα του πιστού. Έτσι, θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στο Θεό και τέλειο (Ρωμ. ΙΒ΄,2).

     Τι συμβαίνει όμως σήμερα μ’ εμάς; Δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε επιπόλαιοι και ευμετάβολοι στα προς τον Κύριο αισθήματά μας. Ορισμένες φορές ενθουσιαζόμαστε για την πίστη μας και η καρδιά μας πλημμυρίζει από αγάπη προς τον Χριστό. Τώρα μάλιστα την Μεγάλη Εβδομάδα ίσως μεταρσιωθούμε. Ίσως και να κλάψουμε και να συγκλονιστούμε από τα άγια Πάθη Του. Όλα όμως αυτά  υπάρχει ο φόβος να είναι και πρόσκαιρα. Και να εξατμισθούν. Και να επιστρέψουμε μετά από λίγες μέρες στην παλιά μας ζωή, στα ίδια πάθη και στις ίδιες αθλιότητες. Η υποδοχή, λοιπόν, που πρέπει να προσφέρουμε προς τον Κύριο και τα προς Εκείνο αισθήματά μας, θα πρέπει να είναι διαφορετικά. Ανώτερα. Να είναι ανάλογα προς την υποδοχή και τα αισθήματα με τα οποία η άγια οικογένεια του Λαζάρου, δέχτηκε τον Κύριο στο σπίτι της.

    Το παράδειγμα της άγιας οικογένειας του Λαζάρου, ας μας διδάξει. Τις μέρες αυτές, θα υποδεχτούμε κι εμείς τον Κύριο, στο σπίτι της ψυχής μας. Θα Τον υποδεχτούμε καθώς θα βαδίζει προς το εκούσιο πάθος Του. Ας Τον υποδεχτούμε με καθαρές τις ψυχές, δηλαδή, μετανοημένοι και απαλλαγμένοι από την ενοχή της αμαρτίας. Αυτό είναι βασικό και στοιχειώδες, που οφείλουμε όλοι να κάμουμε έναντι του Κυρίου. Κι έπειτα θα πρέπει να Τον υποδεχτούμε με ταπείνωση και συντριβή. Γιατί Εκείνος είναι ο Θεός μας, που καταδέχτηκε να ταπεινωθεί για χάρη μας μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. Β΄,8). Η ταπείνωση Εκείνου και Θεία κένωση ας μας λυγίσουν τον εγωισμό. Ας μας παρακινήσουν να Τον δεχτούμε μέσα μας με ταπείνωση και συντριβή και με θέρμη και ευγνώμονα αγάπη. Γιατί Εκείνος είναι ο ελευθερωτής μας, ο Λυτρωτής μας, Αυτός που πόνεσε τόσο πολύ για μας. Του οφείλουμε, λοιπόν, την καρδιά μας, τη ζωή μας, την αιώνια ευγνωμοσύνη μας. Γιατί Αυτός «πρώτος μας αγάπησε», ως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής (Α΄, Ιωάν. Δ΄,19). Μόνο που θα πρέπει η αγάπη αυτή να μην είναι μόνο αισθήματα της ψυχής και λόγια, αλλά να αποδεικνύεται ειλικρινής πάνω στα πράγματα με υπακοή στο θέλημά Του και με καθημερινή προσπάθεια τήρησης των άγιων εντολών Του.

    Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μένουμε ανεπηρέαστοι από οτιδήποτε είναι δυνατό να μαράνει την αγάπη μας προς τον Χριστό, να ψυχράνει τον ενθουσιασμό μας και να στρέψει αλλού την καρδιά μας. Ανεπηρέαστοι από ανθρώπους της αμαρτίας και από παγίδες του πονηρού, που έχουν την δύναμη να μας μεταθέσουν στο αντίθετο στρατόπεδο. Ανεπηρέαστοι και αμετακίνητοι για να μη μοιάσουμε με πολλούς από τους Ιουδαίους εκείνους, που δεν δίστασαν μετά από λίγες μόνο μέρες να φωνάξουν με τα ίδιά τους τα χείλη το «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιωάν. ΙΘ΄,15). Η συγκλονιστική εκείνη είσοδος του Κυρίου στην προφητοκτόνο πόλη, ας επηρεάσει και όλους όσοι θέλουμε να είμαστε δικοί Του και ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, με την βοήθεια του Θεού και φέτος τα άγια Πάθη και την Ανάστασή Του. Να μας επηρεάσει ούτως ώστε να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και να παραδώσουμε σ’ Εκείνο, σαν σε βασιλιά, την καρδιά μας και την όλη ύπαρξή μας. Τότε όταν θα έρθει και πάλιν θριαμβευτής, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, θα είμαστε κι εμείς, μεταξύ εκείνων, που θα Του ψάλλουν με χαρά και αγαλλίαση «ευλογημένος ει ο ελθών και πάλιν ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

    Αδελφοί μου! Έρχεται και φέτος ο Κύριος «προς το εκούσιον πάθος». Ας Τον δεχτούμε στην ψυχή και στην καρδιά μας και σ’ όλο μας το είναι. Αυτός ας είναι κυρίαρχος και μόνος Κυβερνήτης μας. Γιατί κοντά Του υπάρχει η δύναμη, η τιμή, η δόξα, η ζωή. Ας τον υποδεχτούμε, λοιπόν, με αγνότητα, ταπείνωση και αγάπη. Και όπως θα Τον αντικρύσουμε στον αιμάτινο θρόνο της στοργής και του ελέους, ας Του υποσχεθούμε: Δικοί Σου υπήκοοι, Κύριε, πιστοί και ολόψυχα αφοσιωμένοι Σε Σένα, θα μείνουμε για πάντα.

Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος